Morgunblaðið - 10.09.2009, Síða 31

Mosfellsdal. „Nei Nína, hvernig held-
ur þú að ég geti það,“ svara ég „það
er allt brjálað að gera hjá mér.“ – „Já
ég veit, það,“ svarar Nína, „en okkur
Torfa langar svo til að þú komir.“
Hvað það var sem ég hafði svo mikið
að framkvæma, þennan sólríka sum-
ardag, er ég löngu búin að gleyma.
En ég mun aldrei gleyma þessari
heimsókn. Þau hjónin komu á móti
mér þar við túngarðinn, með þeirri
hlýju og vinsemd sem ómögulegt er
að útskýra með orðum. Móttökurnar
voru næstum því hlýrri en sólin sem
sendi geisla sína til okkar. Við Nína
fórum í göngutúr, það var svo margt
sem við þurftum að tala um. Við átt-
um okkur vináttu og trúnað sem var
svo dýrmætur. Þannig hafði það allt-
af verið gegnum kynslóðirnar.
Hún Brynhildur móðir Nínu var
ein af fimm systrum mömmu minnar
og lét sig alltaf miklu skipta hvernig
okkur Páli bróður mínum leið, eftir
að móðir okkar dó. Ég minnist þess
að þegar kom að fermingu minni
hafði ég miklar áhyggjur af því hvort
pabba væri treystandi fyrir ferming-
arundirbúningnum. Hvernig átti
hann, einstæður faðirinn, að skilja að
til að fermast í þá daga þurfti að
kaupa ekki bara fermingarkjól held-
ur líka eftirfermingarkjól og ferm-
ingarkápu og … En hún Binna
frænka vatt sér inn úr dyrunum á
Laugavegi 2 og tók málið að sér.
En dagurinn dýrlegi í Mosfells-
sveitinni! Við frænkurnar hlæjandi
og grátandi í ilmandi lynginu innan
um alla fegurðina. Ég man að ég
hugsaði hvað þessi yndislega frænka
mín hafði þurft að mæta hrikalegum
örlögum en hún átti sér líka þá djúpu
einlægu trú sem gerði það að verkum
að hún var á einhvern hátt alltaf í
fanginu á Jesú. Og þar var hamingj-
an hennar, börnin tvö og eiginmaður
sem hún elskaði. Við vorum þreyttar
og ánægðar þegar við komum aftur
úr göngutúrnum. Torfi tók á móti
okkur með ilmandi kaffi og var ekk-
ert að spyrja okkur hvað hefði verið
umræðuefnið þar úti á heiðinni.
Hann vissi auðvitað að við höfðum
verið á „trúnó“ og áttum þann fjár-
sjóð sem frænkur einar eiga sem öðl-
ast hafa dýrmæti vináttunnar.
Guðrún Gerður Ásmundsdóttir.
Þrjár litlar stelpur í rauðum jökk-
um og rósóttum sumarkjólum fá bæj-
arleyfi frá sumarbústaðnum við Sel-
vatn til að fara í Tívolí í Reykjavík.
Þvílíkt ævintýri. Þessi minning
ásamt fjölmörgum öðrum kemur upp
í hugann nú þegar ég kveð Nínu
frænku mína.
Grenimelur 5 var mitt annað heim-
ili í æsku. Þar bjó Nína ásamt for-
eldrum sínum og systkinum. Þar
gerðust ævintýrin. Hugmyndasmið-
urinn að leikjum okkar var Nína.
Hún var ótrúlega kraftmikil og hug-
myndarík strax sem barn. Það voru
sett upp leikrit. Við vorum dansmeyj-
ar og fegurðardrottningar svo eitt-
hvað sé nefnt og á Selvatni lékum við
okkur við ímynduð álfabörn. Það var
og mikið bústand í holtinu fyrir ofan
sumarbústaðinn.
Á veturna voru það þrjúbíóin,
skautaferðir, dúkkulísuleikir og svo
mætti lengi telja. Fyrir mér voru og
eru Palli, Nína og Sigrún eins og
systkini mín. Brynhildi móðursystur
minni og Gísla minnist ég með þakk-
læti fyrir alla umhyggju og ástúð sem
þau ætíð sýndu mömmu, mér og síð-
ar fjölskyldu minni.
