Morgunblaðið - 05.08.2011, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. ÁGÚST 2011
✝ ÁstríðurKarlsdóttir
fæddist á Stokks-
eyri 12. mars 1946.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Foss-
vogi 23. júlí 2011.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Karl Elías Karls-
son skipstjóri, f.
10. nóvember
1922, og Sigríður Jónsdóttir
húsfreyja, f. 4. október 1930, d.
22. mars 2004. Systkini
Ástríðar eru: 1) Guðfinnur, f.
1947, maki Jóna Kristín Eng-
ilbertsdóttir. 2) Jón, f. 1949. 3)
Karl Sigmar, f. 1951, maki
Guðrún Sigríks Sigurðardóttir.
4) Sigurður, f.
1954, d. 10. októ-
ber 1999, maki
Lára Jóna Helga-
dóttir. 5) Erla, f.
1957, maki Þórður
Eiríksson. 6) Kol-
brún, f. 1959. 7)
Sigríður, f. 1961,
maki Jóhann
Magnússon. 8)
Halldóra Ólöf, f.
1962, maki Svavar
Gíslason. 9) Jóna Svava, f.
1963, maki Sveinn Jónsson.
Ástríður giftist 10. júní 1967
Jóni Arvid Tynes, fé-
lagsráðgjafa og húsasmið, f.
27. september 1945. Foreldrar
hans voru Sverre A. Tynes, f.
10. apríl 1906, d. 8. febrúar
1962, og Hrefna Tynes, f. 30.
mars 1912, d. 10. maí 1994.
Ástríður og Jón skildu árið
1986. Börn þeirra eru 1)
Hrefna, f. 9. desember 1968,
læknir, maki Roberto Di Ri-
enzo, börn þeirra eru a) Dario
Ingi, f. 1994, b) Aurora María
Sif, f. 1998, og c) Júlía Sólveig,
f. 2006. 2) Dóra Sif, f. 16. apríl
1972, héraðsdómslögmaður.
Seinni maður Ástríðar var
Ingimundur Pálsson lyfsali, f.
1. apríl 1952. Þau skildu árið
2001.
Ástríður lauk prófi frá
Hjúkrunarskóla Íslands árið
1968 og framhaldsnámi í
heilsuvernd frá Statens Ut-
danningssenter í Osló árið
1971. Hún starfaði sem hjúkr-
unarfræðingur alla tíð, framan
af við heilsugæslu en síðar við
öldrunarhjúkrun, síðast á
Droplaugarstöðum í Reykjavík.
Útför Ástríðar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 5. ágúst
2011, kl. 11.
Í dag berum við systurnar
móður okkar til hinstu hvílu. Enn
er það með öllu óskiljanlegt að
kallið hafi komið svo allt of fljótt.
Hún sem var svo smart og eleg-
ant kona á besta aldri, búin að
koma sér vel fyrir í íbúðinni sem
hún ætlaði að eldast í, farin að
minnka við sig vinnu og njóta eft-
irlauna, hún sem ætlaði að hlúa
svo vel að barnabörnunum þegar
árin færðust yfir.
Smart og elegant eru orðin
sem lýsa henni mömmu best.
Hún var fagurkeri mikill, hvort
heldur var á föt og skó eða inn-
anstokksmuni, tónlist, mat, leik-
hús, bækur, myndlist. Hún hafði
yndi af því að ferðast og kynnast
nýju fólki, nýjum siðum, nýjum
mat. Eitt það besta sem hún vissi
var að fara með okkur systrunum
niður í bæ hvort heldur var í
Reykjavík eða Rómaborg, setjast
niður á huggulegum stað, panta
freyðivínsglas og horfa á mann-
lífið.
Mamma var ekki há vexti en
krafturinn og seiglan þeim mun
meiri. Stundum var mér óskilj-
anlegt hvar þessi litla kona næði í
alla þessa orku. Hún var fylgin
sér, stundum vel svo að mati okk-
ar systra, en ákaflega réttsýn
kona. Hjúkrunarstörfin stundaði
hún af köllun og bar ávallt hags-
muni stéttarinnar fyrir brjósti.
