Morgunblaðið - 10.03.2011, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MARS 2011
Afi minn, Guð-
mundur Ingvi, var aldrei kallað-
ur neitt annað en „afi Gúmm“ af
okkur barnabörnunum. Afi
Gúmm var þvílíkur meistari í alla
staði og einn af þeim mönnum
sem ég hef mest litið upp til.
Minningarnar úr Hvassaleit-
inu eru ófáar, en þar hittist fjöl-
skyldan iðulega í kaffi um helgar
að ógleymdum öllum jólaboðun-
um. Ég var svo heppinn að búa í
Hvassaleitinu hjá afa Gúmm og
ömmu Stínu hálfan vetur, þegar
ég var á fyrsta ári í Verzló, en
þau bjuggu aðeins spölkorn frá
skólanum. Á þessum tíma kynnt-
ist ég afa betur, enda eyddum við
mörgum kvöldstundum saman
að spjalla um allt um mögulegt.
Afi var ákaflega yfirvegaður
og mjög góð fyrirmynd, því hann
var svo klár maður en líka svo
hógvær og jarðbundinn. Ég man
þegar ég var lítill strákur og
lenti í einhverju veseni, þá
ímyndaði ég mér oft hvernig afi
myndi bregðast við hinum og
þessum aðstæðum. Ég man líka
að ég var dálítið fúll út í sjálfan
mig á unglingsárum fyrir að vera
ekki jafn hógvær og afi, því ég
Guðmundur Ingvi
Sigurðsson
✝ GuðmundurIngvi Sigurðs-
son fæddist 16. júní
1922. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 21. febr-
úar 2011.
Útför hans var
gerð frá Háteigs-
kirkju 3. mars
2011.
fann oft hjá mér til-
hneigingu til að
deila sögum af góð-
um einkunnum í
skólanum, eða fal-
legu marki skoruðu
á knattspyrnuvell-
inum, með vinum og
kunningjum. Að
monta sig er það
kallað á góðri ís-
lensku!
Ég man hvað ég
dáðist að þessum karli, afa mín-
um, því hann var alltaf svo yf-
irvegaður, en samt svo hress og
skemmtilegur. Hann var ákaf-
lega fyndinn og með virkilega
góða kímnigáfu. Og við afi hlóg-
um oft saman. Afi var heiðurs-
maður og með góðan smekk. Það
sannast sennilega best á því að
ég sá hann aldrei öðruvísi en óað-
finnanlega klæddan í flottum
jakkafötum og stífbónuðum
skóm. Það hefur verið sagt um
okkur föður minn að við kunnum
að klæða okkur og það er nokkuð
öruggt að þau áhrif koma beint
frá afa Gúmm. Afi var líka alltaf
að kenna mér eitthvað þegar ég
bjó hjá honum í Hvassaleitinu,
vísur, latneska frasa, eða ýmsa
málshætti. Það má líka segja að
afi hafi alltaf verið „léttur“ í þeim
skilningi að hann var svo jákvæð-
ur, sá björtu hliðarnar á hlut-
unum og var alltaf í góðu skapi.
Afi Gúmm lagði manni línurn-
ar og honum var umhugað um að
börn sín og barnabörn hefðu
metnað og nýttu hæfileika sína
til fulls. Hann var alltaf að spyrja
um árangur í námi og lagði á það
áherslu að menn gengju veg
hinna æðri mennta.
Ég man að ég var stoltur af
því að vera svolítið líkur afa og
ég bar mig oft saman við hann.
Við stunduðum báðir knatt-
spyrnu og badminton af krafti,
afi stundaði reyndar síðarnefndu
íþróttina vel fram yfir sjötugt.
Og við höfðum báðir mikinn
áhuga á enska boltanum og skák,
en ég hætti að tefla snemma á
unglingsárum.
Minningin um afa mun lifa alla
tíð. Ef mér hlotnast sú gæfa að
eignast afkomendur mun ég
reyna eftir fremsta megni að
kenna þeim þau góðu gildi sem
afi lagði áherslu á. Og leiða þau í
allan sannleik um hinn mikla
meistara afa Gúmm.
Blessuð sé minning þessa
sanna heiðursmanns.
Þorbjörn Þórðarson.
Afi minn hefur fengið hvíldina.
Hann hefur átt góða ævi, alið af
sér góða fjölskyldu, átt gríðar-
lega farsælan starfsferil og verið
fyrirmynd annarra. Varla er
hægt að óska sér nokkurs meira.
Ég hef orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að læra af honum á
mörgum sviðum, hvort sem það
voru kennslustundir í tafli í stof-
unni í Hvassaleitinu sem barn
eða í golfi uppi á Korpu á ung-
lingsárunum. Þegar ég byrjaði í
lagadeildinni héldu kennslu-
stundirnar áfram en afi krafðist
þess að fá að hjálpa mér í gegn-
um niðurskurð Almennunnar á 1.
