Nýtt kvennablað - 01.05.1955, Síða 11

hann og lét sraella í skoltunum. — Ég kaupi það. Hann tók
upp budduna, en ég flýtti mér að segja: — Það er ekki til
solu, skiljið þér. tg óska ekki eftir að farga þessari mynd.
— Það er skrítió! Þér sögðuð mér verðið og ég samþykkti
það. Svo er myndin skyndilega ekki til sölu. Jæja skítt með
það. Gerið þér svo vel. Hann rétti mér 4000 krónur, tók mynd-
ina og iór. Aður en ég gat áttað mig, var hann á bak og burt.
Pemngarmr brenndu lótann. — Nei og aftur nei, ég vildi þetta
ekai. ug hljóp á eftir honum, en rétt við nefið á mér stökk
hann upp í bíl, sem svo brunaði áfram og var úr augsýn.
Eg gat keypt meðöl og sá um að Ása fengi góða hjúkrun,
en sá eftir myndinni.
Þrem vikum seinna var Ása liðið lík, og öll mín framtíð
eyðilögð. Allt var svo undarlegt og óeðlilegt. Heimilið okkar
stóð eins og áður. En þó gjörbreytt. Hún var farin. Á
nóttunni fannst mér stundum hún vera hjá mér. En svo kom
hinn einskisvcrui dagur, þegar ég vaknaði án hennar við hlið
mér. Eg reyndi að lifa hfinu líkt og áður, vinna, borða og
sofa, en misheppnaðist. Ég gekk með sár, sem ekki var hægt
að græða. Ég stóð stundum upp og hrópaði nafn hennar: Ása,
Ása! Ása! en fékk enga útrás fyrir sorg mína. Eftir því, sem
þrá mín eftir henni varð sterkari vaknaði löngunin eftir að
sjá máluðu myndina mína af henni. Það myndi næstum vera
iþað sama og sjá hana aftur.
Frá nokkrum kunningjum hafði ég fengið að vita, hvar mað-
urinn bjó, sem keypti myndina. Sterk þrá rak mig af stað
þangað. Mörg kvöld stóð ég óákveðinn úti fyrir. Ég hafði fyrst
hugsað mér að biðja um leyfi til að sjá málverkið. En var nú
sannfærður um, að ég gæti ekki séð það í návist hans. Og
kvöld eitt, þegar enginn var heima ,gat ég ekki lengur stillt
mig, en klifraði inn i gegnum glugga, er ég sá að stóð opinn.
Strax fann ég myndina. Hún hafði ein heilan vegg. Ása!
Nú stóð ég fyrir framan hana, og ég fann á ný nálægð hennar.
Ég sá hana ekki aðeins, en heyrði líka hlátur hennar, rödd
hcnnar og — allt viðmótið. Hún var lifandi. Hversu lengi ég
sat fyrir framan myndina veit ég ekki, en þegar ég ætlaði að
fara gat ég ekki skilið hana eftir. Ég tók myndina úr ramm-
anum og freistaði þess að komast út. Þá sást ég. Endirinn er
yður kunnur.
— Ég fann að frásögn hans var sönn, og vegna hinnar ó-
venjulegu lyndiseinkunnar drengsins fékk hann vægan dóm.
Ég heimsótti hann oft i fangelsinu, það gladdi hann, því það
gerði enginn annar. Alltaf syrgði hann Ásu. En er ég dag
nokkurn sagði honum, að ég hefði keypt myndina af hans
elskulcgu Ásu brosti hann. Eftir það var hann í meira jafn-
vægi og rólegri.
Eftir að hann var látinn laus heimsótti hann niig oft til
að sjá myndina. Ilann hafði ]>á enn ekki fengið herbergi svo
hann gæti hengt hana upp á vegg hjá sér. En mér var ánægja
að þessum heimsóknum, ég kynntist þannig greindum og góð-
um náunga.
