Skátablaðið - 01.04.1945, Qupperneq 10

ENSK SKÁTASAGA:
Klukkan var 15 mínútur yfir 8. Fyrsta
Rodeham-sveitin var í næturleik. Þrír flokk-
ar: úlfar, tígrar og birnir, höfðu raðað sér
upp í hálfhring um brúarsporð, sem otr-
arnir áttu að ná með því að brjótast gegn-
um varnir hinna. Otrarnir áttu að leggja
af stað, þegar þorpsklukkan slægi hálfníu.
Hver þeirra var með flugeld, sem þeir áttu
að skjóta, þegar þeir kæmust á brúna. Væri
einum flugeldi skotið á brúnni, var hún
skemmd, en þó fær. Væri tveimur skotið,
var hún ófær vögnum, og ef þremur var
skotið, var brúin eyðilögð.
svo að þeir hlypu ekki beint í flasið á árás-
arliðinu. Allt í einu staðnæmdist Pétur. Á
veginum var eitthvert hrúgald, stórt og
mikið. „Er þetta ekki bíll?“ hvíslaði Jack
í eyrað á Pétri. Þeir læddust áfram, þangað
til þeir komust fram með hrúgaldinu, sem
þeir sáu glögglega, að var bifreið. „Bíðið!“
hvíslaði Pétur. Hann læddist að vagninum
og gat eftir nokkra stund kveikt á framljós-
unum. Drengirnir stóðu nokkra stund agn-
dofa af undrun. Þvert yfir veginn stóð lítil,
ljósgrá bifreið, en fast við hana stóð póst-
vagninn. „Er þetta ekki læknisbíllinn?"
sagði Monk. „Jú,“ svaráði Jack, „en hvar
er læknirinn.“ „Eða Bill, póstekillinn,“
sagði Pétur. „Hann hefur sennilega hlaup-
Ævintvralegur næturleikur
Jack, flokksforingi tígranna, og Tom
gengu niður hæðina. Það var koldimmt.
Allt í einu komu tveir skuggar fram undan
runna. Það voru þeir Monk og Pétur, for-
ingi tígranna. „Hvaðan heldurðu, að þeir
komi, Pétur?“ spurði Jack. „Ætli þeir komi
ekki hér beint yfir,“ sagði Pétur. „Þeir
sækja þá beint í vindinn, og það er svo
hvasst, að lítið heyrist til þeirra.“ „Þey,
þey, það er eiúhver að koma,“ hvíslaði
Monk. Á sama augnabliki lágu þeir allir
marflatir á jörðinni og rýndu út í myrkrið.
Von bráðar heyrðist fótatak og tveir menn
með eitthvað á bakinu gengu fram hjá
drengjunum og hurfu út í myrkrið.
„Þekktirðu þá, Pétur?“ spurði Jack.
„Nei,“ svaraði Pétur. „En nú verðum við
að hraða okkur. Þorpsklukkan var að slá
hálfníu, og nú geta otrarnir farið að koma.“
Drengirnir læddust með fram veginum
í einni röð og héldu í belti hvers annars.
Við og við staðnæmdust þeir til að hlusta,
10
ið eftir hjálp,“ sagði Tom. „Já, en hvers
vegna fóru þeir báðir, læknirinn og hann?“
sagði Jack. „Og því í ósköpunum slökktu
þeir ljósin?“ „Og hvernig stendur á því,
Jack,“ sagði Pétur, „að það lítur ekki út
fyrir, að hér hafi orðið neinn árekstur, því
að báðir bílarnir eru óskemmdir.” „Þetta
er það skrítnasta, sem ég hef séð lengi,“
sagði Jack. „En hvað er á handleggnum á
þér, Pétur?" spurði Monk. Úlfaforinginn
teygði handlegginn í birtu bifreiðaljósanna.
„Hamingjan góða. Það er blóð. Hvaðan
getur það verið komið?“ Hann gægðist inn
í vagninn. „Drengir, komið þið fljótt.“ í
ekilssætinu lá maður, meðvitundarlaus. Þeir
lyftu honum varlega upp og lögðu hann
á vegbrúnina. Þetta var Bill, póstekillinn.
Hann var lifandi, en alblóðugu'r í framan.
Stórt sár var á höfði hans hægra megin.
„Sárabindi, Jack.“ Þegar þeir voru að enda
við að binda um sárið, komu otrarnir með
Vilfreð, foringja sinn í fararbroddi. „Hvað
SKÁTABLAÐIÐ