Morgunblaðið - 21.02.2011, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. FEBRÚAR 2011
✝ IngibjörgStrandberg fé-
lagsráðgjafi fædd-
ist í Reykjavík
þann 21.11. 1945.
Hún andaðist á
Landspítalanum
9.2. 2011.
Foreldrar henn-
ar eru Guðrún
Magnúsdóttir f.
3.12. 1920 að
Hellum í Landsveit
og Friðþjófur Strandberg f.
29.12. 1921 á Þingeyri í Dýra-
firði. Systkini hennar eru Auð-
ur f. 10.9. 1947, Magnús f. 14.1.
1950, Birgir f. 11.3. 1953,
Sveinbjörn f. 13.12. 1954 og
Agnar f. 19.4. 1958. Ingibjörg
giftist Gunnari
Þormóðssyni f. 7.6.
1944, d. 4.6. 2007,
en þau skildu árið
1986. Dóttir þeirra
er Berglind Gunn-
arsdóttir f. 17.5.
1966 og eig-
inmaður hennar er
Jón Bjarki Gunn-
arsson f. 3.11.
1967. Börn þeirra
eru Hlynur Hugi f.
6.12. 1989, Dagbjört Rós f.
16.6. 1994 og Sólrún Snót f.
31.1. 1997.
Útför Ingibjargar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 21.
febrúar 2011, og hefst athöfnin
kl. 15.
Að eignast vin er ekki sjálfsagt,
en að eignast góðan vin er gulls
ígildi. Mér er svo minnisstætt
hvernig við kynntumst og hvað við
urðum góðir vinir strax. Öll þessi
litlu atvik sem við áttum saman,
þegar við fórum með Hlyn þinn og
Kristínu mína út að borða og kom-
um aðeins við hér heima og Hlyn-
ur sagði: „Ekki gleyma að læsa
bílnum, amma.“ „Hvern heldurðu
að langi í hann?“ „Nei amma, en
húfan mín er í honum.“ Svona at-
vik eins og að eiga góðar stundir
með þér og Gunna þínum heima
hjá honum, fylgjast með þegar þú
fluttir í þína íbúð og Gunni smíð-
aði heimsins flottasta rúm fyrir
þig. Göngur með þér og Hrapp.
Allt þetta og miklu meira, þú
kunnir að gera svo mikla gleði úr
nánast engu. Að endingu þakka ég
þér að leggja á þig að við skyldum
borða reglulega saman hér í Aust-
urbergi, jafnvel þótt þú þyrftir
fylgd upp og niður tröppurnar.
Böggin, máltækið okkar var:
Beggja vegna Atlantsála. Guð gefi
þér milda heimkomu. Takk fyrir
að hafa verið til.
Ég bið algóðan Guð að gefa
Berglindi þinni og hennar fjöl-
skyldu styrk í sorginni, eins
mömmu, pabba, systkinum þínum
og þeirra fólki. Guð gefi okkur öll-
um skilning. Þín vina
Guðrún Sigurðardóttir
(Gunna).
„Sorgin er gríma gleðinnar. Þeim
mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði
getur það rúmað. Skoðaðu hug þinn
vel, þegar þú ert glaður, og þú munt
sjá, að aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni, gerir þig glaðan. Þeg-
ar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að
þú grætur vegna þess, sem var
gleði þín.“ (Úr Spámanninum eftir
Khalil Gibran.)
Með fáeinum orðum langar mig að
minnast frænku minnar hennar
Ingibjargar Strandberg og mér
finnst við hæfi að byrja á þessum
fallegu orðum úr Spámanninum,
bókinni sem henni þótti svo vænt
um. Ingibjörg var alltaf hluti af
mínu lífi sem móðursystir mín, en
það var þó ekki fyrr en við
mamma fluttum í Engihjallann að
ég kynntist henni almennilega og
fyrir það er ég afar þakklát. Hún
frænka mín var sérstök á sinn
hátt og í kringum hana var alltaf
líf og fjör. Hún var ljúf kona og
það var aldrei langt í brosið henn-
ar. Þau voru ófá kvöldin í Engi-
hjallanum og í litlu íbúðinni henn-
ar Ingibjargar sem við sátum og
ræddum allt á milli himins og
jarðar og það var mikið hlegið og
gantast. Hún hafði þann ótrúlega
hæfileika að sjá spaugilegu hlið-
arnar á flestu í lífinu og hláturinn
hennar var smitandi.
