Nýr Stormur - 21.01.1966, Blaðsíða 12

Eitt af mestu vandamálum
einstaklingsins er vanmáttur
hans. Þegar er hann fæðist
blasir þetta vandamál við.
Hann er algjörlega upp á um-
önnun og forsjá annara kom
inn og þannig er það fram eft
ir aldri. Er einstaklingurinn
þroskast og er orðinn fær um
það, sem kallað er að sjá um
sig sjálfur, blasir vandamálið
enn við og það fylgir honum
a»tla æfi.
Meðan barnið er ungt eru
það hinir fullorðnu, sem það
setur traust sitt á. Þegar það
eldist og skilningurinn þrosk-
ast og það fer að verða óháð
försjá hinna fullorðnu, finnur
það og skilur ennþá betur van
mátt sinn. Þannig er þetta og
hefir ávalt verið. Til að
styrkja sig gegn þessum ósköp
um leitar það stuðnings í trú
á æðri mátt, sem ekki er af
mönnum kominn, og þannig
heldur maðurinn áfram að
vera barn í vanmætti sínum
alla æfi.
Fjölmörg trúarbrögð hafa
verið til og eru til. Fólkið
finnur æðri mátt og leitar
hans í vanmætti sínum. Meiri
hluti jarðarbúa trúir á einn
guð, en túlkunin á guðstrúnni
er með misjöfnum hætti. —
Kristnir menn telja sig hafa
fundið hið eina rétta í bessum
málum, eins og aðrir, sem
telja sig hafa fundið sann-
leikann.
Við, sem kristin teljumst,
viðurkennum að sjálfsögðu
annara rétt, en það haacar
ekki sannfæringu okkar Okk
ur greinir hins vegar á um
okkar eigin trúarbrögð og þar
af leiðandi hafa kristnir menn
skipáð sér í ýmis konar sér-
trtarflokka, sem allir erund-
vallast þó á kenningum Krists.
Ömurleg er leiðin sem ligg-
ur eftir kristna ménn og því
miður geta fjölmargir þeirra,
Sem kristnir téljást og á Krist
segjast trúa, ekki státað af
því að lifá sámkvæmt trú
sinni og kenningum Meistar-
ans.
í okkar litla þjóðfélagi mun
vera um hálfur annar tugur
sértrúarflokka. Það er, flokka
manna, sem ekki koma sér
saman um að vera i einum
söfnuði.
Einn þessara flokka mun
ekki telja hér nema örfá
hundruð manna. Innan þessa
flokks hafa verið sífelldar ýf-
ingar milli manna. Þessár ýf-
ingar eru ekki vegna trúar-
tnnar, heldur veena fiá—nuna.
Þar hafa verið ýmsir menn.
sem virðá.st hafa misst trúna
á annað en guðinn Mammon
rwr höndla samkvæmt því. Það
°r rhikill siður í þessutti söfn-
uði og raunar fleirum. að láta
safnaðarmeðlimi greiða stöð-
uet í sjóði safnaðarins.
Eitthvað viii skolast til í
meðferð þessa fjár á stund-
um og af því skapast öll ill-
indin. Er þá orðið langsótt i
kenningar Krists, sem bann-
f»rði alla dýrkun á fiármun-
um. Virðist vera fremur sótt
til fyrirmyndar í gamla testa
mentið, þar sem segir frá fili
steum, sem rændu íólkið. Skal
nú tekið upp frásögn úr blaði,
bar sem sagt er frá heimilis-
ástandi í söfnuði þessum:
„ . . . en safnaðarfé var
eeymt í skálum og öðrum opn
um, ilátum á borðum, hillum,
ólæstum skúffum, bak við
myndir o. s. frv. á heimili
forstöðumannsins, en þar var
mfnan tekið við miklum fjár

Eftir allan úlfaþytinn um stöðuveitingárn-
ar og aldur embættismanna, veltá menn
þeirri spurningu fyrir sér hvort heimilt
hafi verið að veita 69 ára gömlum manni
embætti ritsímastjóra.