ári laganámsins. Hann tók mig
nánast annan hvern dag upp á
stofu til sín og hlýddi mér yfir
námsefnið og lét mig þylja upp
hinar og þessar reglur, hugtök
og dóma. Mér fannst ávallt eins
og ég væri að trufla hann í störf-
um sínum en hann hélt því alltaf
fram að ég væri í raun að gera
honum greiða, að honum veitti
ekki af að rifja upp og að allir
lögfræðingar þyrftu „að baða sig
upp úr laug lögfræðinnar reglu-
lega“.
Í þessum einkatímum fór ég
fyrst að kynnast afa mínum af
einhverri alvöru og áttaði mig á
því hversu stórkostlegur maður
hann í raun var. Hann var fyrst
og fremst mannvinur og sann-
gjarn, skarpgreindur og vel les-
inn. Hann sá alltaf það góða í
mönnum sem og umbjóðendum
sínum þótt þeir væru oftar en
ekki þrælsekir. Aumingjagóður
er orð sem ég hef heyrt marga
segja um afa. Því miður náði ég
aldrei að vinna við hlið afa míns
en þegar ég byrjaði að vinna og
hitti gamla starfsbræður hans
var mér enn meira ljóst hversu
mikil áhrif hann hefur haft á
aðra í kringum sig. Þessi mann-
gæska hans er, og verður mér,
alltaf minnisstæð og ég vona að
ég hafi náð að læra eitthvað af
honum á því sviði einnig. Margar
kærar minningar koma upp í
hugann og ég er þakklátur fyrir
þann tíma sem við fjölskyldan
áttum með honum og ömmu
Kristínu. Hann hugsaði ákaflega
vel um ömmu í veikindum henn-
ar og kvartaði aldrei. Hann var
einstaklega barngóður en börn-
um okkar, Thelmu og Sigurði,
fannst alltaf gaman að koma til
hans á Eir og gefa honum súkku-
laði. Við minnumst þess með
hlýju hversu mikið birti yfir hon-
um þegar dóttir okkar lagði hönd
sína í stóran lófa hans og kyssti
hann á kinnina þegar þau kvöddu
hann í hinsta sinn. Við kveðjum
einstakan mann og þökkum fyrir
allar góðu minningarnar.
Hvíl í friði, elsku afi og langafi.
Guðmundur Ingvi
Sigurðsson.
Þeir voru ólíkir en nánir
bræður og vinir Halldór Þor-
steinsson og Haukur, faðir
minn heitinn. Halldór var slá-
andi líkur afa mínum Þorsteini
og faðir minn ömmu minni, El-
ínu. Traustir, tryggir og sterkir
persónuleikar voru þeir báðir.
Halldór var einn af þessum
mönnum sem er einstaklega
gott að vera nálægt. Hann var
hægur, hlýr og ljúfur en líka
mjög léttur og skemmtilegur. Í
gegnum árin var samgangur
mikill milli fjölskyldna okkar.
Ég man bæði sem barn og ung-
lingur að þegar von var á Hall-
dóri í heimsókn þá var víst að
yrði gaman. Glettin tilsvör og
framkoma var einkennandi, en
samt alltaf þessi undirliggjandi
þétti og hlýi persónuleiki.
Halldór starfaði sem flug-
virki bæði á Íslandi og í Banda-
ríkjunum. Þegar hann og Rósa
eiginkona hans ákváðu að flytja
til Ameríku var ekki laust við
að yfir því hvíldi framandi æv-
intýrablær. Á þeim tíma var
ekki eins algengt að fólk flygi
til annarra landa og nú tíðkast.
Mínar fyrstu ferðir til útlanda
voru sem unglingur í heimsókn
til Halldórs og Rósu á heimili
þeirra í New York. Allt var
framandi í umhverfi þeirra; sól-
in, hitinn, rakinn, gróðurinn og
fólk með annan litarhátt en
hvítan. Þarna opnaðist heimur
Halldór
Þorsteinsson
✝ Halldór Þor-steinsson fædd-
ist á Höfðabrekku í
Mýrdal 26. ágúst
1926. Hann lést á
Landspítala,
Landakoti, 20.
febrúar 2011. Útför
hans var gerð frá
Hafnarfjarð-
arkirkju 6. mars
2011.
sem var gjörólíkur
þeim sem maður
átti að venjast á Ís-
landi. Sem fullorðin
lá leiðin oft um
heimili þeirra í
New York og síðar
í Baltimore, en þar
bjuggu þau þar til
Rósa lést fyrir
nokkrum árum.
Ætíð var mér tekið
af mikilli gestrisni
og hlýju. Heimili þeirra stóð
manni opið eins og manns eigið.