Sumarið 2007 er mér sérstaklega
minnisstætt en það sumar áttum
við margar góðar samverustund-
ir. Við eyddum meðal annars
löngum tíma í að gróðursetja í litla
garðskikanum hennar við Hlíðar-
hjallann og færðum blómin fram
og til baka þar til okkur fannst
þau passa og tókum okkur nokkra
daga í umhugsun á milli gróður-
setninga. Það lá ekkert á í lífinu
hjá Ingibjörgu og stress var nokk-
uð sem hún þekkti ekki. Hún gaf
sér góðan tíma í það sem hún tók
sér fyrir hendur og vildi alltaf hafa
huggulegt í kringum sig.
Á nýársdag 2008 kom dagurinn
sem við Gunni höfðum beðið lengi
eftir og við tilkynntum komu tví-
buranna okkar sem voru væntan-
legir í júní sama ár. Ég hringdi í
Melgerðið til ömmu og afa og
sagði þeim fréttirnar og það liðu
ekki margir tímar þar til frænka
mín hringdi. Ég náði ekki síman-
um og inn á talhólfið komu ofboðs-
lega falleg skilaboð. Ég var ekki
fyrr búin að hlusta á talhólfið en
síminn hringdi aftur og það var
hún frænka aftur og sagði hún
mér að hún hefði bara ekki getað
beðið eftir að ná í mig til þess að
óska okkur til hamingju með litlu
sílin okkar eins og hún orðaði það,
hún samgladdist okkur svo inni-
lega. Nokkrum dögum eftir komu
dætra okkar barst okkur svo
pakki frá henni með fallegu bréfi
og hamingjuóskum. Hún frænka
mín var alltaf mér og litlu fjöl-
skyldunni minni góð og sú minn-
ing lifir í hjörtum okkar allra. Ég
minnist frænku minnar með hlý-
hug og þakka fyrir allar góðu sam-
verustundirnar sem við áttum. Ég
hefði viljað hafa þær miklu fleiri
en það er huggun að vita að hún
hefur það gott í nýjum heimkynn-
um, laus við veikindi og þjáningar.
Ég bið góðan Guð að veita Berg-
lindi, afa og ömmu og allri fjöl-
skyldunni styrk á þessum erfiðu
stundum.
Blessuð sé minning Ingibjargar
frænku minnar.
Hrafnhildur, Gunnar,
Elísabeth Líf og Helena
Laufey.
Kæra frænka.
Ég held að ég hafi aldrei skrif-
að þér bréf áður, þó á ég sjálfur
mörg póstkort frá þér sem ég fékk
á yngri árum. Þú varst oft aðeins
öðruvísi en margir kalla venju-
legt, gerðir hluti sem engum öðr-
um hefði dottið í hug, þú fórst þína
leið. En að degi loknum stendur
það góða upp úr og þess ber að
minnast.
Ég þakka þér samveruna og
góðu stundirnar, vegni þér vel á
nýjum stað, frænka.
Friðþjófur Helgi
Strandberg.
Ingibjörg F.
Strandberg
✝ GuðmundurGuðmundsson,
fyrrverandi skip-
stjóri, var fæddur í
Reykjavík 3. jan-
úar 1923. Hann
lést að Hrafnistu 5.
febrúar 2011. For-
eldrar Guðmundar
voru Guðmundur
Guðmundsson skip-
stjóri, f. 16. desem-
ber 1894, d. 26.
apríl 1963, og Guðlaug Gríms-
dóttir húsfreyja, f. 21. júlí 1890,
d. 28. mars 1982. Guðmundur
átti fjóra albræður og tvær
hálfsystur, sammæðra, sem upp
komust. Þau systkinin eru nú
öll látin.
