Morgunblaðið - 07.04.2011, Síða 28

✝ Guðlaug Sig-ríður Hall-
björnsdóttir, fv.
matráðskona,
fæddist á Seyð-
isfirði, 14. apríl
1926. Hún lést á
líknardeild Land-
spítala Háskóla-
sjúkrahúss, Landa-
koti, 23. mars 2011.
Hún var dóttir
hjónanna Hall-
björns Þórarinssonar frá Hnit-
björgum í Jökulsárhlíð, f. 25.
nóvember 1890, d. 20. júní 1982,
og Halldóru Sigurjónsdóttur frá
Langanesi, f. 1. apríl 1893, d. 12.
október 1955.
Bræður Guðlaugar voru: Þór-
arinn Hallbjörnsson, f. 7. ágúst,
1916, d. 3. febrúar 1978, Sig-
urjón Hallbjörnsson, f. 7. ágúst
1916, d., 15. júlí 1989, Sigurður
Hallbjörnsson, f. 25. desember
1917, d. 12. desember 1982, Ingi
Hallbjörnsson, f. 9. apríl 1919, d.
28. janúar 1991, Ólafur Hall-
björnsson, f. 14. mars 1923, d.
27. mars 1967, Lárus Hall-
björnsson, f. 26. agúst, 1929, d.
9. febrúar 2002.
Sonur Guðlaugar er Hall-
flutti með foreldrum sínum að
Sörlaskjóli 82. Þar hélt hún
heimili með foreldrum sínum,
Sigurði bróður og syni sínum,
en Sigurjón bróðir hennar bjó á
neðri hæðinni. Árið 1965 keypti
hún svo íbúð að Reynimel 84,
þar sem hún bjó til dánardags
ásamt föður sínum og Sigurði
bróður. Hún gekk í Miðbæj-
arskólann og var ein af yngstu
nemendunum sem teknir voru
inn í Húsmæðraskólann, aðeins
16 ára gömul. Vann ýmis störf
framan af, m.a. í verslun, starf-
aði um tíma í Félagsprenti og
Gutenberg prentsmiðju þangað
til hún réð sig sem fram-
reiðslukonu í veitingasal Loft-
leiða, fyrst í Reykjavík og síðar
á Keflavíkurflugvelli. 1974
gerðist hún svo matráðskona
hjá Skeljungi í Skerjafirði þar
sem hún vann til loka starfsald-
urs. Eftir að almennu starfi lauk
réð hún sig sem „amma“ og
fylgdi þremur börnum frá fæð-
ingu til unglingsára. Guðlaug
var virk í starfi skíðadeildar KR
og ein af stofnfélögum KR
kvenna. Hún starfaði með
Rauða krossi Íslands við aðstoð
við nýbúa eftir að fyrsta flótta-
fólkið kom frá Víetnam, 1979
ásamt vinkonu sinni, Svanfríði
Jónasdóttur, og sinnti hún því
starfi til dánardags.
Útför Guðlaugar fer fram frá
Neskirkju í dag, 7. apríl 2011, og
hefst athöfnin kl. 13.
björn Sævars, f. 13.
apríl 1946. Hall-
björn var kvæntur
Margréti Sigurð-
ardóttur, og eign-
uðust þau einn son,
Sigurð Jóhann. Þau
skildu. Sigurður er
í sambúð með Guð-
rúnu Andrésdóttur.
Hann á börnin
Grétu Ingibjörgu
og Sveinbjörn Sæv-
ar úr fyrra hjónabandi. Eig-
inkona Hallbjörns er Hrönn
Þormóðsdóttir, f. 3. júní 1946.
Þau eiga tvö börn, Hilmar Kára
og Guðlaugu Emmu. Hilmar er
kvæntur Sjöfn Finnbjörns-
dóttur. Hann á börnin Hrefnu
Maríu og Ara Fannar úr fyrra
sambandi. Guðlaug á soninn
Sævar Frey. Einnig á Hallbjörn
fóstursoninn Magnús Þór Vil-
bergsson. Hann er kvæntur
Hörpu Sæþórsdóttur og eiga
þau börnin Harald Bjarna, Ey-
rúnu Ósk og Mörtu Hrönn.
