Morgunblaðið - 07.04.2011, Qupperneq 27

þá nýflutt til Íslands frá Kanada
og sáum eins og gengur og gerist
að kynna mætti hér á Fróni ým-
islegt sem tíðkaðist í fyrri heim-
kynnum.
Er skemmst frá að segja að
Sigurður var strax með á nótun-
um og vann hann síðan af miklum
krafti að skipulagningu og fram-
kvæmd á „Hjólreiðadeginum
mikla“ með vígorðinu „hjólað í
þágu þeirra sem geta ekki hjól-
að“.
Hann stofnaði undirbúnings-
nefnd þar sem voru fulltrúar ým-
issa félagasamtaka, ásamt full-
trúa frá umferðardeild
lögreglunnar og félagi ungra
áhugamanna um hjólreiðar.
Kvennadeild Styrktarfélagsins
varð öflugur bakhjarl og þátttak-
andi í þessum vinnuhópi.
Unnið var að undirbúningi með
ýmsum hætti, farið í skólana og
skrifað í blöð. Dagurinn rann upp
og þúsundir hjólreiðamanna
streymdu frá skólum, heima-
hverfum sínum eða heimabæjum
niður í miðbæ Reykjavíkur og
enduðu á Lækjartorgi þar sem
þeir afhentu gjafir sínar. Víst er
að aldrei hafa jafnmargir verið á
ferð í einu á reiðhjólum sínum í
borginni og þennan dag.
Leikurinn var endurtekinn
næsta árið en frá og með þriðja
ári tók Kvennadeild Styrktar-
félagsins að sér hjólreiðadaginn af
miklum dugnaði. Alllöngu síðar
skipulagði svo Íþróttafélag fatl-
aðra ásamt öðrum hinn árlega
hjólreiðadag nokkur ár.
Svipur hjólreiðadagsins hafði
tvær hliðar. Annars vegar var til-
gangurinn sá að auka skilning á
aðstæðum fatlaðra og lamaðra og
styrkja viðeigandi málefni með
vænu fjárframlagi. Hins vegar var
bent á nauðsyn fólks á hollri
hreyfingu og á farartæki sem væri
hollara en bíllinn. Á þessum degi
voru líka skipulagsfræðingar
Reykjavíkur minntir á tilvist hjól-
reiðamanna og kröfur um hjól-
reiðastíga og greiðar leiðir hverfa
á milli. (Sjá annars ritling minn,
Við ævihvörf, sem finna má við leit
á Google).
Sigurður Magnússon var mað-
ur eigi einhamur. Ég minnist þess
nú með þakklæti hvernig þessi
galdramaður á sviði skipulags og
framkvæmda töfraði fram fyrir
mín vesölu orð um boðskap úr
öðru landi, mikinn viðburð, já,
stórar stundir á leiksviði raun-
veruleikans þar sem þúsundir
manna tóku þátt um alla borg.
Vonandi kemur fram á sjónarsvið-
ið fyrr eða síðar arftaki Sigurðar
sem tekur upp þráðinn og hrindir
af stað hjólreiðadegi með sinn tvö-
falda tilgang.
Ég votta Sigrúnu konu Sigurð-
ar og fjölskyldunni allri samúð í
söknuði þeirra.
Þór Jakobsson
veðurfræðingur.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. APRÍL 2011
✝ ÁsgerðurÁgústa Péturs-
dóttir fæddist í Jón-
asarbæ í Stykkis-
hólmi 11. apríl
1919. Hún lést á
Sóltúni í Reykjavík
29. mars 2011.
Foreldrar Ás-
gerðar voru Pétur
Einar Einarsson
bóndi, f. að Ási í
Stykkishólmi 1885,
d. 1961, og Jóhanna Jóhanns-
dóttir húsfreyja, f. í Öxney á
Breiðafirði 1889, d. 1970. Ás-
gerður var fjórða í röð níu
barna þeirra hjóna, Lára Karen
er ein eftirlifandi, systkini Ás-
gerðar eru hér upptalin í ald-
ursröð: a) Svava Halldóra, f.
