Morgunblaðið - 10.09.2009, Qupperneq 29

Minningar 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2009
✝ Kristinn GesturFinnbogason,
fæddist í Moshlíð í
V-Barðastrandar-
sýslu 13.6. 1917.
Hann lést á Hrafnistu
í Reykjavík 30.8. sl.
Foreldrar Kristins
voru Finnbogi Ebene-
sersson, bóndi og
kennari í Moshlíð, f.
28.5. 1881 í Hvammi,
d. 10.6. 1931, og Mar-
grét Ingibjörg Gests-
dóttir, húsfreyja í
Moshlíð, f. 15.12.
1893, d. 22.6. 1979. Systur Kristins
voru Þórunn Elínborg Finn-
bogadóttir, ljósmóðir, f. 4.10. 1919,
d. 29.11. 1990, og Sigríður Kristín
Finnbogadóttir, f. 25.9. 1929, d.
19.3. 1987. Uppeldissystir Kristins
var Valgerður Guðmundsdóttir, f.
14.8. 1914, d. 25.3. 1996.
Kristinn kvæntist hinn 19.9. 1950
Hallfríði Ásmundsdóttur, f. 4.4.
1923 á Kverná við Grundarfjörð.
Friðrik Heiðar Ásmundsson tölv-
unarfræðingur, f. 19.1. 1980. Eig-
inkona hans er Hildur Helga Sæv-
arsdóttir, sérkennslustjóri, f. 2.5.
1979. Dóttir þeirra er Eva Katrín
Friðriksdóttir, f. 6.2. 2007. 2) Loft-
ur Ásmundsson háskólanemi, f.
17.8. 1984. Eiginkona hans er
Bergdís Heiða Eiríksdóttir, leik-
skólakennari, f. 21.10. 1984.
Kristinn bjó með móður sinni og
systrunum þremum í Moshlíð til
1937 en þá flutti hann með móður
sinni og Sigríði systur sinni til
Svefneyja á Breiðafirði. Kristinn
var vinnumaður á Látrum 1940 en
árið 1941 flutti hann suður til
Reykjavíkur og stundaði þar ýmis
störf. Kristinn starfaði í lögregl-
unni frá 1944 og allt þar til hann
lét af störfum vegna aldurs hinn
1.1. 1985. Hann var skipaður
flokksstjóri 1.1. 1969 og lögreglu-
varðstjóri 19.11. 1976. Kristinn var
einn af stofnendum Pöntunarfélags
lögreglumanna og var virkur í
Byggingasamvinnufélagi lögreglu-
manna sem byggði m.a. húsin
Flókagötu 64 og Háaleitisbraut
151-155.
Kristinn verður jarðsunginn frá
Digraneskirkju í dag, 10. sept-
ember, og hefst athöfnin klukkan
15.
Foreldrar hennar
voru Ásmundur Jó-
hannsson, bóndi á
Kverná, f. 27.9. 1884,
d. 7.10. 1968, og
Steinunn Guðbjörg
Þorsteinsdóttir, f.
11.1. 1888, d. 15.11.
1964.
Synir Kristins og
Hallfríðar eru: a)
Finnbogi Grétar
Kristinsson, renni-
smíðameistari, f. 5.1.
1951, eiginkona hans
var Vilborg Ósk Ár-
sælsdóttir, hárgreiðslumeistari, f.
18.9. 1954, d. 29.4. 2008. Sonur
þeirra er Kristinn Finnbogason,
tónlistarmaður, f. 19.7. 1976, sam-
býliskona Þ. Snædís Kjart-
ansdóttir, f. 18.12. 1982, margmiðl-
unarfræðingur, b) Ásmundur
Kristinsson, húsasmíðameistari, f.
13.10. 1956. Eiginkona hans erS-
vava Loftsdóttir, viðskiptafræð-
ingur, f. 2.2. 1957. Synir þeirra: 1)
Nú er elsku eiginmaður minn til
59 ára farinn á vit feðranna. Við
áttum gott líf saman. Hann hugsaði
alltaf vel um fjölskylduna, strákana
okkar, tengdadætur, barnabörn og
barnabarn. Hann var bráðmyndar-
legur og framkoman glæsileg.
Nú að leiðarlokum vil ég þakka
elskulegum eiginmanni fyrir allar
okkar stundir og mun ég aldrei
gleyma honum.