Nína fór ung að læra á píanó. Þá
eignuðust ekki aðeins foreldrarnir,
heldur öll ættin, undrabarn. Nína
sýndi ótrúlega færni á píanó strax
sem barn. Aldrei kom stórfjölskyldan
svo saman að Nína væri ekki beðin
um að spila eitthvað fallegt á píanóið
og fólkið hlustaði agndofa á þessa
litlu stúlku leika svo listavel. Það lá
því beinast við að píanóleikur og pí-
anókennsla yrði ævistarf Nínu, sem
hún sinnti á meðan heilsan leyfði.
Sorgin hlífir engum er sagt og
Nína fékk svo sannarlega að kynnast
sorginni. Í alvarlegum veikindum
Gísla Rúnars sonar hennar sem
barns og síðan við fráfall hans, en
hann var þá orðinn prófessor í kan-
adískum háskóla, sýndi Nína hversu
miklum styrk og þreki hún bjó yfir.
Aldrei missti hún vonina og aldrei
heyrðist æðruorð. Þegar Alzheimers-
sjúkdómurinn fór að hefta færni
Nínu í leik og starfi var hún spurð
hvort ekki væri sárt að geta ekki
lengur leikið á píanó. Hún svaraði því
til að hún væri bara svo þakklát fyrir
öll árin sem hún fékk að spila. Svona
var Nína, æðrulaus á hverju sem
gekk.
Að lokum ætla ég í huganum að
læðast inn í stofu á Grenimel 5 og
hringa mig þar í sófanum eins og ég
gerði oft sem unglingur og biðja Nínu
að spila fyrir mig Vorþyt eftir Sind-
ing. Hlusta á hana spila svo undurvel
og horfa á hana glæsilega, teinrétta
og stolta við píanóið. Þannig minnist
ég Nínu. Vertu sæl Nína mín og
hafðu þökk fyrir allt.
Ég og fjölskylda mín sendum
Torfa, Guðrúnu og systkinum Nínu
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Sigurlaug Straumland.
Við Nína kynntumst í 11 ára bekk í
Meló, þegar ég kom og mætti B-
bekkjarliðinu í fyrsta sinn og þessi
rauðhærða frjálslega á aftasta bekk
kom að tala við mig. Hún bjó á Greni-
mel, ég á Reynimel. Með okkur þró-
aðist smám saman systrabandalag
sem fann sér farveg í sameiginlegum
áhugamálum, útivist, dýrum, Guði og
varð órjúfanlegt upp frá því. Sama
þótt leiðir skildi jafnvel um árabil, þá
hélst alltaf þessi einlæga vinátta,
sterk taug einhvers samhljóms og
dýpri sýnar sem mér fannst við deila,
en sem var um leið áreynslulaus og
sjálfsögð.
Nína var einstakt náttúrubarn og
göngugarpur, næm á kyrrð, fegurð
alls um kring og má segja að hún hafi
verið eitt með náttúrunni.
Hún var alltaf sú sem skildi mig
best og um leið sú sem kallaði fram
það besta, vakti góðu áformin, þegar
hugir okkar sameinuðust í friðsöm-
um anda.
Það eru forréttindi að hafa átt slík-
an vin.
Tónlistin hreif Nínu snemma og
var ég svo heppin að við deildum
sama píanókennara, henni Hermínu,
sem hafði Nínu í miklum metum. Ég
var vön að flýta mér í Tónlistarskól-
ann, til að geta hitt Nínu, sem átti
tímann á undan mínum. Þá gat ég
setið í innra holi Þrúðvangs við hurð-
ina að spilaherberginu og notið þess
að hlusta á Nínu. Sérstaklega man ég
þegar hún æfði Vorþyt eftir Sinding,
hvað ég dáðist að leikni hennar að
láta fingurna líða yfir nótnaborðið og
framkalla slíkt flóð tóna sem glitraði
og sindraði eins og tærasti gosbrunn-
ur í sólskini. Slík hetja var Nína í
mínum augum, fagmaður, sem tók
sjálfa sig og list sína alvarlega þótt
ung væri. Ég var mjög stolt að eiga
slíka vinkonu.
