Nýr Stormur - 21.01.1966, Blaðsíða 2

Wörmör
FÖSTUDAGUR 21, janúar 1966.

Stórfellt hneyksli —
Framh. af bls. 1.
góð sambönd hér á landi og
margir af þeim og þeirra ætt-
um töldust til fína fólksins.
Auður kaupmannsins jókst og
trúnaður landa hans að sama
skapi. Meðal hinna nýju sam
landa þótti kaupmaðurinn
hinn sæmilegasti pappír og
tóku þeir hann 1 sinn hóp
möglunarlaust og ekki sist eft
ir að vinaþjóðin landar hans,
tóku að krýna hann orðum og
titlum.
Til að innsigla verðleika
sína á hinu æðra plani hinn-
ar jarðnesku tilveru, sótti
hann um og þótti mjög hæfur
til að vera félagi í hinni ís-
lenzku deild þeirra alþjóðlegu
reglu, sem Frímúrararegla
nefnist. Mun hann hafa starf
að þar af dugnaði og dreng-
skap, svo sem staða hans í
þeim félagsskap segir til um,
en hann er þar mjög háttsett-
ur. Ekki er við því að búast
að þessu blaði sé kunnugt um
störf hans í þeim ágæta félags
skap, því að vitneskja um
starf og stefnumið þeirra
heldri manna, sem þar ráða
ríkjum* liggur ekki á lausu.
Yfir þeim félagsskap hvílir
einhver hulinn verndarkraft-
ur og er hann eins og stendur
i höndum Forseta íslands!
AðalræÖismaðurinn
Eins og hér hefir að framan
verið lýst, liggur í augum
uppi, að ekki er um neinn
meðalmann að ræða, enda
höfðu, eins og áður er sagt,
landar hans komið auga á
það. Gerðu þeir hann því að
aðalræðismanni sínum á ís-
landi.
Þessi metorð voru hin æðstu
sem kaupmaðurinn gat vænst
af löndum sínum, því sendi-
herrastöðu gat hann ekki feng
ið. Þjóð sú, er hann er af, ráð-
stafar ekki eins gálauslega
slíkum embættum og vina-
þjóðin á sögueyjunni. Maður-
inn hafði ekki starfað í utan-
ríkisþjónustunni, enda fésýsla
kaupmannsins honum svo kær
komin og umsvifamikil, að
hann mun ekki hafa rent aug
unum til slikrar tignar.
Nú veitti aðalræðismanns-
starfið honum „rauðann“
passa, sem veitir mikinn diplo
matiskan rétt. Kaupmaðurinn
var mjög virtur meðal bur-
geisastéttarinnar. Auður hans
jókst með degi hverjum eins
og sjá má af þvi, að hann lét
sig ekki muna um að senda
símskeyti frá Grænlandi, þar
sem hann var að laxveiðum,
og láta bjóða í og kaupa
nokkra fermetra af landi í
náerrenni við sig, fyrir tvær
og hálfa milljón króna!
Fjárhagsvandræði
Með hinu síðasttalda mun
ræðismaðurinn hafa ver.„ að
láta í ljósi ást sína á hinni
nýju fósturjörð. Tvær og hálf
milljón króna er allmikið fé,
jafnvel á mælikvarða efnaðs
kaupmanns íReykjavík. Vilji
hans til að eiga sjálfur örlít-
inn hluta af fósturjörðinni til
að ganga á, mun hafa gengið
svo nærri fjárhag hans, að
hann varð til einhverra ráða
að grípa til að ekki færi illa.
En þar sem ást hans til
landsins var um að kenna, var
ekki nema sanngjarnt að hin
nýja þjóð hans umbunaði hon
um í einhverju. En þar sem
laun heimsins eru vanþakk-
læti, fór að sjálfsögðu bezt á
því að leynd væri um slíka
hluti.
Ræðismaðurinn hafði einn
ig fengið það uppeldi í hinum
göfuga félagsskap, sem hann
er þátttakandi í, að góðverk
og göfugmennzka ætti ekki að
bera á torg.
