Morgunblaðið - 15.06.2010, Síða 24

24 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚNÍ 2010
✝ Unnar Þór Lár-usson fæddist í
Reykjavík 30. apríl
1958. Hann lést á
heimili sínu á Ak-
ureyri að kvöldi 7.
júní 2010.
Foreldrar hans eru
Lárus Jónsson, f. 17.
nóvember 1933 í
Ólafsfirði og Guðrún
Jónsdóttir, f. 12. nóv-
ember 1932 í Gerða-
hreppi. Systkini Unn-
ars eru: 1) Jón Ellert,
f. 4. mars 1956 í
Reykjavík. Sambýliskona hans er
Sigrún Ásdís Gísladóttir. Börn Jóns
Ellerts frá fyrra hjónabandi eru: a)
Guðrún Hrönn, f. 28. desember
1974. Hún á þrjú börn. b) Valdís
Bergmann, f. 26. maí 1979. Hún á
tvö börn. c) María Ósk, f. 28. ágúst
1987. Börn Sigrúnar frá fyrra
hjónabandi eru: a) Andri Már, f. 29.
nóvember 1975. Hann á þrjú börn.
b) Tómas Veigar, f. 11. ágúst 1977.
Hann á þrjú börn. c) Eiríkur, f. 28.
júlí 1987. Hann á eitt barn. d) Einar
Logi, f. 5. ágúst 1989. 2) Marta
19. desember 1985, gift Lárusi
Heiðari Ásgeirssyni. Þau eiga eina
dóttur, a) Ásthildi Lárusdóttur, f. 4.
október 2008. 3) Margrét Unnars-
dóttir, f. 1. apríl 1991, hennar kær-
asti er Einar Helgi Guðlaugsson.
Unnar útskrifaðist frá Mennta-
skólanum á Akureyri 1978, hóf
nám í tölvunarfræði við Háskóla Ís-
lands haustið 1979. Útskrifaðist
með BSc-gráðu í tölvunarfræði
haustið 1982. Unnar starfaði við
Reiknistofnun Háskóla Íslands til
vorsins 1984 er þau hjónin fluttust
til Akureyrar. Þar stofnaði hann
með bróður sínum Jóni Ellerti Lár-
ussyni fyrirtækið Tölvutæki sem
síðar varð að Tölvutæki Bókval.
Haustið 1990 hóf Unnar störf sem
tölvunarfræðingur við Útgerð-
arfélag Akureyringa og starfaði
hann þar um árabil. Á síðastliðnum
árum starfaði Unnar hjá Tæknivali
á Akureyri, Skrín sem síðar sam-
einaðist Skýrr, Maritech og síðast
sem gæðastjóri hjá Símanum frá
desember 2008. Unnar söng með
Kór Akureyrarkirkju frá árinu
1992 til dánardags og tók auk þess
virkan þátt í starfi kórsins og kirkj-
unnar.
Útför Unnars Þórs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 15. júní
2010, kl 13.30.
Kristín, f. 8. júní 1963
í Ólafsfirði. Eig-
inmaður hennar er
Guðmundur Valsson.
Börn þeirra eru: a)
Lárus, f. 24. maí
1994, b) Valur, f. 22.
maí 2000 og c) Guð-
rún Ýr, f. 10. apríl
2003. 3) Jónína Sig-
rún, f. 7. ágúst 1970 á
Akureyri. Eig-
inmaður hennar er
Birgir Guðmundsson.
Börn þeirra eru: a)
Lárus Örn, f. 29. júlí
2004, b) Ásta Rún, f. 29. júlí 2004, d.
29. júlí 2004, c) Unnur Ásta, f. 27.
desember 2007.
