Nýtt kvennablað - 01.05.1955, Síða 7

veðri, fólkið var allt úti á engi, nema við mamma.
Varð mér þá litið upp á brúnina fyrir ofan bæinn. Sá
ég þá eitthvað sitja á steini rétt lijá veginum, sýndist
mér það vena kind, hljóp inn til mömmu og sagði
henni, að mórauð kind sæti á steini hjá veginum, fór
hún því út til að sjá hvað þetta væri, sá hún strax
að þetla var maður og gekk uppeftir til að vita hvort
nokkuð væri að honum. Þegar hún nálgaðist mann-
inn þekkti hún hann, var það skáldið þjóðkunna,
Hjálmar Jón9son frá Bólu. Hann átti þá heima á
Minni-L-krum, var að koma frá Hólum, og orðinn
ósköp lúinn, enda var hann þá háaldiaður. Mamma
bauð honuin að koma heim með sér og gisla og þáði
hann það. Hún leiddi hann og studdi inn göngin, man
ég að hann sagði þá: „Ég held að þessum beinum fai i
nú að verða mál að komast í jörðina.“ Rómurinn var
einkennilegur, dimmur og drynjandi. Mamma hafði
ógurlega hátt, þegar hún talaði við hann, hann heyrði
svo illa. Ekki man ég eftir klæðnaði hans að öðru
leyti en því, að hann var í mórauðri belgpeysu yzt
fata, náði hún ofan undir hné ,var þó maðurinn afar
hár vexti. Þegar ég vaknaði morguninn eftir, sat þessi
einkennilegi gestur á bekk á móti rúminu mínu og
var að tala við pabba. Þegar ég settist upp leit hann
á mig, fannst mér augnaráðið svo hvasst að ég varð
hrædd og lagðist út af aftur, ekki var nú kjaikurinn
mikill í þá daga. Um daginn hélt liann áfram ferð
sinni, sá ég hann aldrei aftur, hann fór ekki oftar um
þessar slóðir.
Að lokum vil ég minnast þess hvernig haldið
var upp á sumardaginn fyrsta, en það fannst mér
vera mesti gleðidagur ársins. Ég hlakkaði til hans
í margar vikur. Á miðvikudaginn seinastan í vetri var
soðið hangikjöt og seint um kvöldið, þegar allir voru
háttaðir, bar mamma sumargjafirnar til baðstofu; hún
geymdi þær í skáp fyrir ofan rúmið sitt. Ég reyndi
að halda mér vakandi og sjá hvað hún væri með, en
sjaldan tókst mér það. Gamla-Gróa, sem var vinnu-
kona hjá foreldrum mínum, alla þeirra búskapartíð,
fór fyrst á fætur um morguninn ,eins og endranær.
Mamma hafði andvara á sér og fékk hún henni sumar-
gjöfina, áður en hún fór fram til að opna eldinn og
setja upp ketilinn, ég fékk þá mína gjöf um leið.
Oftast voru sumargjafirnar mínar einhver spjör:
svuntucfni, skýluklúlur eða því um líkt. Stundum þó
eitthvað annað. Einu sinni gaf mamma mér bók, sem
hét „Ný Sumargjöf“. Öðru sinni gaf pabbi mér út-
skorinn ask, sem hann keypti út á Skaga, er það sá
fallegasti askur, sem ég hef séð.
Þegar Gróa kom inn aftur var útbýtt sálmabókum,
í sólarátt
Nú hvíslar blcer í birkihlíS
og brekkan roSnar mót sól,
af efstu grúpu útsýn víð
og ilma blóm um laut og hól.
Lindin hjalar lctt við stein,
lífiS brosir fjœr og nœr,
fuglinn syngur frjáls á grein,
á fjallsins brún er geisli skœr.
Og fjalliS lokkar, hærra, hátt
skal haldi'ð, lofti'ð er svo tœrt!
A8 sœkja upp í sólarátt
og sigra bratlann vel er fœrt.
ösp.
pabbi las húslestur, en við sungum hvert í sinu rúmi.
Að loknum lestri kom Gróa inn með kaffi og færði
öllum í rúmið, mamma geymdi brauðið og sykurinn í
skápnum sínum góða. Ósköp fannst mér allt þetta há-
tíðlcgt og gaman, að skoða sumargjöfina við fyrstu
geisla sumarsólarinnar, því svo var híbýlum háttað, að
suðurgluggi var á móti rúminu mínu, mér finnst, þeg-\
ar ég horfi til baka að alltaf hafi verið sólskin þenn-
an morgun.
Mamma fór í húsin þennan morgun til að sjá hvern-
ig kindurnar hefðu fóðiast um veturinn, og ég með
henni.
Þegar við komum aftur bar hún stórt trog til bað-
stofu, og skammtaði þar inni, en venjulega skammtaði
hún í búrinu. Allir fengu stóran skammt af hangi-
kjöli, hákarli, brauði og smjöri. Seinna um daginn
var veitt kaffi og lummur og brennivín í kaffið þeim,
sem það vildu.
Að lokinni kaffidrykkjunni fór fólkið úr báðum
IJofdalabæjunum ofan á Járnhrygg, en svo nefndist
hóll, sem kom einna fyrst upp úr sjónum, þar fórum
við í Kongsleik, Stórfiskaleik, Skollaleik og fleiri
leiki. Allir voru kátir og fjörugir. Ég sá Pétur föður-
bróður minn >— sem annars var þunglyndur og alvar-
legur — aldrei eins glaðan eins og í þessum leikjum.
Ég skemmti mér við það, margan kaldan vetrardag,
að hugsa um sumardaginn fyrsta og endurminningin
frá þessum blessuðum degi hún hefur glatt mig og
vermt margan kaldan dag, sem liðinn er síðan.
Sögn Unu SigurSardóttur.
Handrit Unu Arnadóttur.
NtTT KVENNABLAÐ
5