Skólablaðið - 01.11.1933, Blaðsíða 5

-5-
stafa af Þvl að einstaklingar hennar "fari
sérstaklega illa Tneð sig"„
Á stól, sem stóð hér um bil á miðju gólfi,
sat húsbóndinn. Stellingin var líkust Því,
sem hann svæfi: Hendurnar heng.u máttvana
niður með hliðunum, og höfuðið hafði hnig-
ið niður á bringu. Hann starði fram fyrir
sig með sljóu augnaráði, sem lýsti deyfð
og tilfinningaleysi.
Hann var líka alveig hættur að finna til.
Eiginlega gerði hann sér ekki ljósa grein
fyrir hvað var að gerast í kringum honn.
Þarna upp í rúminu lá yngsta barnið hans og
grét. Að ungbörn gráti er ekkert óvenjulegt
- en Þetta barn - sífelldur grótur - sór
og nístandi. Það var aðeins eitt ráð til að
láta Það hætta - ráð, sem hann hafði ekki
efni a að framkvsana - að gefa Því mat
Þessi sári grátur haf^i áður verið honum
óÞolandi, Sjálfsásökimin fyrir að hafa kom-
ið Þessu barni inn í heiminn,til Þess að
gráta og svelta hafði ætlað að gera út af
við hann.
En nú var Þetta liðið hjá - hann fann
ekki lengur til. Þessi dynjandi hjartsl'tt-
ur og Þetta ógnar fax'g, sem fyllti allt
brjóstholið, vor horfið - í Þess stað var
kominn Þessi ískaldi sljóleiki - hann var
hættur að vera Þátttakandi - honn var bara
áhorfancli, sem stóð á sama um úrslitin.
Stundarkorn skaut mynd konu hans upp í hug-
anum: I meðallagi há, horuð, með Þunglyndis-
leg blá augu, sem horfðu óttoslegin á ailt
og alla - eilífur niðurbældur hósti - gul-
leitur hörundslitur - ískaldar hendur, sem
voru harðar og upphlejrptar.
Hún var líka með "eitthvað fyrir brjóst-
inu". Einu sinni snemma morguns hafði hún
farið á fætur,til bess að Þvo Þvott. Hún
Þurfti nefnilega að vera búin að Því, Þegar
aðrir kæmu til vinnu sinnar, Þvx hún stund-
aði saltfisksÞvott, og Þegar maðurinn er at-
vinnulaus, Þá má heimilið ekkert vanta, til
Þess að geta hvorki lifað né dáið. Þegar hún
vor að hengja Þvottinn út, sló að henni, og
í staðinn fyrir að fara upp í rúm, fó sér
heitt romm-doddy, og hafa Það rólegt - Þáífór
hún illa með sig - Það er að segja hún fór
að Þvo upp saltfisk, en sumt fólk kann nú
heldur aldrei að hegða sér-.
í dag gat honn hugsað tun Þetta. allt soman
ón Þess að finna til nokkurra óteeginda. Og
Þó var ástandið olveg jafnvont og áður. Hann
var atvinnulous - einn af Þeim, sem góðir
borgarar segja að nenni ekki að vinna eða Þa
að Þeir eigi bara að éta steinbít. Konan hons
vann -"fór illa með sig" á hverjum degi - til
hvers? Þou gátu hvort sem var ekki lifeð á
ÞvíJ
Drengxxrinn út við gluggann var að lesa
kverið - hann áttiað fara til prestsins kl.
6. Honum gekk illa að læra í hávaðonum, en
hann reyndi eins og hann gat.
"Forsjón guðs er Það, að honn heldur
öllu Því við, sem hann hefir skapað, ber
föðurlega umhyggju ffTrir mönnum og skepnum og
stjórnar með vísdómi og gæzku öllu, sem við
ber í heiminum. "
Hann las upphátt, og foðir hans heyrði
hvert orð í gegnum barnsgrátinn og áflogin
á gólfinu.
"Hið mótdræga, sem guð lætur oss að
höndum bera, sendir hann oss einnig af vísdóm
dómi og gæzku, til Þess að efla vora sönnu
velferð. Þess vegna ber oss að taka Þvi með
undirgefni og Þolinmæði og aldrei mögla né
örvílnast.
"Eg trúi að guð hafi skapað mig og allar
skepnur, hafi gefið mér líkamo og sál, augu
og eyru og alla limi, skynseni og öll skiln-
ingarvit og haldi Því enn við, auk Þess
klæði, skæði, mat og drykk, hús og heimili.
Konu og börn, akur og fénað og öll gæði;
sjái mér ríkulega og daglega fyrir öllum
Þörfum og fræðslu Þessa líkomo og lífs.
Við Þennan lestur, sem var ákaflega hár
og skýr - var eins og svolítið líf færðist
í húsbóndann, og hann fór aftur að finna
til Þessa Þunga seiðings í brjóstholinu.
Honn reyndi að berjast á móti honum - hann
vildi beinlínis falla aftur í Þetta Þján-
ingalausa leiðsluástond, sem verkaði svo
hvílsndx á hinar yfirspenntu taugar hans.
En Það tókst ekki - Því meir sem hann
einbeitti huganum að Þessu takmarki - Því
meir fjarlægðist hann Það.
Svo guð fæddi hann og heimili hans - já
exnmitt Það. Og litla barnið Þama í rúminu?
Var Þessi pottormur í raun og veru ósvífinn?
Þarna la hann og lcveinaði og kvartaði - nú
hann var heldur ekki farinn að læra kverið.
Drengurinn Þarna út við gluggann - elzta
barnið hans - var einmitt að læra tim Það ,
að hann ætti að haldo sér saman í kristi-
legri Þolimreeði Þótt eitthvað mótdrægt
kæmi fyrir hann, svo sem tsering, hungur,
klæðleysi og annað Þess háttar, sem drottinn
algóður sendir hjörð sinni venjulega til
Þess að reyna hana - eftir Því sem prestur-
inn segir.
Vitanlega áttu menn að halda sér saman.'
Það vantaði nú bara að maður færi að ónáða
friðsama borgara með kvörtunum sínum - hvað
Þá heldur kröfum. Þeir höfðu svo sem nóg