Morgunblaðið - 15.06.2010, Side 26

26 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚNÍ 2010
✝ Ásgerður Jóhann-esdóttir fæddist í
Reykjavík 14. apríl
1956. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Suður-
lands Selfossi 7. júní
sl. Ásgerður var dóttir
hjónanna Jóhannesar
Guðmundssonar, f. 23.
okt. 1922, d. 17. júní
2008, og Þóru Einhild-
ar Sigurðardóttir, f.
23. júní 1923, d. 20.
maí 2006. Systkini Ás-
gerðar eru: a) Bryn-
dís, f. 8. apríl 1948. b)
Sigurður Einar, f. 14. apríl 1949. c)
Jóhanna Ingibjörg, f. 3. maí 1954. d)
Þóra, f. 22. mars 1961.
Ásgerður giftist 7. febrúar 1976
Ægi Lúðvíkssyni, f. 14. okt. 1955.
Foreldrar hans, Lúðvík Friðrik
Jónsson, f. 23. okt. 1927, d. 22. des.
1976, og Guðrún Sæmundsdóttir, f.
24. júlí 1930. Börn Ásgerðar og Æg-
is eru: 1) Jóhannes Friðrik, f. 22. maí
1977, maki Helena Dögg Olgeirs-
dóttir, f. 30. október 1980, börn
þeirra Diljá Dröfn, f.
29. ágúst 2003, og
Auðunn Andri, f. 31.
ágúst 2005, 2). Íris
Rán, f. 24. nóvember
1981, 3) Lúðvík Frið-
rik, f. 4. febrúar 1987.
Ásgerður og Ægir
hófu búskap á Bar-
ónsstíg í Reykjavík,
voru á Þórshöfn á
Langanesi í 6 ár, fluttu
síðan til Reykjavíkur
og voru þar til 2007 er
þau fluttu á Selfoss.
Ásgerður var mikil
hannyrðakona hvort sem var sauma-
skapur, hekl eða prjón. Hún lærði
hárgreiðslu og starfaði við hana
fyrstu árin, síðan að mestu við versl-
unarstörf, lengst í Storkinum á
Laugaveginum. Síðast starfaði Ás-
gerður hjá Prentmeti Suðurlands á
Selfossi þar til hún lét af störfum
vegna veikinda.
Útför Ásgerðar fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 15. júní 2010, og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Elsku Ásgerður systir.
Mér finnst alveg ótrúlegt að þú
skulir vera farin á fund feðranna og
að við fáum ekki að sjá þig og heyra
lengur. Ég sakna þess mikið að geta
ekki hringt í þig eða fengið sím-
hringingu frá þér og heyrt röddina
þína. Það er ekki nema rúmt ár síð-
an ég og María heimsóttum þig til
Íslands. Það var erfitt að kveðja þig
þegar þú og Ægir kvödduð okkur
hjá Þóru systur á Barónsstígnum
áður en við flugum heim til Ástralíu
vitandi að líklega væri þetta í síð-
asta skiptið sem ég myndi sjá þig í
lifanda lífi. Það hlýtur að hafa verið
afskaplega sárt fyrir þig líka og vit-
andi til þess að framtíðin lá ekki
alltof björt framundan hjá þér við
það að glíma við erfiðan sjúkdóm.
Ég er mjög þakklát fyrir þennan
tíma sem ég og Maria gátum verið
hjá þér og Ægi. Við áttum góðar og
glaðlegar stundir saman og sérstak-
lega var glatt á hjalla þegar Íris gat
verið með líka til að gantast með
okkur. Þetta var alveg ómetanlegur
tími eins og allt lífið er. Hver stund
ber með sér gull í mund.
Mig langar að þakka þér, Ásgerð-
ur mín, fyrir öll þau ár sem við átt-
um saman alveg frá því að við vor-
um smástelpur. Það voru ekki nema
tvö ár á milli okkar svo að við vorum
mjög samrýndar. Það eru margar
ljúfar og góðar minningar sem sitja
eftir. Á okkar yngstu árum var ég
hálfgerður strákur í mér en þú allt-
af ljúf eins og lamb. Ég man ekki
eftir öðru en að okkur hafi alltaf
komið vel saman, en því miður átti
ég það til að stríða þér og hótaði oft
að sparka í rassinn á þér ef þú gerð-
ir ekki það sem ég stakk upp á, eins
og það að biðja mömmu um eitthvað
ef ég þorði ekki að gera það sjálf.