Ég hlakka til þess dags þegar við
sameinumst á ný og ég hvíli í faðmi
hans.
Megi allir englar fylgjast með
þér, elsku eiginmaður minn.
Hvíl í friði.
Hallfríður Ásmundsdóttir.
Oft er stutt á milli gleði og sorg-
ar. Ég var staddur á fjallstoppi á
Suður-Grænlandi í lygnu og björtu
haustveðri. Einn með sjálfum mér
að njóta stórkostlegs útsýnis yfir
hluta Suður-Grænlands, með sínum
löngu fjörðum fullum af stórum ís-
björgum, skriðjöklum, ísirúnum
fjöllum og sjálfum Grænlandsjökli,
þegar síminn hringdi. „Ási minn,
pabbi þinn er dáinn“. Viðbrögðin
voru blendin. Fréttin átti ekki að
koma á óvart en ég var samt svo
óviðbúinn þegar á reyndi. Þarna á
einum fallegasta stað á jarðar-
kringlunni rifjuðust upp minning-
arbrot um okkur pabba. Pabbi
missti föður sinn aðeins 13 ára.
Setti það mikla byrði á herðar svo
ungs drengs og mótaði lífsgildi
hans. Hélt hann heimili ásamt móð-
ur sinni og systrum. Föðurmiss-
irinn var honum mikið áfall. Sjáv-
arfang var hans lífsviðurværi ásamt
öðrum veiðiskap. Skólaganga hans
takmarkaðist vegna þessa en hann
var víðlesinn og fræðimaður mikill
sem fjölskyldan naut góðs af. Þó
hann hafi ekki ferðast mikið um
landið vissi hann ætíð manna best
nöfn á öllum fjöllum, fjörðum, ám
og vötnum.
Pabbi vann myrkranna á milli og
því voru samverustundir okkar of
fáar í æsku. Hann var ekki maður
tilfinninga en þegar barnabörnin
fæddust sá maður aðra og mýkri
sýn. Hann fylgdist vel með þeim
allt til síðasta dags. Eftir að pabbi
fór á eftirlaun eignuðumst við sam-
eiginlegt áhugamál, stangveiðar.
Við fórum í fjölmargar veiðiferðir
saman og hafði hann það árlega
verk að yfirfara veiðitöskuna mína.
Hann bætti við heimagerðum flug-
um, spúnar voru pússaðir og veiði-
hjól smurð. Hann var nýtinn sem
kom sér illa í einni veiðiferðinni
þegar ég þurfti að skipta um girni.
Ég var búinn að rífa girnið af veiði-
hjólinu og varð ekki kátur þegar
eintómir bútar voru á spólunni í ný-
yfirfarna veiðikassanum.
Ferðir okkar í Veiðivötn eru
núna sem dýrgripir í huga mér. Í
vötnunum á hálendinu naut pabbi
sín. Í einni ferðinni var hann ekki
búinn að jafna sig eftir heilablóðfall
og átti erfitt um gang. Við vorum
að veiða við Ónýtavatn svokallaða
letingjaveiði og hann fjarri stöng-
inni þegar einn stór tók og stöngin
losnaði og var á leið út í vatn en
hann var snöggur til og fór í hend-
ingskasti á eftir stönginni en við
veiðifélagarnir vorum þrumulostnir
yfir aðförunum og gátum okkur
hvergi hreyft af hlátri en stönginni
náði hann og fiskinum landaði
hann. Það var ávallt gaman að hafa
hann með og sögur kunni hann
margar.
Eftir að pabbi komst á eftirlaun
fékk hann mikinn áhuga á flugu-
hnýtingum. Nutum við bræðurnir
góðs af því ásamt fleirum. Pabbi
var sérstaklega montinn af að hafa
hnýtt Monica Lewinsky-fluguna
sem ég fékk minn fyrsta flugulax á
og varð hann verðlaunalax í Elliða-
ánum árið 1999.
Þú laukst jarðvist þinni auðmjúk-
ur og óhræddur við dauðann. Miss-
ir fjölskyldunnar er mikill en
mömmu þó allra mestur. Við getum
yljað okkur við góðar minningar um
þig og flugurnar sem þú hnýttir
eiga vafalaust eftir að afla vel.
Hvíl í friði, faðir sæll.
Ásmundur Kristinsson.
