Nýtt kvennablað - 01.02.1951, Blaðsíða 14

Nýtt kvennablað - 01.02.1951, Blaðsíða 14
þreytu, af því hvað síðara barnið kom fljótt, að Sól- veig fór að hugsa um, hvað Guði mundi vera þókn- anlegt. Hún vildi láta skíra stúlkurnar og fór til prestsins og hað hann að koma og skíra annan sunnu- dag. — Það eru hvorutveggja stúlkur og eiga að heita Trístram og fsodd. Presturinn spurði ekki um faðernið, en það vissi hún að þyrfti að nefna skírnardaginn.. Hann spurði aðeins hvort tvíburunum heilsaðist ekki vel, og sagði, að gaman hlyti það að vera að eiga tvíbura, dreng og stúlku. Sólveig leiðrétti prestinn ekki, hún var búin að segja honum, að það væru tvær stúlkur, en var það ekki isama? Um kvöldið spurði hún prestssoninn frá Holti, æskuástina sína, •hvort hún mætti ekki nefna nafnið hans, þegar skírt yrði, og láta skrá hann föður litlu stúlknanna. Þá kom snurða á samlífið. Það mátti hún ekki. Sólveigu hafði ekki dottið í hug að hann ætlaði ekki að kamiast við sig fyrir Guði. Skírnin var sátt- máli foreldranna við Guð. — Þá er ég skækja, og börnin alltaf óskírð, föðurlaus skækjubörn? — Þau eru ekki verri fyrir það, sagði prestssonur- inn frá Holti. En aldrei fékk hann að stíga yfir þröskuldinn hjá barnsmóður sinni framar. Þegar gamli jjresturinn kom til þess að skíra, sagði Sólveig honum að börnin ættu að vera óskírð. En hún borgaði honum ómakið. Hún bað hann auðmjúk- lega fyrirgefningar. Tristram og ísodd döfnuðu vel, sagði hún gamla prestinum. Og hann bað fyrir tví- burunum og heimili hennar. Gó, gó var eldri stlúkan kölluð, þangað til sú minni fór að tala, sem alltaf var nefnd Odda, eftir það var hún kölluð Didda. Það var Odda litla, sem byrjaði á því. Hún átti að segja systir og fann þá upp Diddu- nafnið, þótti það víst fallegra. Nú átti Sólveig fyrir höndum skens og lítilsvirð- ingu. — Að hún skuli ekki vilja feðra börnin sín, láta litlu stúlkurnar ekkert vita um föður sinn, það er ábyrgðarhluti fyrir einstæðingsistúlku. Þær gót' misst móður sína. — Líklega eru þetta hóruungar. Sú er siðsöm að láta sér ekki nægja með einn. Nei, ónei, þær þiggja það, þessar ógiftu. Sólveig harmaði að liafa slegið sér saman við þenn- an óþokka, prestssoninn frá Holti. En hún hafði elsk- að hann, og þá var ekkert of mikið, ekkert einu sinni nógu mikið. Og hún mátti gæta sín að vera ekki ösku vond út í alla karlmenn. Þeir voru líklega allir eins og prestssonurinn. Það gat hún vitanlega aldrei vitað með vissu, því ekki lagði hún lag sitL við fleiri eða sóttist eftir vináttu nokkurs manns. Þetta var hennar reynsla. En hún þakkaði Guði fyrir að eiga dætur en ekki syni. Ekki voru þær Didda og Odda alltaf vel klæddai’. Sólveig tók ekki á móti einum eyri frá föðurnum, hann gat verið burgeis og átt sitt. Hún vann fyrir báðum dætrunum sínum ein.< Prjónaði, vann í görð- um, gerði hreint á vorin og kveikli u])]) í miðstöðv- um á vetrum. Á meðan tangluðust þær upp dæturnar hennar. Gamli presturinn kom fyrst árlega og sj)urði eftir tvíburunum, hvernig þeim liði, og Sólveig sagði honum, að þeim liði öllum vel. Svo féll gamli ]>rest- urinn frá og fáir spurðu um líðan þeirra. Sumir segja að nýi presturinn hafi gengist í það með tvíburana, að feðra þá, en rétta föðurinn hlutu systurnar aldrei, og háðung Sólveigar minnkaði ekki. En gráhærð og þreytt hélt hún áfram að þegja yfir sínum högum við alla menn. Þeir máttu gera og hugsa eins og þeir vildu. Ég hafði gleymt mæðgunum, næstum að fullu og öllu, nema nöfnunum Tristram og ísodd. Up])átæki Sólveigar að hugsa sér aðra dótturina bera Tristrams nafnið var svo sérstætt. En ég hitti gamla konu í Listigarðinum nýlega í fylgd með litlum dreng- hnokka og þóttist þekkja Sólveigu. — Þetta er dóttur- sonur minn, sagði hún. — Okkur kernur vel saman. — Það er gaman að taka þátt í lífinu, þó að það sé stundum erfitt, sagði ég. Sólveig brosti framan í drenginn. — Já. Er það nokkuð erfitt Tristram? — Nei, amma! sagði drengurinn. Vinnuföt yngslu starjsmunnanna. 12 NÝTT KVENNABLAÐ

x

Nýtt kvennablað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýtt kvennablað
https://timarit.is/publication/767

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.