Þú hafðir greinilega mikið jafnaðar-
geð og ljúfa lund því þú lést oftast
undan mér. Þú hafðir mikið og fal-
legt krullað hár og þegar við vorum
yngri þá dauðöfundaði ég þig af
hárinu því það var alltaf verið að
hrósa þér hvað þú varst með fal-
legar krullur en enginn sagði neitt
við mínu þunna slétta hári en á ung-
lingsárunum var ég mikið fegin að
hafa mitt slétta hár en þú sast
ennþá uppi með þínar krullur.
Þegar á unglingsárin kom þá vor-
um við ekki eins samrýmdar. Við
báðar komnar með okkar eigin vin-
konur og farnar að gera okkar eigin
hluti. Árin liðu við báðar giftum
okkur og eignuðumst börn og þið
fluttuð norður í land. Þegar þið
fluttuð suður aftur þá fljótlega á eft-
ir flutti ég og mín fjölskylda til
Nýja-Sjálands. Það var ekki fyrr en
þú komst í heimsókn til okkar til
Ástralíu sem það fór að komast nán-
ara samband á milli okkar aftur.
Lífið er stutt, áður en maður veit
af er bara tíminn hér útrunninn. Þín
verður mjög saknað af okkur hér.
Allar dætur mínar mátu þig mikils
og þótti afskaplega vænt um frænku
sína sem var svo ljúf og góð við þær.
Elsku systir, það er mér mikill heið-
ur að hafa átt þig sem systur og vin-
konu í þessu lífi. Guð blessi þig
ávallt og verndi hvar sem þú ert og
ferð.
Vottum Ægi, Jóhannesi og fjöl-
skyldu, Írisi og Lúðvík okkar inni-
legustu samúð. Guð styrki ykkur og
verndi.
Þín systir,
Jóhanna, Ómar mágur og dætur.
Ég ætla með örfáum orðum að
minnast systur minnar Ásgerðar er
lést hinn 7. júní eftir árs baráttu við
krabbamein. Ég minnist ekki margs
í bernsku okkar þar eð ég var að
verða unglingur er hún fæddist, og
þegar hún var komin á unglingsár
var ég flutt austur í sveit og gerðist
bóndi. Eftir að hún kynntist Ægi
urðu samskipti okkar meiri. Þau
eignuðust þrjú börn og komu oft í
heimsókn með þau. Jói, Íris og Lúð-
vík voru svo á sumrin hjá okkur
hjónum í sveit, eitt tók við af öðru,
og svo er enn að þau halda góðum
samskiptum við okkur. Einnig eru
barnabörnin þeirra farin að sækja í
sveitina til frænku.
Við vorum í kartöflurækt saman
(í sveitinni auðvitað) og var Ægir
sjálfskipaður kartöflu-forstjóri.
Einnig komu þau í smalamennskur
og var þá Ásgerður betri en enginn
að hjálpa mér með barnaskarann,
sem fylgdi smalamönnum, og hjálpa
til með eldamennskuna. Ég mun
eiga eftir að sakna þess í haust.
Einnig vorum við saman systurnar
með dætur okkar í sláturgerð og
var þá oft fjör hjá okkur í vamba-
saumnum, og útvarpið stillt á hæsta.
Síðasta heimsókn hennar í sveit-
ina var rétt fyrir páska í vor. Þá
kom hún með sonardótturina, Diljá,
og var hjá okkur í tvo daga. Það
voru yndislegir dagar. Við ræddum
saman og prjónuðum því við vorum
nefnilega báðar með því marki
brenndar að vera mikið fyrir
prjónaskap; lopi, garn, prjónar og
blöð í öllum hornum, kössum og
kirnum. Ég mun minnast þessara
daga með hlýju. Eftir páskana hrak-
aði henni frekar skjótt og lagðist
hún inn á Heilbrigðisstofnun Suður-
lands þar sem hún svo lést. Ég vil
þakka hjartkærri systur minni sam-
fylgdina og sendi Ægi og fjölskyldu
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég læt hér fylgja með ljóðið Liljan,
sem mér finnst eiga við.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
– en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
(Þorsteinn Gíslason.)
