Nýr Stormur - 17.12.1965, Page 13

17. desember 1965
FÍiEiajgjejBjajBiBjaieiBiaiajafaiaiaieiBiaiafaiaiaiaEÍBÍ
&
STORMUR
13
ipJjBjajajajaiajajaiajBjajBjajajajEjajBjajajaiaÍBjajáiagj
A JOLANOTTINA
MAG.
JÖN ,
ÞORKELSSON
VÍDALÍN
ÚTLEGGINGIN
Hvað irmn því valda,
brasður mínir! að hinir himn-
eslm andar era svo glaðir á
fæðingamóttu mannkynsins
Endurlausnara? ecki þurftu
þeir frelsis við,því þeir höfðu
ekld syndgað; Jesús hafði
Abrahams og ecki englanna
sæði uppá sig tekið, hebr. 2;
hvað mun þá valda glaðværð
þessari? Guðs Sonur er að
sönnu þeirra Herra, einnin
eftir manndóminum; hefði
hann beðið sinn Föður, þeg-
ar hann var í sinni mestu
ángist staddur vor vegna, þá
mundi hann hafa gefið hon-
um meir, en tólf legíón
engla, Matth. 26; englar
komu ög þjónuðu honum, þá
hann var hartnær yfirgefinn,
og svo að segja, Andskotan-
um ofurseldur, það hann
freistaður yrði, Matth. 4;
fyrir því var það ecki að
undra, þótt þeir glaðst hefðu,
ef hinum nýfædda Syni Guðs
hefði nockur heiður eða upp-
hefð hlotnast; en það mátti
ecki svo kalla, því Pálus talar
svo hér um, Phill. 2, að hann
hafi lítillækkað sjálfan sig,
takandi á sig þjónsmynd, og
orðinn mönnum líkur. Það
fyrsta hann sá þessa vesæla
heims ljós, var hann lagður
í einn stall, Lúc, 2, og
skömmu þareftir varð hann
landflótta, Matth. 2, og um
allar sínar æfistundir hafði
hann ecki þar hann kynni
höfði sínu að halla að,
Matth. 8; því sýnist, að sem
að hans kjörum væri ecki svo
mjög að fagna í þetta sinn.
Hvað þá? bræður mínir! vér
vitum eftir St. Páls munni,
að englamir era þjónustu-
samir andar, útsendir þeim
til þjónkunar, er sáluhjálp-
ina erfa skulu, Hebr. 1; og
„Gef þú aS móðurmálið mitt, minn Drottinn! Þess ég
beiði, frá allri villu klárt og kvitt, krossins orð þitt
útbreiði, um landið hér, til heiðurs þér, helzt mun
það blessun valda, meðan þín náð, vort lætur láð
lýð og bygðum halda."
þótt að vér værum vesælir
og syndugir, þá er þó meiri
gleði hjá þeim í himninum,
yfir einum syndugum, sem
yðran gjörir, heldur en yfir
níu og níutíu réttlátum, Lúc.