1915, d. 1992, b) Guðrún Sigríð-
ur, f. 1916, d. 2006, c) Jóhann, f.
1918, d. 2006, d) Einar Jón, f.
1920, d. 1998, e) Guðrún Arn-
björg, f. 1921, d. 2009, f) Sig-
valdi, f. 1923, d. 2004, g) Ingi-
björg Eygló, f. 1927, d. 2000, h)
Lára Karen, f. 1931.
1. júní 1940 giftist Ásgerður
Vilhjálmi Guðmundssyni heild-
sala, f. 20. sept. 1912, d. 6.
nóv.1971. Foreldrar Vilhjálms
Jóhann Sigurfinnur, f. 25. apríl
1950, kvæntist Guðmundu S.
Ingjaldsdóttur, f. 1950, þau
skildu. Þeirra börn eru Hjördís
Ólöf, f. 1967, Ásgerður Ágústa,
f. 1968, Guðmundur Halldór, f.
1970, og Íris, f. 1977. Barns-
móðir Jóhanns er Ásdís Magn-
úsdóttir, f. 1951, og þeirra sonur
er Jóhann Þórir, f. 1967. Barna-
barnabörn Ásgerðar eru átján
og barnabarnabarnabörn tvö.
Ásgerður ólst upp í foreldra-
húsum í Stykkishólmi, í Jón-
asarbæ til átta ára aldurs og svo
á Ökrum sem faðir hennar
byggði. Hún kom til Reykjavík-
ur 19 ára gömul og var vinnu-
kona á nokkrum stöðum áður en
hún giftist Vilhjálmi. Í hjúskap-
artíð þeirra var Ásgerður
heimavinnandi. Bjuggu þau í
Reykjavík fyrstu árin en keyptu
sér síðar hús við Víðihvamm í
Kópavogi sem var þeirra heimili
þar til Vilhjálmur féll frá. 1973
giftist Ásgerður Kristjáni Magn-
ússyni, bónda í Drangshlíð, f.
1917, d. 1999. Stundaði hún þar
búskap. Þau skildu. Eftir það
vann Ásgerður ýmis störf í
Reykjavík, lengst af hjá Póst-
inum. Frá árinu 2008 bjó Ás-
gerður á hjúkrunarheimilinu
Sóltúni.
Útför Ásgerðar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 7. apríl
2011, og hefst athöfnin kl. 15.
Jarðsett verður í Fossvogs-
kirkjugarði.
voru Guðmundur
Ari Gíslason, bóndi
og hómópati, f.
1880, d. 1956, og
Sigríður Helga
Gísladóttir hús-
freyja, f. 1891, d.
1970. Ásgerður og
Vilhjálmur eign-
uðust fjögur börn
og fimmtán barna-
börn sem hér eru
talin: 1) Pétur, f. 10.
nóv. 1940, kvæntur Auði Sjöfn
Tryggvadóttur, f. 1943. Þeirra
börn eru Sigrún, f. 1977, Vil-
hjálmur Gunnar, f. 1981, og
Tryggvi Áki, f. 1983. 2) Sigríð-
ur, f. 26. ág. 1942, giftist Þor-
móði Eggertssyni, f. 1937, d.
1999, þau skildu. Þeirra börn
eru Jakobína, f. 1962, d. 2002,
Guðmundur Ari, f. 1963, og
Guðrún Hulda, f. 1968, d. 1980.
3) Jóhanna, f. 20. nóv. 1944, gift-
ist Herði Þorvaldssyni, f. 1942,
d. 2011, þau skildu. Þeirra börn
eru Hrönn, f. 1965, og Vil-
hjálmur Bogi, f. 1970, d. 2000.
Seinni maður Jóhönnu er Örn
Guðmarsson, f. 1943. Þeirra
synir eru Höskuldur Örn, f.
