Monitor - 28.07.2011, Blaðsíða 8

8 Monitor FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 2011
Valdimar Guðmundsson hefur getið sér gott orð með
hljómsveit sinni, sem er reyndar heitir líka Valdimar, þar
sem hann syngur og blæs í básúnu. Hann er skólagenginn
í básúnuleik en sjálflærður söngvari. Hljómsveitin lauk
nýverið við túr um landsbyggðina og sagði Valdimar að
móttökurnar hefðu verið yndislegar en þess má geta að á
einum viðkomustað gisti hljómsveitin eina nótt í skútu.
Geri aðrir betur.
Ég las einhvers staðar að þú hefðir verið mikill rappari
og meira að segja verið kallaður Valdi 2Pac. Má maður
eiga vona á einhverju rappi frá þér síðar og seinna meir?
Á tímabili hlustaði ég rosalega mikið á rapp, sökkti mér
alveg í það. Þetta byrjaði þegar ég keypti mér Greatest
Hits með 2Pac í körfuboltaferðalagi og þá fór maður að
hlusta á fleiri eins og Def Jam-rapparana, þá DMX, Nas,
Jay-Z og þessa gæja. Svo hlustaði maður á Eminem þegar
hann kom fram á sjónarsviðið og ég hlustaði eiginlega
ekki á neitt annað á tímabili. Þegar menn voru að reyna
að stinga að mér einhverju rokki þá fannst mér það bara
einhver bölvuð þunglyndistónlist. Ég geri ekki ráð fyrir
að fara að rappa opinberlega. Ég held að ég hafi nú alveg
flæðið sem til þarf, enda er maður búinn að hlusta svo
mikið á þetta, en ég held að ég hafi ekki persónuleikann
í það. Maður þarf að hafa alveg óbilandi trú á sjálfum sér,
jafnvel vott af hroka til að vera í rappinu. Svoleiðis á ekki
svo vel við mig.
Þú ert Suðurnesjamaður. Hvernig myndir þú lýsa Kefla-
vík í fáeinum orðum? Það er hinn fínasti bær. Hann hefur
kannski orðspor fyrir að vera eitthvað villtur en ég upplifi
hann ekki þannig. Þetta er minn heimabær og ég hef mjög
sterkar taugar til hans. Það er nú margt sem hefur gengið
á þarna í bænum, en ég nenni nú ekki að fara að ræða
pólitík (hlær). Ég er alveg gallharður Keflvíkingur.
Hvenær byrjaðir þú í tónlist? Ég byrjaði í blokkflautunámi
sem kornungur drengur, fimm eða sex ára. Þá var maður
samt ekkert að byrja einhvern tónlistarferil. Þetta var
ekkert eitthvað: „Jæja, nú fer ég í blokkflautuna og ætla að
gera eitthvað úr mér“, það var ekki fyrr en á seinni árum
sem maður fór að pæla í tónlist af alvöru. Þegar ég var
kominn upp í svona nítján ára aldurinn þá fór mann að
langa að koma sér í listaháskóla og svoleiðis.
Af hverju fórstu að læra á básúnu? Þegar ég var lítill
sagði ég við mig pabba minn að ég vildi spila á „lúð“, ekki
lúður heldur „lúð“. Pabbi var svo hrifinn af básúnunni og
honum fannst hún passa í alla tónlist, sem hún náttúrlega
gerir, þannig að hann valdi eiginlega hljóðfærið fyrir mig.
Mér fannst þetta sjálfum mjög kúl að vera með svona
sleðahljóðfæri og maður er búinn að hanga á því síðan.
Varstu lúðrasveitarlúði sem krakki? Jú jú, maður var
í lúðasveit eins og maður kallaði það. Ég var alltaf í
lúðrasveitunum og líka léttsveit Tónlistarskóla Reykja-
nesbæjar. Með þessum sveitum kom maður fram á hinum
ýmsu viðburðum eins og 17. júní í Keflavík og á Ljósanótt.
Það var mjög gott í reynslubankann að spila með svona
mörgum og við spiluðum allan andskotann af tónlist svo
maður varð auðvitað fyrir áhrifum.
