Nýr Stormur - 17.12.1965, Qupperneq 3

FÖSTUDAGUR 17. desember 1965
“&TORMUR
ÞÆTTIR ÚR SÖGU JESÚ
Mannþyrpingin nálgaðist
borgina með dynjandi hávaða
eins og straumur, sem brotist
hefur úr farvegi sínum. Fólk
ið veifaði trjágreinum og söng
áhrifamestu vers hinna gömlu
sálma um þann, sem kemur
í nafni drottins. Hinn fyrsti
kristni her var nú við hlið
Jerúsalemsborgar, og fagnað-
arópin yfirgnæfðu allt: „Bless
aður sé konungurinn, sem
kemur í drottins nafni. Dýrð
sé guði í hæstum hæðum!“
Þessi óp náðu einnig tll eyrna
Faríseanna, og þeir komu út
úr húsum stnum, virðulegir
og alvarlegir, til þess að fá
vitneskju um, hvernig á þess-
um hávaða stæði. Ópin hafa
vakið hjá þeim óhug og
gremju. Sumir standa nú í
síðkápum sínum mitt í múgn
um og kalla til Jesú: Meistari,
hafðu hemil á lærisveinum
þínum! Veiztu ekki, að með
þessum orðum má aðeins á-
varpa drottinn sjálfan, eða
þann sem koma á í hans
nafni! En Jesús svaraði við-
stöðulaust: „Ég segi yður, að
ef þeir þegðu, mundu stein-
amir tala“. Með þessu svari
hefur Jesús staðfest að hann
sé Kristur. Svarið er stríðstil-
kynning. Og undir eins og
hann er kominn inn í borg-
ina, gefur hann merki til á-
hlaups.
Ræningjabælið
Hann gekk upp í musterið.
Óvinir hans voru þar saman
komnir. Musterið var efst á
hæð þeirri, sem borgin stóð á
og hvítir múrveggirnir ljóm-
uðu í sólskininu. Hirðingjanna
gamla örk, sem uxar höfðu
áður dregið gegnum eyði-
mörkina, var nú þangað kom
in. Reikandi vagn flóttamann
anna var nú orðinn að kast-
alabákni úr steini og mar-
mara, skrautlegri þyrpingu af
höllum, súlnagöngum og fögr
um görðúm. Helgidómurinn
mændi með bröttum múrum
og háum turnum yfir dalinn
eins og kastali. Hann var nú
ekki lengur aðeins geymslu-
fórna-altarisins, ekki lengur
staður hins allraheilagasta og
aðeins musterið þar voru
varðturnar til íbúðar fyrir
varðmennina, sölubúðir með
fómavörum, fjárhirslur, verzl
unarstaðir og skemmtistaðir,
svo að musterið var orðið allt
annað en hæli fyrir bæna-
hald og guðsdýrkun. Það var
kastali, ef borgin þurfti á
slíkri byggingu að halda í ó
friði. Það var banki og mark-
aðsreitur á hátíðum og á þeim
tímum, er pílagrímar heim-
sóttu borgina, en á öllum tím
um var þar kauphöll og sölu-
búðir og samkomustaðir fyrir
stjórnmálaumræðúr og hina
skriftlærðu ræðumenn og rit
skýrendur. Og þar voru sam-
komustaðir letingja og þvað-
urbera. Þetta musteri var reist
af trúlausum konungi til þess
að þóknast þrætugjarnri og
óstýrilátri þjóð og vinna hylli
prestastéttar hennar, sem var
drambsöm og ágjörn, og þarna
var bæði hermennskustöð og
fjáraflastöð, hlaut staðurinn
í Krists augum að vera ræn-
ingjabæli, auk þess, sem hann
líka hlaut að vera í hans aug-
um griðastaður fjandmanna
sannleikans.