Það var 10. febrúar 1973 að ég sá
Kidda fyrst, að ég held. Þá um
kvöldið höfðum við Ragga, núver-
andi eiginkona mín, trúlofað okkur
og tengdó ákvað að bjóða Kidda og
Fríðu heim á Rauðalækinn, úr því
að fjölskyldurnar voru að sameinast
en Kiddi og Jón tengdafaðir minn
höfðu verið vinir og vaktfélagar frá
því að þeir hófu störf í lögreglunni
árið 1944 en Jón dó árið 1971. Sig-
ríður, systir Kidda, hafði aftur á
móti fætt mig í þennan heim en ég
ólst ekki upp hjá henni.
Það var skrýtið að hitta Kidda,
ég var búinn að heyra af honum en
hafði aldrei hitt hann. Þegar hann
tók í höndina á mér fann ég að ég
var að taka í höndina á traustum
manni, hann grandskoðaði mig og
fór síðan að spyrja mig um hvað ég
ætlaði mér að gera í lífinu, spurði
mig síðan um eitt og annað, þá vissi
ég að hann hafði fylgst með mér í
gegnum lífið. Það var ánægjuleg til-
finning.
Það var gaman að heimsækja
Kidda og Fríðu á Háaleitisbrautina,
skemmtilegar sögur voru sagðar.
Þegar ég fór að hafa áhuga á ætt-
fræði var Kiddi hafsjór af fróðleik,
hann gat þulið hver var hvers og
sagði sögur þvers og kruss af fólki
og atburðum.
Þegar ég byrjaði í lögreglunni ár-
ið 1987 hófst nýr kafli í samskiptum
okkar, þá gátum við farið að ræða
um starfið, hann fór að segja mér
sögur frá því að hann hóf störf í
lögreglunni, hvernig lífið var þá og
hvernig starfið hafði breyst. Ég gat
alltaf leitað til hans, með spurn-
ingar eða eftir aðstoð, það stóð
aldrei á svari eða leiðbeiningum.
Það var gaman að ræða um pól-
tík við hann, hann hafði mjög
ákveðnar skoðanir og fylgdist mjög
vel með.
Eftir að hann fór á Hrafnistu
komum við hjónin oft til hans og
Fríðu eftir að hún kom einnig þang-
að.
Það var mjög gaman að hlusta á
Kidda, hann var stálminnugur og
gat þulið upp ljóð og vísur, sögur
og atburði, mundi dagsetningar og
ártöl og kunni mikið af sögum af
ýmsum mönnum. Oft spurði ég
hann hvort hann hefði ekki skrifað
eitthvað niður en hann vildi ekki
viðurkenna það.
Ég vil þakka Kidda þau ár, sem
ég fékk að þekkja hann, þá hlýju
sem hann sýndi mér og minni fjöl-
skyldu og ég veit að hann mun
halda áfram að segja sögur, á þeim
stað sem hann er kominn á núna.
Ég votta Fríðu og fjölskyldunni
allri mína samúð. Megi guð vera
með ykkur.
Lárus Kjartansson.
Ég man vel eftir fyrstu kynnum
mínum af Kristni Finnbogasyni.
Það var árið 1976. Hann var þá sjö
árum eldri en ég er nú. Hann sat í
stólnum sínum og rannsakaði mig
með arnaraugum frá toppi til táar.
Ég fann strax hversu sterka og
góða nærveru hann hafði.
Kristinn var mjög hávaxinn og
samsvaraði sér vel. Hann var þar
að auki nautsterkur. Hann var ekki
móðgunargjarn en átti það til að
móðga hörundsárt fólk sem ekki
þoldi að heyra óþægilegan sannleik-
ann. Hann var ekki allra en þeir
sem náðu taktinum dáðu hann.
Kristinn var hraustur framan af
en á seinni æviárum sínum fékk
hann tvisvar heilablóðfall og einu
sinni blóðtappa. Aldrei þáði hann
endurhæfingu heldur útbjó heima-
gerð lóð til að ná upp styrk og lærði
ljóð utan að til að endurheimta
minnið. Þetta gerði hann allt í
stólnum góða á Háaleitisbraut.
Fyrir áföllin var hann með minni
fíls en eftir sína eigin endurhæfingu
var hann með minni greinds manns.
