Nýtt kvennablað - 01.01.1964, Blaðsíða 13

sinn lítilsvirtur með þessu. Þann sama dag riðu þær
systur Markúsar í hlaðið. Sigrún var ákaflega góð við
Margréti og bað hana að lofa sér að hugsa um veiting-
arnar, því þau systkinin gætu ekki hugsað til þess, að
hann hvíldi annars staðar en í Atlastaðagarðinum. Þar
voru foreldrar hans og systkini. Margrét hafði ekkert
á móti því, þó hún hefði heldur viljað, að hann yrði við
hliðina á litlu gröfinni, sem þau áttu í sameign í heima-
garðinum. Hún gat ekki staðizt vináttu og hlýleik þess-
arar konu. En sárt var að sjá kistuna flutta burtu. En
hún bjóst ekki við að verða meira í Grenivík, þá var
sama hvar leiðið hans var. Kannski hefði hann helzt
kosið að vera hjá móður sinni. Hann elskaði hennar
minningu.
Mikil var nú eftirvæntingin hjá fólkinu að heyra,
hvernig hann hefði ráðstafað eignum sínum. Það heyrðist
fljótlega. Margrét fékk ekkert nema innstæðu í spari-
sjóðsbók. Það vissi víst enginn, hversu mikil hún var.
Brynhildi gaf hann yngri kúna og Ingibjörgu systur
sinni nokkrar ær. Hitt fékk Gunnar í Múla með þeim
skilmálum, að hann færi að búa í Grenivík, svo skepn-
urnar þyrftu ekki að hrekjast burtu. Heldur þótti fólk-
inu dimmt yfir svip þeirra mága, Jónatans hreppsjóra og
Nikulásar. Gunnar óskaði eftir, að Sigrún léti sig hafa
reikning yfir veitingarnar. en hún sagði, að það kæmi
ekki til mála. Það fóru fáir utan úr sókninni nema
Múlafólkið og Kláus gamli. Hann fór helzt til þess að
vita, hvernig reyturnar skiptust.Kona hans varð alveg
hissa, þegar hún frétti hvernig þeim hefði verið skipt.
Náttúrlega flytti Múlafólk í sambýlið við þau, þá færi
þó að þrengjast á jörðinni. Þvílík vandræði, að þau
hefðu nokkurn tíma sleppt Melhúsum og flutt á þennan
horskika. En það yrði ekki aftur tekið.
Magga og Steinka frá Þröm voru tvær einar á stóra
búinu. Gunnar rak féð í kaupstaðinn til slátrunar. Sig-
urlaug bjóst við, að hópurinn frá Múla flytti einhvern
daginn, en svo varð ekki. Einn daginn voru svo flestar
eignir, sem tilheyrðu Margréti, fluttar út að Melhúsum.
— „Ert þú nú að flytja heim til föðurhúsanna, Magga
mín?“ spurði Sigurlaug hlýlega, þegar hún sá mótbýlis-
konuna koma sunnan úr kirkjugarðinum. Sjálfsagt hefði
hún verið að kveðja litla leiðið. Þar hafði hún setið
marga stundina, aumingja stúlkan. — „Já, ég er að flytja
heim aftur,“ svaraði hún.
„Hver hugsar um skepnurnar?" spurði Sigurlaug for-
vitin. Hún var orðin þreytt á því að bera þessa spurn-
ingu í huga sér. — „Það er eitthvað, sem mér tilheyrir
ekki lengur-/1 svaraði hún. „Yngri kýrin er eign mömmu.
Hún verður hérna, þangað til hin kýrin verður tekin
inn,“ svo kvaddi hún þessa blendnu sambýliskonu sína
með þakklæti fyrir samveruna. Henni var mikið hlýtt
til hennar þrátt fyrir allt.
Um kvöldið kom Hilda og lét inn kýrnar og mjólkaði
ANDLEYSI
Sjaldan út á sólskinsmið
siglt er ljóðafleyi,
yfir mér liggur andleysið
eins og torfa á heyi.
