Austri - 15.12.1967, Blaðsíða 9

JÓLIN 1967
AUSTRI
9
DAGUR Þorsteins Nikulás-
sonar upphófst með
ógurlegum timburmönn-
um. Þarna lá hann í fremstu bak-
borðskojunni í lúkarnum á hon-
um Jökli og engdist sundur og
saman af höfuðpínum og ógleði.
Hann var allt of langt leiddur til
að geta bitið1 á jaxlinn, enda voru
þeir nú víst flestir brunnir og
farnir veg aLlrar veraldar.
Oh. Það hafði verið ball, það
mundi hann — liávaði og mikið
drultkið. Hafði ekki líka verið
slegizt?
Þetta var nú meiri andskotans
hausverkurinn.
Hann hélt áfram að1 liggja aft-
ur á bak, hausinn var eins og
heljar mikil blýsakka, ómögulegt
að lyfta honum.
Myndir frá liðinni nóttu reyndu
að brjótast gegnum múra
gleymskunnar. Það voru kynleg-
ar myndir, sumar hálfar og aðrar
varla það. Það var eins og þær
væru að storka honum. Þær komu
og þær hurfu um leið og þær
birtust.
Tungan var ógurlega skrælþurr.
Gat það verið verra í víti? Hann
brann allur af þorsta ofan úr
haus o g niður í gamir. Hann
reyndi að rísa upp til hálfs, en
þá kom hausinn og vildi ekki
fylgjast með. Þessi bölvaður blý-
haus.
Út undan sér heyrði hann
strákana masa saman. Þeir sátu
sjálfsagt við borðið og spiluðu
brids. Það var þeirra venja í land-
legum, milli þess sem þeir stukku
í bíó eða nældu sér í eina á svört-
um og fóru á ball.
Þetta brennivín. Því skyldi hann
lofa að bragða aldrei aftur á því.
Hvað hafðist eiginlega upp úr því
annað en leiðindi og skepnuskap-
ur? Gaman? Nei, gaman var það
ekki.
Hann skyldi ganga í stúku. . .
hann skyldi verða æðsti templ-
ar. . . hann skyldi, hann skyldi
. . . bara ef honum batnaði haus-
verkurinn og hann fengi vatn
■—■ Strákar, kallaði hann, gefið
þið mér vatn.
Hann var alls ekki viss um, að
þeir 'hefðu heyrt. Hafði hann
nokkuð kailað? Var þetta bara
ekki hugarburður? Hvernig gat
svona skræiþurr tunga kallað?
En víst höfðu þeir heyrt. Haus
á manni birtist upp fyrir koju-
stokkinn, það var Siggi Vestfirð-
ingur.
— Það er lag á þér lyklapét-
urinn minn, sagði hausinn á
Sigga.
— Vatn, sagði hausinn í koj-
unni, -— mik:ð vatn.
— Já, já, ég skal færa þér
bæði Þingvallavatn og Mývatn,
elskurinn, sagði aðkomuhausinn
og hvarf.
Skrælnaðri tungunni í Þor-
steini Nikulássyni létti eilítið við
að heyra nefnd þessi stóru vötn.
Brátt kom Siggi Vestfirðingur
aftur með pottkönnu fulla af
vatni. Hann lyfti undir blýhaus-
inn á kojumanni og setti könnu-
röndina á varir honum. Kojumað-
ur svalg stórum. Svalg og svalg.
Það fór dýrðarstraumur um
skrælnaðan kroppinn á honum.
Loks hóstaði hann, kannan slett-
ist til og afgangurinn rann niður
á brjóstið á honum.
—- Þetta var fínt, þakka þér
fyrir. Síðan kom þögn. — Heyrðu
Siggi, manstu nokkuð af því, sem
' gerðist í nótt?
— O, já, sitt af hverju man
maður nú, svaraði Siggi Vestfirð-
ingur og tók upp Kamelpakka.
Viltu reyk?
— Nei, nei, í guðanna bænum.
—- Ja, sérðu, sagði Siggi, —
sko, það er ekki á hverri nóttu,
sem maður lendir í því að vera
svaramaður.
— Svaramaður, kváði koju-
maður, — svaramaður?
Það dussaði í Sigga. — Þyk-
istu ekkert muna, eða hvað. Ertu
búinn að gleyma því að þú ræstir
sýslumanninn upp klukkan hálf
fimm og he'mtaðir að hann gifti
þig og þessa mórauðu þarna á
Nóatúnsplaninu, strax? Nei, kalli
minn, svoleiðis gleymist nú ekki.
Nú, og þegar sýslumaðurinn sagði
ykkur að koma daginn eftir og
hafa þá með ykkur skírnarvott-
orð og pappíra frá lækninum, þá
bara reifstu kjaft og hótaðir að
berja hann. Strákarnir á Pólar-
birninum höfðu lokað lögguna
inni í grjótinu, svo hann gat ekki
kallað á hana og það varð úr,
að hann lét undan og pússaði
ykkur saman. Þú sagðir honum
að rífa engan ekki sen kjaft —
þú skyldir færa honum allt papp-
írsdraslið fyrir sex. Sú mórauða
dó nú reyndar meðan á öllu þessu
amstri stóð, en hún vaknaði af-tur
með góðra manna hjálp, áður en
hann pússaði ykkur saman.
Það varð löng þögn. Hausinn á
kojumanni þyngdist aftur og
varð undarlega tómur. Loks
stundi hann þó upp um leið og
hann lokaði öðru auganu: — Mik-
il óskapa lygi getur oltið út úr
svona skítugum haus. Hja, ’érna.