1980, og Gunnar Ingi, f. 1981. 4)
Þegar stiklað er á æviferli
ömmu minnar og nöfnu, Ás-
gerðar Ágústu Pétursdóttur,
hér að ofan eru einungis ein-
faldar staðreyndir dregnar
fram, staðreyndir sem segja lít-
ið um hvernig manneskja hún
var eða hvernig lífi hún lifði.
Fyrir mér var hún margbrotinn
persónuleiki, sérstök, opin og
skemmtileg. Hún þorði að prófa
hluti, hafa sínar skoðanir og
reyna eitthvað nýtt.
Ásgerður var alltaf svolítið á
undan sinni samtíð, hún end-
urnýtti hluti, var úrræðagóð og
sniðug og gekk snemma í Nátt-
úrulækningafélagið. Hún kom
okkur krakkastóðinu sem fyllti
húsið hjá henni í Drangshlíð
snemma upp á það að taka lýsið
okkar og borða krúskuna á
morgnana án þess að æmta. En
krúskuna hennar ömmu ber
alltaf á góma þegar við eldri
barnabörnin hittumst. Jú, því
okkur hryllti við þessum morg-
unverði. Í þessum ógnarpotti
var hveitikím, hveitiklíð, rúgur,
haframjöl og ýmis fræ sem
börnum þóttu ekki ljúffeng.
Krúskan gerði það þó að verk-
um að við vorum orkumikil alla
daga og aldrei veik. Amma fór
með okkur á fjöll að tína grös
og útbjó seyði úr fjallagrösum
og blóðbergi. Hunang og flóaða
mjólk fengum við svo á kvöldin
fyrir svefninn og kamfóru ef
eitthvað amaði að.
Sem dæmi um útsjónarsemi
ömmu vil ég minnast á polla-
buxur sem hún bjó til á okkur
krakkana eitt sumarið þegar
hún var búin að fá nóg af því að
þvo grasgrænuna úr buxunum
okkar. Við gerðum okkur það
ítrekað að leik að renna okkur
niður brekkurnar undir
Drangshlíðarfjalli. Amma fann
þá til áburðarpoka sem voru úr
þykku plasti, sneið úr þeim
buxur og saumaði saman. Setti
hún þessa plasthólka á hlaðið,
en buxurnar voru það stífar að
þær gátu staðið sjálfar, og
sagði okkur að ef við ætluðum
að renna okkur niður fjallið
skyldum við nota þessi hlífð-
arföt. Meiri grasgrænu þvægi
hún ekki úr fötunum okkar.
Þessu var vel tekið enda kom-
umst við miklu hraðar niður
fjallshlíðina á þessum þotubux-
um.
Amma var lífsglöð, seig og
litrík manneskja. Hún gat verið
dómhörð og sérlunduð eins og
ættin á til en það var í stóru
málunum. Í daglega lífinu
reyndi hún að taka hverjum og
einum eins og hann var. Frá því
að hún var ung hafði Ásgerður
verið næm og oft dreymt fyrir,
séð eða fundið á sér hluti sem
voru öðrum huldir. Hún var í
Sálarrannsóknarfélaginu,
stundaði fyrirbænir í fjölda ára
og kenndi mér frá upphafi að
máttur bænarinnar væri mikill.
Amma var trúuð en aldrei þver-
girðingsleg eða stíf. Hún nálg-
aðist trúna með opnu hjarta,
átti sterkt bænalíf og kenndi
mér að tala við Guð eins og að
hann væri við hliðina á mér.
Fyrir mér var amma litríkur
karakter sem kom sífellt á
óvart. Lífsglöð kona með kosti
og galla eins við öll. Kona sem
kenndi mér að ekki er allt sem
sýnist, að best væri að vera
sjálfum sér trúr, að fylgja
hjartanu og þora. Ég kveð hana
ömmu mína með hlýju í hjarta
og þakklæti fyrir það sem hún
kenndi mér og sýndi. Hún vak-
ir eflaust yfir okkur öllum með
Vilhjálm afa sér við hlið. Mann-
inn sem hún missti svo snemma
og saknaði alla tíð. Hvíl í friði,
kæra amma.