Nína, sem var uppeldisfræðingur
af Guðs náð, tók að sér um árabil að
kenna börnum á píanó. Þessu kynnt-
ist ég gegnum son minn sem enn spil-
ar af ástríðu. Hún tók börn alvarlega
og kom fram við þau af þeirri virð-
ingu og næmleika sem einkenndi
hana og óhagganlegri trúmennsku
gagnvart því sem skipti hana mestu.
Þessir eðlisþættir nýttust vel þeg-
ar hún háði baráttu fyrir lífi ungs
sonar síns, Gísla Rúnars, er hann lá
rænulaus milli heims og helju dögum
saman eftir fall í stiga. Hún sat yfir
honum hvern dag og talaði við hann,
las, sagði honum sögur og söng. Og
hún bókstaflega kallaði hann til baka
til lífsins. Þetta gerði Nína í beinni
andstöðu við starfsfólk sjúkrahússins
og ríkjandi skipan þess tíma sem tak-
markaði mjög nærveru fjölskyldu.
Þetta varð frægt mál, einkum fyrir
það að hinn kunni barnalæknir Hall-
dór Hansen bað hana að vitna um
þetta einstæða framtak á lækna-
þingi.
Með Torfa sér við hlið skapaðist til
viðbótar við tónlistina yndisleg vídd
myndlistar og hönnunar, sem Nína
naut til fulls. Torfi gat skapað Nínu
möguleika til eðlilegs lífs og reisnar
svo framarlega sem unnt var í erf-
iðum veikindum hennar.
Megi Drottinn vera með ykkur,
Torfi minn og Guðrún Inga, Sigrún
og þið öll.
Þakka þér, Nína mín, trúfasti
bandamaður.
Erna María Ragnarsdóttir.
Minningar 31
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2009
✝ Hildur Bjarna-dóttir fæddist í
Reykjavík 15.3. 1929.
Hún lést 1.9. 2009.
Foreldrar hennar
voru Ásta Magn-
úsdóttir og Bjarni
Guðmundsson, hér-
aðslæknir.
Tvíburasystir Hild-
ar er Sigríður
Bjarnadóttir, maki
Sveinn Þorvaldsson,
látinn; Guðmundur
Bjarnason læknir,
maki Bergdís Krist-
jánsdóttir; og Þóra Margrét
Bjarnadóttir tannsmiður, maki Jón
Sverrir Dagbjartsson.
Hildur giftist 5.6. 1949 Sigurði
Jónassyni deildarstjóra hjá Land-
mælingum Íslands, f. 3.12. 1925, d.
6.4. 1986. Börn þeirra eru a) Svan-
hildur Sigurðardóttir, f. 1949,
maki Markús Ívar Magnússon.
Þeirra börn eru: Hildur Ruth
Markúsdóttir, f. 22.2. 1968. Guð-
rún Eva Markúsdóttir, f. 13.5.
1981, maki Alexander Choudry,
Sigurður Bjarni Markússon, f.
8.12. 1986 og Magnús Ívar Mark-
ússon, f. 23.5. 1988. b) Bjarni Sig-
urðsson, f. 1951, ókvæntur, látinn
2008. c) Jónas Sigurðsson, f. 1953,
maki Elsa Nína Sigurðardóttir,
þeirra börn eru: Svanur Þór Jón-
asson, f. 1973, d.
1995, og Sunna
María Jónasdóttir, f.
1980, maki Bjarki
Örvar Auðbergsson,
d) Ásta Sigurð-
ardóttir, f. 1954,
maki Gunnlaugur
Jón Magnússon,
þeirra börn eru tví-
burarnir Jóna Krist-
ín, f. 1972, maki
Hörður Már Magn-
ússon, Anna Kristín,
f. 1972, maki Marinó
Ólason, og Magnús, f.