Guðlaug flutti frá Seyðisfirði
3ja ára gömul, og bjó víða í
Reykjavík, lengst á Laugavegi
141, í Mjóstræti og á Ljós-
vallagötu 12, þangað til hún
Nú ertu farin, amma mín.
Mikið á ég nú eftir að sakna
þess að kíkja inn á Reynimeln-
um. Og Hrefna og Ari sakna
þess líka. Það hefur nú ýmislegt
breyst síðan ég flutti til þín í
síðasta sinn, þá reyndar í kjall-
arann. Þá hjálpaðir þú mér mik-
ið með að líta eftir Hrefnu og
Ara á meðan ég svaf eftir næt-
urvaktir. Nú, undir það síðasta
voru þau farin að koma til að
„líta eftir ömmu“. Sem var nátt-
úrlega bara yndislegt.
Þú varst merkileg kona.
Verkakona alla ævi, áttir svo
sem ekki mikið á milli hand-
anna, en enginn fór þó svangur
út frá þér. Og merkilegt nokk,
að þrátt fyrir að þú byggir „ein“
frá því að afi og Siggi frændi
dóu, varstu næstum aldrei ein.
Auðvitað hjálpaði ég svolítið til
til þess, ég flutti fjórum sinnum
til þín, en fleiri fengu nú að
njóta þess að búa hjá þér. Minn-
isstæðast er þegar þú tókst
tvær víetnamskar fjölskyldur
inn á heimili þitt um aldamótin
sl. Ekki kvartaðir þú yfir
þrengslunum þó svo að átta
manns byggju í litlu íbúðinni á
Reynimelnum.
Þú varst líka alltaf að gefa
öllum gjafir. Ég sagði oft að þú
þekktir hálfa Reykjavík, og
hefðir gefið öllum a.m.k. einu
sinni jólagjöf. Og ég held að það
sé ekki fjarri lagi, svo gjafmild
varstu. Hvergi mátti nokkur
henda neinu öðruvísi en þú vær-
ir búin að taka við því og koma
því í hendurnar á einhverjum
sem þurfti.
Ég man varla eftir þér öðru-
vísi en prjónandi. Þú varst
næstum því eins og Magga
móða í Elíasbókunum, gast
prjónað gangandi. Og hraðinn
var þvílíkur að Álafossprjónavél-
arnar bliknuðu. Ég man eftir því
þegar ég var að fara til Ameríku
eitt sinn, og hugsaði á síðustu
stundu um að taka með mér
lopapeysu til að gefa þeim sem
ég var að heimsækja, að þú
snaraðir í eina á tveimur dögum.
Og það var með öllu öðru sem
þú varst að gera.
Þú varst líka alltaf keyrandi
alla. Bíllinn þinn var ekinn jafn
mikið á einu ári og meðalleigu-
bíll. Og ferðir þínar voru tíðari
en hjá Strætó. Það var alveg
sama hvort þú varst nýkomin
heim eða ekki, og hvort aðilinn
var að fara á milli Grafarvogs og
Hafnarfjarðar, alltaf skaustu út
í bíl að skutla. Ég naut auðvitað
góðs af því eins og aðrir.
Og KR hjartað sló fast. Á
yngri árum starfaðir þú mikið
fyrir skíðadeild KR og það voru
ófáar sögurnar sem þú sagðir
mér frá ævintýrunum uppi í
Skálafelli. Þó svo að þú fylgdist
ekki mikið með íþróttum hin
seinni ár, fór aldrei á milli mála
hvaða lið þú studdir.
Mér hlotnaðist sá heiður, eftir
að þú dast í desember, að fá að
snúa umhyggjuhlutverkinu við
og fá að annast þig á meðan þú
lást á spítalanum. Það var orð-
inn fastur liður að kíkja inn hjá
þér eftir skólann og spjalla við
þig um daginn og veginn. Við
vorum farin að leggja línurnar
um að fara til Bandaríkjanna í
vor, þegar brotið var gróið, til
að heimsækja „stelpurnar“ vin-
konur þínar. En það verður að
bíða betri tíma.