Ásgerður Ágústa
Jóhannsdóttir.
Ég á einstakar og dýrmætar
minningar frá sumrunum í
Drangshlíð enda var hún engri
lík hún amma mín. Það að fá að
umgangast dýrin, vera
áhyggjulaus við leik og störf og
kynnast gangi lífsins í sveitinni
var mér ómetanlegt. Það var
agi hjá ömmu, allt í föstum
skorðum, verkum var skipt og
maður lærði ótalmargt. Amma
spilaði óspart við okkur, kenndi
okkur rommí og það var oft
mikið fjör. Við hlustuðum á út-
varpssögur og tónlist í eldhús-
inu, lásum, lærðum bænir og
bakstur. Umhverfið í Drangs-
hlíð var ævintýraheimur. Kerið,
Drangurinn, búið okkar, það að
fá að fara í reiðskólann sumar
eftir sumar og ótalmargt fleira.
Á einni mynd sem ég á af
ömmu í sveitinni er hún skæl-
brosandi með rauðan tóbaks-
klút á höfðinu á dráttarvél í
heyskap. Það hefur eflaust ver-
ið álíka sýn þegar hún fór með
okkur í sundlaugina í Skógum
eða á Seljavöllum, stundum á
dráttarvél og við krakkarnir á
vagninum, algert ævintýri. Ef
einhver fékk nammi sent að
sunnan fór það í „kistuna“ sem
boðið var úr á laugardögum svo
allir fengju jafnt. Ég man eftir
að hafa verið í Drangshlíð um
jól og að hafa veikst. Amma var
oft með sérstakar skoðanir,
þarna var hún sannfærð um að
í svona veikindum væru sjón-
varpsgeislar ekki hollir svo ég
varð að sitja á stól í dyragætt
stofunnar við að horfa á sjón-
varpið á meðan veikindin vörðu
svo fjarlægðin væri nægileg.
Það eru svo ótalmargar minn-
ingar tengdar dvölinni í sveit-
inni hjá ömmu sem veita mér
ómælda gleði að rifja upp.
Eftir að amma kom í bæinn
aftur bjó hún í Hamrahlíðinni í
fjölda ára. Ég bjó hjá ömmu í
smátíma 19 ára. Ég var að spila
tónlist sem maður ætlaði ekki
að væri ömmu að skapi en þar
var ömmu kannski vel lýst, hún
hækkaði í botn og skipaði mér
að koma að dansa með sér.
Hún ræddi við mig um allt milli
himins og jarðar, það var eng-
inn tepruskapur í ömmu og hún
kom sér hreint og beint að efn-
inu. Ég var ekkert alltaf sam-
mála og ef mér fannst of langt
gengið var bara að segja það,
þá virti hún sjónarmið mín.
Eftir að amma flutti í Árskóga
gerði ég nokkrar tilraunir til að
kenna henni að rata til mín því
stutt var á milli okkar en á
endanum komumst við að því
að það væri bara einfaldara að
sækja hana. Amma keyrði bíl
mjög lengi, maður var nú oft
logandi hræddur í bíl með
henni, hún var með einfalt
mottó við aksturinn, ef hún gaf
stefnuljós var það bara hinna
að víkja og vara sig.
Ég tel það forréttindi barna
minna að fá að kynnast og
muna eftir langömmu sinni.
Amma vílaði ekki fyrir sér að
leggjast á gólfið í leik með
þeim, spjalla og spila. Amma
var lífsglöð og gjafmild og það
sem gerði ömmu meðal annars
svo einstaka og sérstaka í mín-
um huga var það að hún var
óhrædd við að lifa lífinu, lét sér
ekki leiðast, átti góða félaga
sem hún ferðaðist með um
landið, dansaði með og spilaði
meðan hún hafði heilsu til. Hún
var bara hún sjálf, oft með sér-
stakar skoðanir og lífssýn og
það var bara í góðu lagi.