Jesús gekk upp í musterið
til þess að eyðileggja það. —
Hann eftirlét Rómverj anum
Títusar að brjóta niður múr-
veggina og brenna það, sem
brunnið gat, að ræna brons-
inu og gullinu, að breyta risa
byggingu Heródesar konungs
í rjúkandi steinahrúgu. En
hann eyðilagði og hafði þeg-
ar eyðilagt þau verðmæti, sem
hið mikla musteri átti að vera
tákn fyrir. Hann kemur þarna
inn sem nýi tíminn gegn for
tíðinni. Dagur árekstursins er
uppruninn. Jesús gengur í
broddi hins hrifna fylgiskara
síns inn í kastala óvinanna.
Hann þekkir leiðina. Frá því
hann var barn hafði hann oft
gengið þessa leið í hópi göngu
þreyttra pílagríma, og oft
hafði hann á unglingsárunum
mænt upp á turna þessarar
miklu byggingar og hugsað
um þá helgidóma, sem ' hún
hafði að geyma.
En nú er allt breytt. Hann
berst ekki lengur með
Jesú kemur til Jerúsalem
straumnum, heldur stjórnar
hann honum. Hann er ekki
kominn til þess að biðjast
fyrir, heldur til þess að refsa.
Hann gengur inn í garð heið-
ingjanna, en hann var stærst
ur og fjölmennið mest þar.
Gangarnir voru lagðir marg-
litum steinum. En þetta var
ekki fordyri að helgidómi,
heldur markaðsreitur. Þar var
hávaði mikill og troðningur,
og þar var selt og keypt, verzl
að með uxa, kindur og fugla
o. s. frv., og þama voru víxl-
arabúðir og sífellt peninga-
hringl. Dýrasalarnir héldu I
fórnardýrin, sem þeir buðu
fram, og struku þau, en stóðu
með fætur í rjúkandi saur
þeirra og kölluðu til pílagrím-
anna og annara væntanlegra
kaupenda. Menn töluðu og
æptu hver í kapp við annan,
en við og við yfirgnæfði ösk-
ur frá óþolinmóðu nauti allt
annað.
Jesús hafði séð allt þetta
áður. Hann vissi að guðs hús
var orðið að ræningjabæli. En
í þetta sinn bældi hann ekki
niður gremju sína. Hann greip
svipu og ruddi sér braut í
mannþyrpingunni ásamt
fylgdarliði sínu. Menn stóðu
undrandi. Hann hratt um
borðum og bekkjum, svo að
peningar víxlaranna og þeirra
sem seldu og keyptu, féllu
niður og urðu af þessu óp og
uppþot. Dýrasalarnir tóku að
færa sig burt með dýr sín.
Margir æptu af reiði, en aðr-
ir af gleði, og frá öðrum görð-
um musterisins streymdi fólk
til þess að sjá og heyra, hvað
um væri að vera. Jesús gekk
um ásamt þeim djörfustu úr
flokki sínum, með reidda
svipu og rak út alla þá, sem
seldu þarna og keyptu, :.lla
kaupmennina og víxlarana.
„Burt með allt þetta,“ hróp-
aði hann hvað eftir annað;
„guðs hús er bænahús, en þið
hafið gert það að ræningja-
bæli.“
í þessu verki Jesú kemur
ekki aðeins fram löngun hans
til þess að hreinsa helgidóm-
inn, heldur lýsir sér einnig í
því sú óbeit, sem hann hafði á
allri Mammonsdýrkun. Verzl-
unin, sem er guð okkar tíma,
var í hans augum einskonar
þjófnaður, hafði ætíð pretti
og svik í för með sér. Og af
þessum lögleyfða þjófnaði er
peningaverzlunin allra verst.
