Organistablaðið - 01.10.1984, Síða 1

ORGANISTABIADIÐ
Kirkjusöngur og
Messuform
Hver skyldi vera orsök þess, að almennar messur eru yfirleitt verr sóttar
nú til dags en var hér á árum áður? Með útgáfu á Messusöngvum Sigfúsar
Einarssonar má segja, að brotið hafi verið blað í sögu messunnar, svo segja
má að þá væri hún komin í þann glæsilega búning, sem best hæfir henni í
bráð og lengd og þannig varð hún rótföst í hug og hjartafólksins um margra
áratuga skeið. Mjög margt fólk sækir kirkju ekki síður vegna söngsins en
ræðu prestsins, þó góð sé. Allur kirkjusöngur á að vera fjórraddaður með
orgelspili (forsöngvarar tilheyra fortíðinni).
Nú hefur þannig breyting verið gerð á messuforminu, að hún er þess mest
valdandi að stór hópurfólks, sem áður sótti kirkjur, finnst hann vera lokaður
úti. Þessi breyting bitnar harðast á því fólki sem komið er um og yfir miðjan
aldur og frá barnæsku gafst kostur á að hlýða á messuna flutta í sínum
fagra, látlausa búningi. Það er þetta fólk, sem ekki kann að meta þetta
víxlstagl í hverri messu, eins og „Miskunnarbæn" og fleira í þeim dúr.
Ég gaf mig á tal við mann um daginn og bað hann að segja mér, hvort
hann hefði hlustað á tiltekna útvarpsmessu sem verið hafði nokkru áður.
Hann svaraði þvi svona: „Ég ætlaði að hlusta á þessa messu og skrúfaði
frá viðtækinu, en þá heyrði ég fljótlega, að þetta var ein af þessum nýmóðins
messum, með einradda söng, og stagli, svo ég var fljótur að skrúfa fyrir.“
Það munu nokkuö margir vera sama sinnis, því miður, þegar um þessi
nýju messuform er að ræða. Mörgum finnst það minna sig á valdslega
skipun þegar presturinn segir: „Biðjum," finnst eins og það feli í sér meiri
auðmýkt að segja: „Vér viljum biðja." Það eiga svo margir erfitt með að
venjast því sem nýtt er þegar þeir geta ekki fundið að það sé til hins betra.