Morgunblaðið - 10.09.2009, Qupperneq 33

Minningar 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. SEPTEMBER 2009
mundir voru götur borgarinnar og
aðrir varhugaverðir staðir. Á Skag-
anum voru betri aðstæður fyrir börn
að leika sér: fjörurnar, Breiðin, höfn-
in, Slippurinn og seinna leyndar-
dómsfulla fjallið fyrir ofan byggðina.
Á Akranesi voru örfáir bílar, flestir
fóru gangandi eða á hjólum. Oft var
farið niður á bryggju að dorga eða
fylgjast með vinnu fiskimannanna og
trillukallanna. Við fórum í könnunar-
ferðir um fjörurnar sem iðuðu af
margvíslegu lífi. Víða voru merkir
sögustaðir. Stundum komum við hjá
Láru frænku sem bjó í litlu húsi á
Breiðinni. Hún hafði alltaf í handrað-
anum fyrir okkur strákana Ingimar-
skex.
Bakkarnir fyrir neðan Akursbraut
og Mánabraut voru í miklu uppáhaldi
hjá okkur. Þangað voru tröppur niður
í fjöruna og gamlar varir. Þessi töfra-
heimur hvarf undir uppfyllingar með
tilkomu Sementsverksmiðjunnar og
stækkun hafnarinnar. Einu sinni
hafði innrásarpramma verið rennt
upp í fjöruna og varð strax vettvang-
ur vaskra stráka. Bygging Sements-
verksmiðjunnar, strompsins háa,
turnanna stóru og og bryggjunnar
var í augum okkar mestu fram-
kvæmdir Íslandssögunnar. Við fórum
inn að Langasandi og komum við í
ævintýraveröld skeljasandsins. Þeg-
ar unglingsárin runnu upp urðu
stundirnar stopulli. Hugur okkar
snerist meir að menntun og störfum,
áhugamálin voru einnig ólík. Vináttan
var ætíð mikil og traust. Við hittumst
af og til, hringdum okkur saman,
kannski allt of sjaldan síðari árin.
Robbi greindist með alvarlegan
sjúkdóm fyrir nokkrum árum, svo-
nefnt mergfrumuæxli sem skerti
starfsgetu hans mikið enda lækning
torveld. Robbi bar sig þrátt fyrir allt
vel eins og hann var vanur en reyndi
að berjast eftir því sem kraftar og
vilji gaf. Fyrir nokkru fékk hann að-
svif og var fluttur helsjúkur á sjúkra-
hús en komst aldrei til meðvitundar.
Hann dó í byrjun september, á 58.
aldursári.
Guðmundur Róbert var tæplega
meðalmaður á hæð. Hann var ætíð
mjög hæglátur og var ekki fyrir að
trana sér fram fyrir aðra. Hann var
einstaklega hjálpsamur og áreiðan-
legur, þótti verklaginn og góður
starfsmaður enda mjög samvisku-
samur í smáu sem stóru.
Þórnýju, sambýliskonu Robba,
ættingjum öllum og vinum eru sendar
innilegustu samúðarkveðjur.
Við eigum góða minningu um eft-
irminnilegan samferðamann.
Guðjón Jensson,
Mosfellsbæ.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
(Vald. Briem.)
Og nú er komið að því að við kveðj-
um Guðmund R. Ingólfsson, sem lést
langt um aldur fram. Hann varð að
lúta í lægra haldi eftir stutta en hetju-
lega baráttu fyrir þeim vágesti er
margan fellir, krabbameini.
Ég kynntist Guðmundi fyrir
nokkrum árum gegnum samband
hans og Þórnýjar mágkonu minnar.
Ég fann fljótt að þar fór góður dreng-
ur, hlýr, nærgætinn og traustur. Ég
man hve ég gladdist fyrir hennar
hönd að hafa kynnst slíkum manni, og
skynjaði hve nánir vinir og félagar
þau voru. Kannski má segja að þau
hafi bætt hvort annað upp í bestu
meiningu þess orðalags. Þau voru
ekki einungis ástvinir, heldur miklu
meira.
Því miður fengu þau ekki að njóta
samvistanna nema tæpan áratug
–„hinn slyngi sláttumaður“ greip í
taumana.
Missir hennar er mikill, því ég
hygg að Guðmundur hafi verið henn-
ar traustasti vinur fyrr og síðar, og
hún annaðist hann af fádæma þreki
frá því að hann greindist þar til yfir
lauk.
Guðmundur var Skagamaður í húð
og hár, þar ólst hann upp og þar voru
hans rætur, fjölskylda, vinnufélagar
og vinir. Foreldrar og systkini sem nú
horfa á eftir kærum syni og bróður.
Fátt er sárara en að missa barn sitt,
þótt fullorðið sé, því flest gerum við
ráð fyrir að fara á undan börnum okk-
ar, að það sé hinn eðlilegi gangur lífs-
ins. Ég og börn mín vottum þeim, svo
og systkinum Guðmundar og öðrum
vandamönnum okkar dýpstu samúð.