En fyrst og fremst var hún
mamma mín, sem dansaði við
mig í stofunni þegar ég var lítil,
gaf mér Tab og súkkulaði þegar
ég varð leið, hvatti mig ávallt
áfram í leik og starfi og kenndi
mér að njóta fegurðarinnar í líf-
inu.
Dóra Sif.
Í dag kveðjum við með söknuði
hana Ástu, hún var allt í senn
frænka, mágkona og svilkona.
Að þurfa að kveðja hana í dag
er allt of snemmt.
Ég kynntist Ástu þegar við
Ottó rugluðum saman reytum
sem var 1967, þá var hún partur
af hans fjölskyldu, gift Jóni bróð-
ur Ottós.
Hún tók mér opnum örmum í
fjölskylduna og við urðum góðar
vinkonur og hélst það líka eftir að
Jón og hún slitu samvistir.
Ásta var fagurkeri sem
merkja mátti bæði á heimili
hennar og fatavali, hún var alltaf
flott kona, kom vel fyrir og var
eflaust fyrirmynd margra. Ég
þekkti ekki Ástu í starfi, en efast
ekki um að þar hefur hún staðið
sig með sæmd. Það er svo margs
að minnast í gegnum tíðna með
Ástu, við vorum að sjálfsögðu í
fjölskylduböndum í öll þessi ár.
Börnin okkar voru náin og eru
enn. Ég man alltaf hvað Ásta var
mér hjálpsöm þegar ég átti yngri
son okkar sem ekki var rór um
nætur, þá var Ásta að vinna við
ungbarnaeftirlit í Reykjavík, hún
var mér alveg ótrúleg stoð. Dæt-
ur hennar og barnabörn voru
hennar stolt og það sem hún lifði
fyrir.
Ég man alltaf þegar við fórum
í brúðkaup Hrefnu dóttur hennar
til Rómar hve stolt hún var og
ekki var leiðinlegt að vera með
pabba hennar Kalla og mömmu
Siggu sem gerði ferðina enn
skemmtilegri. Dóra Sif leiddi
okkur og fræddi um borgina. Það
var greinilegt að þarna voru allar
mæðgurnar á heimavelli. Við
hjónin erum jafnan með boð á
jóladag og alltaf var jafngaman
þegar Ásta hoppaði inn um dyrn-
ar og sagði „æ ég kom bara líka“
og alltaf var hún jafnvelkomin.
Ég trúi varla að hún komi ekki
inn oftar og segi „ég kom bara
líka“, það er mikill söknuður að
því.
Elsku Ásta, ég vil þakka þér
fyrir allar góðar stundir sem við
áttum saman og þær eru ekki fá-
ar. Ég vil líka þakka þér fyrir að
skilja eftir þig svo frábæran fjár-
sjóð sem þú gerir með börnum og
barnabörnum og ég lofa þér að
ég skal gera mitt til að halda
góðu sambandi við þau.
Fyrir hönd allra minna þökk-
um við samveruna, við kveðjum
þig með trega, elsku Ásta.
Við vottum Hrefnu, Dóru Sif,
Roberto, Dario Inga, Áróru, Júl-
íu og öllum aðstandendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Þín
Bryndís.
Kær vinkona og skólasystir er
látin. Ég held að ég halli ekki á
neinn þó að ég segi að Ásta hafi
verið mín besta vinkona, en við
vorum 18 ára þegar við hófum
nám í Hjúkrunarskóla Íslands.
Alla tíð síðan hefur vinátta okkar
og fjölskyldna okkar verið til
staðar og aldrei borið skugga á.
Á árunum frá 1970 til 1985 bjó
Ásta með fjölskyldu sinni á Norð-
urlöndunum en ég og mín fjöl-
skylda í Kaliforníu. Á þeim tíma
sáumst við ekki en þá voru bréfa-
skrifin og jólakortin notuð til hins
ýtrasta til að koma fréttum af
fjölskyldunum á milli. Börnin
okkar, dætur Ástu og dóttir mín
og sonur, hafa fylgst hvert með
öðru gegnum árin og ennþá hafa
dætur okkar, sem búa erlendis,
samband; dóttir Ástu í Róm og
dóttir mín í New York.
