Nýtt kvennablað - 01.11.1946, Blaðsíða 14

Míkíð má cf vel víll
Þó ég vaeri
Þó eg væri bundinn bönduni
og byrgður þar sem dimmast er,
eða ’eg byggi á blómalöndum
og biðist allt sem kysi eg mér,
aldrei, aldrei, aldrei, aldrei,
aldrei mundi eg gleyma þér,
J Ó. ,/.
Þegar Hjörvar sagði okkur írá dönsku stúlkunni, sem ótil-
kvödd gaf honum miða fyrir 15 grömmum af smjöri, í smjör-
vandræðunum (án þess |)ó að hafa séð hatt hans eða skjala-
tösku), undruðumst við veglyndi hennar, og höfðum ekki í
huga sambærilega göfugmennsku.
En nú eftir að íslenzka stúlkan stóð upp í strætisvagninum
fyrir hæklaða útlendingnum, þurfum við ekki lengur að hera
kinnroða. Hann hikaði við að þiggja sætið, en af því hún
sá að hann var þess þurfandi, sagðist hún fara úr við næstu
stöð. A þann hátt fékk hún hann til að setjast. Svo beið hún
eftir næsta vagni.
Karhnaður lieiðraði okkur með athugasemd um kvennatím-
ana okkar í næst síöasta hlaði. Það hvetur mig til þess að
þakka þeim ágætu konum, sem hafa látið til sín heyra í út-
varpinu. — En má ég spyrja þann góða „vin“, um hvað tala
karlmennirnir nema sig og sitt? En sjálfsagt væru konur fús-
ar til að tala um fjölbreyttara efni ef þeim væri ekki skammt-
aður svo naumur tími. Stína.
I.okið er smíði á heimavistarhúsmæðraskólum á Isafirði og
í Borgarfirði, og fleiri eru í smiðum. Fæðingardeild Landspital-
ans (fyrir 54 sængurkonur) er komin undir þak. Þó að þeirri
smíði gangi hægt, og fleiri byggingum hins opinbera, þá sam-
þykkir hið háa Alþingi nýjar og nýjar húsbyggingar, já,
fyrir einn og einn embættismann, ef hann skortir sjálfan fram-
tak til þess að byggja yfir sig. Þetta er Ijótt fordæmi, að
gera þennan mannamun. Ifinir eru þjóðfélaginu kannske jafn-
nýtir, sem bónleiðir fara frá hástól þess. Ætti þá heldur ekki
að draga fé ríkissjóðs fró þeirri heilögu skyldu, að koma
atvinnuvegunum á réttan kjöl, sem allir vita, að þurfa nú ekki
aðeins ráð, heldur og dáð og fé, tugmilljóna.
EIGINKONA — HÚSMÓÐIR.
Eiginkona vill ekki að giftar konur þurfi að vinna í ríku
þjóðfélagi. Húsmóðir spyr, hvers vegna ekki? Eg spyr: Hvers
vegna giftist konun yfirleitt? Væntanlega til þess að vera fé-
lagi manns síns, yndi hans og önnur hönd á heimili beggja,
og er það í sjálfu sér ærið starf, einkanlega þegar börnin
koma til sögunnar, auk þess vita allir, að hjónabandinu fylgir
oft lasleiki, sem lumar mjög starfsþrótt konunnar. Veröur
því erfitt að meta hvað er „sambærilegt starf konunnar við
starf mannsins".
Hins vegar hygg'ég, að hver heilbrigð kona hljóti að elska
og rækja eitthvert starf, og finna þá meiri lífsnautn en við
iðjuleysi eða sífelldar skemmtanir. Að ég ekki minnist ó þær,
sem hafa orðið fyrir sorgum, þó er vinnan eini læknirinn, og
eini vinurinn. Jakob Thorarensen segir:
I lífsins stormum ströngum,
ef stríð að höndum bar,
vur slarj og stilling löngum
hið styrka manndóms svar.
Gömul vinnukona.
Það voru einu sinni tvær rnæðgur, stúlkan
fór sínu fram, en móðirin grét. „Því berðu þig
svona illa?“ var hún spurð. „Ég get ekkert, nema
elskað liana samt“.
Mér duttu þessar mæðgur í hug, er ég heyrði
ávarpið til almennings um eflingu Stofnlána-
deildar sjávarútvegsins. — Þó við höfum grátið,
getum við ekkert nema elskað sarnt, óskað landi
og þjóð framtíðar í aukinni atorku og velmeg-
un, en að því er stefnt, sérstaklega, með tækni-
legri framþróun sjávarútvegsins og tryggingu
arðbærrar atvinnu í landinu.
Sá, sem verið hefur á höttunum eftir vinnu,
og enga vinnu fengið, hlýtur að virða alla við-
leitni til að forðast atvinnuleysisbölið, og hinn,
sem aldrei hefur upp úr vinnu litið, skilur engu
síður samhengið milli vinnu og lífs á landi og
sjó.
Skyldu konurnar nokkuð geta hjálpað til í
Jjessu máli? Fæstar hafa þ;er þúsundir króna
á takteinum. En Jæss vegna stakk ég niður
penna, að ég vil einmitt að Jrær leggi liönd á
plóginn. Það var ekkert hálfkák, þegar sjómanns-
konan talaði í útvarpið í fvrravetur, heldur eini
skugginn á lífi hennar, að sjómennirnir voru í
hættu, að Jrað var ekki nógu vel að J)eim búið.
Þetta á að breytast, skipin að batna og fiskiðn-
aður að eflast, svo ekki þurfi allir synirnir að
vera í sömu hættunni, heldur geti fjöldi fólks
lifað á fiskiðnaði.
Ætli margar konur séu ekki svo vel settar,
að þær gætu fengið því til leiðar komið, að
heimilin keyiDtu, á nafn minnsta barnsins, 500
króna vaxtabréf í Stofnlánadeild sjávarútvegs-
ins?
Víst líkaði mér matarbréfið ágætlega. Þó fannst mér vanta
að ekki var minnst ó tryppakjötið, sem er nokkru ódýrara
en annað kjöt, og miklu hollara og ljúffengara en ullar aðr-
ar kjöttegundir. R.
Sigurlaug Árnadóltir sendi blaöinu auk greinar í siðasta tbl.
„Minni Jóns Sigurðssonar", er hún fiutti 17. júní 1944, hafa
margir spurt eftir því, en það er svo langt mál, að það
verður að dragast að birta það.
BÆKUR OG RIT SEND BLAÐINU:
Heilbrigt lif, Tímarit Rauða kross íslands.
Fundargerð, aðalfundar Sambands norðlenzkra kvenna, 1945.
Hlín, Ársrit íslenzkra kvenna, Halldóra Bjarnadóttir.
Eg vitja þín, æska, Minningar og stökur, C'lína Jónasdóttir.
Ljóc), Ómar ungi.
Það er manninum eðlilegt að hata þann, sem liann hefur
gert rangt til.
NÝTT KVENNABLAÐ, Fjölnisveg 7, Reykjavik. ~
12
NÝTT KVENNABLAÐ