Og ekki síður Þórnýju, sem nú
stendur á krossgötum í lífinu, og ekki
í fyrsta sinn, þótt með ólíkum hætti
sé.
Að lokum þakka ég fyrir að hafa
kynnst jafn sanngóðum manni og
Guðmundi, þótt ég hefði vissulega
kosið að tími gæfist til meiri kynna.
Eftir stendur minning um mætan
mann, mann sem gaf þeim er kynnt-
ust honum svo ótrúlega mikið með
nærveru sinni einni saman.
Guð blessi minningu hans.
Stefanía Þorgrímsdóttir.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávalt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir.)
Elsku Robbi frændi, nú er komin
kveðjustund. Stund sem kom allt of
fljótt. Manni verður orðafátt á svona
stundu. Margs að minnast og margar
góðar minningar sem leita upp í huga
minn, minningar sem ég mun eiga um
þig um ókomna framtíð.
Guð geymi þig, elsku Robbi, ég veit
að amma Guðrún tekur vel á móti þér.
Ég bið góðan Guð að styrkja Þór-
nýju, Erlu, Daða, Sigrúnu, Kristján,
Eygló, Finnboga, Aðalheiði og aðra
aðstandendur á erfiðum tímum. Miss-
ir ykkar er mikill. Ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði, elsku frændi.
Petrún Berglind Sveinsdóttir
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ásta systir.
Hann Kári bróðir er dáinn. – Þeg-
ar Ásta sagði þetta var sem tíminn
stöðvaðist. Þetta var eitthvað sem
passaði ekki, gat ekki átt sér stað.
Þessi kröftugi, jákvæði og glaði
drengur, farinn. Kári og Ásta ólust
upp saman með móður sinni sem lést
árið 1994 aðeins 57 ára að aldri og nú
er Kári farinn aðeins 51 árs. Ég sá
hann fyrst árið 2006 þegar hann kom
í heimsókn til okkar Ástu á Grett-
isgötuna. Ég fann strax að þarna
kom góður drengur sem tók mér vel.
Kári vann hjá SAS í Noregi og átti
kost á að koma oft í heimsókn eða
„skjótast í kaffi til Ástu systur“ eins
og hann var vanur að segja sínum
samstarfsmönnum. Við sátum oft
frameftir nóttu og spjölluðum saman
og hafði hann frá mörgu að segja.
Hann naut þess að ferðast og hafði
gaman af að segja frá.
Hann ferðaðist mikið og mundi ná-
kvæmlega hvaða dag var lagt af stað
og hvaða dag var komið heim og með
hvaða flugfélagi var flogið. Á sama
tíma var ég að „grufla“ í ártölunum.
Í janúar 2007 bauð Kári okkur
Ástu að koma með til Kína í 10 daga
ferð. Sú ferð er mér ógleymanleg
fyrir margra hluta sakir. Hann var
vel kunnugur í Kína og kynnti okkur
fyrir framandi menningu og áhuga-
verðum stöðum. Í vor buðu hann og
Aroon okkur með til Taílands en þar
áttu þau fallegt hús. Þá skynjuðum
við að hjartað starfaði ekki vel. Hann
gerði lítið úr veikindum sínum og líð-
an. Kári kom síðast til okkar í júlí og
þá gerðum við plön um að fara aftur
til Taílands að rúmu ári liðnu. Skoða
nýja staði og eiga gott frí saman. Þau
systkinin voru í góðu sambandi,
hringdu oft og sendu kort þegar þau
voru að ferðast. Síðasta kortið frá
Kára kom þremur dögum eftir andlát
hans.
Það er mér mikilsvert að hafa
kynnst Kára og ég þakka fyrir þann
tíma sem við fengum. Fjölskyldu
hans og vinum vil ég senda samúðar-
kveðju.
Árni Ingi Garðarsson.
Elsku Kári frændi, ég vona að þú
sért á góðum stað og að þér líði vel
þar sem þú ert. Ég mun sakna þín að
eilífu og minnast þín á hverjum degi.
Þú lýstir allt upp með jákvæðni og
lífsgleði og gerðir það ómögulegt fyr-
ir nokkurn mann að vera í vondu
skapi í návist þinni.
Góðu stundirnar með þér eru ótelj-
andi.
P.s. Ég skal sjá um að gefa kis-
unum tívolíferðir héðan í frá.
Elín Bríta.
Elsku besti Kári frændi, það er svo
erfitt að trúa því að þú sért fallinn frá.
Þín verður sárt saknað af öllum þeim
sem þekktu þig.
Ég man eftir þér frá því að ég var
lítil og bjó í Svíþjóð. Þú fórst með mig
í fótbolta, kenndir mér spilið „21“ og
þér fannst fyndið þegar ég fór að
dansa við Spice Girls sem voru vin-
sælar á þeim tíma. Þú gaukaðir að
mér fróðleiksmola um að Mel B væri
gift Íslendingi sem mér fannst mjög
merkilegt. Upptökuvélin var alltaf
með í ferðatöskunni og þú notaðir
hana mikið í heimsóknum hjá okkur.
