Monitor - 28.07.2011, Blaðsíða 10

10 Monitor FIMMTUDAGUR 28. JÚLÍ 2011
Bestu tónleikar lífs
míns, kvöld eftir kvöld
Blaðamaður Monitor var staddur á tónleikahátíðinn
i Oxegen fyrr
í júlí. Þar upplifði hann flottustu tónleika sem hann
hefur farið á,
kvöld eftir kvöld, og að sjálfsögðu stalst Monitor í d
agbók hans.
Miðvikudagurinn 6. júlí
ILLA TEKIÐ Í FLUGVALLARPLANK
Í dag lagði hópur ungra Íslendinga upp í einhvers konar pílagrímsferð í því skyni að berja
átrúnaðargoð sín augum í landi papa og Guinness-bjórs, Írlandi. Lagt var af stað frá Keflavík en
millilent í Lundúnum. Markverðasta atvik dagsins var þegar einn úr hópnum var manaður upp í
að taka klassískt plank á flugvellinum. Þá vorum við stödd á færibandi sambærilegt rúllustiga
(nema á jafnsléttu) en það vildi ekki betur til en svo að breskur karlmaður á besta aldri sem
var fyrir aftan íslenska strákinn á göngubrettinu brast harkalega við og reyndi að rífa hann
niður úr stöðunni, en hann var nýbúinn að koma sér fyrir sem planka þvert yfir brautina á
handriðunum. Bretarnir hafa augljóslega ekki sama húmor og Íslendingar. Eftir að við lentum í
Dyflinni uppgötvuðum við strax hve skrýtinn írski hreimurinn væri þegar leigubílstjórinn rukkaði
okkur ekki um „þörtí-fæv“ evrur, heldur „tortí-fæv“ sem reyndist okkur ógerlegt að skilja í fyrstu
tveimur tilraununum.
Fimmtudagurinn 7. júlí 2011
MEÐ PLASTPOKA YFIR ANDLITIÐ
Vöknuðum á hippahostelinu okkar þar sem ég gisti í herbergi ásamt kærustu og átta ókunnugum
útlendingum. Tónleikasvæðið er staðsett við gamlan írskan veðreiðavöll í 40 mínútna fjarlægð frá
Dyflinni. Það var yfirþyrmandi að mæta í mannmergðina og það mest áberandi við mannskapinn var
klæðnaðurinn á kvenmönnunum. Önnur hver stelpa minnti á persónuna Vicky Pollard úr þáttunum
Little Britain og allar klæddar í gallastuttbuxur jafnvel þótt úti væri frekar kalt, segir Íslendingurinn. Við
Íslendingarnir vorum blessunarlega komnir langleiðina með að reisa tjaldbúðir okkar þegar alvöru írskir
regndropar byrjuðu að bombast á kollum okkar. Þegar tjöldun var afstaðin varð fljótlega ljóst að þetta
yrði langt kvöld fyrir höndum. Drykkjulæti Íranna voru þess eðlis
að fjölmenn og fjörug útihátíð á Íslandi væri hin besta bindindis-
hátíð á írskum mælikvarða. Við Íslendingarnir eignuðumst strax
okkar uppáhaldsgesti á svæðinu en þar á meðal var írskur
strákur sem gekk út um allt með plastpoka á hausnum eða yfir
andlitinu, einn rauðhærður ruddi sem leit alltaf út eins og hann
væri að reyna að stofna til slagsmála og síðastur en ekki sístur
var innfæddur gæi sem gekk út um allt og reyndi að bjóða
mönnum að prófa bjórtrektina sína en virtist því miður vinafár.
Föstudagurinn 8. júlí 2011
RAPPAFAR OG SVÖLUSTU MENN Í HEIMI
Nóttin var löng eins og spáð var fyrir um. Ekki nóg með það að
rigningin hafi verið linnulaus, þá var lítið hægt
að sofa fyrir látum á tjaldsvæðinu. Það var
heldur ekki um að ræða einhver hefðbundin
partílæti, á meðan ég lá í tjaldinu vaknaði ég
bæði við það að eitthvert írskt ungmennið var
að æla úr sér líftóruna hinum megin við þunna
„vegginn“ á tjaldinu mínu og hálftíma seinna við
það að írskur kvenmaður var að pissa á tjaldið
mitt. Það var með súrrealískari upplifunum
mínum til þessa. Í dag var samt besta ákvörðun
okkar Íslendingahópsins tekin – að færa okkur
um set á tjaldsvæðinu. Kornið sem fyllti mælinn
var sennilega þegar við urðum fyrir truflun af
tveimur innfæddum unglingsstrákum sem voru
einhverra hluta vegna bundnir saman á ökklunum
og báðir með ælu út um peysurnar sínar allar. Nýi
legustaðurinn okkar er undir turni sem örygg-
isvörður dvelur í og því töluvert friðsælli en
ómennskufrumskógurinn sem við dvöldum á áður.
Tónleikahátíðin hófst í dag og þegar ég hafði
verið á svæðinu í nokkrar sekúndur byrjaði forspilið
af rappsmellinum frá ’92, Jump Around, með rapp-
sveitinni House of Pain sem eru á fimmtugsaldri
og komnir með grátt í skegg. Þetta var ansi óvænt
en góð byrjun á hátíðinni. Sá einnig Weezer í dag. Þeir eiga auðvitað
helling af grípandi lögum sem gaman var að sjá, en á sama tíma frekar
fyndið að hugsa til þess að þessir gæjar séu einmitt líka komnir á
fimmtugsaldur en þó enn að syngja um ameríska háskólamenningu.
Rappið hélt áfram þegar ég sá Tinie Tempah flytja sína slagara ásamt
mjög þéttri hljómsveit. Flottasta hljómsveit kvöldsins var hins vegar án
efa töffararnir frá New York, The Strokes. Þeir voru klárlega svalasta
samansafn manna sem ég hef nokkurn tímann séð og það var líka
fyndin upplifun að vera á tónleikum þar sem áhorfendaskarinn söng
jafnmikið með gítarriffunum og söngvaranum, enda Strokes þekktir
fyrir grípandi gítarstef. Það voru síðan fjórmenningarnir í Black Eyed
Peas sem sáu um að loka kvöldinu mínu. Þau settu á svið flottasta
„show“ sem ég hef orðið vitni að og héldu uppi rífandi stemningu.
Fergie, will.i.am og félagar stóðu sig töluvert betur þarna heldur en í
Super Bowl hálfleikssýningunni í vor. Það verður þó að fylgja sögunni
að þau sungu í gegnum „auto
tune“-græju ásamt því að will.
i.am lenti í frekar vandræðalegu
atviki þegar hann ruglaði
saman Oxegen-hátíðinni og O2-
leikvanginum í London, þegar
hann ávarpaði lýðinn.
Ljósmyndir: Jamie Tanner, Keiran O‘Bryan & Peter Neill