1975. Barnabarnabörnin eru 8.
Hildur ólst upp fyrstu árin á
Brekku í Fljótsdal, síðan á Ólafs-
firði, Flateyri og Patreksfirði, þar
sem hún kynntist eiginmanni sín-
um. Fyrstu hjúskaparár sín bjuggu
þau á Patreksfirði, en lengst af
bjuggu þau í Reykjavík. Síðustu
tvö árin bjó Hildur á hjúkr-
unarheimilinu Skógarbæ. Hildur
starfaði alla tíð innan veggja
heimilisins. Hildi var margt til
lista lagt, hún stundaði hannyrðir,
málaði og teiknaði og liggja eftir
hana margar fallegar blýants-
teikningar og málaðir postulíns-
munir.
Útför Hildar fer fram frá Selja-
kirkju í dag, 10. september, og
hefst athöfnin kl. 13.00.
Elsku amma, nú ertu farin frá
okkur og ég vil trúa því að þú sért
komin á betri stað, komin til afa,
Bjarna, Svans og fleiri ástvina
sem eru farnir frá okkur.
Ég man eftir því frá því ég var
lítil, að koma til Reykjavíkur var
alltaf rosalega mikið ævintýri og
hluti af því var að koma í heim-
sókn til ömmu og afa. Svo þegar
ég var nýflutt til Reykjavíkur, þá
fannst mér alveg yndislegt að vera
boðin í alvöru mat til ömmu öðru
hverju.
Ég á alltaf eftir að minnast þín
með hlýju, þá sérstaklega þegar ég
skoða alla fallegu hlutina sem þú
skapaðir og gafst mér. Þú varst
nefnilega mikill listamaður og það
væri óskandi að maður hefði fengið
brot af þeim hæfileikum.
Elsku amma, síðustu árin voru
þér ekki auðveld, það átti ekki vel
við þig að geta ekki verið á ferðinni
alltaf eins og þú varst vön. Guð
blessi minningu þína.
Þín
Sunna María.
Hildur Bjarnadóttir
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUÐJÓN EYMUNDSSON
rafvirkjameistari,
Skúlagötu 20,
Reykjavík,
lést á Landspítala Landakoti mánudaginn
7. september.
Hrafnhildur Bjarnadóttir,
Ingólfur A. Guðjónsson, Susan M. Guðjónsson,
Áslaug Sif Guðjónsdóttir, Karl F. Garðarsson,
Kolbrún Guðjónsdóttir, Jón Sævar Jónsson,
Hörður Guðjónsson, María Johnson,
barnabörn, barnabarnabörn og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓNA M. SIGURGÍSLADÓTTIR,
Melteigi 8,
Keflavík,
lést á dvalarheimilinu Garðvangi þriðjudaginn
8. september.
Stefanía Jónsdóttir, Pétur Sigurðsson,
Guðbjörg Jónsdóttir, Árni Þór Árnason,
Jóhann Gunnar Jónsson, Ásta Elín Grétarsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
ELÍNAR ODDSDÓTTUR,
Ástúni 8,
Kópavogi,
fer fram frá Digraneskirkju föstudaginn
11. september kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Hjarta-
vernd.
Sólrún B. Kristinsdóttir,
Hauður Kristinsdóttir, Magnús Alfonsson,
Þóra Sjöfn Kristinsdóttir,
Anna Margrét Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær sonur okkar, bróðir, mágur og frændi,
SIGURÐUR ÞORVALDSSON
bifvélavirki,
Smáragrund,
Skagafirði,
varð bráðkvaddur sunnudaginn 6. september.
Útför hans fer fram í kyrrþey.
Sigurlína Eiríksdóttir, Þorvaldur Gísli Óskarsson,
Eyrún Ósk Þorvaldsdóttir, Rúnar Páll Björnsson,
Edda Björk Þorvaldsdóttir, Finnur Jón Nikulásson
og fjölskyldur.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, móðursystir,
amma og langamma,
KRISTVEIG BJÖRNSDÓTTIR,
Safamýri 38,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala Landakoti laugar-
daginn 29. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Langholtskirkju
föstudaginn 11. september kl. 15.00.
Björn Jóhannsson, Guðrún R. Daníelsdóttir,
Sigríður Jóhannsdóttir, Baldvin M. Frederiksen,
Sveinn Jóhannsson,
Guðrún Jóhannsdóttir, Þorvaldur Bragason,
Gunnar Haraldsson, Ásthildur Guðjohnsen,
barnabörn og barnabarnabörn.