Allt slíkt á að gera í leyn-
um. Hann varð þvi sjálfur að
taka málin í sínar hendur,
enda var hann þvl vanastur,
er erfiðleikar steðjuðu að.
Skattsvikin
Hafi ræðismaðurinn keypt
hina islenzku jörð til að öðl-
ast leg í íslenzkri moldu, er
það illa metið, því að honum
er gert að greiða' kr. 1.425,00 í
kirkjugarðsgjald. Tekjuskatt-
ur hans er rúmar 16 þúsund
krónur og tekjuútsvar tæpar
37 þúsund krónur. Liggíir hér
ljóst fyrir að íslenzka rikið
er hér, eins og fyrri daginn,
aðgangshart við sína heldri
menn, jafnvel þótt þeir leggi
á sig miklar fórnir, af ein-
skærri ást til föðurlandsins.
Ræðismaðurinn mun hafa
verið farinn að telja sig góðan
son hins nýja lands og farið
að temja sér hina íslenzku
háttu hinna heldri manna,
enda í þeirra stétt. Mun hon-
um hafa þótt nærri sér geng
ið í skattlagningu, þvi auð-
vitað eiga slíkir menn, sjálfir
máttarstólpar þjóðfélagsins,
að vera skattfrjálsir,
Mun hann því hafa hagrætt
skattaframtali eftir því sem
honum hefir sanngjarnt þótt,
hafandi í huga að hinn „rauði
passi diplomatíunnar“ veitir
viss forréttindi.
En nú eru, því miður, ekki
allir íslendingar jafngóðir
menn og þeir félagar ræðis-
mannsins i leynifélagsskapn-
um. Á því flaskaði ræðismað-
urinn. í heimalandi sínu hefði
hann aldrei vogað sér að gera
slíka hluti, jafnvel þótt hann
hefði ekki haft neina ræðis-
mannstign. Þar eru slíkir
menn settir út í yztu myrkur,
dæmdir I fé og fjörtjón. Að
sjálfsögðu liggja ekki lífláts-
hegningar við, en fangelsin
eru fljót að opnast fyrir slik-
um mönnum.
En ræðismaðurinn var borg
ari hins unga íslenzka lýðveld-
is og umboðsmaður erlendrar
hátignar, en slíka menn hafði
landinn oft augum litið og
haft náin kynni af, þótt stund
um væru þau ekki ljúf.. Venju
lega höfðu hinir nýju landar
hans orðið að láta í minni-
pokann. Umboðsmenn hátign
arinnar höfðu einnig verið
því vanir að sækja fé í vasa
mörlandans, en hann í þeirra
og þótti því ræðismanninum
skjóta hér skökku við. Er það
í hæsta máta eðlilegt. Því tók
hann til sinna ráða til að forð
ast rangsleytni islenzku sam-
ferðamannanna, sem um
langt árabil, höfðu orðið hefð
ar hans aðnjótandi.
Sjá hér hve illan endi . . .
Og svo komu hinir svörtu
dagar. Hjn nýstofnaða skatta
lögregla fór að hnýsast í það,
sem henni kom ekki við, að
áliti ræðismannsins og fjöl-
margra hinna nýju samborg-
ara hans, en ekki landa. Og
skattalögreglan rð
raun um að fjárhagur ræðis-
mannsins var í raun og veru
það blómlegur, að honum bar
að greiða miklu meira í hinn
sameiginlega sjóð, sem hann
var nú orðinn hlutgengur aðili
að. Þrátt fyrir uppruna hans
og ræðismannstignina, veitti
hið íslenzka bióðfélag bonum
starfsskilyrði og lífsafkomu.
Efni sín hafði hann öðlast
af viðskiptum við íslendinga,
hina nýju samborgara sína.
