Nýr Stormur - 16.09.1966, Side 10

10
^BMUR
FÖSTUDAGTJR 16. sept. 1966
Bör Börsson
junior
Teiknari: Jón Axel Égils
88. Herra Furon! Kjöt, feitmeti! Ileild
sala, smásala, heilsar nú fólkinu með
handabandi og kynnir sig með þessum
orðum. — Svei mér, sem þetta er ekki
strákurinn á Furuvöllum! sagði gömul
kona við bæjarvegginn. — Sá þykir
mér vera kominn í holdin! Ilerra Fur-
on stendur gleitt og dregiir af sér stóru
hanzkana og slær þeim í lófa sér. Frú
Furon, fyrrverandi Lára Isaksen inn-
búðardama hjá Bör Börsson, fitlar
feimnislega við iítið silfurveski, sem
hún hefir um hálsinn.
89. Allir horfa á herra Furon. Það er
naumast hann er búinn að fá ístruna!
Það cr eins og Bör Börsson verði hreint
að engu, en það er nú líka búið að hafa
fyrir augunum í þrjú eða fjögur ár
og það er eins og mesti glansinn sé
farinn að-mást af honum. Bör finnur
þetta óðara og honum gremst þetta
svo að hann getur ekki á sér setið.
Ætlar þessi Furuvallastrákur að fara að
setja hana niður? Nei, fari það bölvað.
90. Og Bör Börsson tekur til sinna
ráða. Ilann fer ofan í vasa sinn og tek-
ur upp veskið sitt og segir svo hátt að
allir heyra. — Þú getur víst ekki skipt
fyrir mig nokkrum þiísund króna seðl-
um, Níels? Eg þarf að borga nokkrum
verkamönnum. Hann tckur tvo þúsund
króna seðla úr veskinu og veifar þeim.
Herra Furon heildsali, kjöt, smásala,
heildsala, ver'ður að viðundri: —■ Skipta.
. . . Nei hann hafði ekki neina pen-
inga á sér.
91. Viltu fara og vita hvort nokkur
getur skipt þessu lítilræði fyrir mig?
segir hann við O. G. Hansen. O. G.
Hansen hleypur fram og aftur og veif-
%
ar seðlunum hátt á loft. — Getur nokk
ur skipt? getur nokkur skipt? hrópaði
hann. Þetta hafði sín áhrif. Tvö þúsund
krónur! Þeir ætluðu ekki að trúa sín-
um eigin augum. Furon heildsali föln-
aði niður í ekki neitt á augabragði. Já,
hann Bör Börsson! Þeir fóru sko ekki
í fötin hans!
92. O. G. Hansen fær ekki skipt pen-
ingunum og Bör Börsson tekur við þeim
aftur. Honum gengur illa að koma
þeim í veskið aftur, það er úttroðið af
peningum. — Hann tekur þá handfylli
sína út úr veskinu og reynir að troða
því í eitt hólfið, en þeir komast ekki
þar. Þá verður han reiður og slær lóf-
anum á veskið. Þetta varð til að reka
smiðshöggið á niðurlægingu Furons
heildsala, smásala — þessi smellur! —
Furon heildsali reynir að bjarga sér
með því að hann hefði vel getað skipt
þessu smáræði ef hann hefði verið
heima. Ó, já — þetta gátu nú allir
sagt!
93. Furon tekur upp gullúrið sitt og
horfir lengi á það, en það hjálpaði
ekki grand. Það gat svo sem vel verið
selstsemgull! Hann dregur á sig háu
hanzkana og kveður Bör með handa-
bandi. Auf wiedershen! herra Börsson!
O — þakka þér fyrir heimlitið. — Far-
vell herra Börsson, segir heildsalafrú-
in og réttir honum hendina. — Verið
þér sælar, frú, segir Bör, en Jósefína
lætur sér nægja að kinka kolli til þeirra
beggja. Þau sveifla sér inn í bílinn af
mikilli leikni og þeysast af stað, en
fólkið hrekkur í allar áttir.
94. Svei mér ef þessi Furuvallastrákur
er ekki búinn að fá stórmennskubrjál-
æði, sagði Bör Börsson og tekur þessa
tvo þúsund króna seðla og stingur þeim
í jakkavasa sinn svo að þeir lafa út
úr. — Verður ekki neitað, hneggjar O.
«
G. Hansen. — Sveiattan segir Bör Börs
son. — Fólk með stórmennskubrjálæði
eru þau verstu fifl, sem ég þekki og
svo hlæja þeir báðir, og gera sig að
apaköttum.
95. Nú er allt tilbúið að reisa flagg-
stöngina. Allir kaðlar og festar í lagi.
Langur stálkaðall er festur við stöng-
ina og Hansen yddar blýantinn í ákafa
og byrjar að skrifa: STÓRKOSTLEG
ATHÖFN AÐ ÖLDUSTAÐ! Bör Börsson
lætur reisá hæztu flaggstöng á Norður-
Iöndum. — Hann hefur varið stórfé í
þetta fyrirtæki. (Einkaskeyti frá hinum
sérstaka útsenda fréttaritara blaðs
vors). — Oh, nú brotnaði blýanturinn.
96. Óli í Fitjakoti klifrar nii upp á
fjósþakið til að stjórna verkinu þaðan.
Rafmótorinn er settur af stað; smiðir
og vcrkamenn ganga undir kaðlana og
Ieggja um herðar sér — en flaggstöngin
bifast ekki. Óli æpir af fjósmæninum:
— Standið elcki þarna og glápið eins
og nautkálfar. Komið og takið í kaðl-
ana, bölvaðir bjálfarnir ykkar! Nú tek
ur stöngin að lyftast hægt og hægt
frá jörðu — það er svo sem ekkert
sældarbrauð að lyfta henni og nú hlæja
allir. Óli hamast og kjaftar á fjósmæn
inum, én enginn tekur mark á kjaftalát
um hans.
97. Nú er flaggstöngin að komast í
réttar stellingar; hún rís hærra þráð-
beint upp, en allt í einu missir hún
jafnvægið og kemur á fleygiferð beint
ofan á Óla. Hann sér hvað verða Vfll
og rekur upp ægilegt öskur, baðar út
öllum öngum og tekur Whdir sig er-ók'k
beint út í loftið ofan af fjósmæninum.
Fólkið æpir af skelfingu og tvístrast út
um allt — og þarna fellur flaggstöng-
in beint ofan á fjósmæninn og niður
í gegnum hann með ægilegu brothljóði!