16; þar af er auðsært, að þess
ar Guðs hersveitir hafa svo
tekið ástfóstri við oss, auma
menn, þótt vér séum þeim að
öllum eðlisháttum ólíkir, að
þeir gleðjist yfir sérhvörju
því happi, er nockur af oss
hlýtur, en ef þeir svo gleðj-
ast yfir allri gæfu vorri, því
mundu þeir þá ecki venju
framar lýsa þessum fögnuði,
þegar oss á næturtíma upp-
rann sú Sól, er aldrei hefir
nöckur fegri yfir heiminn
skinið, og þegar oss sú heill
að höndum kom, að hvörri
allra Guðs barna, ríkra og
fátækra, hærri og lægri stétt-
ar, nálægra og fjarlægra,
fæddra og ófæddra. tímanlig
og eylíf heill og hamingja
uppsprettur og framflýtur;
þess getur Jóhannes, Kap. 1,
er hann segir, að af hans
fyllingu höfum vér allir
meðtekið náð fyrir náð. Þar
fyrir ljómar hin guðdómlega
birta í kringum hirðarana svo
sem vitnandi þar um, að
hann væri í heiminn borinn,
sem að er ljómi Föðurins
dýrðar, og ímynd hans guð-
dómligrar persónu, Hebr. 1;
frá hvörjum Ijósanna Föður
að öll góð gjöf og öll full-
komin gjöf kemur, Jakob 1;
hvorum og þócknast hefir, að
í sínum SynT skuli öll fylling
búa, Kól. 1; já, sjálf guð-
dómsins fylling, hvor er bvgg
ir í honum líkamlega, Kól. 2,
það er í hans blessuðum
manndómi, er hann af voru
holdi og blóði hefir uppá sig
tekið, og gjört hluttakandi
guðdómligrar náttúru. Æ, oss
auma og synduga menn! vér
sjáum ekki fyrir blindu holds
ins, hvað mikið oss veitt er i
Jesú holdtekju, myrkur vors
skilnings sá það ecki höndl-
að, so sem það er; en Guðs
heilugu englum, er jafnan
standa framrni fyrir honum,
Matth. 18, þeim er alkunn
ug sæla sú, er öllum Guðs
börnum er tilbúin, hvorri vér
tapað höfum í Adams falli;
þeim eru og ecki ókunnugar
píslir fordæmdra, ér kveljast
munu í augsýn heilagra
engla, segir Jóhannes í hans
opinberingum, Apóc. 14. Því
er ecki að undra, þó englarn-
ir fagni, þar hinn annar Ad-
am, sem er Drottinn af himn-
um, 1 Cor. 15, var í heim-
inn borinn, til að frelsa os
frá öllum þeim ósköpum, því
þeir elska mannkynið, en
vissu að í Jesú fæðingu var
mönnunum gefinn sá kostur,
að forlíkast við Guð, og settir
verða í hans Sonar ríki, kol.
1. Nú er það víst að sönnu að
vér ecki að fullu þeckjum
hvað vér mist höfum, eður
hver ólucka oss búin væri,
nema Guðs sonur væri í
heiminn kominn, synduga
menn sáluhólpna að gjöra,
1. Tim. 1; en þó mættum
Framh. á bls. 14.
LÚC. 2. kap.
f þann tíma: og þaff bar til á þeim dögum, aff þaff boff géck út frá keysaranum Augustó, þaff heimurinn
skyldi skattskrifast. (Þessi skattskrift hófst fyrst upp, þá Syrenius var iandstjórnari í Sýrlandi. Og þeir
fóru allir aff láta skattskrifa sig, hvor til sinnar borgar. Þá fór og Jóseph af Galilea úr borginni Nazareth
upp í Júdeam, til Davíffs borgar Bethlehem, af því aff hann var af húsi og kyni Davíffs, svo aff hann léti
skattskrifa sig þar meff Maríu sinni festarkonu óléttri. En þaff skeffi svo, þá er þau voru þar, aff þeir dagar
fullnuffust, aff hún skyldi fæffa; og hún fæddi sinn frumgetinn son, og vafffi hann í reifum, og lagffi hann
niffur í jötuna, því aff hún fékk ekkert annaff rúm í gestaherberginu. Og f járhirffarar voru þar í sama byggff-
arlagi um grandana viff fjárhúsin, sem geymdu og vöktu yfir hjörff sinni um nóttina; og sjá þú! Þaff engill
Drottins stóff hjá þeim, og Guffs birti ljómaði íkringum þá, og þeir urffu mjög óttasiegnir; og engillinn
sagffi tíl þeirra; hirffi þér ekki aff hræffast! Sjáiff, ég boffa yffur mikinn fögnuff, þann er skér öllu fólki,
þvl aff í dag er yffur Lausnarinn fæddur, sá aff er Kristur Drottinn f borginni Davíffs, og hafiff þaff til merk-
is, aff þér muniff finna barniff í reifum vafiff, og lagt vera í jötuna. Og jafnsnart þá var hjá englinum mikill
fjöldi himneskra hersveita, sem lofuðu Guff, og sagði: dýrff sé Guði í upphæðum, og friffur á jörffu, og
góffur vfljL
EXORDIUM
(Inngangur)
Skélfilig ógnan mundi vesölu
mannkyni hafa staðið af þvi
hraeðiliga straffi, með hvarju
hinn réttláti Guð fargaði hinni
vantrúuðu veröld á dögum Nóa,
nema hans gæska hefði gjört
sáttmála við mannkynið, að
hann íramar ecki vildi eyði-
leggja jörðina með vatnsflóðinu,
og þessu til merkis sett bogann
í skýin, segjandi: þegar þessi
bogi verður í skýinu, þá vil eg
minnast á sáttmálann á milli
Guðs og allra lifandi skepna, af
öllu holdi á jörðunni, Gén. 9;
með þessum hætti lýsti hinn
náðugi Guð friði yfir jörðunni
og þeim þar inni búa, og það er
vist, að hann hefur litið undir
eins til þeirra, sem á hans eln-
getins Sonar nafn trúa mundi.