Ásta var mjög vel gefin og
dugleg í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur. Hún var frábær hjúkr-
unarfræðingur sem lagði áherslu
á öryggi og velferð sjúklinga og
fjölskyldna þeirra.
Ég varð áskynja um hæfni
hennar sem hjúkrunarfræðings
þegar við fengum tækifæri til að
taka vaktir saman á Landakoti
fyrir nokkrum árum. Ásta var
vinsæl meðal starfsfólks og sjúk-
linga. Hún hafði sterka réttlæt-
iskennd sem gat verið hindrun í
samvinnu við þá sem vildu skauta
létt í gegnum störf dagsins.
Ég minnist námsferða okkar
til Bandaríkjanna þar sem við
sóttum m.a. viku námskynningu
á Mayo Clinic í Rochester og
einnig á Beath Israel Hospital í
Boston. Þessar ferðir voru ekki
leikur einn en mjög árangursrík-
ar, þar kom berlega í ljós hversu
fjölhæf Ásta var bæði hvað varð-
aði faglega þætti, tungumála-
kunnáttu og samskiptahæfni.
Ásta var listræn og hafði gam-
an af því að hlusta á tónlist og
fara í leikhús og eftirminnileg er
ferð okkar til New York þar sem
leikhúsferðir voru settar í for-
gang. Hún hafði einnig sérlega
mikla hæfileika við val á klæðn-
aði og átti fallegt heimili sem gaf
til kynna mikla natni og um-
hyggju.
Á síðasta sumri fórum við Sig-
urður ásamt vinum okkar til Ítal-
íu þar sem við dvöldum meðal
annars í Róm. Til Rómar var
Ásta komin og hélt okkur öllum
boð ásamt vinum sínum á þaki
hótels við Spönsku tröppurnar,
hótels sem er í eigu dóttur henn-
ar og fjölskyldu. Það var
skemmtilegur og eftirminnilegur
dagur.
Ásta hugsaði vel um heilsu
sína alla tíð og varð varla mis-
dægurt öll þessi ár. Það var því
ekki auðvelt að sjá hvernig heilsa
þessarar duglegu konu hrundi á
svo skömmum tíma.
Elsku Hrefna, Dóra Sif, Ro-
berto, Dario, Arora og Julia, þið
áttuð mömmu, tengdamömmu og
ömmu, sem skilur eftir sig sögu
um frábæra, gáfaða, hæfa og
góða konu sem alla tíð sýndi
trúnað og traust í gjörðum sínum
gagnvart öðru fólki. Það er
hverri fjölskyldu mikilvæg gjöf
til að geyma. Við Sigurður vott-
um ykkur og allri fjölskyldu Ástu
okkar dýpstu samúð.
Rakel Valdimarsdóttir.
„Du skal få en dag i mårrå“
sungum við fullum hálsi á góðri
stundu á námsárunum í Ósló fyr-
ir tæpum fjörutíu árum. Lífið var
sjálfgefið. Við áttum rétt á því.
Við héldum að við yrðum ung að
eilífu – framtíðin virtist óendan-
lega löng og björt. Nú sjáum við
grá hár í vöngum barna okkar og
innihald textans hefur fengið
nýja merkingu. Það er ekki sjálf-
gefið að við eigum dag á morgun
og því er það eins gott að njóta
stundarinnar. Ásta kunni þá list.
Hún kunni að lifa lífinu lifandi.
En allt í einu er hún horfin – að-
dragandinn nánast enginn. Síð-
ast þegar hún hringdi í mig var
hún að fara í pílagrímsgöngu til
Suður-Evrópu. Nú er ég að fara í
kveðjugöngu – að fylgja henni til
grafar.
