Morgunblaðið - 10.03.2011, Síða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARS 2011
✝ Örn Jóhann-esson var
fæddur í Reykja-
vík 23. ágúst 1942.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 25. febrúar
2011. Foreldrar
hans voru Jóhann-
es Áskelsson jarð-
fræðingur, f. 3.8.
1902, d. 16.1.
1961, og eig-
inkona hans Dagmar Eyvind-
ardóttir, húsmóðir, f. 17.5.
1906, d. 18.2. 1967. Hálf-
bróðir Arnar sammæðra var
Gunnar M. Björnson, bifvéla-
virki, f. 18.11. 1930, d. 24.3.
1986. Faðir hans og fyrri eig-
inmaður Dagmarar var Gunn-
ar G. Björnson, bankaritari,
f. 17.1. 1904, d. 2.5. 1931.
Eiginkona Gunnars er Erla
Ársælsdóttir, f. 30.6. 1930,
börn þeirra eru: 1) Dagmar,
f. 7.5. 1954, sambýlismaður
Rikharð Bess Júlíusson, f.
30.11. 1963, börn hennar eru
Erla Lind og Jón Gunnar. 2)
Ársæll, f. 5.7. 1957, d. 15.6.
1987, maki Erla Inga Skarp-
héðinsdóttir, f.
10.1. 1959, börn
þeirra eru Sara
Ósk og Skarphéð-
inn Örn. 3) Jó-
hanna, f. 3.11.
1961, maki Lúð-
vík Þorvaldsson,
f. 28.8. 1959, börn
þeirra eru Salvör
Gyða, Iðunn og
Þorvaldur.
Örn lauk námi í
rafvirkjun og starfaði hann
við iðn sína í nokkur ár,
lengst af í Rafha. Eftir það
starfaði hann við ýmis versl-
unarstörf, lengst af hjá Stur-
laugi Jónssyni og Co. þar til
hann hætti störfum vegna
aldurs árið 2009. Örn var ein-
staklega fróðleiksfús og voru
áhugamálin hans mörg sem
tengdust m.a. útivist, sögu og
ættfræði. Örn var ókvæntur
og barnlaus en ræktaði fjöl-
skyldu sína af alúð og nutu
frændsystkini hans þess í rík-
um mæli.
Úför Arnar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag, 10. mars
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
Látinn er kær frændi okkar,
Örn Jóhannesson. Eddi, eins og
við systkinin kölluðum hann, var
afabróðir okkar og stór hluti af
lífi okkar. Var hann okkur eins og
afi, ætíð umhyggjusamur í okkar
garð alveg fram á síðasta dag.
Þegar við ung misstum föður
okkar leið ekki sá dagur að hann
hringdi ekki eða kæmi til að at-
huga hvernig við hefðum það. Var
hann einstaklega natinn og barn-
góður.
Að fá að gista hjá Edda frænda
var mikið gleðiefni hjá okkur, þá
var slegið upp veislu eins og hon-
um einum var lagið, myndakvöld
með ís og sætindum. Eddi var
mikill útivistarmaður, vorum við
mjög ung þegar hann byrjaði að
taka okkur með í útivistarferðir,
fræddi hann okkur um náttúruna
þar sem hann þekkti hverja þúfu.
Það voru ófáir bíltúrar þar sem
keyrt var út fyrir borgina, tekin
með veiðistöng og sagðar sögur.
Göngutúrar um vesturbæinn
og niður á höfn með Edda voru
okkur sem ævintýr þar sem hann
þekkti hvert einasta hús og
þekkti næstum alla sem við
mættum og gat sagt hverra
manna þeir voru. Allt eru þetta
ógleymanlegar æskuminningar
sem við búum að alla tíð. Edda er
sárt saknað.
Sara Ósk og
Skarphéðinn Örn.
Með sorg í hjarta vil ég skrifa
nokkur orð um minn elskulega
frænda, Edda.
Hann var afabróðir minn og
fróður vesturbæingur. Eddi var
mér eins og afi og góður vinur.
Hann tók mig með sér í margar
ævintýraferðir, veiðiferðir í
Kleifarvatn þar sem hann kenndi
mér að renna fyrir fisk og um leið
að fræða mig um allt sem var í
kringum mig. Ég minnist með
ánægju ótalmargra bíltúra,
göngu- og hjólaferða með frænda
mínum, þar sem ég skemmti mér
alltaf konunglega.
