Fréttablaðið - 21.11.2011, Blaðsíða 13

MÁNUDAGUR 21. nóvember 2011 13
Minnt er á að lög um gistináttaskatt
taka gildi 1. janúar 2012
Gistináttaskattur
Gistináttaskatturinn er 100 kr. á hverja selda gistináttaeiningu,
en gistináttaeining er leiga á gistiaðstöðu í allt að einn sólarhring.
Með gistiaðstöðu er átt við herbergi, húsnæði eða svæði sem leigt
er út í þeim tilgangi að þar sé dvalið yfir nótt, að svefnaðstaða sé
fyrir hendi eða hægt sé að koma henni fyrir og leigan sé almennt
til skemmri tíma en eins mánaðar.
Lögin taka til þeirra sem selja gistingu, svo sem hótela,
gistiheimila, tjaldsvæða, orlofssjóða stéttarfélaga og ferða-
og útivistarfélaga. Ber þeim að tilkynna um starfsemi sína
til ríkisskattstjóra.
Nánari upplýsingar er að finna á vefslóðinni
rsk.is/gistinattaskattur og í síma 442-1000.
Fjölskylduhjálp Íslands er átta ára um þessar mundir og
aldrei hefur starfsemin staðið
frammi fyrir eins miklum þjóð-
félagslegum erfiðleikum og nú.
Manni fallast hendur og er fólk
mjög áhyggjufullt fyrir komandi
misseri.
Það verða líklega þúsundir
fjölskyldna sem leita til okkar
eftir aðstoð nú fyrir þessi jól.
Fjölskyldur hafa hreinlega ekki
peninga til að framfleyta sér og
sínum. Hef ég samanburðinn eftir
16 ár á þessum vettvangi. Margir
loka á íslenska fátækt, reyna jafn-
vel að fela hana. Þeir viðurkenna
ekki að til sé fátækt fólk á Íslandi.
Það er svo auðvelt að fara í gegn-
um lífið án þess að kynnast í
raun fátækt eða velta fátækt yfir-
leitt fyrir sér. Sem betur fer eru
margir í öruggum störfum og við
góða heilsu og allt gengur eftir
uppskriftinni.
Hvernig getum við ætlast til
að fólk lifi á þeirri framfærslu
sem því er úthlutað þegar þeir
sem úthluta gætu aldrei gert hið
sama. Enn þann dag í dag fæ ég
spurningar eins og „ertu ennþá í
þessu hjálparveseni?“ eða „hvað
er Fjölskylduhjálp Íslands“? Ég
verð alltaf jafn hissa og spyr við-
komandi hvort hann hafi ekki séð
myndir af húsinu í Eskihlíðinni
þar sem fólk bíður í röðum eftir
mataraðstoð? „Jú, mig rámar í
það svarar viðkomandi“.
Ástandið verður mjög alvar-
legt ef við getum ekki hjálpað
þeim sem eru í neyð. Hér er hrein-
lega um geðheilsu fólks að ræða.
Höfum í huga fjölda öryrkja hér á
landi. Nú eru sjálfboðaliðar okkar
að hringja inn á heimili lands-
manna og óska eftir stuðningi
þeirra sem eru aflögufærir. Nú
þurfum við öll sem erum aflögu-
fær að sýna samkennd og samhug
í verki.
Það eru 2.500 börn sem búa
hjá foreldrum sem neyðast reglu-
lega til að leita eftir mataraðstoð.
Þessir sömu foreldrar þurfa nauð-
synlega á hjálp að halda fyrir
jólahátíðina. Ástæða þess að við
úthlutum ekki gjafakortum í mat-
vöruverslanir er sú að við höfum
ekki fjármagn til þess að úthluta
matarkortum í stað matvæla.
Hér er dæmi um einn úthlutunar-
dag. Við úthlutum til 1.140 fjöl-
skyldna. Ef þessar fjölskyldur
fengju hver um sig 10.000 króna
úttektarkort kostaði þessi eini
dagur samtökin 11.400.000 króna.
Fyrir þá upphæð getum við keypt
matvörur fyrir heila þrjá mánuði
og aðstoðað yfir 11 þúsund fjöl-
skyldur. Með matarkortum getum
við aðstoðað 10% þeirra fjölskyldna
sem þurfa á mataraðstoð að halda.
Hvað eigum við að gera fyrir hin 90
% sem enga aðstoð fá?
Að lokum þá er bókhald sam-
takanna opið öllum sem það vilja
skoða og hefur sá háttur verið á
frá upphafi. Ef slíkt gagnsæi væri
viðhaft hjá yfirvöldum þessarar
þjóðar væri samfélagið okkar með
öðrum blæ. Söfnunarreikningur
546-26-6609, kt. 660903-2590.
Hjálp í neyð í
íslenskum veruleika
Samfélagsmál
Ásgerður
Flosadóttir
starfandi formaður
Fjölskylduhjálpar
Íslands í Reykjavík og á
Reykjanesi
Velferðarkerfið er handa öllum – líka óvinum sínum.
En það gerir ekki allt fyrir alla
alltaf.
