Póstmannablaðið - 01.10.1942, Qupperneq 13

En hvíldin varð skamvinn, því kl.
5 var farið á fætur, drukkið morgun-
kaffi í flýti og síðan lagt af stað, því
ekki veitti af tímanum. I Kerlingar-
skarði var stanzað og þvoðu menn sér
þar í lækjarsprænu, þar sem ekkert
vatn var fáanlegt í Stykkishólmi til
slíkra hluta. Var svo keyrt áfram, hvíld-
arlaust að heita mátti vestur í Breiðu-
vík, og þurfti að hafa hraðan á, til að
komast yfir Búðaós í tæka tíð. Veðrið
var batnandi, og þótt sólskinslaust væri,
þá var bæði þurrviðri og bjart. Við kom-
Hamraendar.
umst nógu snemma yfir Búðaós og þeg-
ar í Breiðuvík kom, þá var staðar num-
ið. Snæddu menn nú úr mal sínum, en
sumir hituðu te eða kaffi. Var Búða-
hraun skoðað og gengið í fjöll. Var róm-
uð hin mikla náttúrufegurð, sem fyrir
augum blasti, en þó voru það mönnum
nokkur vonbrigði, að jökullinn var
sveipaður skýjaiijúp, sem ekki vildi
hafa sig á brott. En blómleg var sveitin,
græn tún og grundir, smáfossar í hlíð-
unum og fjallaklasi, sem endaði í
vestri á hinum tignarlega Snæfellsnes-
jökli. Eftir 2ja tíma viðdvöl keyrðum
ÚTGEFANDI:
PÓSTMANNAFÉLAG ÍSLANDS
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARMAÐUR:
SVEINN G. BJÖRNSSON
GJALDKERI OG AFGREIÐSLUM.:
GRÍMUR GÍSLASON
KEMUR ÚT 4 SINNUM Á ÁRI
VERÐ KR. 4.00 ÁRG.
PRENTAÐ í
ÍSAFOLDARPRENTSMIÐJU H.F.
______________________
við að Hamraendum, þar sem við borð-
uðum hádegisverð.
En nú var ekki til setu boðið, því enn
þurfti að sæta fjöru til að komast yfir
ósinn á ný. Það gekk þó allt, sem í sögu,
og er við komum að ósnum, þá hafði
jökullinn hrist af sér skýjahjúpinn og
glóði nú í glampandi sól, „með hjálm-
inn skyggnda hvítri líkan mjöll“.
Á Vegamótum var drukkið hið ágæta
kaffi, sem þar var á boðstólum, en síð-
an haldið rakleitt í Borgarnes. Þang-
að komum við klukkan tæplega 7. Fóru
flestir með Laxfossi til Reykjavíkur, en
póstbíllinn fór sömu leið til baka fyrir
Hvalfjörð. Ferðalagið var erfitt, mikil
bílkeyrsla, litlar hvíldir, en allir voru
ánægðir, og höfðu margir aldrei fyrr
á Snæfellsnes komið, og þótti vænt um
að fá tækifæri til að kanna ókunna
stigu. Og er litið er til baka, þá eru erf-
iðleikarnar gleymdir, en ánægjulegar
minningar eftir í hugum manna, og
þótt einhverjir hefðu orð á því, að næsta
sumar skyldi farið í stutta ferð, þá
þykir mér samt ekki ólíklegt, að enn
verði lagt land undir fót og ferðast til
fjarlægra en fagurra staða, þótt tor-
sóttir kunni að vera. A. G.
PÓSTMANNABLAÐIÐ
5