Ég mun alltaf hafa gaman af mynd-
böndunum sem þú gerðir í den. Einu
sinni spiluðum við Yatzi og þá tók ég
sérstaklega eftir því hversu fag-
mannlega þú tilkynntir meðspilurum
þínum hvað þú ætlaðir að gera í
næsta kasti: „Ég satsa á Yatzi!“
Undantekningalaust var talað langt
fram á nótt þegar þú varst í heim-
sókn og var notalegt að sofna við
hlátrasköllin úr stofunni. Óborgan-
legur var einnig nautnasvipurinn
sem skein af andliti þínu þegar þú
fékkst hjá okkur hina langþráðu
tvennu Malt og Prins, sem bara var
hægt að fá á Íslandi.
Á síðustu æviárum Kára var nán-
ast daglegt brauð að finna póstkort
frá honum í póstkassanum. Ef hann
var ekki staddur í Asíu, þá var hann í
Ástralíu, Ameríku eða Evrópu. Ég
dáist að honum fyrir að hafa nýtt
tækifærin sem gáfust honum í lífinu.
Skoplegt dæmi um það var þegar
hann var staddur í Taílandi og fór út í
bakarí til að kaupa brauð. Kári kom
hins vegar ekki bara heim með
brauðið heldur einnig með samning
upp á íbúð sem hafði boðist honum
óvænt og hann ákveðið að skella sér
á.
Kári var hetja sem þrátt fyrir erf-
iðar aðstæður tókst með stakri prýði
að ala upp tvö falleg, greind, sjálf-
stæð, dugleg og hugrökk börn, Krist-
in Helene og Kjetil Andreas. Ekki er
hægt að lýsa með orðum þeirri sorg
sem Aroon, unnusta Kára, Kristin og
Kjetil hafa gengið í gegnum eftir frá-
fall hans. Ég bið Guð að vaka yfir
þeim á þessum erfiðu tímum. Þau
hafa öll sýnt styrk og samstöðu þótt á
móti hafi blásið.
Ég mun ávallt geyma minninguna
um Kára á hlýjum stað í hjarta mínu
og reyna að njóta lífsins eins og hann
gerði.
Birta Marlen Lamm.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra sem sýndu okkur
vináttu, samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legs eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður,
sonar, tengdasonar, afa og bróður,
JÓNASAR TEITSSONAR,
Hesthömrum 14,
Reykjavík.
Inga Marta Jónasdóttir,
Jónas Ingi Jónasson, Áslaug Torfadóttir,
Kristín Jónasdóttir, Magnús Hjálmarsson,
Birgitta Jónasdóttir,
Ásbjörg Halldórsdóttir, Teitur Jónasson,
Kristín Ingvarsdóttir,
barnabörn og systkini.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýju við andlát ástkærrar eiginkonu minnar, móður,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
LILJU ÓLAFSDÓTTUR,
Skólastíg 11,
Bolungarvík.
Guðmundur Rósmundsson,
Jónína Guðmundsdóttir, Hörður Guðmundsson,
Benedikt Guðmundsson, Ingibjörg Sigurðardóttir,
Páll Guðmundsson, Valdís Hrólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför okkar ástkæru móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
ÁSGERÐAR GUÐJÓNSDÓTTUR,
áður til heimilis að Selási 12,
Egilsstöðum.
Jónína Sigrún Einarsdóttir, Guðmundur Agnarsson,
Margrét Einarsdóttir, Jón Kristjánsson,
Einar Óli Rúnarsson, Helga Jónsdóttir,
Ása Heiður Rúnarsdóttir, Birgir Breiðdal,
Arna Rún Rúnarsdóttir, Nicholas Crowley,
Viðar Jónsson, Védís Birgisdóttir,
Ásgerður Edda Langworth, Kent Langworth,
Einar Kristján Jónsson, Áslaug Björnsdóttir
og langömmubörnin.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
FRIÐRIKA MARGRÉT GUÐJÓNSDÓTTIR,
Dalbæ,
Dalvík,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
þriðjudaginn 1. september, verður jarðsungin frá
Dalvíkurkirkju föstudaginn 11. september kl. 13.30.
Anna Jóna Friberg,
Elsa Björg Friðjónsdóttir, Bjarni Oddsson,
Sveinbjörn Friðjónsson, Sigrún Árnadóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
GUÐFINNA ÞÓRARINSDÓTTIR,
Gulla,
Steinagerði 17,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
15. september kl. 13.00.
Edda Alexandersdóttir, Örn H. Jacobsen,
Rúna Alexandersdóttir, Þorvaldur Ingvarsson,
Alexander Þorvaldsson,
Halldóra Anna Þorvaldsdóttir.