Það snýst ekki um skulda-
leiðréttingar og afskriftir. Slíkt
er auðvitað réttlætismál þegar
forsendur lántöku bresta og
sjálfsagt að herja á banka um
að ganga ekki of hart fram í
vaxtageðþótta eða fá stjórnvöld
til að skerast í leikinn með ein-
hverjum hætti en velferðar-
kerfið snýst í sjálfu sér ekki um
lántökumál fyrirtækja og ein-
staklinga.
Það snýst ekki um …
Það snýst ekki um að „skapa
atvinnu“. Það er ekki hlutverk
velferðarkerfisins að standa í
misjafnlega arðbærum fram-
kvæmdum til að hægt sé að nýta
dýrar fjárfestingar í vinnuvél-
um og útvega mönnum vinnu
um stundarsakir þar sem dauft
er yfir einkaframtakinu. Slíkt
kann að vera góðra gjalda vert
en stundum mætti líka hjálpa
mönnum við að losa sig við
tækin dýru og komast út úr erf-
iðum fjárhagsskuldbindingum
kringum kaup á vörubílum og
skurðgröfum en að láta fram-
kvæmdir ráðast fyrst og fremst
af þörfinni fyrir að láta slíkar
fjárfestingar einstaklinga borga
sig. Almennt talað er betra fyrir
alla aðila að einstaklingsfram-
takið borgi sig. Góðir vegir og
göng eru að vísu nauðsynlegur
hluti af infrastrúktúr hvers
ríkis en framkvæmdir við slíkt
þurfa hins vegar helst að fara
fram á öðrum forsendum en vel-
ferðarkerfis vinnuvélanna.
Framlög til spítalabygginga
eru ekki framlög til heilbrigðis-
mála heldur framlög til hús-
byggjenda. Við ruglum alltaf
saman húsnæði utan um starf-
semi – og starfseminni sjálfri.
Velferðarkerfið snýst ekki um
að láta alla hafa allar þær pillur
sem hugurinn kann að girnast.
Það snýst ekki um að láta öllum
líða vel eða koma í veg fyrir
vansæld og óhamingju. Það
vinnur ekki bug á sorg og ein-
semd. Það kemur ekki í stað
mannlegrar nálægðar. Það á
ekki að standa straum af fram-
kvæmdum við að gera okkur
fríð.
Velferðarkerfið snýst ekki um
að láta fé renna frá almenningi
til fyrirtækja. Þetta á raunar að
vera öfugt.
Hugmyndin á Norðurlöndum
er sú að láta atvinnulífið verða
öflugt, leyfa einkaframtakinu
virkilega að njóta sín svo að
byggð verði upp öflug og sterk
fyrirtæki sem greiða bæði há
laun og háa skatta – með glöðu
geði. Þetta hefur tekist svo
dável að um allan heim lítur
fólk til Norðurlanda sem fyrir-
myndar um það hvernig eigi að
byggja þjóðfélag. Þar með er
ekki sagt að ekki séu alls konar
vandamál í þessum ríkjum eða
að á Norðurlöndum hafi hin
endanlega uppskrift að þjóð-
félagi verið fundin. Þar er til
dæmis djúprættur rasismi og
önnur hugarfarsleg óværa.
Þar starfa glæpaklíkur á borð
við Vítisengla utan við lög og
rétt og þar fylgja langvinnu
atvinnuleysi alls kyns erfið
vandamál.
En þar er sem sagt velferðar-
kerfi.
Það snýst um …
Velferðarkerfi er ekki ódýrt
og á ekki að vera það. Sífelld
sparnaðarsjónarmið eiga ekki
við þegar um er að ræða lág-
marksþjónustu sem þegnar vel-
ferðarsamfélags eiga að geta
vænst. Það á heldur ekki að
eftirláta „hollvinasamtökum“
og klúbbum og einstaklingum,
hversu mjög sem vænt fólk
reynir þar að láta gott af sér
leiða.
Velferðarkerfið snýst meðal
annars um vandaða og vel
mannaða skóla þar sem öllum
börnum er tryggð tiltekin
menntun, hvaðan sem þau
annars koma og hvernig sem
kann að vera ástatt fyrir þeim
og þar sem starfa metnaðar-
gjarnir og sívakandi kennarar á
góðum launum.
Það snýst um að láta gömlu
fólki líða eins vel og nokkur
kostur er. Það snýst um að
tryggja börnum sómasamlega
tannhirðu án tillits til efnahags
foreldra. Það snýst um það að
þegar hallar undan fæti hjá
okkur förum við ekki á biðlista
heldur fáum strax þá umönnun
og þjónustu sem okkur ber. Það
snýst um að opna deildir en ekki
loka deildum.
Velferðarkerfið er fyrir okkur
öll – meira að segja óvini sína.
Það snýst umfram allt um þetta:
þegar við fáum krabbamein
eigum við að geta gengið inn á
spítala og notið færni og þekk-
ingar okkar framúrskarandi
fólks í heilbrigðisþjónustu án
þess að þurfa að greiða hundruð
þúsunda króna.
Velferðarkerfið
Guðmundur Andri
Thorsson
rithöfundur
Í DAG
Margir loka á íslenska fátækt, reyna jafn-
vel að fela hana. Þeir viðurkenna ekki að
til sé fátækt fólk á Íslandi.
Framlög til spítalabygginga eru ekki
framlög til heilbrigðismála heldur fram-
lög til húsbyggjenda. Við ruglum alltaf
saman húsnæði utan um starfsemi – og starfseminni
sjálfri.