Heimsóknir hans til okkar
einkum um helgar þar sem við
fengum okkur kaffi og meðlæti
sem hann keypti í Kolaportinu,
ég syfjaði unglingurinn lá fram á
borðið og hlustaði á Edda,
mömmu og pabba tala um lífið og
tilveruna sem var notalegt og
þægilegt.
Eddi var alltaf með okkur á að-
fangadagskvöld, fastur hluti af
helgihaldinu og sannur gleðigjafi.
Hann var órjúfanlegur hluti af lífi
okkar, tók þátt í öllum okkar
gleðistundum sem og erfiðum
stundum. Ég er þakklát fyrir
þann tíma sem við áttum saman
og þær yndislegu minningar sem
hann skilur eftir í hjarta mínu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem.)
Iðunn Lúðvíksdóttir.
Eddi frændi spilaði stórt hlut-
verk í mínu lífi. Hann var afa-
bróðir minn en var mér ávallt
eins og afi.
Ég á minningar um ótal ferðir
sem hann fór með mig og börnin í
fjölskyldunni. Hvort sem það
voru gönguferðir, veiðiferðir,
skoðunarferðir eða bara bílferð
úr bænum. Hann var einstaklega
fróður um sögu og staðhætti. Í
ferðalögum var hann duglegur að
segja manni frá hinu og þessu
tengdu staðnum sem við vorum á
og yfirheyrði mann gjarnan á
bakaleiðinni.
Eddi var mikill áhugamaður
um ættfræði. Hann spurði iðu-
lega fólk sem hann hitti hverra
manna það væri og oftar en ekki
þekkti hann til, enda þekkti hann
gríðarmargt fólk.
Eddi átti mikið safn af gömlum
bókum og var duglegur að gauka
að manni einni og einni úr safn-
inu. Oftast skrifaði hann litla
kveðju inn í kápuna á bókinni sem
mér þykir dýrmætt að eiga í dag.
Það er skrítin tilhugsun að
Eddi muni ekki heilsa mér aftur
með sínu þétta og sterka handa-
bandi. Ég kveð kæra frænda
minn með söknuði í hjarta en
mun hlýja mér við minningarnar
sem ég á um hann.
Salvör Lúðvíksdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Föstudaginn 25. febrúar var
frændi minn Örn Jóhannesson
kallaður skyndilega og óvænt
burt er hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu. Hann sem hafði
komið við hjá mér daginn áður og
fært mér blóm og samúðarkveðj-
ur vegna fráfalls móður minnar.
Þann dag fór hann einnig að leiði
foreldra sinna í Hólavallakirkju-
garði til að fjarlægja jólaskraut,
en þar mun hann nú sjálfur verða
lagður til hinstu hvílu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Tengsl okkar Edda hafa verið
náin og sterk um margra ára
skeið. Hann reyndist mér góður
og traustur frændi, stoð og stytta
sem ég gat leitað til og treyst á.
Eddi var ákaflega barngóður og
þegar ég var krakki var hann
mikill uppáhaldsfrændi minn.
Hann reyndist jafnframt börnum
mínum, þeim Kristínu Jónu, Vil-
borgu Lilju og Óskari Erni, ákaf-
lega vel eða eins og besti afi.
Hann hafði mikinn áhuga á öllu
því sem þau tóku sér fyrir hend-
ur, mætti á tónleika sem þau léku
á og fylgdist með íþróttaiðkunum
þeirra og námsframvindu. Oft
kom hann færandi hendi, ýmist
með eitthvað góðgæti eða út-
hugsaða hluti, t.d. tengda veiði.
Eddi var hafsjór af fróðleik sem
tengdist landi okkar og þjóð,
hafði mikinn áhuga á ættfræði og
virtist auk þess vita allt um flug-
vélar og skip. Þá var hann ákaf-
lega fróður um sögu Reykjavík-
ur. Eddi var mikill náttúru-
unnandi, var duglegur að ferðast
og fór marga gönguferðina úti í
náttúrunni en einnig um götur
borgarinnar. Gott var að leita til
Edda þegar ætlunin var að fara í
ferðalag innanlands, hvort sem
það var í nágrenni höfuðborgar-
innar eða eitthvað lengra. Miðlaði
hann þá ýmsum áhugaverðum
upplýsingum sem tengdust þeim
stöðum sem ætlunin var að
ferðast um og skoða.