Nú dansar amma eflaust
langþráðan dans við afa Villa.
Hvíl í friði, elsku amma, og
takk fyrir allt.
Hjördís Ólöf Jóhannsdóttir.
Í dag kveð ég elsku Ásgerði
ömmu mína. Hún var einstakur
persónuleiki og það var aldrei
lognmolla í kringum hana. Ég
naut þess sem barn að vera hjá
henni og afa í Víðihvammi,
margar af mínum bestu æsku-
minningum eru frá þeim tíma.
Eftir að afi lést og amma flutti
í Drangshlíð undir Eyjafjöllum
og hóf búskap með Kristjáni
bónda þar, áttum við systkinin
viðburðaríka og ógleymanlega
dvöl hjá henni. Þar vorum við
ásamt fimm frændsystkinum
okkar í einni fallegustu sveit
landsins. Ömmu þótti ekkert
tiltökumál að hafa okkur öll og
vorum við í sjö sumur. Við
byrjuðum dvölina yfirleitt á
tveggja vikna reiðnámskeiði en
síðan tóku við húsverk og bú-
störf undir styrkri stjórn
ömmu. Hún var trúuð, kenndi
okkur bænir en hafði líka dul-
ræna hæfileika og mikinn
áhuga á andlegum málefnum.
Amma hafði einnig áhuga á
náttúrulækningum og heilsu-
fæði, við krakkarnir fengum
snemma að kynnast því og má
meðal annars nefna morgun-
grautinn grúsku, ósykrað skyr,
heilhveitivöfflur og hunang fyr-
ir svefninn.
Bíltúrarnir með ömmu eru
ógleymanlegir en á sunnudög-
um staflaði hún okkur inn í
Morris Marínuna sína og fór
meðal annars með okkur um
sveitina, í heimsóknir, í kaup-
staðarferðir, niður í fjöru eða í
sund. Já, hún amma okkar var
engri lík. Við amma áttum oft
góðar stundir saman, sérstak-
lega eftir að hún eltist og flutti
í Árskógana. Það var alltaf
hægt að koma til hennar í kaffi,
spjalla og spauga en amma var
húmoristi og það var alltaf stutt
í hláturinn. Við vorum ekkert
alltaf sammála en góðar vinkon-
ur á endanum.
Amma var mikill bílstjóri og
átti lengi vel forláta bleikan
Lanzer sem hún ferðaðist á um
landið þvert og endilangt. Hún
lét ökuskírteinið mjög treglega
af hendi og það var alltaf hægt
að tala við hana um bílinn, hún
mundi undir það síðasta betur
eftir honum en mörgu öðru.
Amma var félagslynd, stundaði
sund, spilaði bridge af miklum
móð, sótti félagsstarf aldraðra,
var mikil handavinnukona, spil-
aði á píanó, las og horfði lengi
vel á uppáhaldsþáttinn sinn,
Leiðarljós. Einnig var hún gjaf-
mild með afbrigðum og vildi
alltaf leysa alla út með gjöfum.
Án stuðnings dóttur sinnar,
Jóhönnu, hefði amma ekki get-
að búið ein eins lengi og hún
gerði. Það var sérstakt sam-
band á milli þeirra mæðgna og
hugsaði mamma einstaklega vel
um ömmu þar til yfir lauk. Hún
lést á Sóltúni þar sem hún hafði
notið góðrar og kærleiksríkrar
umönnunar síðustu árin og ég
var svo heppin að fá að vera
með henni síðustu dagana.
En nú er komið að kveðju-
stund, amma hafði alltaf óbil-
andi trú á mér, hún hefur verið
stór hluti af lífi mínu og er mér
svo kær. Takk fyrir allar góðu
stundirnar og veganestið, elsku
amma.
Hvíl í friði.
Þín
Hrönn Harðardóttir.
