Nýtt kvennablað - 01.05.1955, Page 14

að gera, sem geta það.“ ,Þau eru nú svo sem ekki rík
hjónin hérna á Stóru-Grund og þau munar um að
kosta soninn tvo vetur í skóla. Það söfnuðust á þau
skuldir, er þau byggðu húsið. En sigursæll er góður
vilji. Kannske ætla þau að gera þau öll að fínum,
skólagcngnum manneskjum. Það giftist vanalega vel
þetta skólagengna fólk og þarf ekki að kvíða því að
lifa einstæðings lífi, eða hefurðu nokkurn tíma heyrt
getið um skólagengna piparmey?" sagði Gunnvör.
„Það getur víst alveg eins piprað eins og þeir, sem
ekkert hafa lært,“ sagði Sigga. „Svo er nú ekki allt
fengið með því að giftast. Mér hafa sýnst þær lukkast
misjafnlega giftingarnar. Að minnsta kosti hef ég
liugsað mér að verða piparkerling, ef ég fæ ekki þann
eina, sem mér þykir vænt um.“ „Er það einhver sér-
stakur?“ spurð'i Gunnvör forvitin. „Ekki er það ó-
mögulegt,“ sagði S.gga.
„Segðu mér eittlivað um hann,“ sagði Gunnvör.
„Ekki núna. Kannske einhveintíma seinna,“ sagði
Sig'ga. Hún hafði kafroðnað við það eitt að hugsa til
Bensa. Nú voru liðin tvö ár síðan þau höfðu sézv
Hann var í Noregi, þegar hún hafði fengið síðasta
bréfspjaldið frá honum. Hann hafði sagt vanalega,
þcgar hann kvaddi hana og var að leggja upp í langt
ferðalag.“ Þú verður* vonandi ógift og bíður eftir mér,
þegar við sjáumst næst! Hún vissi aldrei hvort þetta
var nokkur alvara, því hann liafði sagt þetta sama,
meðan hún var ófermdur krakki og hann skrifaði það
oftast nær á bréfspjöldin. Þetta var svo líkl honum,
að tala svona hispurslaust. En hvort sem því fylgdi
nokkur alvara eða engin ætlaði hún að bíða hans allt
lífið. Henni gæti aldrei þótt vænt um nokkurn karl-
mann, nema hann einan.
„En það er nú bara þetta, Sigga mín, að maður veií
alltaf hverju maður sleppir en ekki hvað maður hrepp-
ir. Ég er nú alltaf að hugsa um Steina skinnið. Ég sé
að hann er aldeilis vitlaus af ást til þín og hann er
góður piltur og óvíst að þú gripir upp hans líka.“
„Það er ekki ólíklegt, að liann sé veikur af ást til
mín eftir nokkra vikna samveru,“ hnusaði í Siggu.
„Ég segi einsog er, þó hann sé frændi minn, finnst
mér hann ekkert fyrir neðan þig, nema þetta, að þú ert
„snotrari“ en hann. Þú hefðir að minnsta kosti getað
verið ögn hlýlegri við hann en þú hefur verið nú í
seinni tíð.“ „Það er þá ekki hægt að segja, að ég liafi
gefið honum undir fótinn,“ sagði Sigga. „Mér finnst
hann ekkert viðkunnanlegur, þótt hann sé frændi þinn
og kann því ekki við að vera að flírast við hann, því
síður að þiggja af honum gjafir, þótt þér finnist það
gikksháttur af mér að taka ekki við sjalinu.“ „Ég sá
líka, að hann tárfelldi út af því, veslings drengurinn,“
I»essar stíílkur eru í nýrri gerð aí íslenzkum búningi, sem
unninn er á Vefnaðarstofu Karólínu Guðmundsdóttur, Ásvalla-
götu 10A, úr alísl. efni (mjög fínt kambgarn). Kjóiarnir eru
hvítir, hárauðir og stcrkbláir og bekkirnir með mismunandi
skærum litum. I»etta er tilvalinn hátíðabúningur og siðar
skólaföt. Út um land verða þeir afgreiddir gegn póstkröfu, ef
sent er mál af sídd frá öxi og mittisvídd, til Vcfnaðarstofunnar
Ásvallagötu 10A, Reykjavík.
sagði Gunnvör. „Hvernig heldurðu, að hægt sé að láta
sér þykja vænt um karlmann, sem skælir eins og
stelpa,“ sagð' Sigga og færði sig til á spildunni, því
hún óttaðist að þetta yrði óánægjuefni milli hennar og
Gunnvarar, en hún var þannig gerð, að hún vildi lifa
í friði við alla menn. Gunnvör rakaði rösklega nokkra
stund, ekki langt frá því að hún væri reið við Siggu.
Svo leiddist henni þöngin og færð' sig til hennar og
byrjaði á bví að lýsa nágrönmmum á Litlu-Grund.
Hún hafði oft gert það áður, en aldrei eins greinilega
og nú. Litlu-Grundar fólk ð var líka skammt fyrir ut-
an merkin. en bær rétt við þau að sunnanverðu. Engj-
arnar samfelld g-asbreiða, en þó langt milli bæjanna.
Þetta var óttalega gamalsdags heimili, allt sparað
og nurlrð. Ekki svo mik:ð, að það tímdi að taka nokkra
vinnuhræðu, þó strák grevið hann Hrólfur vildi endi-
lega fá kaupakonu, því að hann var alveg vitlaus í að
'giftast. Ein gömul kona var þar, sem enginn vissi hve
lengi var búin að vera bar. Hún var álitin ekki með
fullu viti, vcgna þess, að hún kom aldrei til kirkiu og
aldrei sást hún, þá sjaldan gesti bar að garði. Framh.
NtTT KVENNABLAÐ
12