Bryndís Jóhannesdóttir.
Þá hefur Ásgerður systir kvatt
þetta jarðlíf þó nokkuð á undan
áætlun enda rétt 54 ára. Þegar hún
gerði sér ljóst hvert stefndi tókst
hún á við það með ótrúlegu æðru-
leysi ásamt Ægi sem stóð eins og
klettur við hlið hennar. Þó það sé
erfitt að sjá á eftir sínum nánustu er
huggun að vita að mamma og pabbi
taka á móti henni hinu megin.
Sem barn var Ásgerður strax fær
í handavinnu enda liggja eftir hana
margar fallegar flíkur, púðar og
teppi; hún gat setið og prjónað í ró-
legheitum þó að allt væri á öðrum
endanum í kringum hana. Við syst-
ur vorum nágrannar í nokkur ár
þegar hún bjó á Hverfó og voru ófá
skiptin sem hlaupið var á milli í
kaffi og spjall. Til dæmis festist það
í hefð að við fjölskyldan á Baróns
fórum til þeirra á Hverfó í heitt
súkkulaði og kökur seint á aðfanga-
dagskvöld, og voru það notalegar
stundir sem við áttum saman þá, og
í annan tíma. Ásgerður kom svo
gjarnan við hér á Baróns á morgn-
ana þegar hún var á leiðinni í vinnu
í Storkinum. Þá sat hún hjá mömmu
og pabba litla stund og spjallaði,
sem ég veit að þeim þótti mjög vænt
um.
Þá var Ásgerður líka lærð hár-
greiðslukona og var þess vegna oft
beðin um að halda hári fjölskyldu-
meðlima í skefjum sem hún gerði
vel eins og annað það sem hún tók
sér fyrir hendur. Eftir að þau Ægir
fluttu á Selfoss urðu heimsóknirnar
stopulli en þeim oftar hringt á milli
til að spjalla um daginn og veginn.
Ásgerður var mjög ákveðin og
gat verið þrjósk ef svo bar undir.
Sem dæmi má nefna langaði hana
til Ástralíu að heimsækja Jóhönnu
systur, og þrátt fyrir að það sé
langt og mikið ferðalag, lét hún það
ekki stoppa sig og fór meira að
segja tvisvar. Þriðju ferðina hafði
hún hugsað sér að fara á næsta ári,
en af því verður víst ekki þar sem
hún er lögð af stað í lengri ferð.
Ég kveð hér elskulega Ásgerði
systur mína, megi guð styrkja Ægi
og börn þeirra hjóna í sorginni.
Þóra systir.
Mig langar að minnast, með
nokkrum orðum hennar Ásgerðar,
móðursystur minnar, sem lést langt
um aldur fram af völdum illvígs
krabbameins. Hún Ásgerður var
alltaf svo róleg og góð og tilbúin að
veita aðstoð sína ef hún mögulega
gat. Það var alltaf svo notalegt að
koma til þeirra Ægis hvort sem þau
bjuggu á Hverfisgötunni eða í
Löngumýrinni, Ásgerður alltaf með
eitthvað á prjónunum eða saumandi
út, og nóg til að spjalla um. Nú á
seinustu árum datt hún líka í búta-
sauminn og saumaði fjöldann allan
af fallegum hlutum, bæði sem hún
skreytti heimili sitt með og gaf vin-
um og ættingjum. Öll handavinna
sem hún gerði var svo vel unnin –
og fínlegu sængurgjafirnar sem við
systurbörn hennar fengum, það var
nú ekkert smáfallegt handbragð á
þeim gjöfum.