Hvenær uppgötvaðir þú gætir sungið? Ég var alltaf
ágætissöngvari sem krakki og var alltaf að syngja með
lögum heima fyrir, til dæmis Michael Jackson. Mamma
var alltaf að reyna að hvetja mig til að syngja eitthvað en
ég hafnaði því, sagði að fólk myndi bara gera grín af mér
eða eitthvað, þetta var svona sviðsskrekkur. Fyrsta skipti
sem ég söng af alvöru fyrir einhvern var þegar ég söng
fyrir hana langömmu mína. Hún var svo mikill aðdáandi
lagsins Have You Ever Really Loved A Woman? með Bryan
Adams þannig að þegar ég var þrettán ára söng ég það inn
á upptöku. Systir mín hafði fundið eitthvað hallærislegt
MIDI-undirspil sem ég söng yfir í stúdíói hjá honum Kidda
í Hjálmum. Síðan dreifðist þessi upptaka um alla ættina
og áður en ég vissi af voru einhverjar bekkjarsystur mínar
búnar að heyra þetta hjá frænku minni. Þær sögðu: „Æ,
flott lagið þitt“, en ég var nú ekki alveg að fíla það. Mig
langaði ekkert að fá athygli, ég var bara að syngja fyrir
ömmu mína. Ég söng hins vegar ekkert á almannafæri
fyrr en svona um tvítugt, til dæmis í söngkeppni innan
Fjölbrautaskóla Suðurnesja.
Það hefur þá verið um svipað leyti sem þú fórst að fikra
þig áfram í hljómsveitarbraski, ekki satt? Jú, um það leyti
fór ég að syngja með hljómsveit sem hét Streng. Í þeirri
hljómsveit voru Ásgeir og Gulli, sem spila á gítar og bassa
í hljómsveitinni Valdimar, og Rebekka spilaði á bassa en
hún er í Hjaltalín í dag. Við vorum svona komin aðeins
af stað en svo datt það alveg niður en
okkur langar dálítið að halda áfram þar
sem frá var horfið seinna meir.
Fyrr á árinu söngst þú titillagið í myndinni Okkar eigin
Osló. Hvernig kom það til? Ég var búinn að vera að spila
með honum Samúeli Jóni Samúelssyni og stórsveitinni
hans og þannig kynntist ég honum Helga Svavari
trommara úr Hjálmum. Hann frétti síðan að ég væri
búinn að vera að syngja með hljómsveit og á sama tíma
var hann að gera tónlistina fyrir þessa kvikmynd og var
með lag sem vildi fá einhvern söng við. Hann setti sig þá
í samband við mig og Braga Valdimar Skúlason, textahöf-
und og Baggalút, sem samdi texta og sönglínu og ég söng
inn á upptökuna. Það var alveg ótrúlega skemmtilegt að fá
þessa fyrirspurn á Facebook frá honum Helga Svavari og
mjög skemmtilegt að fá að vinna með Memfismafíunni.
Hljómsveitin þín heitir sama nafni og þú eða eftir þér
sjálfum. Er það af því að þú ert svo frekur? Nei, það er
nú ekki af því að ég er frekur. Við vissum bara ekkert hvað
við áttum að skíra þetta helvítis band. Við vildum ekki
að þetta væri eitthvað nafn sem gæfi til kynna að við
værum að reyna að vera töff, við vildum bara hafa það
látlaust. Svo kom allt í einu Ásgeir gítarleikari með þessa
hugmynd: „Strákar, en bara Valdimar?“. Mér fannst það
auðvitað bara fínt, ég er hrifinn af þessu nafni almennt.
Við vissum hins vegar aldrei að hljómsveitin myndi vekja
einhverja athygli, við vorum bara vinir að leika okkur og
skírðum bandið á þeim forsendum. Við vorum ekkert að
velta því fyrir okkur hvað fólk myndi segja eða hvað þetta
yrði skrýtið í viðtölum. Ég gerði til dæmis sjálfur ekki ráð
fyrir að ég yrði seinna í einhverju Monitor-viðtali.
Lagið ykkar,Yfirgefinn, hefur vakið mikla lukku. Heyrir
þú ennþá læti? Já, lagið virðist vera að gera það ennþá,
það er okkar langvinsælasta lag. Ég heyri þau að minnsta
kosti ennþá niðri í bæ þegar ég hitti eitthvað fólk sem
gólar viðlagið úr laginu að mér. Það er farið að verða svona
pínu þreytandi (hlær). Ég segi svo sem ekki að þetta sé
eitthvað leiðinlegt, þetta er bara orðinn svona partur af
mínu lífi núna.