Hinn 26. október 1946
kvæntist Guðmundur Sigrúnu
Sigurðardóttur sem fæddist í
Reykjavík 2. apríl 1923 og lést
30. ágúst 1998. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Sigurður Jóns-
son bátsmaður, f. 4. maí 1894,
Þórey K. Jónsdóttir, f. 12. mars
1952. Þeirra dóttir er Sigrún
Björg, f. 10. júní 1994. Dóttir
Þóreyjar er Sigríður Íris Hall-
grímsdóttir, f. 25. júlí 1973.
Guðmundur fór snemma til
sjós og var fyrst munstraður
sem ófullvaxinn vikadrengur á
varðskip árið 1936. Hann var
síðan skráður 17 ára á fiskiskip
árið 1940 sem háseti. Hann tók
stýrimannapróf 1946 og var eft-
ir það stýrimaður fyrst á tog-
urum en síðar á vertíðar- og
síldveiðiskipum. Sjómennsku
sinni lauk hann sem stýrimaður
og síðar skipstjóri á olíu-
flutningaskipinu Bláfelli. Þá
vantaði hann stutt í að hafa
stundað sjómennsku í hálfa öld.
Starfsævinni lauk hann sem
vaktmaður á Landspítalanum.
Guðmundur og Sigrún áttu
nokkur ár saman á eftirlaunum
en síðan veiktist hann og svo
hún og fór svo að hún lést að-
eins 76 ára gömul. Eftir það bjó
Guðmundur einn þrátt fyrir
umtalsverða hreyfihömlun þar
til hann varð vistmaður á
Hrafnistu í Reykjavík síðustu
fjögur árin.
Útför Guðmundar fór fram í
kyrrþey 14. febrúar 2011.
d. 1. júlí 1959, og
Ingibjörg Páls-
dóttir, f. 7. nóv-
ember 1900, d. 26.
september 1975.
Börn Guðmundar
og Sigrúnar eru: 1)
Sigurður skipu-
lagsfræðingur, f.
22. október 1949,
maki Steinunn
Kristín Árnadóttir,
f. 24. febrúar 1950.
Þeirra synir eru: Árni Stein-
grímur, f. 2. ágúst 1971, kvænt-
ur Pálínu Ernu Ásgeirsdóttur.
Þeirra sonur er Sigurður Pét-
ur, f. 23. janúar 1998; Guð-
mundur Orri, f. 8. febrúar 1977,
kvæntur Lilju Sóleyju Páls-
dóttur. Dóttir þeirra er Rakel
Hekla, f. 11. september 2009.
Yngstur er Unnar Darri, f. 24.
júlí 1984, í sambúð með Stellu
Rögn Sigurðardóttur, f. 4. apríl
1984. 2) Guðmundur landfræð-
ingur, f. 6. febrúar 1953, maki
Ég kom inn í fjölskyldu tengda-
pabba fyrir 43 árum. Þá var hann
hættur að vera á fiskiskipum eftir
að hafa stundað fiskveiðar frá 17
ára aldri og var því miklu meira
heima en verið hafði áður. Hann
tók mér opnum örmum strax frá
upphafi og sagði að ég væri dótt-
irin sem hann hefði aldrei eignast.
Hann átti það til meðan ég var í
menntaskólanum og átti bíl ein
fárra nemenda skólans að bjóða
mér til sín í hádeginu þar sem
hann eldaði hnossgæti sem ég og
hann kunnum ein að meta í fjöl-
skyldunni, signa grásleppu, siginn
fisk og þess háttar. Hann var
hress og skemmtilegur, fróður og
mikill húmoristi og hafði gaman af
því að ræða um pólitík, menn og
málefni. Í þessari fjölskyldu var
oftast sest niður í kvöldkaffi,
gjarna með eitthvað sem tengda-
móðir mín hafði bakað og málin
rædd í þaula og ekki allir sam-
mála. Þessu hafði ég ekki kynnst
áður en hafði mjög gaman af. Á
áttunda áratugnum hófu tengda-
foreldrar mínir byggingu sum-
arbústaðar í landi Hlíðar í Gnúp-
verjahreppi en þau tengdust
Hlíðarfólki nánum böndum eins
og um fjölskyldu væri að ræða eft-
ir kaupamennsku í þrjár kynslóð-
ir. Þarna eyddu þau löngum
stundum enda hittust þarna allir
þeir fjölmörgu sem höfðu átt
samastað í Hlíð um lengri eða
skemmri tíma. Við hjónin nutum
einnig góðs af og við systurnar
vorum þar oft með syni okkar.