Ásgerður gekk í Kvenfélag Sel-
foss eftir að hún flutti í Löngumýr-
ina og við fórum stundum saman á
fundi. Hún lét sitt ekki eftir liggja í
góðgerðarmálum, prjónaði meðal
annars nokkrar ungbarnahúfur fyr-
ir Kvenfélagið, því Kvenfélagasam-
bands Íslands ákvað að gefa öllum
nýburum á Íslandi húfur á afmæl-
isári sínu, 2010. Ásgerður lagði
einnig Rauðakrossdeildinni á Sel-
fossi lið því hún var í félagsskap
þar, sem hittist reglulega og prjón-
aði, og gaf afraksturinn á basar sem
RKÍ heldur alltaf af og til.
Ég kem til með að sakna þín
ótrúlega mikið, Ásgerður mín, sam-
verustundanna okkar, hvað það var
notalegt að fá þig í heimsókn til mín
eftir hádegið þegar öll börnin voru
farin að sofa. Þá sátum við í róleg-
heitum, drukkum kaffi, prjónuðum
og spjölluðum. Eins var nú stutt að
skreppa yfir í Löngumýrina og
kíkja í einn kaffibolla, ef maður
nennti ekki að hanga heima. Stund-
um þegar við Hilmar Bjarni fórum
fýluferð, og enginn var heima í
Löngumýrinni, varð hann fokvond-
ur yfir því að þurfa að snúa frá því
hann var vanur alls konar góðgerð-
um hjá ykkur Ægi og kærði sig alls
ekki um að þurfa að fara strax aftur
heim.
Ég gæti skrifað svo miklu meira,
en læt hér staðar numið. Mig lang-
ar að þakka þér, Ásgerður mín, fyr-
ir allar samverustundirnar og allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
mína fjölskyldu. Ég bið Guð að gefa
fjölskyldunni þinni styrk til að tak-
ast á við erfiða tíma. Við sjáumst
svo aftur þegar þar að kemur.
Hrönn Bjarnadóttir.
Hugurinnn hvarflar til horfinna
tíma og ég hugsa um þig, Ásgerður
mín. Ég sé þig fyrir mér þegar þú
komst til mín í verslunina Storkinn
fyrir tæpum 25 árum. Ég var ný-
tekin við rekstrinum á fyrirtækinu
og þú hallaðir þér yfir búðarborðið í
áttina til mín og sagðist alveg vera
til í að koma og vinna hjá mér. Þú
varst svo glaðleg og hlý, svo fínleg
og falleg með jarpa krullaða hárið
þitt. Á táningsárunum hafðir þú
unnið í Storkinum hjá mömmu
minni og hún dásamaði þig alla tíð.
Ég þurfti ekki langan umhugsunar-
frest, ég held að þú hafir verið
mætt til vinnu hjá mér daginn eftir.
Það voru góðir og skemmtilegir
tímar, sem tóku við. Það var ein-
staklega góður og samstilltur hópur
sem vann saman í Storkinum, það
var mikið unnið, en það var líka
mikið talað og mikið hlegið, börnin
okkar voru oft hjá okkur í vinnunni,
komu við eftir skóla og fengu
gjarna hressingu um leið og farið
var yfir heimalærdóminn. Ásgerður
var einstaklega góður starfskraftur.
Hún var afar dugleg, samviskusöm
og sinnug á allan hátt. Hún bjó yfir
mikilli kunnáttu í allri handavinnu,
hvort sem var í prjóni, hekli, út-
saumi eða bútasaumi. Hún var allt-
af elskuleg og hjálpsöm við við-
skiptavinina og átti auðvelt með að
miðla kunnáttu sinni til þeirra.
Handbragðið hennar Ásgerðar var
líka afar fallegt. Hún var mjög list-
ræn, hafði mjög ákveðinn og fág-
aðan smekk og næmt auga fyrir
litasamsetningum, notaði milda liti
og fór hvergi út af sporinu. Hand-
bragðið hennar var eins og sálin
hennar, sem var einstaklega ljúf og
falleg. Ásgerður mín, það var mér
mikil gæfa að fá þig til vinnu í
Storkinum og gott að vera með þér.
Ég mun alltaf hugsa til þín með
þakklæti og hlýju. Þín vinkona,
Malín Örlygsdóttir.
