Framsóknarblaðið - 20.12.1968, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ FRAMSÓKNARBLAÐSINS 1968
1(0 drfl
Framhald af bls. 9.
borgina niður við sjóinn að
Sæbyvej 77.
Afmælishátíðin í Freder-
ikshavn stóð í 10 daga. Eg
minntist eitthvað á, að þeir
leggðu nú allmikið í þetta.
Danir svöruðu því til, að
þegar þeir héldu hátíð þá
héldu þeir hátíð. Hápunktur
inn var þann 25. sept. þeg-
ar konungshjónin og nokkr-
ir ráðherrar komu í heim-
sókn, siglandi á konungsskip
inu með fríðu föruneyti. Dag
skráin í sambandi við kon-
ungsheimsóknina var í
tvennu lagi, hátíðarguðsþjón
usta í Frederikshavnarkirkju
og hádegisveizla á Hótel
Jullandia.
Var lögð áherzla á, að
allir kirkjugestir væru komn
ir í sæti áður en konungs-
hjónin kæmu til guðsþjón-
ustunnar. Það stóðst vitan-
lega og var hvert sæti í
kirkjunni, en þau eru um
1200, skipað, góðri stundu áð
ur en hinir tignu gestir
komu í kirkjuna. Þeim voru
ætluð viðhafnarsæti á kirkju
gólfi framan við altarið.
Guðsþjónustan var látlaus
og með sama sniði og hér
gerist. Þrjá af fjórum sálm-
um, sem sungnir voru kunna
margir hér heima í íslenzkri
þýðingu. Það eru „Þann
signaða dag við sjáum enn,
Lofið vorn Drottinn” og „Þín
miskunn ó guð”. Þá sungu
stúlkur á fermingaraldri
nokkur lög ,og verður sá
söngur mér minnisstæður.
Konungsveizluna sátu um
150 manns. Allt var þar vel
og myndarlega undirbúið,
enda fór hún vel fram. Það
var eins og allir sem þarna
voru væru lcomnir til að
gleðjast á góðri stundu og
alveg laust við alla uppgerð
arstemningu þótt tignustu
persónur landsins væru
þarna til staðar. Fólkið var
að sjálfsögðu vel klætt, en
ekki í svokölluðum „sel-
skapsfötum”. Grænlending-
ar voru í hvítum treyjum
yzt fata og skáru sig því úr
um klæðaburðinn. Þeir voru
einir gestanna kvaddir til
viðtals við konung og drottn
ingu. Var eftirtektarvert að
drottningin ræddi við þá
drykklanga stund, enda mun
hún kunn að því að bera
hag Grænlendinga fyrir
brjósti .
Það var borgarstjórinn, er
bauð gestina velkomna. Ræð
an var stutt og mér virtist
það sagt, sem við átti og
þurfti að segja en hvorki
meira né minna. Borgarstjór-
inn, sem ber svipmót erfið-
ismannsins traustur og
drengilegur leysti sitt hlut-
verk vel af hendi á þessum
mikla hátíðisdegi borgarinn-
ar. Hann og konungur eru á
svipuðum aldri, fæddir um
aldamótin.
Innanríkisráðherrann Poul
Sörensen hélt aðalræðuna
sem einnig var stutt. Flutti
hann bænum afmæliskveðjur
frá ríkisstjórninni og minnti
hafði siglt til íslands. Hann
i hann ætlaði sér. Þó tók ég
kunni ekki íslenzku nema
„clskan mín”, sem hann not-
aði í tíma og ótíma. Nú
vildi Antonísen er.dilega
gera eitthvað fyrir íslend-
ingana. Eg benti honum á,
að við værum bundin við há
tíðardagskrána og þvi væri
knappt með tíma, svo vær
um við búin að þiggja heim-
boð hjá skólastjóra, sem
þarna var og því alveg upp-
tekin. Anthonísen sat við
sinn keip og virtist mér mað
urinn vilja ráða því sem
Borgarstjórinn Chr. Petersen.
á þann áhuga, sem kæmi
fram í því, að fjórði hlutinn
af ríkisstjórninni væri kom-
inn til bæjarins og gaf í skyn
að einhvers mætti vænta til
hagsbóta fyrir bæinn í sam-
bandi við þessa heimsókn.
Síðast talaði konungurinn
og þakkaði fyrir móttökurn-
ar. Ilann kvaðst oft áður
hafa komið til Frederiks-
havn, og því fylgst með upp
byggingunni og framförun-
um. Þá kvaðst hann vona að
sem flestir óskir byggðarinn
ar yrðu sem fyrst uppfylltar.
Loks bað konungur við-
stadda að hrópa húrra fyrir
Frederikshavn, og var að
sjálfsögðu tekið vel undir
það.
Meðal gesta, sem þarna
gáfu sig á tal við mig var
maður að nafni Antonísen,
„íslandskonsúll af Skageti'.
Er hann nokkuð við aldur en
þó vel á sig kominn, stór og
digur, fyrrum skipstjóri og
þetta nú ekki alvarlega, jjar
sem ég hélt að ölið í kon-
ungsveizlunni væri svolitið
með í kollinum á hor.um En
viti menn, um þrjúleytið,
daginn eftir var sá gamli
kominn, heldur betur á lúx-
uskari. Hann hafði sem sé
kynnt sér að þá höfðum við
frí frá „prógramminu” og
svo var hann að okkur ót'or-
spurðum búinn að afþakka
heimboðið til skólastjórans.