Þau eru ótal mörg hin ánægju-
legu minningabrot sem koma upp
í hugann á kveðjustund sem þess-
ari og margt að þakka fyrir. Ég
er þó fyrst og fremst ákaflega
þakklát fyrir þá gæfu að hafa haft
Edda sem samferðamann í lífinu,
samferðamann sem gott var að
hafa sér við hlið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta
skalt.
(Vald. Briem)
Stefanía G. Sæmundsdóttir.
Hann gekk hér um að góðra
drengja sið,
gladdi mædda, veitti þreyttum lið.
Þeir fundu best sem voru á vegi
hans
vinarþel hins drenglundaða
manns.
Þó ævikjörin yrðu máski tvenn,
Hann átti sættir jafnt við Guð og
menn.
( G.J.)
Við vorum átta bekkjarbræð-
urnir í Melaskólanum sem héld-
um hópinn, nánast alla daga, oft-
ast allir saman. Við áttum athvarf
á heimilum hvers annars, ekki
síst á Sólvallagötunni hjá foreldr-
um Arnar. Jóhannes, faðir Arnar,
stofnaði með okkur Cowboy-fé-
lagið. Allir sem áttu hatta í ætt
við kúrekahatta gátu gerst fé-
lagar. Í lögunum stóð, að menn
skyldu taka ofan fyrir gömlum
konum og einnig þegar gengið
var fram hjá kirkjugarði.
Örn var ógiftur og barnlaus.
Hann sýndi fjölskyldu sinni, vin-
um og kunningjum mikla rækt-
arsemi, var sannkallað tryggða-
tröll. Fyrir nokkrum árum átti
hann frumkvæði að því að kalla
okkur gömlu bekkjarfélagana
saman. Urðu það miklir fagnað-
arfundir. Sumir okkar höfðu ekki
sést árum saman. Sammælst var
um að við skyldum hittast á ári
hverju og föstudaginn 25. febrúar
var heimboð undirbúið hjá einum
okkar.
Við mættum stundvíslega, en
Örn var ekki kominn. Það var
ekki honum líkt sem alltaf var svo
stundvís. Við höfðum verið í síma-
sambandi daginn áður og hafði
hann þá um daginn farið að leiði
foreldra sinna og snyrt. Sagðist
hann hlakka til fundarins. Nú
svaraði hann ekki símanum og við
urðum áhyggjufullir. Við höfðum
samband við ættingja Arnar sem
síðan komu að honum látnum.
Samfundirnir urðu með öðrum
brag en ætlað var.
Örn var mannblendinn og ræð-
inn, auðsýndi náungakærleika og
studdi margan manninn sem leit-
aðist við að fóta sig aftur í lífinu. Í
honum bjó mikil barnelska og
naut hann þess að umgangast
yngri kynslóðina sem hann upp-
fræddi og miðlaði til úr eigin
reynslubrunni.
Örn átti ýmis áhugamál.
Lengst af var hann mikill ferða-
garpur. Um tíma var hann virkur
í björgunarsveit Slysavarna-
félagsins. Veiðiskapur og útivist
átti vel við hann. Seinni árin tók
hann til við tréskurð og hafði
gaman af.
Einn okkar skrapp með Erni
til Grindavíkur á góðum degi sl.
janúar og var ekið út á Hópsnes
þar sem sjá má hvernig kraftur
úthafsins hefur þeytt skipum sem
strönduðu við nesið upp á þurrt
land. Hafið og farkostir þess voru
Erni ætíð mikið áhugaefni. Stigið
var úr bílnum við Hópsnesvitann
og sem ferðafélagarnir stóðu
þarna í köldu björtu veðrinu
sannaðist enn hvílíkur þekking-
arbrunnur Örn var um land sitt
og sögu. Hvert sem litið var
kunni hann skil á bæjarnöfnum
og kennileitum. Þá kunni hann og
fjölda frásagna af mönnum og at-
burðum og sögukorn ýmiskonar
tengd svæðinu. Það voru forrétt-
indi að eiga slíkan vin.
