Nýtt kvennablað - 01.02.1951, Blaðsíða 13

LÖ A:
Sólve
Smásaga.
Þegar karlmenn heimilisins voru farnir á vertíð-
ina, til fiskjar, hafði kvenfólkið gegningarnar á hendi.
Á Hliði gaf þá Sólveig fénu á gaddinn. Flutti heyið
á sleða upp að hellunum, þar var hjörðin venjulega
ekki langt undan, því inni í hellana varð að fara,
þegar yfir keyrði, en snarpir voru stundum byljirnir
og haglið, sem hún fékk framan í sig á þeim ferðum.
En þegar vorið kom með sólbráð og þýðvindi var
Sólveig ekki lengur veðurbarin, þá mýktist hörundið
aftur af sjálfu sér og piltunum leizt vel á hana.
Þegar hún var komin í sparifötin var prestssonurinn
á Holti jafnvel snortinn af framkomu hennar og út-
liti. Hann var skólasveinn. Þau renndu hýru auga
hvort til annars við sóknarkirkjuna.
Sólveig var vinnukona á Hliði þar til hún var nær
þrítugu, og húsbændur hennar hættu búskap. Fýsti
hana þá heldur að söðla um og fara í kaupstaðinn
en gerast þerna hjá syni þeirra, sem tók við búinu.
Sólveig var vel verki farin og lærði að prjóna á
maskínu. Hún var með þeim fyrstu, sem lærðu það
og höfðu síðan atvinnu af. Þegar hún hafði fimm um
þrítugt var hún orðin sjálfstæð stúlka með sitt eigiö
heimili. Nú þólti henni gaman að taka á móti gömlu
sveitungunum og veita þeim góðan beina, eftir ástæð-
um, og ekkert saknaði hún útmánaðarbyljanna í sveit-
inni, þegar fjárgæzlan kom í hennar hlut. Þetta var
notalegra, að búa að sínu í rólegheitum.
— Það er auman, að þú giftist ekki, Sólveig, sögðu
sveitungarnir. Þú hefðir þó getað fengiö góðan mann
í sveitinni, líklega bæði ung og gömul.
— Hvaða bót er að því, þegar allt kemur á kon-
una ektir sem áður, skepnuhirðingin og allt saman,
sagði Slóveig. Betra að búa að sínu í rólegheitum.
En þegar efni Sólveigar bötnuðu og hún fór að ljt-
ast um í kauptúninu, voru þar ýmsir hefðarmenn, og
hún kannaðist við einn þeirra að fornu fari, prests-
soninn frá Holti. Hann var orðinn forstjóri fyrii
stóru fyrirtæki.
— Ó, Sólveig frá Hliði, sagði hann upphátt, er
þau mættust í mannþröng. — Ég kem að heimsækja
þig, hvar áttu heima?
Eftir það var sveitafólkið ekki eins velkomið og
áður til Sólveigar. Nú stóð heimili hennar, eiginlega
aðeins opiö fyrir einum manni, prestssyninum frá
Holti. Og til þess að forðast slúðrið var bezt að um-
gangast sem fæsta.
JólatréS á Austurvelli. Gjöf frá NorSmönnum. Jón
SigurSsson til hœgri , AlþingishúsiS til vinstri. Nœst
er Pósthússtrœti, pyrir framan Hótel Borg.
Myndina tók Soffia Guttormsdóttir.
Sólveig var enn ekki mikið yfir þrítugt, að sjá.
Og áhyggjurnar engar. Hún elskaði prestssoninn frá
Holti, hafði reyndar alltaf elskað hann, án þess að
hafa það í fleipri, og sá, sem elskar lifir eftir innra
boði — ósjálfrátt. — Það var þó nýjung fyrir Sól-
veigu. Auðvitað prjónaði hún á daginn, en ekki leng-
ur fram á nótt. Þá sat hún heldur í faðmlögum við
prestssoninn frá Holti, sem ósjaldan kom á kvöldin.
Þau áttu margt sameiginlegt. Sömu æskustöðvarnar,
isömu fjöllin og sömu fossana, sömu þúfurnar, sömu
vorsólin og sömu jólamessurnar. Hann mundi meira
eftir sólbráðinni og þýðvindunum heldur en byljun-
um á útmánuðunum, og þá mundi hún það líka.
En nú varð Sólveig að fá sér hjálp, hun átti von
á barni. — Þá leitaði hún heim í sveitina eftir ung-
ling. Og eftir að litla stúlkan hennar fæddist var nóg
verkefni fyrir tvær að sjá um heimiliö og prjóna-
skapinn.
— Hver er jiabbinn, spurðu gömlu sveitungarnir,
hverir aðra, en fengu ekkert svar. — Hver ætli sé
faðirinn að barninu hennar Sólveigar, spurðu þeir
unglinginn, þegar hún fékk að fara heim um sumar-
tímann. En Sólveig hafði engum sagt það. — Lét hún
ekki skíra barnið? Nei, það var óskírt.
Árið eftir eignaðist Sólveig aðra stúlku. Og allt
gekk sæmilega. Litlu dæturnar döfnuðu vel. Sólveig
hafði aldrei kvartað við barnsföður sinn. Milli þeirra
var sól og sumar.
En líklega hefur það verið vegna líkamlegrar
11
NÝTT KVENNABLAÐ