I. Þ.
þær, sem mjólk var í og fór með mjólkina út að Melhús-
um. Skárri voru það nú búskaparhættirnir, sem hér áttu
að verða, hugsaði sambýlisfólkið. Steini skinnið ranglaði
við kindumar, en svaf heima á Melhúsum. Guddi þóttist
viss um það, að það yrði Steinka, sem byggi með Gunn-
ari. En þann dag, sem sá spádómur var birtur, fluttu
bláfátæk hjón utan af Nestá að Grenivík. Þau höfðu
verið í húsmennsku og áttu enga kú. Konan hét Guð-
björg. Hún heilsaði Sigurlaugu brosandi: „Hvemig held-
urðu, að sambýlið gangi fyrir okkur?" bætti hún við. —
„Ætlið þið að verða hér sem ábúendur?" spurði Sigur-
laug alveg undrandi. — „Við verðum hér í vetur. Jónas
hirðir skepnurnar fyrir Gunnar. Ég hlakka nú heldur til
að hafa mjólkina. Svo ætlar hann að láta okkur hafa
slátur, það kemur upp í kaupið.“
„Já, það má nú segja,“ sagði Sigurlaug við mann sinn,
„að það snýst margvíslega gæfuhjólið fyrir fólkinu og
margir njóta góðs af reytunum hans Markúsar heitins,
og svo fær BrynhildUr þessa fallegu kú komna fast að
burði. Ég vildi, að einhver vildi leiða kú heim í hlaðið
til mín. Það er ekki lengi að auðgast fólkið það.“ — „Það
hleypur nú ekki svoleiðis lukkuhnútur á styttubandið
þitt,“ sagði Kláus gamli.
„Þau hafa flutt hingað á gæfustundu, þau hjón, Guðni
og Brynhildur," sagði amma gamla.
Það var þungur svipur á Sigurlaugu næstu daga, þegar
Guðbjörg var að dýrðast yfir mjólkurfötimni og slátr-
unum, sem hún fékk frá Gunnari stórbónda, svo kallaði
það hann, Kláusarfólk, í háði. Það var talað mikið um
eigumar hans Markúsar í Grenivík þennan vetur.
Margrét fór inn á Hvítasand upp úr nýárinu og vann
þar á saumaverkstæði, það sem eftir var vetrarins. „Hún
á ekki bágt með að borga fyrir sig stúlkan sú,“ sagði
fólkið. Einhver þóttist hafa heyrt, að Nikulás hefði beðið
hennar oftar en einu sinni. Hvort það hefur verið nokkur
fótur fyrir því, vissu víst fáir, en það hefur áreiðanlega
haft heldur lítið upp á sig bónorðið það. Hún kom heim
um sumarmálin, spikfeit og glaðleg á svip. Hún var áreið-
anlega búin að kasta sorgarsvipnum, fannst fólkinu þar
í nágrenninu. Auðbjörg vesalingur var heldur vesælli
útlits. Hún hafði verið í vetrarvist vestan heiðarinnar,
eins og fyrri, en kom heim upp úr sumarmálum alráðin
í að drífa sig til Vesturheims. Hún þóttist vita, að hún
ætti vísan stað hjá vinkonunni góðu, Gyðu, en frá henni
hafði hún ekki frétt nýlega.
Það vildi svo vel til, að Nikulás kom, rétt eftir að hún
var komin heim. Hann var forðagæzlumaður sveitarinn-
ar. Hann kom inn til Kláusar gamla og drakk kaffi.
Sigurlaug fór að segja honum frá fyrirætlun Auðbjargar.
„Hún er nú bara orðin þreyjulaus hér heima og ætlar
að drífa sig til Ameríku. Þú vildir nú kannski vera svo
góður að segja mér, hvar Gyða er. Henni trúi ég betur
fyrir henni en systkinum hennar, börnum mínum.“
Nikulás hikaði dálitið með svarið: „Ég er nýbúinn að fá
bréf að vestan frá Sigurði bróður mínum. Hann segir
mér lát hennar. Svo það verður sjálfsagt dálítið erfitt
fyrir hana að hafa upp á henni. Það fór eins og mig
grunaði, að þau myndu ekki sækja neitt sérstakt lán
þarna til Ameríku. Sveinbjörn veslingur orðinn geð-
veikur. Þeim hefði verið nær að híma kyrr hérna. Þá
hefðu þau öll verið lifandi og hðið vel. Þess vegna vil
ég ráðleggja dóttur þinni að reyna að fá sér karlmann
til að búa með hér á íslandi, það verður heldur lánlegm
NÝTT KVENNABLAÐ
11