Á efri árum og einkum eftir
að Halldór flutti aftur til Ís-
lands hafði hann meiri tíma fyr-
ir hugðarefni sín svo sem að
mála málverk. Ættin og forfeð-
urnir áttu einnig hug hans.
Hann hugsaði oft til þess staðar
þar sem hann var fæddur og
uppalinn, Höfðabrekku í V-
Skaftafellssýslu. Þá stóð bærinn
uppi á höfðanum í stað þess að
vera niðri við hlíðar hans eins
og nú. Síðustu árin átti ég oft
ómetanlegar stundir með Hall-
dóri þar sem við ræddum um
ættfeður og lífið í sveitinni áður
fyrr. Hann var hafsjór af fróð-
leik sem reynt var að skrá og
muna. Í nokkur ár var ég með í
undirbúningi bók með ljóðum
og málverkum eftir afa minn
Þorstein. Halldór hafði mikinn
áhuga á gerð þessarar bókar og
fann ósjaldan fleiri ljóð sem
gætu átt heima í bókinni.
Ljóða- og málverkabókin var að
mestu fullunnin og Halldór bú-
inn að fá hana í hendur áður en
hann lést, sem er vel.
Halldór verður jarðsettur á
Höfðabrekku, uppi á höfðanum
sjálfum, í gamla grafreitnum,
ekki langt þaðan sem bærinn
stóð. Útsýnið frá staðnum á
Hjörleifshöfða, sandinn og sjó-
inn er ægifagurt. Þarna ákvað
Halldór að skyldi verða sinn
hvíldarstaður, á sama stað og
hann fæddist. Sérstakt er að
velja að vera jarðsettur á slík-
um stað, en frændi minn Hall-
dór var einstakur maður. Hans
er og verður sárt saknað.
Vegna starfa erlendis í vetur
get ég því miður ekki verið við-
stödd útför þessa kæra föður-
bróður míns. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur sendi ég börn-
um Halldórs, Guðmundi, Þor-
steini og Elsu, og fjölskyldum
þeirra.
Valgerður Hauksdóttir.
Halldór Þorsteinsson flug-
virki, vinur minn og samstarfs-
maður til margra ára, er látinn.
Hann lést á Landakotsspítala í
Reykjavík eftir nokkra legu
þar. Hann missti heilsuna á
ýmsa vegu síðustu árin, en lá á
spítalanum nokkrar vikur til
hins síðasta og lést svo að
morgni dags hinn 20. febrúar
síðastliðinn, öllum mikill harm-
dauði. Hann vann mesta sína
starfsævi hjá Flugfélagi Íslands
og síðar Flugleiðum, eftir sam-
einingu Flugfélags Íslands og
Loftleiða. Ég vann allan tímann
hjá Loftleiðum, síðar Flugleið-
um, þar sem vegir okkar Dóra
mættust.
Hann var afar fær í sinni
grein og var ætíð leitað til hans
með ýmsar illleysanlegar bilan-
ir til úrlausnar, hvar sem hann
var staddur í það skiptið. Alltaf
gat hann leyst vandann, oft í
gegnum símann, en hann var
staðsettur á ýmsum útstöðvum
Flugleiða af og til. Ég kynntist
honum persónulega mest er við
vorum báðir staðsettir í „Prest-
wick“ um margra mánaða skeið
við eftirlit á CL-44, eða „Mons-
anum“, þegar þeim var breytt
úr farþegavélum í fraktvélar,
eftir að Flugleiðir tóku DC 8-
flugvélarnar í notkun. Var sér-
lega ánægjulegt að starfa með
Halldóri vegna persónuleika
hans og gæða. Var hann sérlega
geðprúður vinnufélagi, og síðar
persónulegur vinur, svo og fjöl-
skyldur okkar. Við bjuggum um
nokkurra ára skeið á Long Isl-
and, NY, og var tiltölulega stutt
á milli heimila okkar. Hittust
því fjölskyldurnar oft og áttu
góðar stundir saman.
Halldór missti konu sína
Rósu meðan þau bjuggu ennþá í
Bandaríkjunum. Tók hann það
áfall afar nærri sér og fluttist
skömmu síðar til Íslands. Bjó
hann síðustu ár sín hjá Þor-
steini, syni sínum.
Ég votta börnum Halldórs og
öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð við fráfall hans.
Guð blessi hann.
Baldur Bjarnasen.
„Hún fer að engu óð, er öll-
um mönnum góð og vinnur
verk sín hljóð.“ Þessi ljóðlína
úr einu kvæða Davíðs Stef-
ánssonar kemur upp í hugann
þegar við kveðjum Ingveldi
Albertsdóttur Bachmann. Það
var einmitt manngæska og
kærleikur, fórnfýsi og hóg-
værð sem einkenndi öðlings-
konuna Ingu.
