Nýtt kvennablað - 01.02.1953, Qupperneq 9

Við sólavlag
„Við sólarlag“ barst mér í hendur um líkt leyli og
andlátsfregn frú Guðbjargar á Broddanesi, en þetta
er hennar síðasta bók. Ósk Sigurðar skálds á Arnar-
bolti lil fósturjarðarinnar hefur rætzl:
„Ég vildi hún ætti menn að missa,
meiri og betri en aðrar þjóðir.“
Það eru undur, sem hafa skeð, að kona á níræðis-
aldri og blind lil fleiri ára skuli enn geta glatl og
nært hina alsjáandi.
Sá, sem einu sinni sat við hlið frú Guðbjargar,
finnur enn við lestur bókarinnar hina sömu hlýju
og skilning, sem frá henni streymdi, dómgreind og
fegurðarþorsta. Aðdáun til hinna veitulu hæfileika —
og andans manna.
Vitanlega var hún barn síns tíma. Aldamótaskáld-
in áttu gott, að eiga slikan lesanda, sem hún var,
slíkan unnanda, slíkan samhljómastreng í öðru brjósti.
Og hún amma hennar átti gott í gröf sinni, að eiga
skilning hennar. Hún ber sannarlega hlífiskjöld fyr-
ir gömlu konuna, þegar seinni tíminn ræðst á matar-
grrðina og skömmtulagið hjá henni.
„Þegar amma fór frá Stóra-Fjarðarhorni sagði hún:
„Ég skil hér ekkert eftir nema tárin mín.“ (Kaflinn:
Amma og afi).
Nei, nei, ekki að hlusta á þessa rödd. Hún verður
að fara aftur inn til gestanna og gegna húsmóður-
skyldum sínum. Um lþið og hún fer út úr snyrti-
klefanum sér hún sjálfa sig í speglinum og lílur eitt
augnablik á rauðu festina, sem hún hefur um háls-
inn. En hvað hún fer henni vel!
Dagur er liðinn að kvöldi. Frú Valborg silur í hæg-
indastól inni í stofu. Hún er ákaflega þreytt. Hvað
eflir annað hefur hún komizt í mikla geðshræringu
þennan langa dag og orðið að taka á öllu til þess að
hæla tilfinningar sínar niður.
Nú eru allir gestir farnir. Börnin eru sofnuð og
bún situr alein. Hún lofar nú tárunum að renna við-
stöðulaust og án þess að gera mótspyrnu. Hún hefur
tekið ákvörðun. Hún ætlar að skrifa Agnari og segja
honum, að hún vilji ekki sjá hann framar.
Kauðu kórallafestina hefur hún nú tekið af sér og
lagt hana aftur í h^ítu baðmullina. Hún heldur á
stokknum í hendinni og tárin drúpa niður á festina.
Var ákvörðun hennar rétt?
Hún veltir því fyrir sér og reynir að telja sér trú
NÝTT KVENNABLAÐ
„Við sólarlag“ fræðir okkur um margt, sem öðr-
um liefur láðst að segja okkur. Um klettana við
Hólmavík, þeir eru kallaðir: Borgir, og höf. bætir
við „líklega þær einu borgir, sem aldrei hrvnja."
Þarna fæddist Stefán frá Hvítadal, en fluttist ungur
að Stóra-Fjarðarhorni. Um fermingu fór hann með
fósturforeldrum sínum að Hvítadal.
Miskunnsama Samverjann sá hún glæsilegastan í
Ólafi Björnssyni, ritstjóra (bróður Sveins Bjömsson-
ar, forseta). Hann hitti hún á förnum vegi. Henni
verður þannig hugstæðast og hugleiknast til frásagn-
ar, atgervið, í hvaða mynd sem er, til skjóls og upp-
örvunar því smáa.
Guðbjörg reisir í þessari bók, frú Elínu Briem
Jónsson veglegan minnisvarða. Segir hún: „Ég liygg
að fáir einir hafi afrekað mikið meira í þágu lands
og þjóðar en hún.“ Fleiri samtíðarkonur talar lnin
um af hrærðum huga, svo sem systurnar, Herdísi og
Ó1 ínu Andrésardætur. Segir hún um Ólínu m.a.:
„Hún var mcr að öllu leyti fremri og mín þyrsta sál
teygaði frá ar.da hennar af lindum skáldskapar og
lista. Svo kom frú Guðrún J. Erlings í slað Ólínu,
veitul á allar lundir.
„Við sólarlag11 deilir á yfirborðs menningu okkar
góðu tuttugustu aldar. En rifjar upp margt, sem gleð-
ur og göfgar.
G.St.
um að svo sé — og sætta sig við hana. En samt sem
áður er eins og stöðugt sé hvíslað að henni.
— Þú hefur selt þig fyrir þessa fallegu hálsfesti,
selt þig í annað sinn!
— Vitleysa! Aðrar raddir láta til sín heyra. -—-
Þú gerir rétt, þú gerir skyldu þína gagnvart börnun-
um þínum og éiginmanni.
Frú Valborg lítur upp og rennir társtokknum aug-
unum yfir stofuna. Þarna stendur kristalsvasi með
fagurrauðum rósum. Á morgun munu þær fölna. —
Rósir standa stutt, þegar þær hafa verið klipplar af
stofni. ENDIR
★
TIL ÓÞEKKTU STÚLKUNNAR
Eflaust mundi létta lund
lítil stund úr degi,
ef að fund við ættum sprund
út á Grundarvegi.
Gamli.
NÝR FYRRIPARTUR
(BotniS)
í volkinu bezt að vera með,
vont að standa einn og sér —
7