Ísfirðingur - 15.12.1969, Page 10

10
ÍSFIRÐINGUR
sæluna? Hann var minn þjónn
og jpó er hann tekinn fram
yfir mig hér.„
„Já, svo sannarlega er hann
tekinn fram yfir þig.“
„Eg þekkti hann og hann
gerði sér aldrei neitt til
frægðar.“
„Þetta er ekki rétt, kæra
Angelica. Þú þekktir hann
aldrei. Þú þekkir hann ekki
einu sinni enn, en einhvern-
tíma á hann eftir að opinbera
sig fyrir þér.“
„Eg þekki hann víst“, æpti
Angehca, „hann vann daglega
í búðinni minni.“
„Mikilmenni getur lifað svo
að segja hlið við hlið á smá-
menni alla æfina án þess að
nokkurra áhrifa gæti.“
„Þetta á þó víst ekki að
þýða það, að Fiska-Friðrik
hafi verið mikilmenni."
„Vissulega var hann mikil-
menni“.
„Ég mætti ef til vill fá að
heyra hvað hann hefir afrekað
um ævina. Það væri eigin-
lega gaman að fá að vita
það“. Og rödd Angelicu var
nöpur og hörð.
„Ég ætla að gera undantekn
ingu og lesa fyrir þig svolítið
á hjóh Friðriks Elmos. Aldrei
áður hefi ég ljóstrað upp um
nokkra sál fyrir öðrum. En
þú, Angelica, þarfnast strang-
ra áminningarorða." Og
Sankti Pétur byrjaði að lesa
og rödd hans titraði af sam-
úð og geðshræringu:
„Bjargaði ketti, sem vein-
aði af hræðslu vegna þess að
hann hafði verið saumaður
innan í poka og sökkt í sjó-
inn.
Frelsaði unglingsstúlku frá
tilræðismanni en missti við
það annað augað og nefbrotn-
aði.
Fór ótilkvaddur um hávetur
og færði hungruðum útigangs
hrossum fóður á harðan gadd
inn.
Las upphátt á hverjum degi
í frítímunum fyrir blindu
konuna, sem bjó í bakhúsinu
hjá Angelicu Lövenfelt.
Gaf fátæklingum fiskana
sem hann veiddi.
Aðstoðaði ekkju með berkla
veik böm.
Afbar kvalakjör sín hjá
Angelicu Lövenfelt.
Þoldi með þolinmæði margs
konar ranglæti... “
„Hættu, æpti Angelica, ég
þoli ekki að heyra meira.“
„Þú verður að hlusta á
endirinn", sagði Sankti Pétur
og snéri hjólinu svolítið:
„Brauzt inn í niðurskotið
hús og bjargaði þaðan þrem-
ur mönnum.
Hljóp, þrátt fyrir að honum
væri aftrað, inn í leiftrandi
loga til að bjarga Angelicu
Lövenfelt og páfagauknum
hennar, en auðnaðist ekki að
komast út aftur“.
„Ó, guð“, andvarpaði Ange-
lica og faldi andlitið í hönd-
um sér.
Sankti Pétur reyndi að
hugga hana eins vel og hann
gat, og að endingu benti hann
henni á veginn sem hún yrði
að fara fyrst um sinn.
„Á ég virkilega að fara
ein um þennan dimma dal“,
sagði hún. „Ég þori það ekki.
Er ekki einhver sem getur
fylgt mér?“
„Þú hefir sjálf skapað þér
þetta myrkur og þú verður að
gegnum ganga það. Þetta er
afturhvarfsdalurinn. Eríginn
kemst fram hjá honum. En
hvort hann verður bjartur eða
dimmur fer eftir leyndustu
hugrenningum mannsins
sjálfs.“
Og Angelica lagði af stað
í hina erfiðu gönguför. Hún
brauzt áfram gegnum laufa-
laust runnaþykkni, þar sem
stönglarnir stungu hana og
rifu svo að hana sveið í fæt-
uma. En vegna þess að hún
hafði einbeittan vilja og að
nú bagaði klumbufóturinn
hana ekki, þá sóttist henni
leiðin smátt og smátt.
Á leiðinni rifjaði hún upp
helztu æviatriði sín. Hún
blygðaðist vegna sjálfrar sín.
Peningar og fín föt höfðu
verið hennar helztu áhugamál
um ævina. í einlægni sagt var
það með klæðnaðinum, sem
hún hafði vakið lotningu ann-
arra fyrir sér. Menn veita á-
vaUt klæðnaðinum mikla eftir
tekt og aðaláhugamál hennar
var að vera skoðuð og dáð.
Ungfrú Lövenfelt tyUti sér
á stein til þess að hvUa sig
örlítið og var niðurlút af
blygðun.
Aldrei hafði hún gefið svo í
söfnunarbauk kirkjunnar að
hún væri ekki viss um að ein-
hverjir tækju eftir því. Hún
bað meira að segja venjulega
einhvern annan að láta pen-
ingana í. Hún hafði yndi af
því að heyra aðra tala um
gjafmildi hennar og gæzku.
Angelica hnipraði sig ennþá
betur saman þar sem hún
húkti á steininum, skjálfandi
af kulda.
Hún minntist þess hve oft
hún hafði viðhaft brellur í
fjármálum og eins hve oft
hún hefði borið út slúðursög-
ur. Hún hafði líka oft svikið
Friðrik þjóninn sinn með því
að þykjast „gleyrna" smáupp-
hæðum.
