SunnudagsMogginn - 24.04.2011, Blaðsíða 19

P
ákuleikarinn Eggert Pálsson
man enn eftir sinni fyrstu
heimsókn í Háskólabíó árið
1967, þá sjö ára gamall. Húsið
var í hans huga eitt það merkilegasta á
landinu, svo stórt og mikið auk þess sem
það hýsti sinfóníuhljómsveitina. Tæpum
áratug síðar spilaði hann á sínum fyrstu
tónleikum með sveitinni.
„Að fara í kjólfötin í fyrsta sinn fyrir
tónleika var ógurlega merkileg stund.
Mig minnir að ég hafi ekki einu sinni haft
rænu á að skipta um sokka. Þá voru í
tísku röndóttir hippasokkar og ég þurfti
reglulega að toga buxurnar niður á tón-
leikunum svo það sæist ekki í sokkana.“
Eggert spilaði á þríhorn á tónleikunum
en stjórnandi var Vladimir Ashkenazy,
sem verður einmitt stjórnandi á fyrstu
tónleikunum í Hörpu. Eggert segist hafa
verið stressaður og fundist hlutverkið
svolítið snúið. Ashkenazy hafi hins vegar
verið mjög skilningsríkur við hinn sextán
ára þríhornsleikara og sagt honum að það
væri alveg sama hvað hann gerði: „Just
look elegant!“
Hrært í steypu
Móðurbróðir Eggerts var einnig í hljóm-
sveitinni og hefur Eggert heyrt ýmsar
sögur úr starfinu fyrir sína tíð. Til að
mynda hafi Jónas Þórir Dagbjartsson og
fleiri úr fyrstu kynslóð sinfóníunnar að-
stoðað við byggingu Háskólabíós. „Það
var svo mikil spenna í loftinu. Þetta átti
að vera hús hljómsveitarinnar þannig að
þeir mættu bara í vinnugallanum og fóru
að hræra steypu.“
Eggert segir eftirsjá að þessari fyrstu
kynslóð, sem hafi kunnað svo margar
skemmtilegar sögur, meðal annars af
hljómsveitarstjóranum Olav Kielland,
sem var fyrsti fasti stjórnandi sveit-
arinnar. Eggert segir Norðmanninn að
sögn hafa verið ansi ágengan. „Á ein-
hverri æfingunni var básúnuleikaranum
Birni R. Einarssyni sem hafði æft box á
yngri árum nóg boðið, hann stóð upp og
bauð Olav að koma út fyrir. Það átti að
fara í slag. Það þurfti víst að bremsa þá
af,“ segir Eggert og hlær.
Eggert rifjar upp samtöl sín við Gunnar
Þjóðólfsson þúsundþjalasmið sem starf-
aði sem rótari hjá hljómsveitinni allt frá
því hún flutti í Háskólabíó og fram undir
aldamót. Nokkrir eldri félagar áttu það
víst til að vera með lítinn vínkút í skápn-
um sínum í kjallaranum sem þeir laum-
uðust í á æfingum. Einn laugardags-
morgun þegar Gunnar kom í Háskólabíó
var einn hljóðfæraleikarinn mættur.
Hann var þá búinn með allt áfengið
heima hjá sér en vildi komast í kútinn í
skápnum sínum.
„Í þá daga voru engar morgunæfingar á
föstudögum líkt og nú. Eftir tónleika á
fimmtudagskvöldum fór hljómsveitin yf-
irleitt beint út á Mímisbar og svo var mis-
jafnt hve fljótt spurðist til þeirra eftir
það. Gunnar sagðist stundum hafa þurft
að hringja í fólk fyrir æfingu á mánu-
dagsmorgnum sem var enn að jafna sig
eftir fimmtudagstónleikana.“
Kuldatrekkur og leki
Að sögn Eggerts hefur hljómsveitin lengi
glímt við það vandamál að skrýtið veð-
urkerfi þrífst á sviðinu. Heita loftið stígi
upp og kalda loftið komi niður úr turn-
inum og leiti fram á sviðið. Á veturna
myndist líka rosalegur kuldatrekkur.
Fiðlu- og sellóleikararnir séu oft á tíðum
kappklæddir yst á sviðinu.
„Það var einhvern tímann hugmynd að
fá veðurfræðing hingað á svæðið til að
segja okkur hvað við gætum gert til þess
að bæta veðurfarið á sviðinu.“
Auk þess lak þakið svo mikið að á
tímabili voru fimmtán til tuttugu fötur
úti um allan sal til þess að taka við drop-
unum. Eggert segir hljóðið þegar drop-
arnir féllu úr loftinu í föturnar hafa
minnt á dropasteinshelli. Það hafi meira
að segja lekið beint fyrir ofan stjórnand-
Eggert Pálsson
pákuleikari.
Óðurinn til
Háskólabíós
Sinfóníuhljómsveit Íslands hefur haft aðset-
ur í Háskólabíói í hálfa öld. Nú hefur hún
flust yfir í tónlistarhúsið Hörpu, en ýmsar
sögur lifa áfram frá bíódögunum. Fjórir
hljóðfæraleikarar líta yfir farinn veg.
Texti: Kolbeinn Tumi Daðason
Myndir: Kristinn Ingvarsson kring@mbl.is