Nýtt kvennablað - 01.11.1953, Blaðsíða 12

Guðrún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
Krakkarnir voru á sífelldu rangli kringum Bensa
og bátinn hans. Bensi var orðinn mikill maður í þeirra
augum fyrir að geta keypt bát og málað hann sjálfur.
Borðstokkurinn og tvær efstu fjalirnar voru fagur-
grænar svo nú gat hann heitið Grænbarði eins og stóri
báturinn kaupmannsins hafði heitið. Nú stóð hann upp
í fjöru og tilheyrði gamla tímanum, síðan vélbáturinn
hafði komið. Spurningunum rigndi yfir Bensa:
„Ætlarðu að fara á sjóinn aleinn, þegar báturinn
þinn er orðinn þurr?“ „Ef enginn vill koma með
mér,“ svaraði Bensi.“ Það er búið að banna mér að
fara með þér,“ sagði Kjartan í Móunum. „Og mér
líka,“ sagði annar. Þá hló Bensi. „Það fæst einhver
til þess að fara með mér, sannið þið til.“ En fínu
strákunum hafði verið stfanglejga bannað að fara út-
undir Tangann, þar sem fátæklingarnir bjuggu. Þess
meira langaði þá til þess eins og vanalegt er fyrir
krökkunum, enda voru þeir óvanir að gera ekki það,
sem þeim sýndist. Þá Iangaði til að sjá þetta „undra-
far“, sem allir strákar voru að dást að, hreyknir af
því, hvað Bensi væri stæltur strákur, að vera búinn að
kaupa sér bát. Einn daginn lögðu þeir leið sína upp
undir Höfðann og þaðan úteftir fyrir ofan brekkuna,
komu svo „spássérandi“ utan af reitum, þótlust vera
að athuga eitthvað sérstakt, alyeg eins og fullorðnu
mennirnir, sem gengu stundum tveir saman og skröf-
uðu um það, sem þeim var hugleiknast þá stundina.
Svo löbbuðu þeir, svona eins og af einh'verri tilviljun
fram á bakkann hjá Bakkabúð. Þar í fjörunni stóð
þetta glæsilega fley, nýmálað, og eigandi þess þar ná-
lægt ásamt þrem félögum sínum.
„Þarna stendur þá útgerðarmaðurinn," kallaði eldri
prófastsstrákurinn. „Gaman væri að henda steini í bát-
inn þinn, svo þú gætir aldrei ýtt honum á flot.“ „Það
verður gaman að sjá þannn fisk, sem þú dregur, skuss-
inn þinn,“ hrópaði Ragnar.
„Þeir verða ekki færri en silungarnir, sem þú dróst
inn á Höfðanum um daginn,“ svaraði Bensi. „Ég hef
heyrt að þú hafir fengið einn grindhoraðan bjálfa.
En, ef þið látið ekki bátinn minn vera skuluð þið fá
fyrir ferðina,“ bætti hann við.
„Þvílíkt mont, að vera að kaupa bát, sagði eldri
prófastsstrákurinn.
„Það geta svo sem fleiri verið montnir en gamla-
prófasts-strákarnir“, sagði Bensi. Hann vissi að bræðr-
10
unum var meinilla við þetta langa ósmekklega nafn,
sem krakkarnir höfðu fundið upp. Þeir löbbuðu líka
burt án þess að segja meira. Kaupmannssonurinn, sem
í sjóinn fór, bar allt annan hug til Bensa en áður.
Honum duldist það ekki, að honum hafði verið það í
lófa lagið að láta hann drukkna með því að sleppa
honum þar sem engin hjálp var nærri. En hann þorði
ekki að láta þakklæti sitt í Ijósi við félaga sína, sagði
bara: „En livað hann er orðinn allt öðruvísi en hann
var meðan karlinn átti hann.“
„Við skulum fara einhverja nóttina og henda stein-
um ofan í bátskrattann svo það komi gat á hann. Þá
minnkar í honum gorgeirinn,“ sagði Ragnar. „Við
þurfum ekki að fara mjög nærri honum, ég er orðinn
snillingur að slöngva á löngu færi,“ bætti hann við.
Því til staðfestingar tók hann upp steinvölu. setti
hálfsnúning á efri part líkamans og kastaði henni til
veiðibjöllu, sem vaggaði á hárunum skammt undan
landi, háreist og sjálfbirgingsleg, en steinninn náði
ekki til hennar. Bjallan virti ekki þetta atvik þess að
fljúga upp, heldur synti hratt burtu úr skotfæri. „Fall-
ega slöngvað,“ sagði íþróttamaðurinn hreykinn. „Mun-
aði ekki hársbreidd, þá hefði hún legið. Ef það hefði
verið báturinn hefði ég hitt.“
„Ef þú gerir það, skal ég klaga þig fyrir prófastin-
um,“ sagði Baldi kaupmannssonur. „Ertu orðinn
svona hræddur við útgerðarmanninn?“ sagði Ragnar
háðskur.
„Nei, það er ég ekki, en pabbi hefur hótað mér því,
að láta mig í sveit og okkur báða, ef ég sæi hann ekki
í friði. Svo er líka það að athuga, að varla hefði ég
verið í tölu þeirra, sem draga andann, ef hann hefði
ekki draslað mér upp úr sjónum um daginn. Og það
er þó eitthvað, sem fáir gleyma strax,“ sagði Baldi.
Félagarnir svöruðu engu, en röltu á eftir honum hálf
sneypulegir á svip. Hann var svo breyttur síðan hann
fór í sjóinn, að þeir skyldu ekkert í honum.
B^nsi beið þess með óþreyju, að báturinn yrði sjó-
fær. En það var lítið um þurrka, svo að málningin var
lengi að þorna. Svo kom allt í einu þetta nýja áhyggju-
efni, sem orsakaðist af hótun Ragnars. Ef þeir félagar
gerðu alvöru úr henni og eyðilegðu þennan uppáhalds
grip, einhverja nóttina. Stundum hrökk hann upp, ný-
sofnaður og J)aut á nærfötunum út úr bænum, stundum
alla leið niður í fjöru, til að gæta að bátnum, því hann
hafði dreymt að búið væri að eyðileggja hann. En
honum lil mikillar ánægju stóð liann þarna, jafn fall-
egur og hann var vanur. Þá fór hann heim aftur og
svaf rólegur til morguns. Loks var ekkert því til fyr-
irstöðu að honum yrði „ýtt úr vör“ annað en Hall-
fríður aftók að drengurinn færi einn á sjóinn. Hún
NÝTT KVENNABLAÐ