Eyjablaðið - 23.12.1961, Blaðsíða 3

JÓLÁBLAÐ EYJABLAÐSINS
3
VIÐ vorum fjórir jafnaldr-
arnir, rösklega tvítugir
og þekktum lífið eða að minnsta
kosti liéldum við það.
Herþjónustan var að baki.
Við höfðurn allir verið sjóliðar
í Eystrasaltsflotanum og lokið
þjónustunni samtímis. Eftir það
höfðum við unnið saman á
norðurslóðum og nú fannst
okkur við þurfa að komast til
Kaspíahafsins til að verma okk-
ur eftir kuldann.
Fyrirliðinn í okkar félagsskap
er Nikolaj Sjúkareff, fyrrver-
andi stýrimaður á tundurdufla-
slæðara. Hann er meðalmaður á
hæð, mjög herðabreiður, léttur
á fæti og hefur stálvöðva. Zjen-
ka er aftur á móti grannur og
langur, en hann hefur sterklega
beinabyggingu og ummál hans
um axlir er meira en faðmur.
Hann er handleggjalangur og
mislyndur. Maður veit eiginlega
aldrei, livar maður hefur hann.
Og svo er það Mikael, sem var
fiskimaður áður en hann kom í
flotann. Á löngum vetrarnótt-
um meðan hríðin æddi, lýsti
hann fyrir okkur hinu hlýja
Kaspíliafi, Volgu og hinu frjálsa
lífi fiskimannanna. Það var sjálf
sagt aðalástæðan fyrir hinu
nýja áformi okkar að leita gæf-
unnar sem fiskimenn þar suður
frá.
Forstjóri fiskiflotans var al-
veg ferkantaður í laginu með
kringluleitt, broshýrt andlit og
feiknastórt nef. Hann heilsaði
okkur glaðlega og tók í hönd
okkar allra í einu.
— Þið eruð sem sagt allir sjó-
menn? Það var gott. Eg virði
reynslu manna mikils. Hvaða
réttindi hafið þið, strákar?
Við drógum upp skilríki okk-
ar og sjóferðabækur.
— ]á, sannir kappar allir sam-
an. Eg skil ykkur, strákar. Eg
var svo sem einu sinni ungur
sjálfur, og svo klappaði hann
framan á magann á sér og hló
hátt. — Og þið viljið fá bát, ein-
mitt það.
— Já, það er nú það, sem við
viljum, sögðum við allir í einu.
— Já, ég get skráð ykkur alla
saman á margskonar báta. Okk-
ur vantar rnenn, og vertíðin er
einmitt rétt að byrja. En að fá
ykkur bát til umráða, það get
ég ekki., Týnist báturinn, þá eru
það ykkar áfglöp ,en ég ber á-
byrgðina.
Meira vildum við ekki heyra
Og aflinn fór aftur
að glæðast
Smásaga eftir B. Torokov.
og fórum leiðar okkar.
—• Djöfulsins kontórfífl og
assúrans-rottuhali, rumdi í Zjen-
ka. Við förum héðan strax í
dag!
En Nikolaj var á annarri
skoðun og gekk á undan okkur
til stöðva æskulýðssambandsins
þar í bæ.
Þar hittum við smávaxinn
náunga, dálítið innþornaðan.
Eftir að hann hafði hlýtt á mál
okkar, sagði hann:
— Það var ágætt. Heil skips-
höfn af útskrifuðum sjóliðum.
Við skulum ráða fram úr þessu,
strákar, sagði náunginn og snéri
sér til félaga sinna í stjórjiinni.
En enginn þeirra svaraði neinu
ákveðnu.
— Verið þið rólegir, strákar,
sagði náunginn, þegar hann
snéri sér til okkar aftur, við
komum þessu í lag.
— Við skrifum og biðjum um
bát og útvegum ábyrgðarmann,
sagði rólegur piltur og kímdi.
— Þekktan mann. Líklega dug-
ar ekki minna en starfsmaður
stjórnarinnar. En það verður á
þína ábyrgð, Kurotjkin..
— Við útvegum bát, sagði
Kurotjkin, einu sinni enn, og
þar með var málinu bjargað.
*
Nokkrum dögum síðar höfð-
um við reyndar fengið nýjan
bát. Hann hét því virðulega
nafni „Stormsveipúr" "og nafnið
rar málað á hann að framan.