Vertu bless, amma mín, ég á
eftir að sakna þín mikið.
Hilmar Kári Hallbjörnsson.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði, elsku amma mín.
Þín nafna,
Guðlaug Emma
Hallbjörnsdóttir.
Kvatt hefur þessa jarðvist
merkileg kona, Guðlaug Hall-
björnsdóttir, „Lauga“. Kynni
mín af Laugu hófust fyrir rúm-
lega fjörutíu árum er unglings-
vinkona mín Svala, sem seinna
varð konan mín, kynnti mig fyr-
ir frænku sinni og fóstru sem
væri mikil og flink prjónakona
og gæti gert lopapeysur sem
væru óhefðbundnar en þessi átti
að vera hippaleg og með hettu.
Lauga prjónar peysuna, að vísu
með aðeins of stórri hettu og
spíssuðum toppi, einnig var hún
með rennilás. Peysan vakti eft-
irtekt og sló í gegn á sjöunda
áratugnum. Ég heimsótti Laugu
á Reynimelinn til að máta og
gat aðeins kíkt á Svölu í leiðinni.
Fann maður strax að þarna var
kona sem ekki fór í manngrein-
arálit og með gæskumikið hug-
arfar. Hún talaði ófeimin við
fólk á glaðværan hátt með ör-
litlum smámælishljómi á essinu
sem var hlýlegt.
Lauga var föðursystir Svölu
sem bjó hjá henni sem ungling-
ur eftir að að Ólafur faðir Svölu
varð bráðkvaddur um aldur
fram. Þétt samband og kært var
alla tíð á milli Svölu og Laugu
fóstru hennar. Lauga var um-
hyggjusöm og hafði hlýtt hjarta
sem sýnir sig þegar fyrstu
flóttamennirnir frá Víetnam
koma til Íslands. Lauga aðstoð-
ar þá af sinni gæsku og myndast
tengsl á milli íslensku alþýðu-
konunnar og asíska flóttafólks-
ins sem voru allmerkileg og sér-
stök. Hún opnaði dyrnar á
heimili sínu fyrir þeim og oft
bjuggu heilu víetnömsku fjöl-
skyldurnar inni á henni. Þetta
gaf henni einkar mikla lífsfyll-
ingu og naut hún sín innan um
þessa nýju landsmenn og ólíku
menningu. Einnig má segja að
þeir hafi tekið hana að sér að
hluta til og var hún dáð og dýrk-
uð af þeim. Það eru víst nokkur
víetnömsk stúlkubörn sem bera
nafn Guðlaugar. Var fallegt að
sjá víetnömsku Íslendingana í
allt að þriðja ættlið kveðja hana
síðustu dagana í veikindum
hennar. Var Guðlaugu veitt hin
íslenska fálkaorða vegna starfa
sinna við umönnun flóttafólks.
Hún var auðvitað þakklát fyrir
orðuna en samt fannst henni
hún ekkert sérstaklega eiga
hana skilið frekar en aðrir. Hún
var þannig auðmjúk og gerði allt
þetta með hjartanu.
Hún horfði á alla sápuóper-
uþættina sem sýndir voru dag-
lega á sjónvarpsstöðvunum og
lifði sig inn í þá. Á meðan prjón-
aði hún lopapeysur. Lopapey-
suprjón hennar fór um víðan
völl. Óhætt er að segja að allir
útlensku vinir okkar Svölu eigi
lopapeysu prjónaða af Laugu og
sumir af þeim voru meira að
segja komnir í beint samband
við „aunt Lauga“ og keyptu af
henni lopapeysur til gjafa vítt og
breitt um heiminn. Lauga var
töluvert Ameríkutengd og átti
íslenskar vinkonur sem fluttust
þangað og voru tíðar heimsóknir
þar á milli. Hún sagði óspart
sögur frá þeim ferðum þótt
sumt hafi verið sveipað dulúð.