íslenzka ríkið veitti honum
vernd og öryggi af hinum
veika mætti sínum, og sem
endurgjald fyrir allt þetta bar
honum að greiða lögboðinn
hluta af tekjum sínum í hinn
sameiginlega sjóð. Hann naut
sjálfur í ríkum mæli þeirra
framfara, sem voru að ske í
hinu nýja landi, og velferð
hans var samtvinnuð velferð
samborgaranna. Yfirmenn
skattamálanna urðu reiðir,
begar þeir sáu að hinn vamm
lausi maður, fulltrúi erlendrar
vinaþjóðar, launaði svo góða
gistivináttu hinnar íslenzku
þjóðar, að svíkjast um að
greiða rétta og lögboðna
skatta, þrátt fyrir allan sinn
auð.
Ræðismaðurinn var dæmd-
ur fyrir skattsvik við hið ís-
lenzka ríki og bæjarfélag
hans. Hefðarmennska hans og
titlar, heiðursmerkin sem hin-
ar tvær þjóðir, sú sem ól hann
— og hin er fóstraði vel-
gengi hans, höfðu sæmt hann,
dugðu nú ekki, því hann var
sekur um svik, sem fordæmd
eru í landi hans.
Lokaorð
Þáttur ræðismannsins er
hér nú allur í þessu máli.
Nafn hans hefir ekki verið
nefnt og er það ekki gert af
hlífð við hann, heldur hina
erlendu þjóð, sem hann er
fulltrúi fyrir. íslenzka ríkis-
stjórnin hefir í þessu máli
sýnt að hún kann vel að meta
friálst framtak og frelsi ein-
staklingsins.
Að vísu er ekki sama hvaða
einstaklingur er, en ræðismað
urinn hafði til að bera þá
kosti, sem hæst eru virtir á
þeim stað. Hann var auðugur
og fínn maður! Á hann mátti
ekki falla blettur eða hrukka.
Svik hans voru að vísu upp-
götvuð af mönnum, sem ekki
er svo auðvelt að losna við.
Ráðherrann, sem skóp starf
þeirra var að vísu rekinn, en
brottrekstur hinna yrði of
^vinsælt verk.
Það ráð hefir verið tekið að
vísu, að torvelda og takmarka
starf þeirra eins og mögulegt
er. Laun eru skorin við nögl
og fjárveiting lítil oe ekkert
tillit tekið til þess óhemju
hagnaðar, sem ríki osr sveitar-
félög ha.fa af því að fá greidd
MiSilsfundur —
Framh. af bls. 3.
sálir og ekkert Himnaríki, þeg
ar þeir fóru fyrst upp í gervi-
hnettinum.
Sálip er ekki í kjöti og
beinum, en er hún þá í heil-
anum? Ég held ekki, hann
rotnar eins og hitt, en er efa-
laust mjög góð hirzla og skipti
borð. Hvað gerist þá á þess-
um fundum? Mér virðist
tvennti til, annað hvort kem
ur þarna fólk framliðið raun
verulega fram, eða þá að mið
illinn dregur með einhverj-
um hætti alla þessa vitneskju
úr okkar huga.
' "'—A'úðvitað skiptir miklu máli
hvér er. En þó. Sé hægt að
ganga um garða í þínu innsta
hugskoti' og grafa þar upp
löngu gleymd atvik, þá er það
víst að þar er ekki forgengi-
legt efni að verki. Hér er eitt
hvað að verki, óháð því efni
sem við greinum um venju-
leg skilningarvit.
Við getum kallað það sál,
anda, sjálf eða eitthvað ann'
að. Þetta er sjálfstætt, gott
eða illt og óháð líkamanum.
Það er þetta, sem spíritistar
rannsaka og því ættu þeir
ekki að gjöra það?
Ég sé enga ástæðu til að
rengja Biblíuna fremur enn
önnur fornsöguleg rit og hún
er ómetanleg heimild um
þann tíma, sem hún nær til,
hitt er svo annað mál að hún
er rituð af mönnum og það
fleiri en einum og það lýtur
nú sínum augum hver á silfrið
eins og gengur og mannlegir
hafa þeir verið rétt eins og
við. Hún sýnir þvi viðhorf til
hlutanna þá, en ekki eins og
við lítum á þá nú. Ég sé enga
ástæðu til að rengja krafta-
verkasögur Biblíunnar. Þau
gerast enn í dag. Ekki heldur
sé ég neina ástæðu til að
rengja, að Kristur hafi talað
við Móses og Elías á fjallinu.