Strax í æsku dreymdi Kristin um
að verða læknir en sá draumur
hvarf út í buskann við fráfall föður
hans. Þrettán ára gamall var hann
orðinn fyrirvinna heimilisins. Þó
svo Kristinn hafi ekki orðið læknir
var hann eins og alfræðiorðabók
læknisfræðinnar og taldi sig þar
með enga þörf hafa fyrir læknis-
þjónustu. Þegar mér blöskraði
heilsufarið á honum dró ég hann
nauðugan viljugan á bráðavaktina.
Þar biðum við klukkutímum saman
og hann tuðaði um hvort ég hefði
ekkert þarfara við tímann að gera.
Loksins þegar læknirinn kom þá
sjúkdómsgreindi Kristinn sig sjálf-
ur. Við hlógum svo eftir á að undr-
unarsvip þeirra sem héldu að hann
væri bara gamall hrumur kall.
Þjóðmál og pólitík var sameig-
inlegt áhugamál okkar. Frjáls-
hyggja hugnaðist honum ekki og
hann var alveg með það á hreinu
hverjir færu niður í uppgjörinu
stóra.
Fyrir ári var Kristinn svo hepp-
inn að komast á Hrafnistu í
Reykjavík. Skrokkurinn var að gefa
sig en ekki hugurinn. Fríða, lífs-
förunautur og eiginkona, flutti svo
á sama gang og hann á Þorláks-
messu. Það var yndislegt að fylgj-
ast með þeim og sjá hvað þeim var
annt hvoru um annað. Daginn fyrir
andlátið kíkti ég til þeirra og voru
þau bæði í essinu sínu. Kristinn
fylgdi mér til dyra og leit vel út.
Daginn eftir hvíldi hann sig eftir
hádegismatinn eins og vanalega en
bað starfsfólk um að ná í Fríðu.
Hann fann á sér hvert stefndi því
hann kvaddi eiginkonu sína og
þakkaði starfsmönnum á vakt fyrir
aðhlynninguna. Yfirvegaður fram í
andlátið.
Hvíl í friði elsku Kristinn.
Þín tengdadóttir,
Svava Loftsdóttir.
Elsku Kristinn minn.
Það er með þakklæti í huga sem
ég kveð þig. Ég þakka fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast þér
og fyrir þann dýrmæta tíma sem
við áttum saman síðustu árin. Mér
þótti svo gaman að koma í heim-
sókn til ykkar Fríðu, bæði á Háa-
leitisbrautina og síðasta árið á
Hrafnistu. Þú tókst alltaf vel á móti
okkur Lofti með skemmtilegum
sögum, bröndurum eða athuga-
semdum um lífið og tilveruna, eins
og þegar við gerðum grín að elda-
mennsku minni eða stjórnmálunum.
Og það var þessi glaðleiki sem mér
fannst einkenna persónuleika þinn
alveg fram á síðustu stundu. Glað-
leiki sem fékk mig til að brosa.
Glaðleiki sem ég mun minnast og
þakka fyrir.
Guð blessi minningu þína.
Bergdís Heiða Eiríksdóttir.
Elsku afi minn.
Síðast þegar ég sá þig varstu svo
hress og skemmtilegur. Þegar ég
kvaddi þig við útidyrahurðina grun-
aði mig ekki að það yrði í síðasta
skipti. Næsta dag var mér sagt að
þú hefðir fallið frá og þá rifjuðust
upp minningar mínar um þig.
Mætti þar nefna dagana þegar ég
var ungur og kom reglulega í heim-
sókn til þín og ömmu á Háaleit-
isbrautina. Oftast nær fékk ég tvö
spæld egg og skál af kornflögum
með mjólk þar sem ekki var hugsað
mikið um að spara sykurinn mér til
mikillar gleði. Það voru engin tak-
mörk fyrir því hversu vel var hugs-
að um mig.
Þú bjóst yfir frábærum karakter
sem hafði upplifað svo margt
merkilegt sem mér þótti mjög gam-
an að heyra um. Það var hægt að
ræða við þig um allt og var gaman
að heyra skoðanir þínar á hinum
ýmsu málefnum og þann húmor
sem þú hafðir fyrir skoðunum þín-
um. Mér þótti ætíð ánægjulegt að
kíkja í heimsókn til þín og ömmu og
fór ég glaður frá ykkur því það var
svo sannarlega hægt að hlæja og
brosa með ykkur. Þú varst ynd-
islegur maður sem hefur haft áhrif
og mótað líf mitt til hins betra í
gegnum tíðina.