Ásgerður Ágústa
Pétursdóttir
✝
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
RAGNHILDUR JÓNSDÓTTIR
frá Gautlöndum,
áður til heimilis á Spítalavegi 13,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð föstudaginn
1. apríl.
Hún verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju mánudaginn 11. apríl
kl. 13.30.
Geirfinnur Jónsson, Hlíf Sigurjónsdóttir,
Sólveig Anna Jónsdóttir,
Herdís Anna Jónsdóttir, Steef van Oosterhout,
Helga Pálína Brynjólfsdóttir,
Eiríkur Gauti, Jón Ásgeir,
Guðmundur Karl, Þórunn og Katla,
Jón H., Böðvar Ingi H., Jakob og Tómas.
Stundum getur lífið orðið
svo ótrúlega miskunnarlaust
og óútreiknanlegt. Hverjum
hefði dottið í hug að Anna
Björk, ímynd hreysti og heil-
brigðs lífernis, yrði lögð að
velli í blóma lífsins? Að vísu
vitum við að dauðinn er óum-
flýjanlegur en að hann sæki
heim hraust fólk á besta aldri
finnst okkur ósanngjarnt og
óskiljanlegt. Persónulega
finnst mér afar erfitt að hugsa
til þess að eiga aldrei eftir að
sjá þessa yndislegu konu aft-
ur, a.m.k. ekki í þessu lífi.
Anna var ein af þessum per-
sónum sem hafa mannbætandi
áhrif á allt og alla. Fegurðin
Anna Björk
Magnúsdóttir
✝ Anna BjörkMagnúsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 21. apríl 1961.
Hún lést á heimili
sínu í Þingholts-
stræti 30 21. mars
2011.
Útför Önnu
Bjarkar var gerð
frá Dómkirkjunni
28. mars 2011.
innan sem utan
einkenndi hana í
hvívetna. Hún var
óvenjulega glæsi-
leg kona, teinrétt,
vel vaxin og fríð.
En það sem fyrst
og fremst geislaði
af henni var mann-
kærleikur og fág-
un. Þessi há-
menntaði læknir
kom fram við alla
af sömu virðingu og kærleika
og það var ekki erfitt að finna
að læknisstarfið var henni af-
ar hugleikið. Aldrei sýndi hún
þann hroka sem stundum vill
einkenna fagfólk í valdi sinnar
þekkingar. Framkoma hennar
við sjúklinga, sem og aðra, var
því bæði hlý og notaleg. Við
vorum samherjar og miklir vin-
ir þó aldursmunurinn væri
talsverður, nokkuð sem ég fann
aldrei fyrir, því að greind
hennar og þroski var hafinn yf-
ir kynslóðabil. Anna hafði sér-
hæft sig sem læknir í radd-
meinum á sama hátt og ég
hafði sérhæft mig sem þjálfari
í raddveilum. Hún var eini
læknirinn hér á landi sem hafði
aflað sér þessarar sérmennt-
unar og því mikill fengur í að
fá hana til starfa hér. Að sama
skapi er gríðarleg eftirsjá í
henni sem slíkri þegar augu
fólks eru að opnast fyrir því að
rödd er verðmikið atvinnutæki
sem getur bilað vegna misnotk-
unar en sem oftast er hægt að
laga með réttri greiningu og
meðferð. Saman höfðum við
áætlanir í bígerð um átak til
bættrar raddheilsu og fá rödd-
ina viðurkennda sem atvinnu-
tæki sem heyra þyrfti undir
vinnuvernd. Missir Önnu er því
mikill ekki síst fyrir mig per-
sónulega. Með henni er farinn
hjartkær vinur og samherji.
Minningin um hana mun lifa
innra með mér og veita mér
kraft til að halda áfram því
starfi sem við höfðum í samein-
ingu byrjað á.
Ég votta Martin og öldruð-
um foreldrum Önnu Bjarkar
mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og megi sá sem alvald-
ið hefur styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Valdís Ingibjörg Jónsdóttir.