Ásta átti engan sinn líka. Hún
var vel gefin, falleg, full af hlýju,
töffari, húmoristi, útivistarkona
fagmanneskja, fagurkeri, traust-
ur vinur og síðast en ekki síst frá-
bær móðir. Ásta kenndi mér að
meta fallega hluti, hún kenndi
mér að búa til góðan mat og að
velja föt. Ásta hafði vandaðan
smekk. Hver einasti smáhlutur á
heimilinu hennar var sérvalinn
og var liður í að mynda fallega
umgjörð utan um daglegt líf
hennar. Dætur hennar tvær áttu
allan hennar hug. Stundum grét
hún yfir því hve barnabörnin
hennar væru langt í burt, í Róm á
Ítalíu. En þrátt fyrir fjarlægðina
er ég þess fullviss að fáar ömmu
geta státað af betra sambandi við
barnabörnin en Ásta. Hún ljóm-
aði þegar hún talaði um þau.
Ég var svo lánsöm að eiga
Ástu og hennar fjölskyldu sem
granna á stúdentabænum í skóg-
arjaðrinum við Sognsvatn í Ósló
upp úr 1970. Hún opnaði heimilið
sitt fyrir okkur nýliðunum, sem
ekkert vissum og ekkert kunnum
um norskt samfélag. Hún kenndi
mér muninn á norsku ketilkaffi
og venjulegum uppáhellingi. Hún
fræddi okkur um norska þjóðar-
sál og „brunost“. Hún varð vinur.
Þegar ungt fjölskyldufólk er við
nám í útlöndum, skapast gjarnan
sérstakt samband milli þess.
Skiptifyrirkomulag með börn til
þess að komast af bæ, sameig-
inleg jól fjarri stórfjölskyldunni,
þjóðhátíðarskemmtanir, þorra-
blót og gönguskíðaferðir um
helgar og kvennaleikfimi í kjall-
ara á stúdentabænum. Minning-
arnar streyma fram.
Við komum öll ríkari heim úr
námi í Noregi og hófum nýjan
kafla í lífinu. En þó að vegalengd-
irnar yrðu lengri, hélst vináttan
við Ástu. Við áttum yndislega
daga saman á Akureyri, í Kaup-
mannahöfn, Reykjavík og í
Stykkishólmi. Alltaf glens og
gaman. Síðasta heimboðið henn-
ar var í vor þegar hún varð 65
ára. Þangað bauð hún mér og
hinum hjúkrunarfræðingunum,
eins og hún orðaði það þegar hún
bauð mér í veisluna. Hún geislaði
af gleði í veislunni. Þessa mynd
vel ég að varðveita til framtíðar
auk síðustu myndarinnar af Ástu
á göngu í Bankastræti, þar sem
við hittumst óvænt á sólbjörtum
sunnudegi. Hún var hress, glöð,
og full af lífsgleði. Hrefna og fjöl-
skylda og Dóra Sif hafa misst
mikið en eiga líka heilt ríkidæmi
af minningum um góða móður og
ömmu. – Þær gerast ekki betri.
Farðu í friði, elsku Ásta.
Þín vinkona,
Sigrún Stefánsdóttir.
Það er undarleg tilfinning að
sjá á eftir Ástu vinkonu minni,
hún er farin og kemur aldrei aft-
ur. Hún var falleg, ungleg og
skemmtileg og manni finnst
óréttlátt að hún hafi þurft að
kveðja aðeins 65 ára gömul. Leið-
ir okkar hafa legið saman und-
anfarin 25 ár eða frá því að við
kynntumst í gegnum störf á
Heilsuverndarstöðinni. Þar
myndaðist góður og samhentur
hópur sem hefur haldið vinabönd
síðan. Vinatengsl okkar Ástu
voru sérstaklega mikil og gjöful.
Mér þótti ákaflega vænt um
heimsóknir hennar til Vilnius
þegar ég bjó þar en þangað kom
hún nokkrum sinnum að heim-
sækja mig. Við ferðuðumst einn-
ig mikið saman síðar, m.a. til Afr-
íku og Moskvu og margra fleiri
staða. Ásta var skemmtilegur
ferðafélagi. Upp úr standa ferð-
irnar til Ítalíu þar sem ég fékk að
kynnast fjölskyldu Hrefnu, dótt-
ur Ástu. Ekki hvarflaði það að
mér að ferðin okkar til Ítalíu sl.
haust yrði okkar síðasta ferð
saman.
