Alþýðublaðið - 23.10.1923, Blaðsíða 4

i
4
pólitfskir andstæðiagar gætu tínt
annað til, og var hann sá dreng-
ur þá að láta það roál niður
falta, hvað mig snerti.
4. Ég hefi ekki skift mér
neitt af viðskiftum þeirra kaup-
félaga við Landsverz’un, sem
ég hefi verið meðlimur í, og
eru sögur Lárusar um það til-
búningur.
5. Ferðakoítnað minn til út-
landa 1921 hefir Vörður áður
gert að umtalsefni og Lárus nú.
Hann var reyndar mikiil bæði
vegna mikiila terðalaga fram og
aftur í 3 mánuði og vegna ó-
hjákvæmilegrar risnu við við-
skiftamenn þar, sem slíku eru
vanir, en þó greiddt ég úr mín-
um vasa nokkurn hluta kostn-
aðarins vegna þess, hve mér
þótti hann hár.
Hins vegar mætti geta þess,
að með þessari ferð fengust
ágæt sambönd fyrir Landsvetzlun
bæði um olíu beiot við British
Petroleum Co. og um tóbak,
matvöru og kol við öonur stór
verziunarhús. AUur ferðakostn-
aður minn mun þó hafa vel
greiðst að eins af verðmun á
þeim vörum, sem voru þá send-
ar frá Englapdi til Landsverzl-
unnar með einu skipi, en beinn
gróði at ferðalaginu er allur
áLÞYÐUBLAÐIB
verðmunurinn í síðari viðskift-
unum.
Annars er það rangt hjá Lár-
usi, að ferð mín sé sambærileg
við hina frægu ferð Jóns Magn
ússonar þáverandi forsætisráð-
herra 1920 til Lundúna, því að
hún var túmlega 2x/2 sinnum
dýrari á dag.
íjfin atriðin, sem Lárus finnur
mér til foráttu, tel ég mér aftur
til gildis, hæstaréttargreinamar,
Alþýðuhússtillögirt, þátttöku 1
kröíugöngunni 1. m^í og tor-
menskuna í Dagsbrúo.
Út af þessum söguburði Lár-
usar vil ég gefa honum nokkrár
bendingar. tlann er enn ungur
og getur að sér séð. Hann hefir
staðist vel nám sltt og hefði
sjálfsagt getað orðið nothæfur
lagamaður, en að því loknu hefir
hann látið stoinolíufélagið, heild-
sala, útgerðarmenn og íhalds-
liðið yfirleitt hafa s'g til póli-
tfskrar flugumensku, sem þegar
er að verða honum að falli. Þeir,
sem bak við hann standa, munu
ekki hjá’lpa honum, þegar hann
er afhjúpaður. Leikurinn er ekki
-til þess gerður. Og þó að stein-
olíufélagið borgi honum fyrir
greinarnar, þá munu þeir silfur-
peningar verða honum til lítilíar
ácægju, E>ó að Lárus haldi, að
Afgreiðsla
blabsÍDS er í Alþýðuhúainu viö
Ingólfsstræti.
Sfmi 9 8 8.
Auglýsingum só skilað fyrir kl. 8
að kveldinu fyrir úfkomudag þang-
að eða í prentsmiðjuna Bergstaða-
stræti 19 eða í síðasta lagi kl. 10
útkomudaginn.
Áskiiftargjald 1 króna á mánuði.
Auglýsingaverð 1,50 cm. eindálka.
Útáölumenn eru beðnir að gera
skil afgreiðslunni að minsta kosti
ársfjórðungslega.
hann geti eins og púkinn sæliar
minningar >stækkað< af slíkum
munnsöfnuði, þá er hætt við því,
að hann mundi enda með því að
springa.<
Þjóðnýlt slcipulag á framleiðslu
og verzlun í stað frjálsrar og
sJcipulagslausrar framleiðslu og
verzlunar í Jiöndum ábyrgðarlausra
einstaklinga.