Margt var skemmtilegt og
einkar amerískt við heimsóknir
hennar þangað og hafði hún
m.a. fjárfest í mjög amerískum
ferðatöskum sem þær frænkur
deildu á milli sín þegar við Svala
fórum í ferðalög á þeim tíma.
Mikil kúfort og var talað um
Laugutöskur.
Við minnumst Laugu sem lit-
ríks persónuleika með stórt
hjarta og glaðværð í sinni. Hún
var kær öllum þeim sem hana
þekktu. Lífið hefur sinn gang og
hér er kvödd örlát frænka og
fóstra, „amma“ og vinkona. Hvíl
í friði, elsku Lauga.
Sigurður Lárus Hall,
Svala Ólafsdóttir og börn.
Það verða stundum á vegi
okkar einstaklingar, sem hafa
sterk áhrif á okkur. Gera okkur
sterkari, áræðnari og kjark-
meiri. Vekja hjá okkur löngun
til að láta gott af okkur leiða.
Þannig einstaklingur var Guð-
laug Hallbjörnsdóttir, sem mér
og fjölskyldu minni datt aldrei í
hug að kalla annað en Laugu
frænku. Samt var Lauga ekki
frænka mín, heldur konu minnar
og barna.
Þannig var að þegar ég fór að
stíga í vænginn við bróðurdóttur
hennar, gerði ég mér fljótlega
grein fyrir því, að Lauga frænka
fylgdi með í pakkanum, hún hélt
föðurfjölskyldu konunnar minn-
ar saman og álit hennar skipti
alla fjölskylduna máli. Ég skildi
fljótlega hvers vegna. Hún sagði
álit sitt á opinn og hreinskilin
hátt og lagði lið þegar hún taldi
að liðsinnis væri þörf og jafnvel
oftar en það. Ég held að orðið
nei hafi ekki verið til í orðaforða
hennar ef til hennar var leitað.
Ég og fjölskylda mín stöndum í
þakkarskuld við Laugu vegna
svo margs. Á mínum bæ taldist
það aldrei gilt stórfjölskylduboð,
nema að Lauga frænka væri
meðal gesta. Ekki bara var hún
aufúsugestur, heldur var þá
einnig tryggt, að ekki skorti
fjörugar umræður um menn og
málefni, hvað þá fróðleik eða
lífsreynslusögur af ýmsu tagi.
Þannig auðgaði hún umhverfi
sitt á mikilvægan hátt.
Í Laugu áttum við góðan og
dyggan vin, sem ekkert okkar
hefði viljað vera án. Það er
hverri fjölskyldu nauðsyn að
eiga „Laugu frænku“ í einhverri
mynd. Okkar Lauga frænka var
gulls ígildi. Ræktarsemi Laugu
við okkur Hlíf, börn okkar og
tengdabörn var einstök. Við
fengum að njóta rausnar hennar
á svo marga vegu. Hún prjónaði
landsins flottustu lopapeysur og
ég veit að legghlífar frá henni
hafa haldið hita á fótum tveggja
atvinnudansara í Þýskalandi í
rúman áratug þ.e.a.s. dóttur
minnar og tengdasonar og
kunnu þau vel að meta sending-
arnar frá Laugu. Samt var það
viðmót hennar og hvatning, sem
skipti mestu máli.
Hvernig er hægt að þakka
fyrir samfylgd á lífsleiðinni, sem
hefur verið jafn gefandi, hvetj-
andi og óeigingjörn eins og sam-
fylgd okkar var með Laugu. Ég
veit það ekki til fulls. En ég veit
að samfylgdin gerði mig og fjöl-
skyldu mína umburðarlyndari,
hugrakkari, réttsýnni og hjálp-
samari. Er það ekki eitthvað til
að þakka fyrir? Er það ekki eitt-
hvað sem tryggir það, að andi
hennar verður með okkur alla
tíð? Ég er viss um að svo verð-
ur.
Nú skilur leiðir að sinni. Við
Hlíf og börnin okkar, þau Þór-
arinn Óli, Hildur Elín og Hjör-
dís María og makar þeirra
þökkum fyrir það sem Lauga
frænka var okkur og vottum
Sævari og fjölskyldu hans sam-
úð.