Unnar kvæntist þann 25. júlí
1981 Hólmfríði Sigríði Kristjáns-
dóttur, f. 16. janúar 1959, dóttur
Kristjáns Halldórssonar, f. 26. sept-
ember 1912, d. 24. maí 1991 og
Steinunnar Kristínar Guðmunds-
dóttur, f. 14. mars 1923. Börn Unn-
ars og Hólmfríðar eru: 1) Lára
Kristín Unnarsdóttir, f. 6. ágúst
1982, í sambúð með Hrafnkatli Sig-
urðssyni; 2) Eyrún Unnarsdóttir, f.
Í dag kveðjum við okkar ástkæra
föður. Föður sem í samvinnu við
elskandi móður ól okkur upp í þeirri
trú að við gætum allt sem okkur
dreymdi um að taka okkur fyrir
hendur. Föður sem kunni allt. Föður
sem færði okkur tónlistina, sem við
allar búum svo ríkulega að, söng
okkur í svefn eða leiddi okkur inn í
draumalandið við ljúfa píanóhljóma.
Föður sem sat seinniparta þolin-
móður yfir skólabókunum og rifjaði
upp löngu gleymdar eðlisfræðiform-
úlur á menntaskólaárum okkar.
Föður sem færði okkur áhuga á
landinu okkar með sumarbústaða-
ferðum fjölskyldunnar ár hvert í
nýja og spennandi landshluta, benti
okkur í sunnudagsbíltúrum á hús,
holt og hæðir. Föður sem lagði allt
sitt í að búa okkur stelpunum sínum,
því dýrmætasta sem hann átti, fal-
legt heimili, með dugnaði sínum og
fáséðri handlagni. Föður sem bjó
okkur dýrindisveislu, alveg sama
hversu stórt eða smátt tilefnið var
og ekki skipti máli hvort málsverð-
urinn var grjónagrautur í örbylgju-
ofni eða lambalæri á grillinu. Hann
hafði færnina til að gera hversdag-
inn að hátíð. Föður sem var með ein-
dæmum árrisull og vakti okkur oft
og tíðum með söngnum: „Rís upp og
skín.“ Föður sem var okkur fyrir-
mynd á ótalmörgum sviðum lífsins,
elja hans, áhugi, natni og hæfileikar
kenndu okkur hversu lífið getur ver-
ið innihaldsríkt og gefandi. Föður
sem gat með glettni sinni, góðlátleg-
um prakkarastrikum og stríðni kom-
ið okkur til að hlæja fram á síðasta
dag. Föður sem hafði stærsta hlát-
urinn sem mun óma í hjörtum okkar
að eilífu.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Elsku yndislegi pabbi okkar, nú
er þitt stríð á enda, nú hefur þú risið
upp úr veikindunum og getur hvílt
þig við hlið þeirra sem á undan þér
hafa kvatt. Nú hefst okkar stríð,
okkar sem þurfum að sætta okkur
við ill örlög þín og syrgjum þig svo
sárt. Þú munt alltaf vera með okkur,
við elskum þig.
Þínar dætur,
Lára, Eyrún og Margrét.
Að koma inn í nýja fjölskyldu er
vandasamt verk. Við tökum varfær-
in skref, viljum vera við sjálf, sýna
okkar besta. Í senn falla í hópinn og
bæta einhverju við hann. Að finna
sér samastað hjá nýrri fjölskyldu
getur reynst fólki erfitt. En Unnar
Þór Lárusson bauð okkur velkomna
með þéttu handtaki, sýndi okkur
áhuga og hlýju og með sínum dill-
andi hlátri og einlægu brosi vissum
við frá fyrstu stundu að við værum
hjartanlega velkomnir. Frá okkar
fyrstu kynnum sýndi Unnar sinn
innri mann, þar sem gestrisni, lífs-
gleði og hlýja birtust í „hlæinu“
hans, matnum hans og úr sögunum
og söngnum hans. Það sem meira er,
strax frá fyrstu kynnum sáum við
hvað skipti Unnar mestu máli, að
fjölskyldan hans væri hamingjusöm
og glöð. Það er okkur heiður að fá að
vera hluti af fjölskyldu Unnars og
með hans hlýju varð Eyrarlandsveg-
urinn okkar annað heimili.