Pjærri sé því, að regnboginn
kynni því að valda, að Guð yrði
manninum náðugur, ei heldur
þurfti hann að láta minna sig
á það hann gjöra vildi, jafnvel
þótt ritningin svo tali að manna
plagsið; allir hlutir eru opnir
og naktir fyrir hönum, Hebr. 4;
en þar Jesús situr til hans hægri
handar, og hann sér þar ljóma
sinnar dýrðar og imynd sinnar
guðdómligrar persónu, Hebr. 1,
voru holdi iklæddar, og biðjandi
fyrir oss, þá má hann ei annars
að minnast en minnast sinna
miklu miskunsemda, sem verið
hafa i frá upphafi, siðan hann
lofaði, að kvinnunnar sæði skyldi
sundurmola höggormsins höfuð,
Gén. 3. Bið þér eins teikns af
Drottni þinum Guði, sagði
Drottinn til Achas, hvort held-
ur það er niðri í undirdjúpum
um eður á hæðum uppi; en
hann sagði: ei vil eg þess biðja,
svo eg freisti ecki Drottins;
þá sagði Spámaðurinn: svo
heyrið þér þá af húsi Davíðs,
hvört er það oflitið, að þér sjáið
mennina, það þér einninn viljið
ángra minn Guð; fyrir því mun
Drottinn sjálfur gefa yður eitt
teikn: sjá þú! ein Jómfrú mun
barn géta, og einn son fæða,
og hann mun hún kalla Imma-
núel, Esa. 7. Þetta er teikn hins
mikla Guðs og Drottins vors
Jesú Kristi, hvör að er engill
sáttmálans á millum Guðs og
manna, Mat. 3; hann er öllum
til merkis settur, ecki í skýjum
himins, heldur fæddur af einni
jómfrú á meðal vor hér á jörð-
unni til staðfestu þar 1 um, að
þeir fái allir kvittun syndanna,
sem á hans nafn trúa, Act. 10.
Sæl eru þau augu, er sjá hvað
þér fáið, sagði Endurlausnarinn
við sýna iærisveina. Lúc. 10; en
ecki talaði hann alleina um
það, að lita sig og heyra með
útvortis skilningavitum; margir
sáu hann, og hneykxluðust á
hönum; þeir sáu hann, og þar
var eckert girniligt á honum,
Esa. 53; þeir sáu hann, og
birgðu fyrir sjónir hönum, Lúc.
22; þeir sáu hann, og hræktu t
hans andlit, Matth. 26; þeir sáu
hann og sáu undir eins sina vild
á hönum. En svo sem Guð setti
sinn boga i skýin til þess, að
hann væri náðarteikn öllum
mönnum, og hefir hann þó sjálf-
um sér geymt að straffa þeirra
óguðligt framferði, sem hans
náð forsmáðu, svo hafa þeir
margir séð Kristi þjóns — mynd
hér i náðinni, er sjá munu hann
reiðan og ógnarligan, þegar
hann kemur i skýjum himins
með makt og miklu veldi. Lúc.
Pramh. á bls. M.
jajajBjajajaiBJBJBJajajajajaiajaiajaiBjajBjatBjafaiajBJBjarajjafafajajajBJajBjajajBJaiafajaiatajajafafarEjajaiajafBigjajaraiajafaiBJBjarBiajajajafajajaiaJafajaiajBraiajBJBjajBJajafíai