— Út af hverju er þá allt þetta
moldvirðri. Því megum við
ekki eins sjá og hafa afskipti
af framliðnum eins og þeir
þrír, sem voru með Kristi?
Grikkir hinir fornu trúðu
því, að Pallas Aþena hefði
stokkið hertyjuð úr höfði
Sevs. Við eigum að trúa þvl,
rétt og lögboðin gjöld. Skatt-
svikararnir eru hinsvegar vin
ir ríkisstjórnarinnar og innstu
koppar í búri í stjórnmála-
flokkunum. Þess vegna verð-
ur að setja upp silkihanska.
Þátýverður að sýna diplomati
í viðskiptum við sterka menn.
Völd og auður fara venjulega
saman. Enginn nöfn má birta
begar slíkir menn brjóta lög.
Það má ekki falla blettur á
nöfn þeirra, sem svíkja þjóð
sína. Það líður óðum a ðþví að
krafa almennings um að leik-
tjöldum loddaranna, sem
skrípast frammi fyrir þjóð-
inni, dg nefna sig stjórnmála
menn, verði svipt frá. Það
verður ekki endalaust hægt að
blekkja með fögrum orðum.
Verkin verða að tala.
að heimurinn hafi verið skap-
aður á sjö dögum, maðurinn
þar með talinn. Hvort er nú
fráleitara? Ég veit ekki.
Auðvitað hefir maðurinn
verið að þróast í milljónir ára,
og takmarkað siðgæði hefir
hann víst haft lengst af, það
er áunnið gegn um aldirnar.
Upphaflega var maðurinn ekk
ert annað en villidýr, er enn,
ef nokkuð er slakað á taumn-
um En reiður Guð gyðinganna
á ekki að halda um þann
taum, heldur Kristur. Full-
komnasti maðurinn, sem á
þessari jörð hefir lifað. Ég tel
að Kristur sé sonur Guðs á
sama hátt og við. ,séum öll
börn Guðs. Ætt Krists er tal
in frá Davíð konungi til Jósefs
og þó er hann ekki sonur
Jósefs. Ég skil nú ekki þessa
ættfræði. Þetta skiptir mig
þó engu máli. Kristur er mér
samur fyrir því. Og er það
ekki rétt að Kristur kalli sig
mannsinsson.
En nú fer að syrta í álinn:
Ég trúi ekki á endurlausnina
á þann hátt, sem hún er skil
greind og tel hana siðspill-
andi og blett á Kristinni
kirkju. Ég trúi ekki á reiðan
Guð Gamlatestamentisins,
sem lætur drepa son sinn á
kvalafullan hátt, til þess eins
að óbornar kynslóðir, gætu
rænt, drepið og svívirt ná-
ungann, allt upp á náðina, ef
þeir yðruðust með vörunum
á dauðastundinni. Þá eigá þeir
að vera endurleystir fyrir
Krist. Ég trúi á réttlátan Guð.
Guð sem geldur eftir verðleik
um jafnt heiðnum sem kristn
um.
Eg tel að maðurinn sé full-
sæmdur af að endurleysast
fyrir Krist á þann hátt að
breyta samkvæmt kenningu
hans -og fordæmi. Vel má vera
að þetta sé talið Guðlast, en
þá það. Ég er þá ekki sá fyrsti
sem Guðlastar á þessum síð-
ustu og verstu tímum.
Maður, sem les eitt póli-
tískt blað og trúir öllu, sem
að honum er rétt þar eins og
fjöldi manna gerir. Hvað veit
hann um stefnur eða póli-
tík? Ekkert. — Kristinn mað
ur, sem les og trúir Biblíunni
orði til orðs, samkvaemt sín-
Framh. á bls. 4.