Elsku Ásta mín, mikið mun ég
sakna okkar fjörugu umræðna
bæði í símanum og hér á Berg-
þórugötunni. Við vorum ekki allt-
af sammála en enduðum alltaf í
góðu. Anna Björk og Céilí munu
líka sakna þess að þú komir ekki í
mat eða lítir inn eins og áður. Þú
varst kærkominn gestur.
Elsku vinkona, ég kveð þig
með söknuði. Megi minningarnar
um þig lifa í okkur öllum. Við
mæðgurnar sendum Dóru Sif,
Hrefnu, Roberto, Dario, Áróru
og Júlíu okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð blessi ykkur
öll.
Margrét Þorvarðardóttir.
Við áttum okkur framtíðar-
draum, vinkonurnar, um að búa
saman í ellinni í einu stóru húsi
og ráða sjálfar fólk til að annast
okkur, eins konar einka-elliheim-
ili. Nú er ljóst að Ásta okkar
verður ekki með í þeirri draum-
sýn. Hún hefði þó sannarlega
orðið liðtæk við skipulagningu og
innanhússarkitektúr, því hún
hafði svo einstaklega næmt auga
fyrir fallegum hlutum. Svo hefði
ekki verið verra að hafa reyndan
hjúkrunarfræðing á staðnum.
Vinskapur okkar hófst árið
1963 þegar við sex lögðum af stað
til Bandaríkjanna ásamt 14 öðr-
um ungmennum. Við vorum
skiptinemar á vegum Þjóðkirkj-
unnar og dreifðumst vítt og
breitt um landið þar sem við
dvöldum í eitt ár. Þetta var fyrir
tíma tölva og gsm-síma. Sam-
skiptum okkar var þannig háttað,
að við skrifuðumst á og kynnt-
umst vel í gegnum sendibréfin.
Eftir heimkomuna styrktust vin-
áttuböndin enn frekar og það má
segja að í þau 48 ár, sem liðin eru,
hafi ekki borið skugga þar á.
Þegar Ásta kom heim eftir
nám á Norðurlöndum með nýjar
róttækar stefnur og strauma,
sköpuðust oft fjörugar umræður
og voru skoðanir skiptar. Með ár-
unum nálguðumst við þó æ meir
og vorum oftast sammála um
flest það sem máli skipti. Vinátt-
an þróaðist og varð svona eins og
langt og gott hjónaband, þar sem
við hugsuðum eins, og orð urðu
jafnvel óþörf.
Ásta var sannkallaður fagur-
keri og smekkmanneskja. Allir
hlutir í kringum hana voru fal-
legir, vandaðir og valdir af kost-
gæfni. Hún fylgdist vel með í
menningarlífinu og sótti listvið-
burði, bæði tónleika, málverka-
sýningar og leikhús. Hún var
heimskona og ferðaðist víða, var
göngugarpur og gekk um fjöll og
firnindi hér heima og í öðrum
löndum.
Ásta var skemmtileg vinkona.
Á ferðum okkar í útlöndum var
það hún sem dró okkur um lista-
söfn og benti okkur iðulega á
hvar fegurðina var að finna. Þótt
við séum sorgmæddar nú, þá eru
minningarnar svo margar og
góðar. Við sjáum okkur í Met-
ropolitan-óperunni í New York,
dansandi á bryggjunni í South
Street Seaport, röltandi um
Central Park með nesti í tösku, á
siglingu um Breiðafjörð, leikritin
óborganlegu í Tjaldanesi, faðm-
lög og falleg orð ef einhver okkar
var döpur – endalausar myndir,
sem er svo ómetanlegt að eiga
nú.
Líf Ástu var ekki bara dans á
rósum. Hún lifði sínar sorgir og
söknuð. Gleði hennar og ham-
ingja voru dætur hennar, Hrefna
og Dóra Sif, og síðustu árin naut
hún þess að dvelja hjá Hrefnu,
tengdasyni og börnunum þeirra
þremur, sem búa í Róm. Hún
ferðaðist um lönd og álfur með
þeim og andlit hennar ljómaði
þegar hún talaði um barnabörnin
sín. Í auðmýkt og þakklæti göng-
um við nú með Ástu síðustu
skrefin hér á jörð. Líf okkar var
betra vegna þess að við áttum
vináttu hennar. Fari hún í friði
inn í eilífa ljósið, sem hún sjálf
trúði á, ævinlega blessuð og um-
vafin kærleika. Guð styrki fjöl-
skyldu hennar, sem hún elskaði
svo heitt.