Þegar þeir eltust fóru þeir sjálfir í
kaupamennsku og þá var nú gott
að eiga ömmu Sillu að enda aldrei
komið að tómum kofunum hjá
henni. Tengdapabbi stundaði
hestamennsku þarna og margir
áttu sín fyrstu spor á hestbaki í
túninu fyrir framan bústaðinn.
Tengdapabbi var barnabörnum
sínum góður afi og þegar við hjón-
in fórum að ferðast um heiminn
var ekkert sjálfsagðara hjá honum
og tengdamömmu en að flytja
heim til okkar á meðan við vorum
burtu og annast um strákana okk-
ar. Var hann þá löngum stundum
að spila við þann yngsta og töldust
ólsenspilin í hundruðum.
Tengdapabbi minn var alltaf
heitur stuðningsmaður KR og
Manchester United og það var al-
veg hægt að finna það á honum
hvort hans menn hefðu unnið eða
tapað. Undir það síðasta hafði
hann ekki áhuga á miklu öðru.
Eftir að tengdamamma mín dó
flutti hann í íbúð í Núpalind í
Kópavogi sem þau höfðu ætlað sér
saman en hún náði aldrei að sjá
fullgerða. Þarna dvaldi hann einn,
þrátt fyrir að vera líkamlega orð-
inn illa farinn eftir veikindi sem
hann aldrei náði sér af. Hann naut
þarna þjónustu og stundaði dag-
vist í Sunnuhlíð eins og hann gat
enda mikil félagsvera. Það var því
mikið áfall þegar hann fékk slag
og gat lítið sem ekkert talað eftir
það. Hann fékk inni á Hrafnistu
og var þar síðustu fjögur árin þar
sem hann naut frábærrar umönn-
unar þess ágæta fólks sem þar
starfar. Hann er búinn að vera
kvalinn og þreyttur og tilbúinn að
fara héðan, í raun og veru allt frá
því tengdamamma lést fyrir 12 ár-
um. Nú hefur hann fengið líkn og
þó að hann hafi verið vantrúaður á
það sjálfur trúi ég að hann sé nú
kominn á annað og æðra tilveru-
stig þar sem honum líður betur.
Steinunn Kristín Árnadóttir.
Ég man eftir afa fyrst þegar
hann leyfði mér algerum polla að
koma með á góðviðrisdegi á Blá-
fellinu til Akraness með olíufarm.
Hann birtist mér alltaf sem ró-
lyndismaður sem lofaði engu sem
hann gat ekki staðið við og gerði
allt sem hann sagðist myndu gera.
Hann fylgdist mikið með enskri
knattspyrnu og var mikill lestrar-
hestur, það gæti meira að segja
verið hans fyrirmynd að þakka
hvað ég varð iðinn við lestur. Hið
minnsta var þar fyrirmynd sem
sýndi mér að utan vinnu væri eðli-
legt að hafa alltaf merki í bók og
að eftir eina tæki önnur við. Ég
var svo heppinn að fá að vinna með
honum á vakt Landspítalans og
sjá þá virðingu sem fyrir honum
var borin. Vaktmannana á milli
var hann kallaður „Skipperinn“,
með hliðsjón af fyrri störfum. Þeg-
ar ég hef rekist á vinnufélaga frá
þessum tíma var ég alltaf spurður
hvernig hann hefði það, hann varð
fólki minnisstæður. Ég er þakk-
látur fyrir að hafa verið kominn á
réttan kjöl með mitt líf áður en
haustaði hjá afa, annars hefði ég
ekki getað verið honum stuðning-
ur. Mér þótti gott að geta verið hjá
honum eftir að heilsan brást og
hef orðið var við að ég geymi hann
hjá mér þótt hann sé farinn. Hann
trúði ekki á framhaldstilvist og
sagði mér það nokkrum sinnum
en hann lifir svo lengi sem ég lifi
því ef ég óska ráða hans get ég
fengið þau með því að spyrja hann
og ég veit hverju hann myndi
svara.
