Nýr Stormur - 09.02.1968, Blaðsíða 5

FÖSTUDAGUR 9. FEBR. 1968
WIMUR
0
ii tmiiiiiiii 11111111111111111111111111111111 ii ■iiiiiiiiimimimiiiMiHiiii^w.'.MiiimiiMiimiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiin
I NÝR
I SWBNUR
í Útgefandi: Samtök óháðra borgara.
i Ritstjórar: Gunnar Hall, sími 15104 og Páll Pinnbogason, ábm. i
Pramkvæmdastjórn: Alexander Guðmundsson
Ritstj. og afgr. Laugav. 30 - Sími 11658 i
Auglýsinga- og áskriftarsími 24510.
i Vikublað - Útgáfudagur: föstudagur
Lausasöluverð kr. 12.00. Áskriftarverð kr. 450.00
| Prentsmiðjan Edda h.f. =
...................
Er „viöreisnarstefnan” aö
ganga sér til húðar?
Því vilja margir halda fram,
eftir atburði þá sem skeð hafa
síðustu þrjá mánuði. Hefjast
þeir með gengisfellingu íslenzku
krónunnar sem eins og ávallt
hefur verið haldið fram í þessu
blaði, að var hvergi nærri nægj-
anleg, enda framkvæmd á þenn
an hátt sem gert var, í þeirri von
að þess yrði ekki langt að bíða
að gengi dollarans yrði fellt inn
an skamms tíma, en þá væri
möguleiki á að stíga skrefið til
fulls.
Manni virðist, að ekki einung
is krónan hafi verið felld, held-
utr hafi einnig að minnsta kosti
tveir ráðherrar ríkisstjórnarinn-
ar verið felldir um leið og Bjarni
formaður tekið við störfum
þeirra. Þeir ráðherrar sem hér
er um að ræða éru: Fjármála-
og Viðskiptamálaráðherra. Þeir
eru aldrei nefndir meir í sam-
bandi við fjármál og viðskipta-
mál, og virðist Bjarni formaður
hafa tekið sér einræðisvald í
þessum málum.
Hirin 1. desember á þessu ári
mun þjóðin minnast þess, að þá
eru liðin 50 ár frá því ísland
öðlaðist fullkomið sjálfstæði. í
upphafi gerðu menn ráð fyrir
allskonar erfiðleikum, einkum
utanaðkomandi frá öðrum þjóð-
um. Erfiðleikarnir hafa orðið
mestir innanfrá. Flokkadrættir
hafa á þessu tímabili verið mikl
ir með íslendingum, þrátt fyrir
þá reynslu sem þjóðin hafði af
slíku á Sturlungaöldinni og átti
drýgstan þátt í því að svipta
þjóðina sjálfstæði sínu, sem tók
hana nærri 700 ár að endur-
heimta.
Flokkadrættir eru hættuleg-
astir fyrir það, að ekkert er eins
fljótvirkt og þeir til að fela fyrir
mönnum aðalatriði með auka-
atriðum, sannleika með lygi.
Flokkadrættirnir hafa gert
margt smámálið að stórmáli og
í skjóli þeirra hefur mörgu vel-
ferðarmálinu verið komið fyrir
kattarnef. Þeir hafa magnað
marga lygina, svo stórtjón hefur
af hlotist.
Ekkert skortir þá menningar-
stefnu, sem er efst á baugi hér
á landi meira en réttan skilning
á mikilvægi einstaklingsþrosk-
ans. Séreðli manna er lítill gaum
ur gefinn, en reynt er að steypa
alla sem mest í sama mótið. Háð
er grimm og harðvítug barátta
um skoðanir einstaklinganna og
reynt að sveigja jrær til fylgis
við ákveðnar kenningar í stjórn-
málum. Flokkarnir blóðmarka
sér æskulýð landsins, áður en
hann getur farið að hugsa sjálf-
ur, eins og bændur marka lömb
sín áður en rekið er á fjall. Þegar
skólanámi lýkur, er rutt inn á
æskumanninn þeim ókjörum af
ómeltri sannfæringu flokkstól-
anna, að hann verður viðnáms-
laus fyrir og flýtur með inn í
þvöguna, þar sem hver eltir ann
an og sefjast af áróðursatgangi
forsprakkanna.