Við minnumst góðrar konu,
sem gerði okkur að betri ein-
staklingum.
Ólafur Ólafsson.
Í dag kveðjum við Laugu föð-
ursystur mína. Lauga var ein-
stök manneskja. Hún var með
eindæmum frændrækin og
stærra hjarta held ég að fáir
hafi haft. Þar var rúm fyrir alla.
Eftir að föðuramma mín dó
sá Lauga um heimilið fyrir afa,
Sigga bróður sinn og Sævar
einkason sinn. Lauga var ákaf-
lega dugleg og vinnusöm. Þegar
hún var heima voru prjónarnir
aldrei langt undan. Þær eru
orðnar óteljandi lopapeysurnar
sem hún prjónaði. Og allir sokk-
arnir og vettlingarnir, sem hún
gaf ættingjum og vinum. Hún
fór ung í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur og hún eldaði mjög
góðan mat og var dugleg að
bjóða ættingjum og vinum
heim.
Á sínum yngri árum vann
Lauga sem aðstoðarstúlka í
prentsmiðjum. Lengi vann hún í
í kaffiteriunni hjá Loftleiðum,
en síðustu árin vann hún sem
matráðskona hjá Skeljungi og
alls staðar eignist hún vini. Hún
var mikill KR-ingur og var á
sínum yngri árum í skíðadeild
KR. Hún starfaði með KR-kon-
um frá stofnun þess félags.
Lauga var alltaf á ferðinni og
var iðin við að heimsækja ætt-
ingja og vini. Hún keyrði bíl
fram í desember síðastliðinn. Þá
meiddist hún á öxl og varð að
leggjast inn á spítala. Það var
ekki hennar háttur að láta aðra
hafa fyrir sér, en mjög vel var
um hana hugsað fram á síðasta
dag og var hún umvafin ást og
umhyggju nánustu ættingja til
síðustu stundar.
Þegar fyrstu víetnömsku
flóttamennirnir komu til lands-
ins, var ein fjölskyldan svo
heppin að flytja í stigaganginn
þar sem Lauga bjó. Það voru
þau Nanna, Kári og synir
þeirra, Óli og Pétur. Og það var
ekki að sökum að spyrja. Þeim
vildi hún hjálpa og einnig
Svana, vinkona hennar og ná-
grannakona. Lauga var Víet-
nömunum eins og besta amma.
Ég veit að þau mátu það mikils.
Þeir urðu fljótt fleiri Víetnam-
arnir sem þær stöllur hjálpuðu í
gegn um árin með ýmislegt. Ég
veit að Lauga var mikils metin í
víetnamska samfélaginu hér og
það kom vel í ljós á síðustu dög-
unum, því þau voru mörg sem
komu að kveðja „Ömmu Laugu“
og þakka fyrir sig.
Þegar Lauga lét af störfum
fyrir 17 árum, gerðist hún dag-
amma og passaði hana Guðrúnu
og hugsaði um hana fram á síð-
asta dag eins og hún væri henn-
ar eigið ömmubarn. Einnig voru
barnabarnabörnin oft í pössun
hjá henni og naut hún þess að
hafa þau í kringum sig.
Lauga ferðaðist mikið um
ævina og þá sérstaklega til Am-
eríku, en þar átti hún nokkrar
vinkonur. Fyrir nokkrum árum
fór hún hins vegar í ferð til Ví-
etnam og þótti gaman að segja
frá þeirri ferð, sem var mikil
lífsreynsla fyrir hana að sjá úr
hvaða umhverfi Víetnamarnir
hennar komu.
Fyrir 5 árum var Lauga
sæmd riddarakrossi hinnar ís-
lensku fálkaorðu fyrir aðstoð
sína við Víetnamana og átti hún
þann heiður svo sannanlega
skilinn.
Nú er hún frænka mín farin í
sína hinstu ferð. Ég er viss um
að hún er strax búin að finna
einhvern sem hún getur rétt
hjálparhönd. Hafi hún þakkir
fyrir allt það góða sem hún
gerði fyrir mig og fólkið mitt.