Árni St. Sigurðsson.
Látinn er í Reykjavík mágur
minn Guðmundur Guðmundsson
skipstjóri, 88 ára að aldri. Guð-
mundi kynntist ég fyrst 1944 þeg-
ar hann og Sigrún systir mín fóru
að draga sig saman. Silla hafði þá
lokið kvennaskólaprófi og var við
störf í Laugavegsapóteki. Guð-
mundur fór snemma til sjós, en fór
í Sjómannaskólann og lauk þaðan
prófi 1946.
Þau trúlofuðu sig 1945. Guð-
mundur kom jafnan í hádegisverð
til foreldra okkar á þessum tíma
og kynntist ég honum ágætlega.
Sumarið 1947 unnum við saman á
togara. Þá kynntist ég honum sem
duglegum sjómanni og góðum
stjórnanda.
Silla og Guðmundur gengu í
hjónaband 1946. Árið 1949 fædd-
ist frumburðurinn Sigurður.
Yngri sonurinn Guðmundur fædd-
ist 1953.
Guðmundur varð eftir námið 2.
stýrimaður á Agli Skallagríms-
syni. Þar var hann í 5 ár. Síðan var
hann lengi á bátum í Grindavík,
oftast stýrimaður.
Um fertugsaldur hætti Guð-
mundur sjómennsku á fiskiskip-
um og varð stýrimaður og síðar
skipstjóri á Bláfellinu, flutninga-
skipi Olíufélagsins. Þetta varð
mikil breyting fyrir þau bæði því
ferðirnar voru styttri og Guð-
mundur meira heima en áður. Blá-
fellinu stýrði Guðmundur á þriðja
áratug þar til honum var ómak-
lega sagt upp störfum 65 ára.
Hann var ósáttur við þau málalok
en fékk fljótlega starf sem vakt-
stjóri við Landspítala. Þar undi
hann hag sínum vel og gegndi því
starfi til starfsloka.
Silla var sjómannsdóttir og
þekkti því vel hlutverk sjómanns-
konunnar. Hún varð strax nokkur
stjórnandi á heimilinu og hún var
ráðrík. Guðmundur lét sér það vel
líka og gerði enga athugasemd við
að hún var að jafnaði bílstjórinn
þegar þau ferðuðust.
Guðmundur og Silla voru sam-
rýnd og samhent hjón. Þau byrj-
uðu snemma að ferðast og eftir að
þau fóru á eftirlaun fóru þau að
jafnaði tvær langar ferðir á ári til
útlanda, heimsóttu Spán, Kanar-
íeyjar og Austurlönd. Uppáhalds-
staður þeirra var þó Flórída. Oft
fóru þau til systur Guðmundar í
Kaliforníu.
Silla veiktist sumarið 1996 og
gekkst undir miklar og erfiðar að-
gerðir. Hún komst yfir þessi veik-
indi með stuðningi Guðmundar og
tóku þau upp aftur fyrri háttu um
að ferðast mikið. Haustið 1998
komu þau heim úr langri utan-
landsferð. Skömmu síðar veiktist
Guðmundur, fór á sjúkrahús í litla
aðgerð sem fór á annan veg en til
stóð og var hann tæpt hálft ár á
sjúkrahúsi. Silla studdi Guðmund
vel í veikindunum en fljótlega kom
í ljós að hún sjálf gekk ekki heil til
skógar. Meinið frá 1996 hafði tekið
sig upp. Silla lést 1999.