En nú er komið að kaflaskiptum.
Veislan sem þú, Unnar, bjóst okkur
er nú liðin undir lok, en þessari
veislu munum við sem þig þekktum
aldrei gleyma. Þú átt í hjarta okkar
ávallt sérstakan stað. Þú háðir
hetjulega baráttu, sýndir okkur öll-
um að þú ert með ljónshjarta sem í
okkar hugum mun slá að eilífu.
Unnar lætur eftir sig fjórar fal-
legar og sterkar konur, sem eru ein-
faldlega einstakar – sem við heitum
að standa við hlið og elska. Dags-
verki Unnars er lokið, en hann mun
vera okkur fyrirmynd um ókomna
tíð.
Hátt ég kalla, hæðir fjalla
hrópið til með Drottins halla.
Mínum rómi, ljóssins ljómi
lyft þú upp að Herrans dómi.
Eg vil kvaka, eg vil vaka,
allt til þess þú vilt mig taka.
Til þín hljóður, Guð minn góður,
græt ég eins og barn til móður.
(Matthías Jochumsson.)
Þínir tengdasynir,
Lárus, Hrafnkell og Einar Helgi.
„Heyrirðu ekki „hlæið“ í hon-
um?!“ Þetta var svar litlu frænku
okkar í síma fyrir mörgum árum
þegar hún var spurð um Unnar
bróður. Þetta tilsvar hefur oft verið
rifjað upp, og það ekki að ástæðu-
lausu. Unnar bróðir var með af-
brigðum hláturmildur og var það
eitt af aðalsmerkjum hans. Hann hló
dillandi hlátri, sem var fullur af
glettni og lífsgleði. Ekki var annað
hægt en að hrífast með. Unnar bróð-
ir okkar lést mánudagskvöldið 7.
júní sl. aðeins 52 ára að aldri eftir
snarpa baráttu við krabbamein. Það
er huggun í sorg okkar að Unnar
hafði mikinn hæfileika til að lifa í
augnablikinu og beið ekki eftir ein-
hverju í framtíðinni til að njóta lífs-
ins. Hann naut þess þar og þá.
Þannig hafði hann unun af því að
stunda golf, veiði og silfursmíði,
grúska í tæknimálum, spila á píanó,
syngja í kór Akureyrarkirkju og
elda góðan mat. Hann bar djúpa
virðingu fyrir náttúrunni; stundaði
t.d. eggjaleit ungur í Ólafsfirði með
Jóni og hafði alla tíð mikla þekkingu
á fuglum. Við nutum þess ómælt
þegar við áttum leið norður að vera
boðið í kaffi eða mat.
Alltaf hafði fjölskyldan á Eyrar-
landsvegi tíma. Þá var rætt um
hvernig lífið gengi hjá hverjum og
einum – allir voru jafnréttháir hjá
Unnari og fjölskyldunni og var tekið
á eigin forsendum. Hann tók börn-
um okkar systra sem þau væru hans
eigin og náði einlægu sambandi við
þau með leik, spjalli og söng. Ekki
var verra ef Skuggi, hundurinn
hans, var með í för til að lífga enn
frekar upp á leikinn. En fyrst og síð-
ast var Unnar mikill fjölskyldufaðir.
Hann vildi ekkert frekar en að verja
tíma sínum á Eyrarlandsveginum
með Fríðu sinni og stelpunum – og
síðar einnig tengdasonunum og
afastelpunni Ásthildi.
Hann studdi stelpurnar sínar í
öllu sem þær tóku sér fyrir hendur.
Unnar var afar stoltur af þeim
áföngum sem þær náðu, m.a. í námi,
hönnun, söng og á fiðlu og bað þær
oft um að spila eða syngja fyrir okk-
ur þegar við komum saman. Hann
setti jafnan fjölskylduna í forgang.