Edgar Rioo JBurroughs; Sonur Tarzans.
leg'a i henni, aftur og aftur. Hann reif jafnvel sundur
skóna, og' þeg'ar verkinu var lokið, settist hánn aftur á
rúrnið með starandi augurn; hann sá ókkert ráð, — ekk-
ert nema ljóta rnynd framtíðarinnar, þár sem tveir
skrokkar dingluðu lifvana i stóru tré.
Hann vissi ekki, hve lengi iiann sat svona, en lolcsins
hrökk hann upp við þrusk i herberginu undir sór. Hann
stökk á fætul' og' 'slökti ljósið og' lolcaði dyrunum. Svo
snéri hann sór að apanum;
ICvöldið áður var liann ákveðinn i að halda heimleiðis
með fyrstu ferð og biðja foreldra sina fyrirgefningar á
æfintýrinu. Nú vissi hann, að hann gat aldrei farið til
þeirra framar. Hendur hans voru 'ataðar mannsblóði; —
hann var löngu hættur að eigna apanum dauða Cön-
dons. Skelkurinn hafði mótað það i liuga hans, að hann
væri sekur. Hann liefði getað keypt sór frelsi, en fó-
laus! — Æ! Hverja von gat fólaus gestur haft|V“
En hvar v'oru peningarnir? Hann reyndi að grufla
upp, hvenær hann hefði siðast sóð þá. Hann gat það
ekki, enda var það varla von, þvi hann hafði enga
liugmynd uin, þegar böggullinn datt i sjóinn úr vasa
hans, er hann stó yfir borðstokk skipsins og hélt til
lands á bátnum.
Hann snéri sér að Akút.
„Komdu!“ sagði liann á máli apans. Hanu gleymdi ‘
því, að hann var að eins i náttklæðum, cn gekk út að
glugganum, stakk höfðinu xit og litaðist um. Tré eitt
óx fáein fet frá glugganum. Drengurinn stökk léttilega
i það ,og hókk þar litla stund, áður liann rendi sór til
jarðar. Apinn kom A eftir. Tvö hundruð faðma i burtu
byrjaði myrkviðurinn. Þangað hóldu þeir. Enginn varð
þeirra var, og- augnabliki siðar gleypti myrkviðurinn þá,
og Jaclt Clayton, tiívonandi lávarður af Greystoke, hvarf
sýnnm og vitund manna.
Framorðið var, er innfæddur þjónn drap á dyr her-
bergis þess, er frú Billings og dóttursonur hennar höfðu.
Er enginn svaraði, tóli hann upp Iykil siun til að opna,
en fann þá, að annar lykill stóð i skranni að innan-
verðu. Hann sagði herra Skopf, eigandanum, frá þessu,
en hann fór upp á loftið og barði ákjiflega að dyrum.
Þegar enginn svaraði, beygði hann sig niður til þess að
sjá i geg'num skráargatið, en hann var feitur og misti
jafnvægið og studdi höndum á gólfið. Fann hann þá á
gólfinu eitthvað blautt og limkent. Ilann sctti lófana að
augum sér i rökkrinu og glápti á þá. Hrollur fór um
hann. Á höndum sér sá hann dökkrauðan vökva. Hann
stökk A fætur og á dyrnar. Iíerra Skopf er þungur
maður; — hann var það að minsta kosti þá; — ég hcfi
ekki séð hann í nokkur ár. Hurðin ló,t undan, og Skopf
hrökklaðist inn i hcrbergið.
Aldrei á æfi sinni varð hann fyrir slíkri ráðgátu. Á
gólfinu við fætur hans iá líkið af ókuimugum manni.
Hálsinn var brotinn, og hálsæöarnar bitnar i sundur
eins og' eftir óargadýr. Likið var allsbert, en fötin á
tvistringi í kringum það. Gamla konan og' sonur hennar
voru á burtu. Glug'ginn var opinn. Þau hlutu að hafa
farið rit um gluggann, þvi lnirðin var iokuð innan að
frá.
En hvernig liafði drengurinn komið forlama ömmu
sinni af annari liæð ofan á jafnsléttu? Það var ólmgs-
andi. Skopf litaðist aftur um i herberginu. Hann sá^,