Þá var allt orðið eins og okkur
hafði dreymt urn. Nikolaj varð
skipstjóri, Zjenka og Mikael
vélstjórar og ég háseti. Sam-
kvæmt sjóferðalögunum urðum
við þó að bæta tveim mönnum
á skipið, tveim vönum fiski-
mönnum, annars gat ekki orðið
neitt úr neinu.
Næstu tveir dagar liðu. Við
bjuggum okkur til síldveiða.
Gengum frá netum og öðru því,
er til þurfti og hugðum að engu
öðru. Við vorum svo önnum
kafnir við þetta, að við tókum
ekki eftir ungum, freknóttum
og skolhærðum strák, fyrr en
liann stökk niður á þilfar til
okkar. Hann tilkynnti okkur ó-
feiminn, að hann væri ráðinn
hjá okkur og héti Júra. Við tók-
um hrifningarlaust á móti hon-
um, verð ég að segja.
Um kvöldið varð Júra skáld-
legur og las upphátt úr eigin
ljóðum. Kvæðin voru öll um
stúlku, sem hann hafði ekki
ennþá séð, en sem hann hlyti
einn góðan veðurdag að hitta,
samkvæmt væntanlegri ráðstöf-
un örlaganna.
Þessi ljóð höfðu ekki hin
minnstu áhrif á okkur. Við vor-
um ekki fyrr vaknaðir næsta
morgun en Nikolaj var rokinn
til stjórnar æskulýðssambands-
ins og bað um, að næsti maður
yrði dálítið reyndari fiskimaður
og dundaði ekki við ljóðagerð.
Kurotjkin lofaði áð útvega slík-
an mann.
Og um kvöldið kom reyndar
sjötti skipverjinn, Vasilí Jeropa-
jev að nafni. Hraustlegur mað-
ur, eldri en við, líklega svo sem
liálf-fertugur, með óræktarlegt
slétt hár, sem hékk niður í augu
eins og á sígojna, og var sem
það hefði aldrei komizt í kynni
við aðra greiðu en fingur eig-
andans
Jaropajev kom um borð í
stakki og víðum buxum og lét
eins og hann væri heima hjá
sér. Hann leit ekki á neinn okk-
ar, fleygði sjópokanum sínum á
þilfarið, stikaði beint út að
borðstokknum, jós upp þrem
fötum af sjó og hellti þeim yfir
sitt breiða brjóst, stundi, þurrk-
aði sér um munninn með hand-
arbakinu og teygði úr sér. Nú
fyrst virtist hann sjá okkur, en
við höfðum raunar hópast í
kringum hann.
— Ha, ha, umlaði í honum
að lokum. — Eg er sendur hing-
að sem fiskilóðs af því að ég er
vanur. Það er vert að þið vitið
að ég stjórna öllu því, sem við
kemur veiðunum. Hann leit á
hvern einstakan og bætti síðan
við: Eg er starfandi sérfræðing-
ur.
Við hurfum aftur að verki
okkar og önduðum léttar. Nú
var þó kominn ábyrgur maður
urn borð, maður, sem hægt var
að byggja á. Það var Nikolaj
einn, sem ekki virtist taka ræðu
hans hátíðlega.
— Ágætt, sagði Nikolaj. En af
því að við höfum nú ekkert sér-
fræðingsembætti, þá verður þú
fyrsti háseti. En hvað heitirðu
annars?
— Þið getið kallað mig Vasía
eða Vaskó eftir því sem þið
viljið.
Eftir þetta fannst okkur við
geta spurt liann spjörunum úr
um fiskveiðar hér um slóðir.
— Hvar fskurinn er! Hann
er hér. Hann rétti fram sterk-
lega, loðna hendina og benti
Eg þarf ekki að leita að fiski,
strákar. Eg sé hann á mörg
hundruð metra færi, alveg eins
vel og ég sé ykkur hérna núna.
*
Við veiddum síld rétt hjá
Mangysjlak-skaganum. Hér voru
saman komnir bátar frá Gurjev,
Bakú, Ástrakan, Machatjkala,
já, hingað voru meira að segja
komnir bátar úr Svartahafinu.
Framh. á 5. síðu.