FÖSTUDAGUB 21. janúar 1966.
5TORMUR
ÚR ÝMSUM ÁTTUM
Fyrir nokkru birtist afmælisrabb í Alþýðublaðinu við Guð-
riiund R. Oddsson í tilefni sjötugsafmælis hans. Allir óska
Guðmundi til hamingju með afmælið og góðra og langra
lífdaga. í þessu afmælisrabbi, segir Guðmundur frá stofnun
Alþýðubrauðgerðarinnar, sem um langan aldur hefir undir
hans ágætu stj órn verið gott og arðvænlegt fyrirtæki. Brauð-
gerðin, að hans sögn, hefir haldið og heldur brauðverði niðri
og er gott eitt um það að segja. Hins vegar segir hann frá
því, að stofnendurnir hafi verið fátækir verkamenn, sem
hafa lagt fram 5 eða 10 krónur og sumir 25. Hér er sagt
frá einum þséttinum í fórnfúsu starfi þeirra, sem byggðu
Alþýðuflokkinn upp á þeim tima.
Síðan eru liðin mörg ár. Alþýðubrauðgerðin hefir vaxið og
orðið öflugt fyrirtæki, eins og fyrirhugað var. Þeir, er lögðu
fram 5, 10 og 25 krónurnar til að byggja fyrirtækið upp,
eru ekki lengur eigendur og heldur ekki stéttarbræður þeirra.
Meirihluti hluthafanna í Alþýðubrauðgerðinni h.f., eru ekki
af þessu tagi. Það er sjálfur Guðmundur R. Oddsson og félag-
ar hans í Alþýðuflokknum, sem njóta hagnaðarins af þess-
um fórnum. Þeir eru löngu búnir að sölsa undir sjálfa sig
meirihlutann í þessu fyrirtæki, sem átti að byggja upp bar-
áttu alþýðunnar. Guðmundur getur nú litið yfir farinn veg
og störf sín og sjá: það var harla gott!
Þessir menn eru nú farnir að eldast og eru á þeirri leið,
sem við endum öll. Störf þeirra fyrír flokk alþýðunnar hafa
mistekizt, eins og sjá má af því að hann er á sömu leið.
Eignir Alþýðuflokkksins, sem byggðar voru upp á 5, 10 og 25
kró££iofrfl,i£lpguip, unnun}, d^gsverkum og öðru þvíliku, í
eldmóði þeirra, er vissu að þeir voru að berjast fyrir góðu
málefni, eru nú komnar í hendur nokkurra manna, sem telja
sig hafa verið forystumenn flokksins með fyrrnefndum ár-
angri. Þegar þeir eru allir, lenda þessar eignir í hendur
erfingja þeirra, sem sumir hverjir, að minnsta kosti, hafa
ekki minnsta áhuga á því, hvernig flokki alþýðunnar reiðir
af. Það er gott að vera sjötugur og geta með ánægju litið
yfir farinn veg.
Um daginn var sagt að reynzluleysi bankastjóra eins hafi
orðið til þess að hann gerðist ábyrgðarmaður á fjölda víxla.
Annar bankastjóri við sama banka byrjaði starfsferil sinn
með því að gera bón manns sem kom á hans fund með láns-
beiðni. Gekk það allt eftir hætti, þar til greiða átti víxilinn.
Mætti þá enginn til að greiða víxilinn.
Við nánari eftirgrennslan kom í ljós að enginn manna sem
á vixlinum voru, hafði nokkru sinni séð dagsins Ijós.