Árið 1992 keyptum við
hjónin íbúð í Bólstaðarhlíð-
inni. Í íbúðinni á móti okkar
bjuggu Inga og Skúli og má
með sanni segi að íbúðarvalið
hafi verið innsiglað þar sem
við þekktum mannkosti ná-
grannanna.
Það kom líka fljótt í ljós að
betra fólk en þau var ekki
hægt að fá í nábýli, sem þetta.
Sigga kynntist þeim hjónum
á unglingsárunum þegar hún
og Peta voru saman í Versló.
Sigga var því heimagangur í
Bólstaðarhlíðinni og kynntist
snemma góðu atlæti Ingu.
Þegar vinkonurnar komu heim
úr skóla var þeim mætt með
heimabökuðu brauði og öðrum
kræsingum. Umhyggjan sýndi
sig líka í því hversu Ingu var
annt um að fylgjast með öllu
daglegu lífi ungu vinkvenn-
anna.
Það var því ánægjulegt að
endurnýja kynnin við þau
hjón. Inga og Skúli hlúðu að
okkur og heimili þeirra stóð
okkur opið. Þannig kynntumst
við stórfjölskyldu þeirra náið,
sem er okkur afar mikils virði
í dag.
Ingveldur Alberts-
dóttir Bachmann
✝ Ingveldurfæddist á bæn-
um Hrauntúni í
Leirársveit í Borg-
arfirði 10. maí
1923. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu í Boðaþingi í
Kópavogi 7. febr-
úar 2011.
Útför Ingveldar
fór fram frá Há-
teigskirkju 16.
febrúar 2011.
Börnunum okk-
ar tóku þau eins
og sínum eigin
barnabörnum. Það
var ekki haldið af-
mæli svo ekki
væri fyrst leitað
til Ingu með ráð-
leggingar um
bakstur og veit-
ingar. Inga var
meistari í matar-
gerð og oftar en
ekki kom hún færandi hendi
með alskyns góðgæti úr eld-
húsinu sínu. Inga bankaði
gjarnan upp á og rétti fram
poka með þeim orðum að hún
hefði verið að steikja fiskiboll-
ur og hvort við vildum ekki
smakka á þeim. Við fullyrðum
að það fyrirfinnast ekki betri
fiskibollur í víðri veröld en
bollurnar hennar Ingu.
Merima hændist mjög að
Ingu. Milli þeirra myndaðist
samband þar sem virðingin
hvorrar gagnvart annarri var í
fyrirrúmi og allar samveru-
stundir nýtti Inga til að fræða
og þroska barnið.
Við getum aldrei fullþakkað
allt það sem Inga gerði fyrir
okkar fjölskyldu. Allt var það
gert með gleði og án tilætl-
unarsemi. Þegar við heimsótt-
um Ingu í hinsta sinn, skömmu
fyrir andlátið, þakkaði hún svo
hlýlega fyrir samveruna í
gegnum árin. Þakkarskuldin
er hins vegar öll okkar.
Nú hefur Inga kvatt jarð-
vistina, en minningin um hina
góðu konu sem við viljum
gjarnan hafa sem fyrirmynd
mun lifa áfram.
Þó að mannlýsingin í ljóðinu
„Konan sem kyndir ofninn
minn“, sem vitnað er í hér í
upphafi, eigi ekki við Ingu
nema að litlu leyti, þá var hún
sannarlega konan sem kynti
„sálarofn“ okkar með sinni
gæsku og hlýju.
Far þú í friði, elskulega vin-
kona.
Sigríður Guðmunds-
dóttir og Kristján Jón
Eysteinsson.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýju við andlát og útför
ástkærs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa og langafa,
STEFÁNS JÓNSSONAR
bónda,
Borgarhóli,
Blönduhlíð.
Soffía Jakobsdóttir,
Rósa María Stefánsdóttir, Halldór Jónsson,
Jón Stefánsson,
Kristín Sólveig Stefánsdóttir, Sæþór Steingrímsson,
Gestur Freyr Stefánsson, Hjördís Anna Helgadóttir,
Sigríður Stefanía Stefánsdóttir, Jónas Heiðdal Helgason,
Jakob Sævar Stefánsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐLAUGUR BJARNI GUÐMUNDSSON
bifreiðarstjóri,
Þorsteinsgötu 12,
Borgarnesi,
andaðist á Dvalarheimili aldraðra, Borgar-
nesi, mánudaginn 7. mars.
Útförin fer fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Dvalarheimili aldraðra,
Borgarnesi.
Jóhanna Birna Þorsteinsdóttir,
Guðrún Fjeldsted,
Guðjón Guðlaugsson, Guðríður Hlíf Sigfúsdóttir,
Halldór Guðni Guðlaugsson, Guðrún Birgisdóttir,
afa- og langafabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins. Smellt
á reitinn Senda inn efni á forsíðu mbl.is og viðeigandi efnisliður valinn.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn.
Minningargreinar