Veikindi Guðmundar urðu til
þess að þau ákváðu að skipta um
húsnæði og festu kaup á íbúð í
Kópavogi skömmu áður en Silla
dó. Þar bjó Guðmundur einn í
nokkur ár við versnandi heilsu
þangað til hann fór á Hrafnistu.
Guðmundur saknaði alltaf Sillu
og var aldrei sáttur við að hún fór
á undan honum.
Að leiðarlokum þakka ég Guð-
mundi mági mínum samfylgdina
og vináttu langrar ævi. Ég flyt
sonunum Sigurði og Guðmundi og
fjölskyldum þeirra hlýjar samúð-
arkveðjur okkar Guðrúnar og bið
þeim blessunar Guðs.
Blessuð sé minning Guðmund-
ar Guðmundssonar.
Páll Sigurðsson.
Guðmundur
Guðmundsson
Manstu stund er gengum við
ætíð saman hlið við hlið
og ef að skorti eitthvað á
komstu til mín hjálp að fá.
Því er brotið hjartað þitt
komdu aftur barnið mitt
snúðu við því ég elska þig enn.
Hvar er gleðin sem ég gaf
hví er sorg í hennar stað?
Kærleikur þinn, von og trú
hvað er orðið af því nú?
Hvað er það sem olli því
að þú fórst frá mér á ný?
Kom mitt barn, snúðu við
því ég elska þig enn.
Ég bið þig elsku vinur minn
að sýna biðlund enn um sinn
því ég mun koma og sækja þig
og leiða þig inn í himininn.
Þá um eilífð munum við
ganga saman hlið við hlið.
Kom mitt barn snúðu við
því ég elska þig enn.
(Matthías Ægisson)
5. febrúar. Það er afmælisdagur í
dag og afmælisbarnið er ekki
lengur hér hjá okkur. Þú hefðir
orðið 29 ára í dag elsku Haukur-
inn okkar. Að horfa á baráttu
þína og geta ekki bjargað þér var
erfitt. Við verðum aldrei söm aft-
ur. Við eigum dýrmæta reynslu
sem vonandi verður hægt að nýta
Haukur Freyr
Ágústsson
✝ Haukur FreyrÁgústsson
fæddist á Hvamms-
tanga 5. febrúar
1982. Hann lést 9.
júní 2006.
Haukur Freyr
var jarðsunginn frá
Grafarvogskirkju
15. júní 2006.
til góðra verka. Sökn-
uðurinn er sárari en
nokkur orð fá lýst og
sorgin líka. Stundum
hlæjum við með Jó-
hönnu er við rifjum
upp yndislegar
stundir með þér,
einnig grátum við yf-
ir vanmættinum sem
fylgir því að horfa á
dauðagöngu fíkilsins
og geta ekkert gert. Við hugsum
til þess með hryllingi hversu
margir eru í þínum sporum og svo
ástvinir í okkar sporum. Neyðin
er mikil og litla sem enga hjálp að
fá. Þegar við í fjarska fylgjumst
með skólafélögum og öðrum fé-
lögum tekur sorgin á sig skrítna
mynd. Gleðin yfir velgengni unga
fólksins, sem er sumt hvað orðið
foreldrar í dag, tekur á sig und-
arlega mynd. Bros, en augun full
af tárum. Bros vegna ungrar
manneskju sem er orðin foreldri
og orðin fullorðin og svo sorgin
vegna þess að þú færð þann
draum aldrei uppfylltan. Þú áttir
einfaldan draum elsku strákurinn
okkar. Draum um að vera heil-
brigður, geta unnið. Ekki miklar
kröfur það. Við spjörum okkur
vel, enda umkringd góðu fólki.
Guð passar vel upp á okkur eins
og þú baðst hann svo oft að gera.
Vissulega er hjartasár sem er
komið til að vera, en við höfum
það gott í dag. Við höfum eignast
nýtt líf. Við gerum eitthvað
skemmtilegt á afmælisdaginn
þinn í þína minningu, og Jóhanna
heimsækir gröfina þína. Við kom-
um svo í garðinn í sumar þegar
við komum til landsins. Við elsk-
um þig elsku Haukur Freyr.
Mamma og Hannes pabbi.