Það hefur vakið ómælda aðdáun
okkar hvernig Fríða, stelpurnar og
fjölskyldur þeirra önnuðust Unnar
og stóðu saman í veikindum hans til
þess að láta draum hans rætast um
að geta verið heima, þótt veikur
væri. Í því sambandi reyndist fag-
kunnátta og þrautseigja Fríðu ómet-
anleg en við viljum fullyrða að það
atlæti og sú samstaða sem ríkt hefur
á Eyrarlandsvegi í gegn um tíðina
hafi einnig skipt þar sköpum.
Nokkrum dögum áður en Unnar
bróðir dó minntist hann sögunnar
um „hlæið“ í sér og hló. Við minn-
umst hans í þeim anda – sem tilfinn-
ingaríks og hláturmilds fjölskyldu-
manns sem bar djúpa virðingu fyrir
lífinu og naut augnabliksins, eins og
það var.
Við kveðjum elsku bróður okkar
með söknuði og virðingu.
Jónína Sigrún, Marta
Kristín og Jón Ellert.
Þegar við systkinin setjumst nið-
ur til að skrifa fáein kveðjuorð til
elskulegs frænda okkar og bróður-
sonar, Unnars Þórs Lárussonar,
rifjast upp sá tími þegar tveir litlir
strákar fæddust inn í fjölskylduna.
Þeir voru fyrstu barnabörn foreldra
okkar og báru nöfn þeirra. Það var
mikil gleði og við héldum mikið sam-
an.
Við áttum athvarf hjá foreldrum
þeirra á námsárum okkar í Reykja-
vík áður en þau fluttu með hnokkana
tvo norður til Ólafsfjarðar. Við vor-
um ung og þeir nánast eins og bræð-
ur okkar sem okkur var á stundum
treyst fyrir að passa. Unnar var
mikill fjörkálfur og mynduðust þá
þegar innileg tengsl sem slitnuðu
aldrei. Hann var fallegur lítill dreng-
hnokki með ljóst krullað hár, mikill
fiktari og alltaf á ferðinni. Hann hélt
okkur á tánum í þess orðs fyllstu
merkingu.
Fjölskyldur okkar systkina
dvöldu oft hjá foreldrum okkar í
Hornbrekkuveginum á sumrin og
einnig um jól. Mikil samheldni hefur
haldist í stórfjölskyldunni. Við hitt-
umst árlega um sjómannadagshelgi
í húsinu okkar í Ólafsfirði, vinnum
saman að lagfæringum og öðru sem
betur má fara. Þar var Unnar ávallt
fremstur í flokki og gekk glaður og
léttur í lundu að hverju verki. Við
minnumst glettninnar og glampans í
augum hans þegar „stéttafélagið“
bar á góma, en það hugtak var notað
um þá frændur sem stóðu fyrir lagn-
ingu stéttarinnar við húsið. Unnar
var potturinn og pannan í því verki
eins og svo mörgu öðru. Það var
auðfundið hve vænt honum þótti um
að minnast afa síns og ömmu með
því að leggja sig fram við að hlúa að
arfleifð þeirra.
Veiðiferðir fjölskyldunnar í
Svartá og Blöndu voru alveg ein-
stakar og þar átti Unnar sinn þátt í
skemmtilegum og fjörugum sam-
ræðum, söng og gleðskap. Hann var
mikill veiðimaður og náttúruunn-
andi. Það er undarleg tilfinning að
hann sem var hrókur alls fagnaðar á
Blöndubökkum í fyrrasumar skuli
ekki verða með okkur í veiðinni í
sumar. Hann var hress og kátur eins
og hann átti að sér þótt hann væri
farinn að kenna þess illvíga sjúk-
dóms sem heltók hann um síðir. Það
lýsir honum vel. Fjölskylduveiðin
verður ekki söm án hans.