Svipað þessu verður fyrir
manni í sögunni á tímamótum
hrörnunar. Þegar rómverska rík
ið forna stóð á hátindi veldis
síns og hrunið var framundan,
stóð lýðurinn í Rómaborg svipt-
ur sjálfsþroskaeinkennúm sínum
og æpti á brauð og leika —
panem et cicenses — og fékk
hvorttveggja, til þess að þegja
og hlýða. Ætíð þar sem hrörn-
un er að byrja í þjóðlífinu gera
þessi einkenni skapgerðarleysis
ins var við sig, unz fólkið hættir
að hugsa.
Er það ekki þetta sem nú
blasir við okkur í stjórnmála-
baráttu okkar og í þeirri menn-
ingarbyltingu, sem liafin hefur
verið á vegum flokksblaðanna
og ber menningu okkar í dag
bezt vitni, er verðlaunaafhend-
ing silfurhestsins, en í þeirri bók
speglast bezt ástand okkar á
bókmenntasviðinu.
i
I
Auglýsib / N<>mm Stormi
Jólasveinar ganga um gólf
með gylltan staf í hendi.
Móðir þeirra sópar gólf
og flengir þá með vendi.
Þessi barnavísa, sem börn-
in raula á jólunum, kemur í
huga, við lestur Reykjavíkur-
bréfs sl. sunnudag. Eftir að
forsætisráðherra hefir lýst
skapillsku konu Ben Gurion
hins ísraelska, sem að sögn
ráðherrans varð fyrir sárum
vonbrigðum, er hún leit hann
sjálfan, en bjóst við tiinuui
glæsilega Ólafi Thors, tekur
hann hraðfrystihúsaeigendur
og hirtir þá að verðleikum.
Þeir eru orðnir býsna marg
ir þegnar og kjósendur þessa
valdamikla ráðherra, sem
sýnt hafa hans virðugleika ó-
hlýðni og nöldrað hafa vfir
hlutskipti sínu í velferðarríki
því, er hann hefir byggt upp
síðasfliðin ár.
Menn voru farnir- að tyúa
því að þessi maður væri eins-
konar töframaður og sjór og
vindar hlýddu honum í auð-
mýkt. Hann hefir gert víð-
reist á vit smærri og stærri
þjóða, sem sýnt hafa honum
vinarhót og er ekki umtals-
vert nöldur kerlingar austur í
Israel eða hundahald i garði
Johnsons forseta. Þessar þjóð
ir hafa keypt ísl. afurðir
hæsta verði ásamt fleirum,
en bíssness er bíssness; það
er þeirra kjörorð, eins og
hraðfrystihúsaeigendanna
hans Bjarna Ben.
En allt er í heiminum
hverfult og líka gæfan þessa
ráðherra. Sjór og vindar
hlýða ekki lengur kalli hans
og erlendar viðskiptaþjóðir
láta ekki íslenzka verðbólgu
ráða neinu um það hvort þær
kaupa vöru sína á heimsmark
aðsverði eða ekki.
Það þýðir ekkert að berjast
við vindmyllur og það er ráð
herranum ljóst. Hraðfrysti-
húseigendurnir eru ekki held
ur neinar vindmyllur, aðeins
vindbelgir, sem troðnir eru
út falskri vitund um eigið
mikilvægi vegna yfriráða yfir
framleiðslutækjum, sem sum
ir eiga minna en ekkert í og
aðrir sáralítið.
Ráðherrann veit að margir
þesara manna eru einskonar
jólasveinar, sem ganga um
gólf með gylltan staf í hendi,
sem þeim hefir verið fenginn
í hendur vegna óhóflegrar
bjartsýni um áframhaldandi
aflaaukningu, verðhækkun
og verðbólgu.
Hann finnur til þess, hversu
þessir kálfar launa illa of-
eldi, þar sem helztu foísvars-
menn þeirra, sem nú heimta
af ríkinu og lióta öllu illu,
hafa sópað til sin gróða á und
anförnum árum og árahigum
en vilja engu af honum skila,
þegar illa árar.