Nú sagðist Anthonísen ætla
að aka okkur eitthvað,
nefndi ekki hvert. Eftir að
við vorum komin út úr borg
inni stefndi hann til norðurs
og var brátt sýnilegt, að
hann myndi ætla út á Skag-
en en það eru 40 km. Eg lét
i á mér heyra, að við yrðum
að vera mætt kl. 5 í Fred-
erikshavn. Anthonísen svar-
aði því til, að þeir gætu nú
beðið. Þannig voru svörin
hjá þessu danska trölli, sem
áreiðanlega hafði sínar skoð-
anir og fór sínar leiðir. Það
voru hermannatjöld við veg-
inn, og ég hafði eitthvað orð
á því að þarna væri nú her-
inn. Já, það var meira til að
sýnast en að vera. Þeir hefðu
þvælst fyrir Þjóðverjunum í
ein klukkutíma. Það var nú
allt og sumt. Ekkert nema
útgjöldin.
Þegar kom á Skagen sýndi
Anthcnísen ckkur fiskiðju-
ver, nýlcgt og' vandað. Hann
I átti það auðvitað sjálfur.
j Höfnin var full af bátum og
skildist mér að hann ætti þá
alla líka. Við fórum þarna
upp á sandhólana og sáum
tangann þar sem öldurnar
mætast. Allt í einu benti
Anthonísen á einn hólinn og
segir; „Þarna liggur Drach-
mann”. (Frægt skáld og mál
ari). Eg ætlaði að bregða
við og sjá minnisvarðann, en
sá gamli hélt að það væri nú
óþarfi það væri ekkert að
sjá, bara aska, hann var
brenndur. Auðvitað varð
han að ráða. Hann ætlaði að
sýna okkur ísleznka fánann.
Já, hann hafði svo sem flagg
að fyrir okkur. Svo skyidum
við nú koma í bæinn. Þar
var enginn fátækrasvipur á,
dýrindismálverk á öllu.n
veggjum. Frú Antonísen
bar strax fram veitingar öl
og vin. Við hjónin gerðum
því lítil skil, en karlinn
drakk sitt öl af stút. Þegar
fáeinar minútur voru eftir,
þar til við áttum að mæta í
Frederikshavn hélt Anthon
ísen að bezt væri að halda
af stað. Sjálfur settist hann
undir stýri og ók þegar nokk
uð greitt. Eg gerði það að j
gamni mínum, að ég fylgdist
með hraðamælinum og það
veit ég að hraðara hefi ég
aldrei farið nema í flugvel.
Og við komum ekki neina
fimm mínútum of seint til
Frederikshavn. Eg hrósaði
Anthonísen fyrir hvað hann
væri góður bílstjóri, en
sagði honum ekki að ég væri
lögregluþjónn.
En þetta var nú útúrdúr
frá hátíðahöldunum. En þar
sem jaetta cr nú orðið lengra
mál cn ég hafði hugsað í
upphafi fer ég að slá botn-
inn í þessa frásögn. Þó verð-
ur að geta góðra skemmti-
krafta, sem komu fram. Þar
á meðal frá konunglega leik
húsinu í Kaupmannahöfn,
sem flutti óperuna Albert
Hering og ballett frá Gauta-
borg. Þá var svokallað borg-
araball eitt kvöldið í íþrótta-
höliini. Voru það þó sérstak-
lega unglingarnir, sem settu
svip á það, en þeir voru í
allavega búningum með eld-
gamla byssuhólka sverð og
spjót kisjur og axir hang-
andi á sér. Allt fór þó vel
fram og var dansað af miklu
fjöri. Vín sást varla á nokkr
um manni og enginn lög-
regluþjónn.
Bærinn var alla dagana
fánum skrýddur og þar á
meðal var íslenzki fáninn.
Við gestir frá vinabæjunum
dvöldum þarna í þrjá daga.
Við kvöddum Frederikshavn
með þakklátum huga, þetta
voru góðir dagar, sem við
áttum þar.
Sigurgeir Kristjánsson.
—«■ iiwiiiMii ii i rnn—«nam——aa^i
Hugheilar þakkir færum við öllum fjær og
nær, sem sýndu okkur samúð og vinarhug við and-
lát og útför eiginmanns míns
INGIMUNDAR BERNIIARÐSSONAR,
Heiðarvegi 32, Vestinannacyjum.
Sérstakar þakkir til Gísla Gíslasonar og fjölskyldu
fyrir ómetanlega hjálp.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og barnabarna.
Jónina Eyleifsdóttir.
oooooooooooooooooooooooooooooo
Stórkostlegar þakkir flyt ég öllum þeim, sem
glöddu mig með góðum óskum, heillaskeytum og
gjöfum á afmæli mínu sl. sunnudag og bið þann að
launa ykkur, sem aldrei vantar vegi og aldrei
vantar ráð”.
Vestmannaeyjum ,18. 12. 1968.
EINAR GUTTORMSSON, læknir.
0 $
oooooooooooooooooooooooooooooo
0
0
0
0
0
0