HryUilegt að allt þetta
skuli nú sjást á lífshjóUnu
hennar. En hver gat vitað
það fyrirfram að svona ná-
kvæmt bókhald ætti sér stað
í himnaríki. Samt hafði Meist
arinn einhvemtíma sagt: Eins
og maðurinn sáir, þannig mun
hann og uppskera. Og nú var
hún að uppskera samkvæmt
öllum hennar blekkingarvaðli.
Meðan hún minntist alls
þessa með iðrun birti smátt
og smátt í kringum hana. En
hvað það var mikill léttir.
Meira að segja kom hún nú
auga á nokkur blóm í botni
dalsins. Angelica beygði sig
niður og fór gælandi höndum
um blómin og um leið bærð-
ust kærleikskenndir í hjarta
hennar. Og nú birti enn betur.
Hún spennti greipar og
baðst fyrir af einlægni, kval-
in og kramin á hjarta. Um
mörg ár hafði hún aldrei beð-
ist fyrir af einlægni og öUu
hjarta. Þá var öU hennar guð-
hræðsla aðeins yfirskin og
vani. En gat þetta verið? Jú,
þarna stóð aUt í einu fyrir
framan hana fagurblá fjóla.
Hún varð niðursokkin við að
skoða hinn sérkennilega lit
hennar og hún fór að þrá
málarapensilinn sinn.
Skyldi hún nokkurntíma fá
að leika sér framar að litun-
um sínum. Hún táraðist þeg-
ar hún hugsaði til handarinn-
ar á Friðrik, hvemig hún
hafði handfjallað blýantinn
með snilhngsleikni og teikn-
að skrautmynstur sem hún
notaði svo í sína þágu. Frið-
rik. Skyldi hún nokkumtíma
hitta hann aftur. Og mundi
hún þá 'hafa þrek til að líta
í augun á honum. Hann leit
svo fyrirmannlega og göfug-
mannlega út, þegar hún sá
hann fara inn í hinn dásam-
lega garð. Ó, guð, að hann
skyldi virkilega hlaupa inn í
eldinn til þess að reyna að
bjarga henni og páfagaukn-
um. Hún grét sárt — grét
yfir sjálfri sér. Innan skamms
stóð hún upp og reyndi af
fremsta megni að halda á-
fram gegnum þéttvaxið þymi-
gerði. Hvemig hún kæmist
það var henni óskiljanlegt.
„Þetta áttu skilið Angelica",
sagði hún við sjálfa sig með
ávítunarhreim. Það var eins
og henni ykist þrek við þá
einbeittu ákvörðun að komast
þymibrautina á enda.
Hve innilega iðraðist hún
nú, að hún krafðist óhæfilega
mikið fyrir handskreytta
postulinið og hvemig hún not
aði aðstöðu sína til að of-
hagnast. Það oUi henni sárs-
auka — það kvaldi hana. Og
hver varð svo endanlega niður
staðan? Ekkert gat hún tekið
með sér.
Þegar hún braut heilann um
liðna ævi fann hún að raun-
verulega hefði hún ávallt hegð
að sér óheiðarlega. í sér-
hverju atriði hafði hún fyrst
og fremst hugsað um sinn
eigin hagnað. Hún fann að
hún roðnaði, er hún hugsaði
um aUt það, sem hinn hóg-
væri herra Elmose hafði gert
í kyrrþey. Héðan af var hann
ekki aðeins Friðrik. Nú var
hann — ja hún vissi ekki ná-
kvæmlega hvað hann var, en
hann var í það minnsta eitt-
hvað mikið og af háum stig-
um.
Hún sá það óðara við hliðið
að himnaríki. Ef hún hitti
hann einhverntíma aftur
skyldi hún falla á kné frammi
fyrir honum og biðja hann
fyrirgefningar á öllu því illa,
sem hún hafði gert honum.
Hún fann að hún gæti aldrei
framar orðið glöð ef hún öðl-
aðist ekki þá fyrirgefningu.
Hún skyldi gjaman fara langt
og líða mikið til þess að sjá
hann eins og hann væri núna.
Hún hafði séð að hann ljóm-
aði af góðleik.
Allt í einu datt hún um
þymitág og lá kylliflöt. En
þegar hún loks eftir mikla á-
reynslu gat risið á fætur, sá
hún hvar Friðrik Elmose stóð
hjá henni. „Láttu mig nú
hjálpa þér, AngeUca Löven-
felt“, sagði hann hóglátlega
og tók í hendina á henni.
Henni varð orðfall af undr-
un að sjá hann og leit niður
fyrir sig af blygðun. Hún fann
sig alls ómaklega að vera
snert af honum. Samt fannst
henni, þegar hann tók í hönd
hennar, að hún væri sælU
heldur en nokkumtíma áður.
Framhald á 16. síðu.
m i m i r m i í i c~ [=3 IG3
JOLIN OG LJOSIÐ
Kertaljósin eru fögur, en þau
geta einnig verið hœttuleg. —
Foreldrar, leiðbeinið börnum yð-
ar um meðferð ó óbirgðu Ijósi.
Um leið og vér beinum þessum
tilmœlum til yðar, óskum vér yð-
ur öllum GLEÐILEGRA JÓLA
&
\ ,%tft
BRUNABÓTAFÉLAG fSLANDS
LAUOAVEGI 103, SlMI 24425