Við fimm lútum höfði, söknum
og syrgjum, en treystum því að
við munum hittast á ný.
Vilhelmína, Hjördís,
Aðalheiður, Kristín,
Sigríður.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar ég minnist Ástu er
hvað hún var alltaf smart, allt í
kringum hana, hvort sem var
hennar eigið útlit eða heimilið,
var smekklegt og fallegt. Þetta
er eiginleiki sem dætur hennar,
Hrefna og Dóra Sif vinkona mín,
hafa tekið frá mömmu sinni. Ég
kynntist Ástu nánar en maður
oftast kynnist mæðrum vin-
kvenna sinna þegar ég bjó sum-
arpart á heimili hennar á Seyð-
isfirði. Í minningunni vildi hún
allt fyrir okkur Dóru Sif gera og
þegar okkur langaði á ball á Ak-
ureyri var því bara reddað og
skipulögð heimsókn í kringum
ballferðina. Hún var einstaklega
umhyggjusöm, gerði kröfur til
okkar og var stundum pínulítið
áhyggjufull út af engu fannst
okkur. Einhvern veginn eru allar
minningar frá þessari dvöl á
Seyðisfirði góðar.
Nú síðustu ár höfum við Ásta
verið í sambandi á fyrstu mán-
uðum ársins sem mér hefur þótt
vænt um. Þegar síðasta jólakúlan
fór í geymslu mátti ég búast við
símtali frá Ástu sem vantaði að-
stoð fyrir skattframtalið sitt,
Ásta ætlaði ekki að klikka á
framtalinu enda ekki þekkt fyrir
annað en að standa skil á sínu.
Það var alltaf auðsótt mál og kall-
aði á nokkrar hringingar okkar á
milli þar til ég kláraði framtalið
við fyrsta tækifæri.
Dætur Ástu, þær Hrefna og
Dóra Sif, eru besti og mesti
minnisvarðinn um mannkosti
hennar og hjá þeim er hugur
minn nú. Ég kveð Ástu með orð-
um sem hún sagði oft sjálf: Guð
geymi.
Anna Sif Jónsdóttir.
Það var ferskur gustur sem
fór um Heilsuverndarstöð
Reykjavíkur, þegar þær stöllur
hjúkrunarfræðingarnir Ástríður
Karlsdóttir og Kolbrún Ágústs-
dóttir hófu þar störf að nýju, að
loknu sérnámi í heilsugæslu í
Noregi, fyrir u.þ.b. 30 árum. Þær
sáu að kominn var tími á breyt-
ingar hjá þessari fremur íhalds-
sömu og virðulegu stofnun. Ekki
var hugmyndum þeirra tekið
fagnandi af stjórnendum stofn-
unarinnar, þar sem þá sem
endranær voru engir peningar til
í slík umbótastörf.
Starfsemin mjakaðist þó í átt
að þeirra hugmyndum enda létu
þær ekki deigan síga. Námskeið
af ýmsu tagi, fræðsluefni, sér-
hæfð kynfræðsludeild, þar sem
þær störfuðu án þess að þiggja
laun fyrir, sá dagsins ljós, að
þeirra frumkvæði. Það var
Ástríður
Karlsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Hver minning dýrmæt perla að
liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Með þessu ljóði kveðjum
við kæra skólasystur. Ástu
þökkum við samfylgdina og
vináttu, sem haldist hefur
frá því að við allar hófum
nám við Hjúkrunarskóla
Íslands í ágúst árið 1965.
Við sendum dætrum
Ástu og fjölskyldunni allri
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd skólasystra
úr Hjúkrunarskólanum,
Þorbjörg
Skarphéðinsdóttir.
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 – www.utforin.is – Allan sólarhringinn
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Jón G. BjarnasonHermann Jónasson