Austri - 15.12.1967, Blaðsíða 5

JÓLIN 1967
AUSTRI
5
-*
inn og svo flutningana. Þess er
rétt að geta, að ekki var til full-
kominn útbúnaður á alla hestana
og varð því talsvert utan um það
að standsetja þetta. Fyrsta ferð-
in var all söguleg og ætla ég að
segja frá hver.nig hún gekk. Ætla
ég mörgum finnist að þar hafi
ekki orðið árangur sem erfið'i.
Það er þá til að taka, að við
lögðum á stað með 6 hesta undir
reið'færum um kl. 8 að morgni
(ekki man ég nákvæmlega hvaða
dag, en í sept. mun það hafa
verið). Þurftum við síðar að fara
tveggja tíma lestagang þar til
við fundum snjóinn. En þennan
fyrsta morgun vorum við mun
'engri tíma að komast alla leið-
:na. Þannig mun hafa verið kom-
ið fram undir hádegi er við loks
komumst á leiðarenda. Nesti
höfðum við og vorum mjög sæmi-
lega útbúnír sjálfir.
Þegar til átti að taka og fara
að moka í pokana, reyndist snjór-
inn svo harður, að við þurftum
að pjakka hann upp með ærinni
fyrirhöfn og fór í það hedlangur
tími, bara að losa hann. Svo rúm-
aðist hann hálfilla í pokunum
nema að mylja hann smátt, en
þá var meiri hætta á að hann
rynni niður og ódrýgðist. Eftir
eina 2—3 klukkutíma vorum við
þó búnir að fá í pokana. Nú var
að binda baggana, en þá kom í
ljós að við vorum ekki vanir
lestaferðamenn því Sigurður
hafði lagt til heil snærisreipi sem
ætluð voru til heybands og þurfti
nú að vefja heilu reipi um hvern
poka. Tók þetta svo langan tíma,
að klukkan var orðin um 3 eftir
hádegi þegar við vorum loks til-
búnir að láta upp baggana. Eftir
að því var lokið, var haldið á
stað og þannig umbúið, að hest-
arnir voru bundnir hver aftan í
annan og teymdi Sigurður en ég
rak á eftir.
Ekki höfðum við lengi haldið
er það sýndi sig, að ekki var gott
að hengja hestana hvern aftan í
annan, því vegur var enginn eða
götuslóðar svona innarlega i
dalnum. Og þegar nú fremsti
hesturinn þurfti að hoppa yfir
einhverja mishæð eða holu, þá
rykkti í þann næsta og svo koll
af kolli þar til öll nalarófan riðl-
aðist og það sktnaði eitt og ann-
að og endaði með því, að bagg-
arnir tóku að slitna niður svo
strax urðu töluverðar tafir. Ekki
hugkvæmdist okkur þá strax að
reka hestana lansa hvern við
annan sem við þó gerðum seinna
með góðum árangri
Svona gekk á ýmsu og alltaf
öðru hvoru var eitthvað að bila
og slitna niður. Svo endaði það
með því að v:ð misstum niður af
þrem hestunum í einu moldarflagi
við læk einn. Lágu baggarnir báð-
um megin við lækinn þegar að
var gáð. Var þá farið að skyggja.
Þarna eyddum við löngum tíma
við að lagfæra þetta allt saman.
En á meðan slepptum við hinum
þrem hestunum með baggana og
röltu þeir á stað heim á leið og
hugsuðum við svo ekki meira um 1
þá.
Þegar lokið var að tjasla upp
á hina þrjá, var orðið full dimmt,
alveg svarta myrkur eins og það
getur orðið svartast á haustin á
auða jörð. Héldum við svo á stað.
Þarna var farið að móta fyrir
götuslóðum sem við reyndum að
halda, en það1 gekk misjafnlega.
Leið svo tíminn að ekki fundum
við aftur hestana sem við sleppt-
um með baggana. Varð nú Sig-
urður all áhyggjufullur út af
þeim. Bað hann guð fyrir sér,
okkur og hestunum og kvaðst
vilja taka ofa.n klifjarnar og láta
fyrirberast um nóttþna þar sem
við vorum komnir. Ekki vildi ég
samþykkja það, taldi karlinum
trú um að það yrði hans síðasta
nótt ef við legðumst þarna fyrir,
því með kvöldinu gerði þoku og
hálfgerða súld úr þokunni. En
það varð að ráði aö taka ofan af
þessum þrem hescum og pakka
snjópokunum saman undir reið-
ingana og halda síðan áfram alls
lausir. Þaðan sem við vorum, var
um klukkustundar gangur heim.
Á meðan við vorum að bauka
við þetta, fundum við þama í
myrkrinu annan baggann af ein-
um hestinum sem við höfðum
sleppt. Versnaði þá enn sálar-
ástand Sigurðar. Bjóst hann við,
að skepnurnar gætu hafa farið
sér að voða og annað eftir því
útmálaði hann þetta fyrir okkur
á hinn versta veg.
Éig var þarna orðinn farar-
stjórinn og kvað ekkert annað
gerandi en komast til bæja.
Bröltum við svo áfram í myrkr-
inu. Ekki höfðum við farið ýkja.
langt er við komum fram á hest-
ana tvo, sem við höfðum sleppt
og enn voru með bagga. Stóðu
þeir þar þversum á götunni og
b:ðu bara rólegir eftir okkur.
Varð þá Sigurður afar feginn og
lofaði guð hástöfum. Tókum við
þarna baggana af klárunum og
gengum frá á sama hátt og áður
og héldum svo áfram lausriðandi
út dalinn. Hér var leiðin orðin
greiðfær og vildi ég þá slá undir
nára og flýta mér heim. En þá
þoldi gamli maðurinn það ekki,
svo við urðum að fara fót fyrir
fót.
Þegar við vorum komnir lang-
leiðina heim undir bæ, kom faðir
minn þar á móti okkur með lukt.
Hafði honum verið farið að lengja
eftir að við kæmum, og var bú-
inn að fara fyrr um kvöldið nokk-
uð inn í dal til þess að vita hvers
hann yrði vísari um ferðir okkar.
Er nú ekki að orðlengja þetta,
við komum heim eftir miðnætti,
snjólausir og hestarnir flestir
einhvers staðar úti í myrkrinu.
Morguninn eftir var svo farið
að smala saman hestunum og lagt
á stað aftur. Fundum við allan
farangurinn eins og við höfðum
skiiið við hann. Klifjarnar, sem
töpuðust um kvöldið, fundum við
einnig. Lagfærðum við nú reið-
, inga og bundum baggana að nýju.
Og um kl. 5 þann dag komum
við loks með snjóinn, sem þá var
talsvert farinn að ódrýgjast. En
; i íshús:ð var lagt með því sem
í pokunum var, sem þó náði
skammt. Var svo allt búið undir
aðra ferð og þá breytt að ýmsu
'eyti um búnaðinn.
I næstu ferð rákum við klyfja-
hestana og gekk þá allt vel, það
lærðum við og margt fleira af
h'nni fyrstu ferð okkar. Má með
sanni segja, að reynslan er alltaf
nokkurs virði og ef til vill ekki
lakasti skólinn.
Framhald á 11. síðu.
Verzlunarliús Konráðs Hjálmarssonar, Mjóafirði 1909. — Brekka í baksýn.
Frá Mjóafirði 1908. (iamla frosthúsið í’remst á myndinni. Istjörnin
ofan við liús Konráðs.