Það eru ekki bara við gömlu fé-
lagarnir sem söknum nú góðs
drengs, heldur allir þeir fjöl-
mörgu sem hann þekktu og nutu
hans hlýju og góðu nærveru.
Blessuð sé minning Arnar Jó-
hannessonar.
Birgir, Börkur, Einar,
Guðjón, Guðmundur,
Herbert, Jón Þór, Þórður.
Nú heilsar vorið brátt og áfram
birtir
við blæinn þýða er gróska í moldu
sefur.
En þó í huga skjótt með sorg hér
syrtir,
því sýnum horfinn líf til baka ei
gefur.
Við munum Örn á mildum
árdagsfundum
á mörkum dægra er gleymdum
hugans viðjum.
Og honum, sem mun gista á æðri
grundum,
á greiðri leið við fararheilla biðjum.
(B.V.G.)
Með virðingu og þökk.
F.h. Árdagshópsins
á Tíu dropum,
Ýrr Bertelsdóttir.
Örn Jóhannesson
Nú er hún frænka okkar far-
in.
Ponta eins og við kölluðum
hana alltaf frá því að við vorum
börn, systir hans pabba, skilur
eftir stórt skarð.
Það var alltaf gaman að hitta
hana og spjalla við hana, hún
var skemmtilega ákveðin og
samkvæm sjálfri sér, öll hennar
framkoma og það hvernig hún
bar sig sagði manni að hún vissi
nákvæmlega hver hún var.
Sigga var sterkur karakter og
betra að hafa hana með sér en á
móti, hún var dugleg að tileinka
sér nýja hluti eins og facebook,
sms og allt það sem notað er í
dag.
Það var mjög gott að eiga
Sigríður Svanlaug
Heiðberg
✝ Sigríður Svan-laug Heiðberg
fæddist í Reykjavík
30. mars 1938. Hún
andaðist á líkn-
ardeild Landakots-
spítala þriðjudag-
inn 22. febrúar
2011.
Sigríður var
jarðsungin fimmtu-
daginn 3. mars
2011.
hana að, það var
gott að tala við
hana, lífsreynda og
kærleiksríka kon-
una.
Hvernig Sigga
tókst á við veikindi
sín segir eiginlega
mest um hana, með
þvílíkri ró og æðru-
leysi og ekki vant-
aði húmorinn í hana
þó að illa væri hald-
in, já og þakklætið hafði hún
líka.
Við fórum til hennar í Katt-
holt sumarið 2008 og fengum lít-
inn kettling, kettlingurinn varð
mikið veikur hjá okkur og það
var ekki fyrr en hún frænka mín
tók málin í sínar hendur að dýr-
inu var hjálpað almennilega og
komst í lag, fyrir það er ég
henni mjög þakklát. Hún lagði
mikið á sig fyrir óskilakisur og
hafði óþrjótandi orku og blíðu
þegar kom að því að bjarga
þessum greyjum.
Elsku Einar, megi góður guð
vera með þér og Daníel, hún var
heppin að eiga þig, það eiga ekki
allir svo hlýjan ástvin.
Ragnhildur og
Þórey Heiðberg.
Ég var slegin
doða þegar ég fékk
fregnir af mjög svo
ótímabæru fráfalli þínu. Ég get
ekki hugsað mér að ég eigi aldrei
eftir að sjá bros þitt aftur og
heyra hlátur þinn og húmor, að
ég fái ekki þitt þétta faðmlag og
góðu nærveru aftur. Við deildum
áhyggjum og draumum því alltaf
var hægt að treysta þér, sama
hvað. Þú varst hetjan mín, svo
sterkur en samt svo viðkvæmur,
skilningsríkur og trúr. Elsku
Einar bróðir, ég fyllist svo miklu
tómarúmi þegar ég átta mig á því
að þú sért farinn því þú lifir að ei-
lífu í hjarta mínu, vaxandi sorg
þegar ég er tengd raunveruleik-
anum þar sem doðinn er enn,
kannski afneitun. Það verður erf-
itt að sleppa þér því óendanlegur
söknuður verður alltaf, að það
Einar Trausti
Sveinsson
✝ Einar Traustifæddist í
Reykjavík 18. apríl
1982. Hann lést 20.
febrúar síðastlið-
inn. Einar Trausti
var jarðsunginn
frá Borgarnes-
kirkju 5. mars
2011.
vanti þig í systk-
inahópinn er
óbætanlegt. En
mig langar samt
að þakka þér fyrir
góðu stundirnar,
fallegu minning-
arnar, auðmýktina
sem þú kenndir
mér og þrautseigj-
una sem þú sýndir
mér. Það er samt
erfitt að kveðja þig
með orðum þó að
ég sé að reyna það hér, elsku
Einar Trausti, takk fyrir allt
saman.