Þið lékuð eitthvað á erlendri grundu í maí. Hvernig var
tekið í tónlistina ykkar úti? Við fórum út til Greifswald
í Þýskalandi og spiluðum á hátíð þar. Þetta var einhver
norræn hátíð en það er tungumálaskóli þarna sem kennir
meðal annars íslensku. Við mættum nokkrum Þjóðverjum
sem töluðu reiprennandi íslensku, það var mjög skrýtið.
Það var tekið mjög vel í tónlistina okkar en við reyndar
gleymdum að taka með okkur geisladiskinn okkar,
hálfvitarnir sem við erum. Við tókum niður nafnalista af
fólki sem langaði að fá lögin okkur en við eigum ennþá
eftir að senda þeim diska.
Hvað er það skemmtilegasta við að vera að stússast í
hljómsveitarbransanum? Ég er búinn að kynnast alveg
ógrynni af fólki síðan ég byrjaði í þessu og það er alltaf
gaman að eignast nýja vini. Síðan er svo gaman að standa
uppi á sviði að spila fyrir framan helling af fólki sem
finnst það sem þú ert að spila geðveikt skemmtilegt. Það
er þá sem maður upplifir að maður sé að gera eitthvað
gott, maður er auðvitað alltaf að leita að einhverri
viðurkenningu fyrir það sem maður er að gera.
Hvað er síst við það? Ætli það sé ekki þetta þegar
ókunnugt fólk er að stoppa mig á djamminu? Það er samt
alveg mismunandi hvernig þetta á sér stað. Annars vegar
er það fólkið sem er bara drukkið og er bara eitthvað að
góla orðið „læti“ á mann, það finnst mér mjög leiðinlegt.
Hins vegar er það fólk sem talar við mann og segist hafa
hlustað á lagið og segist jafnvel líka vel við það, það er
auðvitað gaman. Reyndar er líka allt rótið leiðinlegt. Nú
myndu samt hljómsveitarmeðlimirnir í Valdimar hlæja
og segja að ég róti aldrei neitt, ég er yfirleitt ekki mjög
duglegur við það.
Lifir þú rokkstjörnulíferni? Nei, ég get nú ekki sagt það.
Ég er í atvinnuleit sem stendur en það fylgir því svolítið
að þegar maður er að spila þá fær maður sér kannski
bjór en ég er engin rokkstjarna. Ég er lítið í því að rústa
hótelherbergjum og við erum allir frekar rólegir drengir í
hljómsveitinni.
Hvað finnst þér skemmtilegast að gera utan tónlistar-
innar? Mér finnst gaman að horfa á góðar bíómyndir eða
þætti. Svo er ég nú alveg dálítið „íþróttalega sinnaður“,
eins og Jón Gnarr sagði einu sinni, þótt ég stundi þær
ekki mikið. Ég æfði samt körfubolta í mörg ár enda mikil
körfuboltahefð í Keflavík. Svo fylgist maður með fótbolt-
anum bæði á Íslandi og Englandi.
Um árið var knattspyrnulið Keflavíkur með öflugan
stuðningshóp sem kallaði sig Puma-sveitina. Mér skilst
að þú hafir spilað á básúnu í þessari sveit. Ertu gallhörð
fótboltabulla? Ég var það allavega og maður er með mikið
keppnisskap. Við studdum bæði fótbolta- og körfuboltalið
Keflavíkur. Þetta hefur minnkað aðeins í seinni tíð en
þetta var skemmtilegt, það var alltaf mikil stemning
í þessu. Maður hefur mætt á tvo bikarúrslitaleiki sem
Keflavík hefur unnið.
Þú ert gallharður Keflvíkingur og Bob Dylan er uppá-
haldstónlistarmaðurinn þinn. Hvort vildir þú heldur
festast á eyðieyju með Dylan eða fótboltaliði Keflavíkur?
Ég hef heyrt að Bob Dylan sé hundleiðinlegur gaur en það
væri nú rosa gott fyrst. „Bob Dylan, þú hérna? Geðveikt!“
Eftir einhvern tíma yrði hann síðan orðinn leiðinlegur.
Upp á sjálfsbjargarviðleitnina þá myndi ég örugglega
velja fótboltaliðið, það er líklegra að við reddum okkur
ef við erum fleiri. Þetta er samt erfitt því að Bob Dylan er
uppáhaldstónlistarmaðurinn minn.