Unnar fékk ágæta tónlistargáfu í
vöggugjöf. Hann hafði ágæta söng-
rödd og hafði gaman af að syngja í
góðum félagsskap svo sem söngur
hans í Kirkjukór Akureyrarkirkju
ber vitni um. Hann lærði ungur á pí-
anó bæði í Ólafsfirði og á Akureyri.
Vænt þótti okkur að heyra frá ólafs-
firskum jafnaldra hans sem nú er
þekktur píanóleikari og tónlistar-
maður að Unnar hafi verið örlaga-
valdur að tónlistaráhuga hans. Hann
hafði hrifist svo af spilamennsku
Unnars á skólatónleikum að hann
bað um að fá að læra á píanó til að
geta spilað tiltekna tónsmíð eins og
hann.
Unnars verður sárt saknað og við
þökkum allt það góða sem hann gaf
okkur með lífi sínu.
Elsku Fríða, Lára. Eyrún, Mar-
grét, Ásthildur litla og tengdasynir.
Guð blessi ykkur minningarnar og
gefi ykkur styrk í sorginni.
Guðrún, Þórleifur og fjölskyldur.
Mig langar að minnast Unnars
vinar míns sem var að deyja langt
um aldur fram. Hans verður svo
sannarlega sárt saknað af öllum sem
kynntust honum.
Margar skemmtilegar minningar
koma upp þegar hugurinn reikar til
baka. Fyrstu almennilegu kynnin af
Unnari voru sumarið 1976 þegar við
unnum saman í Slippstöðinni á Ak-
ureyri. Þá kynntist ég Unnari og
Skúla og gegnum þá Steinari og svo
bættist Ingvar í hópinn. Eftir það
varð ekki aftur snúið og mikill vin-
skapur tókst með okkur og stendur
enn hjá okkur sem eftir lifa.
Mikið komum við til með að sakna
Unnars sem alltaf var hrókur alls
fagnaðar. Það sem einkenndi Unnar
var jákvæður andi og ótrúlega smit-
andi hlátur. Oft var tilefni til hláturs
í þessum hópi og eftir á að hyggja
get ég ekki minnst þessara mennta-
skólaára með þessum ljúflingum
sem hér eru taldir nema með mikilli
gleði.
Unnar var að öllu leyti mikilvæg-
ur hlekkur í okkar vinahópi. Ég
gleymi aldrei svo lengi sem ég lifi
hinum stórkostlegu partíum heima
Unnar Þór Lárusson
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
HJALTI BJARNASON
fyrrv. bifreiðastjóri,
frá Sólvangi,
Árskógsströnd,
lést sunnudaginn 13. júní á dvalarheimilinu
Hlíð Akureyri.
Útför hans fer fram frá Stærri-Árskógskirkju
föstudaginn 18. júní kl. 14.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á dvalarheimilið Hlíð.
Jóhanna Gíslína Vigfúsdóttir,
Bjarni H. Hjaltason, Anna G. Sigurðardóttir,
Bjarki V. Hjaltason, Dýrleif K. Steindórsdóttir,
Elín Hjaltadóttir, Þórarinn Kristjánsson,
Reynir Gísli Hjaltason, Helga Ó. Finnbogadóttir,
Vignir Hjaltason, Edda B. Kristinsdóttir,
Vigdís E. Hjaltadóttir, Guðmundur Þ. Jónsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og aðrir aðstandendur.
✝
Ástkær móðir okkar,
JÓHANNA KOLBRÚN JENSDÓTTIR,
Sólhlíð 19,
Vestmannaeyjum,
lést að heimili sínu þriðjudaginn 8. júní.
Útför hennar fer fram frá Landakirkju laugardaginn
19. júní kl. 11.00.
Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna,
Kristinn Jens Kristinsson,
Sigríður Kristinsdóttir,
Bára Kristinsdóttir.