Monitor - 15.09.2011, Blaðsíða 14

14 Monitor FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2011
ég fór til sögðu að nú yrði ég að fara í aðgerð og hugsa frekar
um Ólympíuleikana 2012. Mér fannst það svo heví leiðinlegt að
ég fékk tíma á hverjum degi hjá sjúkraþjálfara og hann lét mig
styrkja allt í kringum hnéð og ég fékk risaspelku til að æfa með.
Þremur mánuðum síðar var ég farin að spila á fullu aftur og ég
vann fjögur eða fimm mót á þessu tímabili og allt var í lagi. Ég
hugsaði alltaf að ég myndi láta laga þetta eftir Ólympíuleikana.
Maður á nú ekki að ráðleggja neinum að gera þetta, en þetta er
hægt. Einn læknir sagði mér að 33% þeirra sem reyna þetta tekst
þetta og ég ákvað strax að reyna að vera ein af þeim. Mér tókst
þetta og ég sé ekki eftir þessu.
Þú lentir í því að þurfa að hætta í annarri lotu í fyrsta leiknum
þar sem hnéð gaf sig. Hvernig var það?
Þegar ég kom síðan til Kína þá var maður að spila fyrir framan
svo marga og það voru svo geðveik læti að ég titraði alveg af
stressi þannig að þá hef ég stífnað eitthvað upp og í fyrsta
skiptið í allan þennan tíma fékk ég eitthvað í hnéð og datt niður
í lokin á seinni lotunni. Ég var að spila við stelpu frá Japan sem
var númer ellefu á heimslistanum og miklu betri en ég og hún
náði dálítið að plata mig, hún vissi að mér væri illt í hnénu. Þá
meiddist ég sem sagt aftur og fór ég í aðgerð þegar ég kom heim.
Mér fannst þetta auðvitað ótrúlega leiðinlegt en þetta er bara
eitthvað sem maður ræður ekki við. Bara það að hafa náð þarna
inn á Ólympíuleikana er samt algjör sigur.
Hvernig var sú upplifun að vera þarna á Ólympíuleikunum?
Það var geðveikt, miklu meira og flottara en maður gat
ímyndað sér. Svo var svo gaman að vera með handboltalands-
liðinu þarna, það var svo mikil stemning því þeim gekk svo vel.
Það munaði náttúrlega svo litlu að þeir kæmust ekki á mótið
og ef þeir hefðu ekki farið þá hefði þetta örugglega verið dálítið
öðruvísi. Það gerði þetta að enn meiri upplifun.
Þú hefur mikinn áhuga á heimspeki og lífspælingum. Á
Ólympíuleikunum varst þú í félagsskap með öðrum þekktum
heimspekingi, Ólafi Stefánssyni. Rædduð þið heimspeki ykkar
á milli?
Eiginlega ekki en hann lánaði mér heimspekibók
sem mér fannst geðveikt góð. Svo sögðu hinir
strákarnir í handboltalandsliðinu að hann
hefði reynt að fá þá alla til að lesa hana en
enginn hefði nennt að lesa hana þannig
að ég væri greinilega eitthvað skrýtin að
nenna því.
Nú hefur þú farið til landa eins
og Kína, Íran og Gvatemala til að
keppa í badminton. Hvernig er að
ferðast um allan heim til að keppa í
íþróttinni sinni?
Það er geðveikt gaman að koma til
svona landa upp á að keppa þar og
skoða staðina en ferðalögin sjálf finnst
mér leiðinleg. Ég hef komið í nánast
allar heimsálfurnar og það er frábært
að hafa gert það. Ég hef líka komið til
Dóminíska lýðveldisins, Púertó Ríkó, Ástr-
alíu og Nýja-Sjálands, þetta er allt svo ólíkt.
Ég reyni alltaf aðeins að skoða staðina en ef
mér gengur vel á mótinu og fer kannski alla leið
í úrslit, þá fer ég yfirleitt heim daginn eftir mótið,
svo þá næ ég ekkert að skoða. En ef illa gengur þá eru
kannski nokkrir dagar eftir af ferðalaginu þegar ég dett
út þá nær maður að skoða eitthvað.
Hvað stendur helst upp úr þessu heimsflakki?
Íran er örugglega skrýtnasti staður sem ég hef komið til. Ég
þurfti að vera klædd í búrku allan tímann, það mátti sem sagt
bara sjást í andlitið á mér. Við vorum á ógeðslegu hóteli og
máttum ekkert fara nema í fylgd einhverra íranskra karla. Á
sjálfu mótinu máttu síðan karlar og konur ekki vera á sama
stað, svo það er ekki einu sinni keppt í tvenndarleik á mótinu,
og þegar við stelpurnar vorum að keppa kepptu þær frá
Íran og löndunum í kring í þvílíkum alklæðnaði. Þær gátu
varla hreyft sig í þessu og eru einmitt ekkert mjög góðar.
Þegar strákarnir kepptu þá þurftum við stelpurnar að vera
í einhverju plássi úti í horni. Ég ætlaði að labba yfir til vina
minna sem sátu á öðrum stað og þá var bara gelt á mig svo
ég varð að hundskast út í horn aftur. Þetta er skrýtnasta
mót sem ég hef farið á og ég sá ekkert af landinu því ég var
alltaf bara á hótelinu.
Hvað þarft þú að gera til að komast aftur á Ólympíuleik-
ana í London á næsta ári?
Heimslistinn er alltaf frá 1. maí ár hvert, svo núna er ég
búin að keppa á þremur mótum síðan þá og þau hafa öll
gengið ágætlega. Það er þannig að tíu bestu mót leikmanns
gilda á árinu, frá 1. maí, og nú þarf ég að ná tíu góðum mót-
um og vera helst í topp 70 á heimslistanum, þá er öruggt að
ég komist. Ég þarf sem sagt að standa mig vel á sjö mótum
í viðbót á þessu tímabili.
Á bloggsíðunni þinni skrifar þú um Ólympíuleikana 2012
eins og það sé nú þegar ráðið að þú farir þangað. Er það
hluti af einhverri hernaðaráætlun?
Já, ef maður þorir ekki að hugsa þannig, þá er maður ekkert
á leiðinni inn. Ég er búin að kaupa miða á leikana handa
mömmu og pabba og hef mikla trú á þessu. Síðast komst ég
nokkuð auðveldlega inn, það voru þónokkrar stelpur sem voru
fyrir neðan mig, og þá var ég með slitið krossband en núna er
ég alveg heil og í besta formi lífs míns. Ég er númer þrjátíu inn
núna og það eru þrjátíu og átta sem komast þannig að ég sé
þetta alveg fyrir mér. Ég fíla ekki alveg að tala alltaf um hvernig
þetta verður „ef“ ég kemst inn.
ÞETTA EÐA HITT
Kósíkvöld eða æfing? Einu sinni hefði ég
sagt æfing en núna þegar ég er farin að
eldast þá segi ég kósíkvöld.
Góðir badmintonskór eða góður spaði?
Góðir badmintonskór.
„Badminton“ eða „hnit“? Badminton.
Tennis eða borðtennis? Tennis, ég æfði
það dálítið þegar ég var lítil.
Tuttugu Íslandsmeistaratitlar í einliðaleik
eða þátttaka á þrennum Ólympíuleikum?
Þrennir Ólympíuleikar.