Þín stóra systir,
Helga Rós.
Það er erfitt að sætta sig við
þá staðreynd að við, sem þekkt-
um þig, Einar, fáum aldrei aftur
að setjast niður með þér og ræða
um okkar hjartans mál. Ég vildi
óska þess að ég gæti hitt þig og
farið yfir okkar tíma saman og
þakkað þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum. Þótt ég
hefði ekki nema einn dag, eitt
kvöld eða bara rétt eitt andartak
til að fá að kveðja þig með einni
fallegri kveðju, þá væri sú stund
svo ómetanleg. Því miður fæ
hvorki ég né aðrir sem þekktu
þig að eiga þessa óskastund með
þér, elsku Einar, en það sem við
fáum í staðinn eru minningarnar
sem þú hefur gefið okkur, minn-
ingin um þinn einstaka hlátur og
þína einstöku nærveru mun gefa
okkur fallegar myndir af liðnum
tímum. Það vitum við öll sem
þekktum þig að það voru forrétt-
indi að eiga þig að, þó að tíminn
sem við áttum hafi verið allt of
stuttur.
Það er svo margs að minnast
og svo margs að sakna nú þegar
þú ert farinn Einar. Tímanna
þegar við vorum yngri og við
hjóluðum á æfingar, þú á bláa
þríhjólinu þínu, og við brunuðum
niður Þorsteinsgötuna. Oftar en
ekki fórum við aðeins of hratt
sem endaði í árekstrum og
stundum nokkrum veltum. En
það aftraði þér aldrei að detta
eða í þessum tilvikum að velta,
þú stóðst alltaf upp og lést ekki á
neinu bera. Ég man líka svo vel
að þegar ég æfði frjálsar en þú
fótbolta, þá fékkst þú mig til að
koma í fótboltann enda höfðum
við þá í ófá skiptin spilað saman á
malarvellinum fyrir neðan Þórð-
argötuna. Þú vildir alltaf að ég
færi að æfa og ég man hvað mér
fannst þú ótrúlega góður í mark-
inu og ef ekki hefði verið fyrir
fötlunina þá sagði ég alltaf að þú
hefðir orðið besti markmaðurinn
í heiminum. Ég man hvað ég var
stoltur af þér þegar þú fórst að
keppa í frjálsum og bættir þig
svo mikið á nokkrum árum, ég
kom líka stundum á æfingar með
þér fyrst þegar þú varst að byrja,
enda fannst mér svo gaman að
fylgjast með þér standa þig
svona vel. Áður en ég vissi af
varst þú farinn að keppa á stór-
mótum og setja heimsmet, ég var
ótrúlega stoltur af þér og verð
það alltaf. Seinna hlógum við allt-
af að því hvernig við skiptum, þú
hættir í fótbolta og byrjaðir í
frjálsum og ég hætti í frjálsum
og byrjaði í fótbolta, samt vildum
við alltaf að við hefðum getað æft
saman sömu íþrótt.
Minningarnar um okkar tíma
saman Einar eru endalausar og
þær eiga það allar sameiginlegt
að vera góðar, ég man ekki eftir
því öll þessi ár að við höfum deilt
um eitthvað, nema mögulega
þegar ég var tapsár eftir að þú
hafðir unnið mig í skák eða ein-
hverju öðru spili, en aldrei man
ég eftir að þú hafir skipt skapi
heldur hlóstu bara að vitleysunni
í mér. Það hefði verið gaman að
rifja upp allar þessar stundir
okkar við betra tilefni, ég veit að
þú hefðir haft gaman af því. Ör-
lögin gripu hins vegar inn í og þú
sveifst upp frá okkur. En þó að
við munum ekki eiga fleiri stund-
ir saman þá mun ég taka minn-
inguna um þig með mér hvert
sem ég fer, þú munt búa í hjört-
um okkar sem þekktum þig.
Þinn frændi og vinur,
Helgi Pétur Magnússon.