Skátablaðið - 01.04.1945, Qupperneq 11

er á seiði?“ spurði hann. „Það má hamingj-
an vita,“ svaraði Pétur. „Við fundum þessa
vagna hér ljóslausa, Bill særðan, en hvað
um lækninn hefur orðið ... . “ „Pétur, Pét-
ur!“ Monk var mikið niðri fyrir. Dreng-
irnir flýttu sér til hans. „Sjáið, póstvagn-
inn hefur verið brotinn upp og tæmdur.“
„Mennirnir með eitthvað á bakinu,“ hvísl-
aði Pétur. „Nú skil ég,“ sagði Jack. „Þeir
hafa stolið læknisbifreiðinni, lagt henni
þversum á veginn, svo að póstvagninn stöðv-
aðist, slegið Bill í rot og rænt póstinum.“
„Þarna kemurðu með það,“ sagði Pétur.
„En við verðum að láta hendur standa
fram úr ermum. Vilfreð, þú manst eftir
honum Brown, sem við vorum í útilegu
hjá í fyrra. Hann hefur síma. Hlaupið nú
eins og eldibrandar þangað og hringið á
lögregluna. Biðjið svo Brown að koma hing-
að með bifreiðina sína til þess að flytja
Bill til læknisins. Sendu líka mann til sveit-
arforingjans og flokksforingjanna og segðu
þeim, hvað á seiði sé.“
Og um leið voru otrarnir horfnir út í
myrkrið.
Pétur og félagar hans þrír hlupu nú þang-
að, er þeir höfðu séð mennina tvo og héldu
svo eftir hinni mjóu skógargötu, sem þeir
höfðu séð þá fara. Allt í einu datt Jack um
eitthvað, sem lá í götunni. 1 skjóli tveggja
skátahatta kveiktu þeir á eldspýtu. Fyrir
fótum þeirra lágu nokkrir póstpokar, sund-
ur skornir, en blöð og bréf lágu dreifð út
um allt. „Þeir hafa haldið áfram,“ hvíslaði
Jack. Þeir hröðuðu nú för sinni eftir skóg-
argötunni, en fóru þó hljóðlega. Loksins
komust þeir á veginn og á brúna, og er
þeir fóru yfir brúna, heyrðu þeir blásið í
hljóðpípu. Þeir hlustuðu — sveitarmerkið.
„Þetta er sveitarforinginn okkar,“ sagði
Monk, „áfram!“ Nokkurn spöl frá brúnni
lá hliðargata frá veginum, og lá hún yfir
á annan veg, sem var fimm kílómetra í
SKÁTABLAÐIÐ
burtu. „Upp þessa götu,“ sagði Pétur. „Þeir
þora varla að fara gegnum þorpið." Hann
tók krít upp úr vasa sínum og dró stórt
X þvert yfir veginn og ör með sveitarmerk-
inu í áttina að hliðargötunni. „Nú ættu
þeir að geta fylgt okkur,“ sagði hann. Rétt
í þessu skauzt bifreið framhjá þeim. „Þarna
fer Brown,“ sagði Jack. „Nú fer að koma
líf í tuskurnar." Og áfram héldu þeir, hratt
en hljóðlega. Allt í einu staðnæmdist Pét-
ur og hvíslaði: „Þarna eru þeir.“ Beint
framundan þeim sáu þeir óljóst tvo skugga
bera við loft og hverfa bak við hæðina.
„Förum þvert yfir engið og komumst fram
fyrir þá á beygjunni,“ hvíslaði Jack. Dreng-
irnir stukku yfir girðinguna, hlupu yfir
engið og komust loks, móðir og másandi,
á veginn, rétt hjá Grænahyl. Grænihylur var
gömul ofanjarðarnáma, sem unnin hafði
verið í hæðina, sem vegurinn lá eftir. Þver-
hnýpt var niður í hylinn, en handrið úr
tré sett á veginn til öryggis vegfarendum.
Grænihylur var 25 metra djúpur og oft
notaður af þorpsdrengjunum sem baðstað-
ur á sumrin. Þarna biðu drengirnir. Allt
11