Ef þú mættir velja hvaða hljómsveit í heimssögu
tónlistar til að sjá á tónleikum, hver yrði fyrir valinu?
Það eiginlega hlýtur bara að vera Bítlarnir, þótt þeir hafi
náttúrlega ekki spilað mikið á tónleikum á seinni hluta
ferils síns. Þeir eru samt svo miklar goðsagnir og áttu
mikinn þátt í því að ég hætti að hlusta á rappið og fór að
hlusta á alvöru tónlist.
Þú ert orðinn ansi skeggjaður. Lifir þú eftir lífsstefnu
Amish-fólksins? Nei, þetta er í rauninni bara leti. Svo
reyndar finnst mér þetta lúkka betur fyrir mig að vera
með þetta svona. Það er svolítið síðan ég rakaði þetta allt
af síðast og það fannst mér hræðileg sjón þannig að ég vil
helst alltaf vera með að minnsta kosti smá skegg.
Þið í hljómsveitinni áttuð glansframmistöðu á Bræðsl-
unni um síðustu helgi. Var þetta flottasta giggið hingað
til? Þetta var reyndar „off-venue“, á upphitunarkvöldinu
í félagsheimilinu á Borgarfirði eystri. Það gekk allavega
ótrúlega vel, örugglega mesta stemning sem hefur
myndast hjá okkur og það varð bara allt vitlaust þegar við
tókum Yfirgefinn. Þetta var víst tekið upp á myndband, ég
hlakka bara til að sjá það.
Svo er það Innipúkinn um verslunarmannahelgina.
Hvernig leggst það í þig og við hverju má búast frá ykk-
ur? Þetta leggst mjög vel í mig, þetta verður í fyrsta skipti
sem við spilum í Iðnó og ég býst bara við góðri stemningu.
Nennir nokkur að fara út úr bænum? Það verður vont
veður og svona. Síðan erum við að spila með honum Eyfa
(Eyjólfi Kristjánssyni), hann verður að spila á undan okkur
og svo tökum við nokkur lög með honum.
Hvað er framundan hjá þér það sem eftir lifir sumars
og í haust? Ég er að vinna í hliðarverkefni með Björgvini
Ívari Baldurssyni úr hljómsveitinni Lifun og Klassart. Við
erum að vinna að plötu með rólyndistónlist ásamt honum
Stefáni Erni sem hefur spilað með Buffinu og Jónasi Sig.
Þetta hefur gengið ágætlega en ég þarf sjálfur að fara að
drullast til að semja texta. Við í Valdimar ætlum að klára
þessa sumartörn og svo kannski róum við okkur aðeins
niður og förum að skoða nýju hugmyndirnar sem eru
komnar. Ásamt Innipúkanum erum við síðan að spila á
útihátíð SÁÁ um verslunarmannahelgina.
Hver er draumurinn í tónlistinni? Það er bara að geta
lifað á því að vera tónlistarmaður, það er ekkert svo
auðvelt. Ég er ekki kominn á þann stað og ég held að það
séu mjög fáir á þeim stað á Íslandi. Mig langar að geta
verið bara í þægindum að semja tónlist og fá frið til að
þróa eitthvað áfram.
Ég vil samt aldrei vera kominn á einhvern endapunkt þar
sem ég væri bara búinn að gera allt sem ég get gert. Maður
vill alltaf vera að þróast eitthvað því annars væri engin
ástæða til að halda þessu áfram.
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Golli golli@mbl.is
Básúnuleikarinn með gullbarkann, Valdimar Guðmundsson, er gallharður Kefl-
víkingur sem söng í fyrsta sinn af alvöru fyrir langömmu sína. Hann dreymir
um að geta lifað á tónlistinni en vill þó aldrei ná neinum endapunkti í list sinni.
Ætlaði bara að syngja fyr
ÞETTA EÐA HITT
Körfubolti eða fótbolti? Körfubolti mér
finnst skemmtilegra að spila hann en
skemmtilegra að horfa á fótbolta.
Trompetleikarar eða saxófónleikarar?
Báðir flokkar eru frekar miklir „show-offs“,
en ég er meira tengdur trompetleikurunum,
svo ég segi trompet.
Michael Jackson eða Thom Yorke? Thom
Yorke. Michael Jackson var svona fyrsta
stjarnan sem maður hlustaði á en Thom
Yorke er svona sá sem maður hefur
hlustað mest á og lítur mest upp til.