Hefði hinn n'ýji bankastjóri látið svo litið að ráðgast
við einhvem starfsmanna sinna, hefði bankinn ekki orðið
fjndr fjártjóni.
munum, sem góðviljað fólk
ætlaði starfinu, en kvittanir
ekki látnar í té og sagði . . .
að enginn hefði vitað hvað
var tíund o. s. frv.“
Þetta mál mun hafa verið
afgreitt með einhverskonar
sátt. En klögumálin halda á-
fram. Hér virðast filistearnir
háfa vérið fleiri enn einn. Er
léridar gjafir til starfsins kom
ast allar í óreiðu og sinðþurrð
ir koma í ljós, sem síðan er
bjargað á einn eða annan
hátt. Segja má að þetta séu
innanríkismál þessa safnaðar,
en svo er þó eigi, ef nánar er
að gáð.
Starf þetta fer allt fram í
nafni Krists. Trúað fólk af-
hendir fjármuni sína í góðri
trú að þeir er prédika í söfn-
uðinum og biðjast fyrir með
fólkinu, sem er að leita styrks
í vanmætti sínum, séu þeir er
þeir þykjast vera. Hér er um
svívirðilegahiluti að ræða, sem
varðar alla kristna menn.
Trúin er notuö til að ná fé
af fólki til starfa i þjónustu
trúarinnar. En meðferð öll á
þeim málum líkist ekki neinu
öðru en venjulegum „bissness"
Og fjáröflunarleiðin er trúin
á Krist.
Þetta hér er aðeins tekið
sem dæmi upp á hvernig fili-
stearnir bregða sér í ,allra
kvikinda líki. Prettir i venju-
legum viðskiptum eru þó þús-
undfalt betri, en þeir sem
framdir eru með' gúÖSorð á
vörunum. Því miður er þessi
söfnuður, eða öllu heldur ein
stakir og sem betur fer fáir,
meðlimir hans. ekki c>i-ncriæmi.
Um allan heim eru slíkir
menn fjölmennir. Menn, sem
nota sér vanmátt meðborgara
sinna og trúna á æðri mátt,
sem féþúfu. Nærri má geta
hvílíkt afhroð trúin geldur í
hugum þess fólks, sem af ein-
lægni hefir trúað orðum þess-
ara manna, en uppgötvar nú
að hún er aðeins yfirskin guð
hræðslunnar en krafti hennar
er afneitað. Minnir þessi saga
einnig á það, að prestar þjóð-
kirkjunnar 1 Reykjavík eiga
að hafa gefið einum starfs-
bróður sínum áminningu fyr-
ir að hafa talið allar tekjur
sínar fram til skatts. — Hin
mikla ásókn presta í „feit“
brauð í Reykjavík og hin
harkalega kosningabarátta,
sem stundum hefir verið við-
höfð í sambandi við þær, er
svo sannarlega ekki traust-
vekjandi til þessara sálusorg
ara. Bílar, sem kosta óhemju
fé, eru notaðir til að smala
fólki á kjörstað og kosninva-
skrifstofur eru opnaðar, ;em
einnig kosta stórfé. Hér er
ekki verið að berjast um ;ál-
ir til a ðgera þær hólpnar held
ur til að koma prestvíeðum
og prestlærðum mönnum í
fekjuhá störf.
Ef um köllun væri að ræða,
þá getur hún ekki birst i þvi
að prédika yfir tómum kirkj-
unum í Reykjavík. Það er ekki
farið eftir orðum ritningar-
innar að það verði meiri fögn
uður á himnum yfir einum
syndara, sem iðrast, en níutíu
og níu réttlátum. Hér er biss-
nessinn í algleymingl og þar
sem síst skyldi.
Margt er skrítið í....
Bærinn segir, að Gilli vinur okkar hafi verið kallaður fyrir
skattayfirvöldin í sambandi við íbúðaeignir hans. Hafi hann
orðið bálvondur og tilkynrit þeirri háu herrum, a& hanri
hefði ýmislegt í pokahorriinu í þessum málum 'ef fárá ætti að
hrófla éitthvað við þessum síriámunum sínurii.
Getur þáð verið áð honum hafi vérið sagt áð hypja sig
á hraaot hið skjótasfea?!!