Elsku Sævar, Hrönn og aðrir
nánir ættingjar.
Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Matthildur Þórarinsdóttir
(Mattý.)
Það er erfitt að sitja hér og
skrifa mína hinstu kveðju til
þín, elsku Lauga mín. En um
leið kveð ég þig með þakklæti í
hjarta fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig og allar góðu
stundirnar sem við áttum sam-
an.
Ég minnist hennar stór-
frænku eins og ömmu, eða eins
og hún sagði oftast þegar hún
hringdi, þetta er hún amma
Lauga, Lauga frænka.
Stórfjölskylda Laugu var
henni afar mikilvæg og jafn-
framt allir þeir sem voru henni
samferða.
Ég man fyrst eftir Laugu
þegar ég var barn, þá fór ég oft
með móðurömmu minni Ólöfu
til Halldóru og Hallbjarnar í
Sörlaskjólið. Halldóra var systir
ömmu og þar kynntist ég Laugu
frænku vel. Fjölskyldan var
mjög náin og kynni okkar
Laugu urðu meiri eftir því sem
árin liðu. Eftir að móðir hennar
dó sá hún um heimili fyrir föður
sinn og Sigga bróður sinn.
Lauga var sterk kona og allt-
af stutt í húmorinn, alltaf kát og
hress og ekki varð maður var
við aldursmuninn. Hún var
mjög jákvæð og alltaf tilbúin að
veita öllum aðstoð ef þess
þurfti. Hún átti þvílíkt gott
hjarta sem aðrir fengu að njóta.
Eftir að ég stofnaði heimili
hélt ég góðu sambandi við hana
og kom hún oft í heimsókn
ásamt pabba sínum til okkar í
Hafnarfjörð. Lauga var kraft-
mikil kona og miklaði ekki fyrir
sér að keyra austur í sveitir og
kom hún nokkrum sinnum
ásamt vinkonu sinni til okkar í
sumarbústaðinn. Þótt heilsunni
hrakaði kom hún sjálf akandi til
okkar í nóvember síðastliðnum í
skírnarveislu dótturdóttur okk-
ar og sást greinilega þar hvað
hún var glöð að geta tekið þátt í
sem flestu innan fjölskyldunnar
og ekki má gleyma að þakka
fyrir dekurdagana sem við átt-
um saman í desember.
Dýpsta sæla og sorgin þunga,
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir frá Hlöð-
um)
Megi minning um góða konu
lifa með okkur.
Einína Einarsdóttir.
Kveðja frá KR-konum
Þá er hún Lauga okkar búin
að kveðja. Hún var alla sína tíð
með stórt KR-hjarta, ekkert var
of gott fyrir hennar félag.
Lauga gekk ung til liðs við
skíðadeildina og þegar við
nokkrar konur komum saman
og stofnuðum KR-konur 1973
kom hún strax í félagsskapinn.
Hún mætti á alla fundi og
skemmtanir, alltaf jákvæð,
hress og kát, og ekki ósjaldan
með góðgæti meðferðis. Ef leit-
að var til hennar var hún boðin
og búin að hjálpa. Lauga hafði
sérstaklega góða nærveru og
allir löðuðust að henni. Hjálp-
semi hennar náði langt út fyrir
KR, en hún var ein af þeim
fyrstu sem tóku á móti og opn-
uðu heimili sitt fyrir erlendum
fjölskyldum sem flutt höfðu til
Íslands vegna erfiðra aðstæðna
í heimalandi sínu. Árið 2006
hlaut hún fálkaorðuna fyrir
störf sín í þágu nýbúa.
Við KR-konur viljum þakka
Laugu fyrir samfylgdina í gegn-
um árin og erum vissar um að
hún tekur vel á móti okkur þeg-
ar þar að kemur.
Fjölskyldu hennar og ástvin-
um sendum við hugheilar sam-
úðarkveðjur.
Guðlaug
Hallbjörnsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá
Presthólum)
Hvíl í friði, elsku
langamma.
Þinn
Sævar Freyr.
28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. APRÍL 2011