— Kemur hann enn?
— Nei, því er nú verr. Hann veiktist og d» tveim árum
eftir að þetta kom fyrir. Hefði hann elskað listina meira en
Ásu hefði hann sennilega aldrei málað listaverkið, en þá hefði
hann sjálfsagt lifað ennþá sem miðlungs góður en fjölhæfur
listamaður.
Þegar Percy hafði lokið frásögn sinni sátum við lengi og
virtum fyrir okkur málverkið. Litaflóð, sem á undursamlegan
hátt speglaði bergmál ástarinnar, kærleik tveggja. Háleit feg-
urð, sem náði langt út fyrir daginn í dag. Lauslega þýtt.
NÍTT KVENNABLAÐ
GuSrún frá Lundi:
ÖLDUFÖLL
FRAMHALDSSAGAN
Hallfríður tók til sín gamla konu, som var á fram-
fœri sveitarinnar, svo hún yrði ekki ein í bænum. Auð-
vitað til þess að fá með henni, sögðu starfssysturnar af
reitunum. Hún veit hvemig á að hafa það, þó hægt
fari. Nú fær hún ekki lengur meðgjöfina með strákn-
unr. Eitthvað þarf að fá í þess stað. Fyrst hún er ekki
eins fengsæl og Þorbjörg vinkona hennar að veiða
karlrrann til sín.
Um veturnæturnar kom Andrés kennari til kaup-
staðarins og settist að hjá Þorbjörgu í Nausti eins og
árið áður. Hallfríður fékk oft bréf frá syni sínum og
alltaf var bréfspjald innan í því til Siggu. Hún skrif-
aði honunr einstöku sinnum. Hún var farin að skrifa
vel, því hana langaði til að verða ekki lakari að sér
í skrift en Bína, senr alltaf hafði verið á skólanum vet-
urinn áður. Þetta var fermingarveturinn þeirra. Gréta
hafði miklar áhyggjur og umstang út af því að Bína
yrði ekki síður klædd á fermingardaginn en Sigga.
Helzt áttu þær að líta eins út. Þær höfðu alltaf verið
svo miklar vinkonur og jafn háar á prófinu. Þegar
Sigga sagði henni, að hún yrði á hvítum kyrtli, með
skaut og fírra slæðu, fékk Gréta lánaðan hest og þeysti
langt fram í sveit til kunningjakonu sinnar, sem hún
vissi að átti kyrtil, og fékk hann lánaðan. Svo sátu
þær, alveg eins búnar, lrlið við hlið, laglegar stúlkur,
önnur rjóð og dökkhærð, hin föl og bjarthærð. „Jæja,
þá er þá aumingja S:gga litla komin í kristinna manna
tölu, hvað sem úr henni á að verða,“ sagði Jóna frænka.
Hún hafði sjaldan talað svona hlýlega um frænku
sína. Það var haldin fermingarveizla á báðum bæjun-
um og báðad3j£mkonurnar fengu laglegar kommóður
frá foreldrunum í fermingargjöf.
Þetta vor vann Sigga á reitunum með mömmu sinni.
Signý var nú orðin vongóð um lreilsu hennar, en hlífði
henni samt við erfiðustu verkunum. Seint í júlí kom
Bensi með strandferðaskipi. Hann hafði stækkað rnikið
þennan vetur. Hann ætlað að vera heinra þangað til
síldveiðin byrjaði, þá færi hann til Siglufjarðar og
yrði þar allt sumarið. Svo var hann að hugsa um að
fara á skóla næsta vetur. „Það ætlaði svei mér að verða
eitthvað úr honum, þeim dreng,“ sögðu reitakonurnar,
„eða hvað hann var orðinn bráð myndarlegur! Það
hefði alltaf verið auðséð að hann yrði það, enda ætti
hann ekki langt að sækja það. Þetta var myndarmaður
liann faðir hans. Nú minntist enginn á annað, en að
9