Kæra vinkona. Nú er komið að
þessum kaflaskilum í lífi okkar. Hér
erum við saman komnar tvær vin-
konur þínar að minnast þín. Við
kynntumst á unglingsárunum í Ár-
múlaskólanum, lentum í sama bekk
og með okkur hófst góð vinátta sem
hefur haldist alla tíð síðan. Þrátt
fyrir að við byggjum hver í sínum
landshlutanum eða annarri heim-
sáfu, héldum við alltaf sambandinu,
fylgdumst hver með annarri, skrif-
lega, í símasambandi og hittumst er
tækifæri gafst og síðast en ekki síst
þá voru það jólakortin, ekki mátti
gleyma þeim, því þá var líkt og eitt-
hvað vantaði.
Lýsing á þér, Ásgerður okkar:
Falleg, dökk á brún og brá með
hrokkið hár (stundum kvartaðir þú
yfir því en við sögðum: „Vá þú þarft
aldrei neitt að hafa fyrir því, ekki
permanent eða neitt“), grannvaxin
og ávallt smekklega klædd. Já, Ás-
gerður okkar, þú varst bæði falleg
yst sem innst, listræn tilfinninga-
vera, hreinskiptin og gast verið
mjög ákveðin ef þess þurfti og þá
var nú gott að hafa þig með sér.
Eftir Ármúlaskólann tók önnur
ákvörðun við, hvað ætluðum við að
gera, hvert yrði framhaldið varð-
andi menntun. Nunna Maja var
ákveðin í að fara í Húsmæðraskól-
ann á Laugarvatni og Sigga fylgdi í
kjölfarið. Við ræddum við þig, því
þú varst þvílíkur handavinnusnill-
ingur, sama hvaða verkefni það var,
allt lék í höndunum á þér og varð að
listaverki. Þá helst var það prjóna-
konan í þér og garnið, þú elskaðir
að sýna manni fallegt garn og segja
manni allt um það ásamt uppskrift-
um. En svarið við spurningum okk-
ar um húsmæðraskólann var: „Mig
langar mikið með ykkur, en ég er
búin að skrifa undir samning sem
nemi í hárgreiðslu og fer í Iðnskól-
ann,“ og þar við sat, þú kláraðir það
nám og vannst við það í nokkur ár.
En síðan hættir þú og fórst seinna á
gamlar slóðir, fékkst vinnu í Stork-
inum. Þar hafðir þú unnið á ung-
lingsárunum hjá Unni, en síðan hjá
dóttur hennar, Malín Örlygsdóttur.
Þú sagðir eitt sinn: „Mér finnst eig-
inilega ekkert gaman að þessu hár-
greiðslustarfi, en í svona hannyrða-
verslun finn ég mig og er innan um
mitt áhugamál.“
Við á Laugarvatni og þú í bæn-
Ásgerður
Jóhannesdóttir
HINSTA KVEÐJA
Þú hlýtur að vera á heimleið og
koma
með heita og rjóða vanga,
því sólin guðar á gluggann minn,
og grasið er farið að anga.
(Davíð Stefánsson.)
Mamma mín, ég elska þig
alltaf.
Þín dóttir,
Íris Rán Ægisdóttir.
✝
Okkar innilegustu þakkir til allra er auðsýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elskulegs
föður míns, tengdaföðurs, afa, langafa og
langalangafa,
Ólafs Gunnars Sigurðssonar
(Óla í Ásgarði),
áður til heimilis að Heiðarbraut 7,
Garði.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Garðvangi,
heilbrigðisstofnun Suðurnesja, nýrnadeild Landspítalans, hjartans þökk
til Aðalheiðar og Sólborgar hjá skiljunardeild Landspítalans, og allar
starfsstúlkurnar við heimahjúkrun á Suðurnesjum, hafið hjartans þökk
fyrir hlýja og góða umönnun undanfarin ár.
Guð blessi ykkur öll og ykkar starf.
Soffía G. Ólafsdóttir, Sæmundur Kr. Klemensson,
Ólafur G. Sæmundsson, Hjálmfríður Kristinsdóttir,
Klemenz Sæmundsson, Katrín Sigurðardóttir,
Hlíðar Sæmundsson,
Guðjónína Sæmundsdóttir,
langafabörn og langalangafabörn.