Bóndinn, sem sáir og uppsker,
vefarinn og klæðskerinn o. s.
frv. hafa rétt til að ábatast á
verki sínu, því þeir framleiða
nauðsynleg efni. En að pen-
ingahrúga, án vinnu og fyrir-
hafnar, fæði af sér nýja pen-
ingahrúgu, það er svívirðilegt
fyrirkomulag, og þeir menn,
sem að því standa, eru djöf-
ulsins verkfæri, sem elga
mikla sök á þvi böli og þeirri
eymd, sem mannkynið þjáir,
koma af stað styrjöldum,
svelta þjóðirnar og sjúga líf
og lán frá fátæklingunum.
Með framferði sínu í must-
erinu egndi Jesús verzlunar-
stétt Jerúsalems á móti sér.
Þeir, sem urðu að hörfa fyrir
honum út úr musterinu, kröfð
ust verndar og fengu meðhald
lagamannanna, sem af öðrum
ástæðum voru Jesú reiðir. Og
með árásinni á musterisverzl
unina hafði Jesús ekki aðeins
móðgað prestana heldur einn
ig gert þeim skaða. Nánustu
ættingjar Kaifasar æðsta-
prests voru eigendur stærstu
sölubúða musterisíns. Allar
dúfurnar, sem seldar voru í
Heiðingjagarðinum, komu frá
Sedrusskógum þeirra og höfðu
þeir miklai tekjur af dúfna-
sölunni. Víxlararnir hö'ðu eng
an rétt til þess að reka verzl-
un sína í musterinu, en guldu
hinum ríku Sadúsea-ættum
háa skatta af henni, og þess
vegna var hún látin óátalin.
Tóku nú prestarnir og kaup-
mennirnir höndum saman til
þess að vernda hagsmuni sína
og el^ki er ólíklegt að þeir hafi
þá þegar sama kvöldið komið
sér saman um, að kaupa mann
til þess að svíkja Jesú. Kaup-
mennirnir hafa að líkindum
lagt fram peningana, en prest
arnir tekið að sér að finna
sök á hendur honum út af trú
málaágreiningnum. Útlenda
stjórnin, sem vill koma sér
vel við klerkana og verzlunar-
stéttina, ljær svo herlið til
aðstoðar. En eftir að Jesús
hafði lokið verki sínu í must
erinu hélt hann áleiðis til
Bethaníu.
Eiturormar og nöðrukyn.
Þegar hanh kom aftur
næsta morgun, voru dýrasal-
arnir og víxlararnir á gsegj-
um úti fyrir innganginum, en
í garðinum var fullt af fólki
og æsing í mönnum. Fólkið
hafði komist i uppnár um
alla borgina út af því, ,em í
musterinu gerðist daginn áð-
ur, þeir fátæku voru með sjálf
um sér ánægðir yfir því, sem
gerst hafði, en margir hinir
ríkari undrandi og geigur í
þeim. Fjöldi fólks kom þegar
um morguninn upp í musterið
til þess að forvitnast um, hvað
þar gerðist. Sumir bjuggust
við kraftaverkum, aðrir við
hefnd. Vesalingar og betlarar
borgarinnar voru þar fjöl-
mennir. En þar voru líka píla
grímar, sumir langt að komn-
ir, frá Sýrlandi og Egypta-
landi, og svo Galíleumenn,
sem verið höfðu í fylgd Jesú
daginn áður. Svo komu hinir
skriftlærðu og Farisearnir í
smáhópum, fjórir og fimm 1
senn, og héldu saman, en
skáru sig nokkuð úr fjöldan-
um. Nær alir hinir skriftiærðu
voru Farisear og fj öldi Farísea
var skriftlærður. Þeir voru
flestir í síðum kápum, vel bún
ir og báru sig fyrirmannlega.
Jesús vænti kornu þeirra.
Hann hafði oft átt orðc.skipti
við þá áður í smærrt bæjun-
um til og frá um landið. Þeir
væntu Messiasar til frelsunar.
En þeim gat ekki til hugar
komið, að hanr, væri só, sem
koma, ætti. Utn hann bugsuðu
þeir, að hann væn að ein-
hverju lnyti vitsitHrt'ir, eða þá
Framh. á bl& 4.