Nýtt kvennablað - 01.01.1957, Page 11

kominn inn í dyrnar og var að' klæða sig úr dragsíðu
reiðpilsinu.
„Það er nú svoleiðis ástatl fyrir mér, að ég ætla að
finna þennan nýja lækni, sem þið eruð búin að fá, og
hef hvergi höfði mínu að halla. Hvernig fellur ykkur
við hann?“ sagði Gunnvör og hengdi pilsið á nagla
í dyrunum. „Ég veit það ekki. Ég hef ekkert þurft að
finna hann“, svaraði Signý. Feðgarnir komu fram,
tóku í hönd aðkomukonunnar, sem hvorugur har
kennsl á, og gengu svo út að nýju byggingunni. Signý
fylgdi gesti sínunr til baðstofu. Gunnvör virti fyrir sér
húsakynnin, þau virtust heldur lítil. Það var víst svo,
að kaupstaðarbúar bjuggu víða við þröngan húsakost.
Signý fór fram með kaffikönnuna. Það veitti víst ekki
af að skerpa á henni. Jóna mætti henni í göngunum.
„Nú er ekki Sigríður í Bakkabúð", sagði hún. „Hall-
fríður sagði, að hún hefði farið inn í Vík.“ Svo flýtti
hún sér inn til gestsins. „Ég býst við, að hún korni
fljótlega, hún frænka mín“, sagði hún og lirosti. „Þa’r
eru nú ekki alltaf á vissum stað, þegar þær eru ný-
trúlofaðar, blessaðar ungfrúrnar. Þið eruð þó líklega
búnar að heyra trúlofunina þarna fram í sveitinni?“
„Fyrir löngu, blessuð vertu, enda fór hann hreint ekk-
ert dult með það, hann Bensi minn, blessaður strákur-
inn,“ sagði Gunnvör. „Það getur nú kannske átt sér
stað,“ sagði Jóna. „Hann lætur nú flest út úr sér, sá
drengur. En hvernig féll ykkur við þau þarna á
Grund?“ „Aldeilis ágætlega,“ flýtti Gunnvör sér að
svara. „En segðu mér eitt. Hvar er Bakkabúð? Ég
hefði víst ekkert á móti því að líta inn til hennar HaB-
fríðar minnar.“ „Það er bara hérna yfir götuna að
fara. Ég var einmitt að koma þaðan. Sigga hefur verið
þar öllum stundum, en nú gat hún ekki verið þar.“
„Henni þykir líka svo vænt um hana Hallfríði, alveg
eins og hún væri hennar móðir, enda er Hallfríður
hlýleg kona,“ sagði Gunnvör. „Já, hún er það“, sam-
sinnti Jóna. „Bara það minnki nú ekki, þegar Sigga
tekur strákinn frá henni.“ Signý kom inn með kaffið á
bakka. Jóna drakk með gestinum, þó að hún væri búin
að renna niður tveimur bollum áður. Signý fór fram
aftur án þess að tala við gest sinn. Rétt á eftir kom
Hallfríður í Bakkabúð inn og heilsaði Gunnvöru og
þakkaði henni fyrir síðast. Svo spurði hún hana,
hvernig heilsan væri. Búið væri að heyrast, að hún væri
ekki vel frísk. „Ojá, einhver hefur þó séð, að ég gekk
ekki aldeilis heil til skógar undanfarnar vikur, þó að
húsmóðurinni á Stóru-Grund fyndist það hreinasli ó-
þarfi, að ég færi |il læknis“, sagði Gunnvör og augu
hennar fylltust tárum. „Maður finnur það bezt, hvernig
það er að vera einstæðingur í lífinu, þegar ekki er
þrek til að vinna lengur. Mér kom það svona til hug-
N?TT KVENNABLAÐ
ar, að Sigga mín gæti og vildi skjóta yfir mig skjóls-
búsi i nokkra daga, ef ég þyifti, en mér sýnist heldur
lítið húsrýmið hjá henni.“ „Það er þröngt hjá okkur
ennþá, en það lagast með tímanum,“ sagði Hallfríður.
„Þú skalt bara koma til mín, Gunnvör! Það er ólíkt
plássbetra þar, því að sonur minn sefur eins oft út á
sjó eins og heima. Ég býst við því, að ég hafi ekkert
á móti þvá að skrafa við þig.“ „Guð blessi þig fyrir
þessi orð, Hallfríður mín“, sagði Gunnvör, klökk af
þakklæti. „Alltaf uppvekur þó góður Guð einhverja
manneskju til að sýna manni hlýleik, þegar manni
liggur mest á.“ Hún kvaddi Jónu og bað að heilsa
systur hennar, fyrir þetta indæla kaffi, og hraðaði
sér ofan að Bakkabúð með Hallfriði. Eftir stuttan tíma
sáust þær ganga inn í Vík til að finna lækninn. Hall-
fríður hafði skipt um föt, sett upp skúfhúfu og slegið
yfir sig sjali. Systurnar stóðu við gluggann í Bjarna-
bar og horfðu á eftir þeim. „Skárri eru það vinahótin,
sem Hallfríður sýnir þessari bráðókunnugu mann-
eskju.“ sagði Signý og lét sér fátt um finnast. „Ég var
farin að óttast, að hún ætlaði að troða sér inn til mín.
En það eru ekki húsakynni hér fyrir íleiri en mitt
fólk,“ bætti hún við. „Náttúrlega var það ætlun henn-
ar að fljóta inn á vinskapnum við Siggu, en hún var
þá kannske ekki við hendina“, sagði Jóna. „Ekki get
ég skilið, hvað hún getur verið að gera inn í Vík, all-
flesta daga, og svo er sagt, að hún komi oftastnær með
böggul undir hendinni. Gengur hún svona í reikningn-
um strákgreysins? Kannske hann vilji það og þoli það.
Óskandi, að það yrði sem lengst.“ „En þessi þvætting-
ur“, sagði Signý. „Hún hefur verið að hreinsa túnið
á Höfða og er með kaffiböggul með sér þessa daga.
Stundum er hún við að stakka upp.“ „Já, svona eru
palladómarnir. Þær álíta, að hún sé að kaupa eitthvað
nýtt utan á sig eða inn í húsið. Ekki bý ég þetta til.
Þegar Sigga kom heim fór hún ofan í Bakkabúð að
heilsa Gunnvöru. Hún var háttuð ofan í mjúkt rúm
hjá Hallfríði. Hún faðmaði Siggu að sér og þakkaði
fyrir allt gott „Svei mér, ef þú hefur ekki tekið
þeim stakkaskiptum, að þú ert varla þekkjanleg. ;—
Það er kannske dálítið annað, að vera hjá tveimur
góðum mömmum eða að þræla og vinna, úr svefninum
og í hann, eins og við gerðum í fyrra. Nú er ég líka
EFTIR ATKVÆÐAGREIÐSLUNA UM
AFENGIÐ Á AKUREYRI.
Áíengi! nú er l>nð fjöldans krafa!
Af annars smán svo margir gleði hafa.
— Já, flónin eru fleiri, en vitrir menn,
þvf fer nú svona í heimi vorum enn.
Lilja Björnsdóttir.
9