ÓSVÍFIÐ
SKILNINGSLEYSI
Er svo langt gengið, að
hann neyðist til að vútna í
mann, sem heyra mun frem-
ur til andstæðinga hans en
samherja, til að segja þann
sannleika, að miklu muni um
2000 þúsund milljóna minni
útflutning á undanförnu ári.
Hinir gullnu jólasveinar
hans ljá honum ekki einu
sinni þess sannmælis, að
hann ráði ekki við, úr því
sem komið er, þá erfiðleika,
sem af aflatjóni og verðfalli
stafa. Þeir skilja ekki að það
verður að virða honum það
til mannlegs breiskleika, að
telja það til afleiðinga af
snilldarlegum stjórnarstörf-
um, að sjórinn var gjöfull um
tíma og vindarnir stóðu kyrr
ir og leyfðu dugmiklum sjó-
mönnum íslenzku þjóðarinn-
ar að sækja björg í bú.
Þeir skilja ekki að maður-
inn er að hálfu leyti barn og
hefir tilhneigingu, eins og
barnið, að grípa til sjálfs-
blekkingarinnar og eigna sér
hluti, sem hann alls ekki á.
Það var því ekki nema
mannlegt, þótt forsætisráð-
herrann teldi það til afreka
sinna að verð fór hækkandi á
heimsmarkaði á afurðum
landsmanna, þótt allir' aðrir
vissu að um það réði hann
alls engu.
En nú er þessi sjálfsblekk-
ing rokin út í veður og vind
og ráðherrann stendur báð-
um fótum í þeirri jötu, að
framundan eru erfiðleikar,
sem hann getur á engan máta
ráðið við, nema með sam-
starfi og fórnarvilja allrar
þjóðarinnar.
Það er því von að hann
reiðist og hefji vöndinn á loft
þegar hann rekst á það, að
það eru aðeins þeir er minnst
hafa, sem reiðubúnir eru til
að fórna, hinir krefjast fullra
„bóta“.
Það er eðlilegt að hann
reiðist, þegar hann kemst að
raun um, að fé hefir verið
svikið út úr honum fyrir hönd
ríkisins, á fölskum forsend-
um tfl að byggja ónauðsyn-
lega verksmiðju til að hand-
járna svo meðlimi samtaka
þessara gulljólasveina og
beita henni svo fyrir sig gegn
honum sjálfum, þegar upp
rennur fyrir honum að hann
verður að standa í lappirnar,
eða leggja niður völd ella.
Það er hinsvegar sá heljar-
boði, sem ráðherrann getur
ekki hugsað sér að skelli á
honum. Heldur vill hann
sópa gólf og flengja „börnin"
sín með vendi.
HARÐNANDI VEÐRÁTTA
Blöðin flytja fregnir af snjó
komu og hríðarbyljum, sem
minna á gamla daga — 30—
50 ár aftur í tímann. Veður-
far virðist fara versnandi á
norðlægum slóðum og þrátt
fyrir stærri skip og áukna
tækni, hefir þetta afgerandi
áhrif á sjósókn og aflabrögð.
Þetta ætti að vekja um-
hugsun landsmanna fyrir,
hversu fábreyttur atvinnu-
vegur sjávarútvegurinn er —
þeirra aðal undirstöðu at-
vinnuvegur. Það ætti að
vekja þá til umhugsunar um,
að sérfróðir menn hafa Iöngu
barist fyrir meiri nýtingu og
vinnslu sjávarafla og telja
að margfalda megi verðmæti
hans.
Menn óttast einnig að
ganga muni á fiskistofninn
og friðun landhelginnar hafi
ekki einu sinni gefið þá raun
sem vonað var. Þar var ekki
haldið nógu vel á spilum og
kemur það æ betur í Ijós með
hveriu árinu sem líður.
Auðsæ er nauðsyn þess að
hefja nýja sókn í því máli,
en nú er örðugra um vik, þar
sem við höfum afsalað rétti
I
I
(
I
1
I
I