— Þetta eru þakkirnar sem
maður fær, svaraði Siggi Vest-
firðingur og var snakillur í
rómnum. Þakkirnar sem maður
fær fyrir að bjarga þér frá því
að berja yfirvaldið. Þakkirnar,
sem maður fær fyrir að koma þér
í hjónaband, en ekki á Hraunið.
Nei, karlinn, • mér er fjandans
sama hverju þú trúir og hverju
þú trúir ekki. Éig varð bara vitni
að því að þú réðir þig í ævilangt
skiprúm hjá þessari mórauðu í
nótt. Heyrðirðu það. Þú skalt svo
ekki vera með neinar meiningar
um mig, gæzkurinn.
Og síðan hvarf hausinn á Sigga
Vestfirðingi.
Eftir miklar stunur, ægilegar
kvalir til líkama og sálar hafði
Þorsteini Nikulássyni tekizt að
príla fram úr kojunni, komast í
buxurnar og annan sokkinn. Hinn
fann hann hvergi. Samt fór hann
í báða skóna, brölti inn í snyrti-
herbergið, leit í spegil og gretti
sig. Þetta var hroðaleg sjón.
Á útleiðinni mætti hann Frissa
vélstjóra.
— Gúdd morning, sör, sagði
Frissi og leit rannsakandi á hann,
— ert þú orðinn vitlaus eða hvað.
od tvíkvsni
Ferð á fyllirí, nærð þér í draug-
fullan stelpukjána, ræsir sýslu-
manninn, hótar honum ofbeldi og
lætur hann gifta þig. Hvað held-
urðu eigmlega að hún Sigga þín
segi, lagsmaður? Og hvað held-
urðu að lögin segir? Tvíkvæni,
drengur. Veiztu ekki, að þetta er
tugthússök. É|g er viss um, að þú
sleppur ekki með minna en 3—4
ár. Þú hefur orðið brjálaður —
fjögurra barna faðir. Ja, það er
ekki öll vitleysan eins.
Var þetta þá satt? Ekki var
Frissi að ljúga. Nei, Frissi var
góður drengur, þeir höfðu lengi
ver:ð saman. Frissa mátti treysta.
Og það byrjuðu að dreytla tár úr
augnahvörmum Þorsteins Niku-
lássonar. Þau drupu hægt og
hægt til jarðar. Hjartað breytti
um gönguhraða og hausverkurinn
gleymdist. Hann sá fyrir sér
elskulega eiginkonu sína, sællega
og síbrosandi og telpurnar fjór-
ar . . . Guð minn góður . . . Hann
brast í grát! Skömm, eyðilegging
á lífshamingju. Gott ef hún Sigga
þyldi þetta, ef hún gengi bara
ekki fram af bryggjunni. Og ofan
á alit margra ára innilokun á
Litlahrauni. Hann grét og hann
grét.
Nokkrum stundarfjórðungum
síðar ganga þrír menn inn götur
Sogavíkurkaupstaðar. Þetta er
þögul fylking.
Allt í einu rífur sá feitlagni
þögnina. Það er bara að nokkuð
sé hægt að gera úr því sem komið
er. Éjg meina sko, ef þetta er
komið inn í bækur, þá getur
sýslumaðurinn sjálfsagt eklcert
gert. Bölvuð vitleysa, ég hefði
betur verið með ykkur, þá hefði
þó þessi skömm ekki hent skips-
höfnina á honum Jökli.
Það er Frissi vélstjóri sem tal-
ar.
Og áfram er gengið eftir Lög-
réttustrætinu, þá sveigt fyrir
horn og gengið heim að gráu stein-
steyptu húsi. Það er sýsluskrif-
stofan. Þorsteinn skáblínir fram-
undan sér á þetta gráa steinfer-
líki. Ætli ekki æv.in manns verði
svipað til svona grá, úr því sem
komið er. Litlahraun, Litlahraun.
Hann segir ekkert, af því að hann
finnur að þá muni hann fara að
gráta.
Síðan gengur þessi niðurlúta
þrenning inn í húsið, Friðrik Pét-
ursson, vélstjóri, bringubreiður að
vanda fer fyrir, þá sá nýgifti og
ioks svaramaður ungu hjónanna
Sigurður Amaliusson að vestan.
Inni á sýsluskrifstofunni situr
feitlaginn maður við borð og
skrifar. Hann blístrar lagstúf, en
tekur af sér gleraugun, þegar
hann verður var komumanna.
— Hvað var það fyrir ykkur?
spyr heimamaður, og stingur um
leið lipurlega upp í sig bláendan-
um á annarri gleraugnaspönginni.
— Ja, við ætluðum nú að finna
sýslumann. Það er Sigurður Vest-
firðingur sem talar.
— Já, sýslumann. Hann er nú
bara ekki við sem stendur, því
miður. Hann skrapp hérna yfir til
Austureyrar i rnorgun, en bjóst
við að koma fyrir fimm. Hann
sagðist að minnsta kosti alla tíð
þurfa að vera hér heima um sex-
leyt:ð.
—- Sexleytið, kváði sá niður-
lútasti í hópi komumanna.
— Já, um sexleytið, anzaði sá
feitlagni aftur, og tók út úr sér
gleraugnaspöngina, og lét gler-
augun fagmannlega á nefið.
— Ykkur er velkomið að bíða.
— Nei, ætli það, svaraði Frissi.
— Við komum heldur aftur.
Þe’r þölckuðu fyrir sig, kvöddu
og gengu út.
— Það er blessað sólskinið hér,
þó hann sé að gretta sig fyrir
utan, sagði Frissi, þegar þeir
komu út á tröppurnar.
Þorsteinn Nikulásson sagðist
ekkert hirða um sól, enda enga
Sago frá sumri, eftir Breka