Við ræddum um að þú myndir
kenna mér að búa til plokkfisk en
það varð víst ekkert af því. Það
verður því að bíða betri tíma sem
ég vona að renni upp einn daginn.
Ég kem alltaf til með að sakna þín.
Ég kveð þig því í hinsta sinn afi
minn en er þér svo þakklátur fyrir
allar þær minningar sem ég bý yfir
eftir þig.
Þitt barnabarn og vinur,
Loftur Ásmundsson.
Mánudaginn 31. ágúst fékk ég
þær fréttir að móðurbróðir minn
Kristinn Finnbogason væri látinn.
Mig langar til að rifja upp nokkr-
ar minningar um hann.
Það rifjuðust upp svo mörg atvik
frá bernsku minni og liðnum ára-
tugum, sem ég naut þeirrar gæfu
að vera honum samferða.
Kristinn var máttarstólpinn í
okkar fjölskyldu, maður sem alltaf
var treyst á og alltaf hægt að leita
til, æðrulaus og ráðagóður.
Ég man fyrst eftir Kristni þegar
ég kom fyrst suður til Reykjavíkur
með ömmu minni, Margréti móður
Kristins, en hjá henni ólumst við
bræður upp, ég og Guðjón, vestur í
Flatey. Ég mun þá hafa verið um
þriggja ára aldur og svo skrítið sem
það er þá man ég lítið eftir öðru úr
þessari ferð suður en Kristni, lík-
legast er ástæðan sú að hann sat
lengi með mig og var að kenna mér
að teikna báta, súðbyrta Breiða-
fjarðarbáta.
Alla tíð frá þessum tíma var hann
frændinn fyrir sunnan sem mikil
virðing var borin fyrir. Ég gleymi
seint spenningnum vestur í Flatey
fyrir jólin þegar við fengum sent
alls kyns nýmeti og niðursoðna
ávexti úr borginni frá Kristni
frænda.
Það var alltaf gott að koma á
Flókagötuna til Fríðu og Kristins.
Þar gistum við ætíð er við komum
suður, eins vorum við bræður, ég
og Guðjón, þar um tíma, og á ég
margar góðar minningar frá þeim
tímum.
Eftir að við fluttum suður áttum
við alltaf mjög sterkan bakhjarl þar
sem Kristinn var og hjálpaði hann
okkur bræðrum vegna veikinda
móður okkar, vil ég sérstaklega
þakka honum fyrir alla þá hjálp,
sem var mikil.
Ég gleymi seint fermingardegi
okkar bræðra, míns og Guðjóns, en
það sáu þau hjón um, og héldu fyrir
okkur góða og eftirminnilega ferm-
ingarveislu á Háaleitisbrautinni.
Í gegnum árin hef ég oft komið á
Háaleitisbrautina til þeirra hjóna
Kristins og Fríðu. Kristinn sagði
mér margar sögur frá uppvaxtarár-
um sínum og systra sinna í Moshlíð.
Á mínum yngri árum leitaði ég oft
ráða hjá Kristni um ýmis mál, en
seinni árin ræddum við oft um póli-
tík og málefni líðandi stundar,
stundum var slegið á létta strengi
en hjá Kristni var alvaran ætíð
skammt undan. Hann var víðlesinn
maður og hafsjór af fróðleik, það
var oft þannig að eftir spjall við
Kristin hafði maður aðra sýn á mál-
um líðandi stundar.
Ég ætla að ljúka þessum fáu orð-
um mínum með frásögn af broti úr
draumi sem mig dreymdi í sumar,
en þá dreymdi mig móður hans,
Margréti. Hún var að fara með ljóð
fyrir mig og man ég endinn á því,
sem er svona: „Og verður hjá
Kristni um eilífð að lokinni ferð
sinni hér.“
Ægir Franzson.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(IS)
Elsku Kiddi, ég veit að það hefur
verið tekið vel á móti þér.
Takk fyrir faðmlag þitt.
Elsku Fríða og fjölskyldan öll,
innileg samúð.
Guð og englarnir veri með ykkur
öllum.
Ragnhildur Jónsdóttir.
Kristinn Gestur
Finnbogason