Líf og list - 01.04.1951, Blaðsíða 9

meira en Byron, meira skáld en Ólafur Jóhann.
sem ég dáði þá mest allra rithöfunda.
Ég tók kipp. Ég mokaði flórinn í vetfangi. Ég
skyldi flýta mér, flýta mér, flýta mér. Aldrei
skyldi ég moka flór, þegar ég yrði orðinn dáð
skáld.
Sumarið Ieið. Ég sagði þetta engum. Mér var
þetta heilagt. Ég næstum blygðaðist mín fyrir
að ætla mér svo háleitt hlutverk sem að verða
skáld.
Ég samdi ótal sögur. Þær sögur verða aldrei
skráðar. Ég hugsaði og hugsaði. Sögurnar flutu
upp úr djúpi sálar minnar. Þær komu svo hratt,
að þær hefði enginn getað skrifað. Þá var ég líka
tæplega orðinn skrifandi.
Ég fann, að ég var skáld. Um það var ekki áð
villast. Ég samdi og samdi í huganum. Ég fékk
stundum gæsaham af hrifningu, þegar stígandi
sögunnar reis sem hæst. Mér lá við að tárfella
af sælu. Ég var snillingur.
Svo fór ég að yrkja ljóð. Það var vorið eftir,
sem ég byrjaði á því.
Ég veit ekki, hvers vegna það var, en mér fannst
ég ekki geta tjáð tilfinningar mínar gagnvart
þessari syngjandi vorsælu í langri sögu. Ég varð
að yrkja ljóð, tjá allan þennan fuglasöng, þetta
ljósgræna gras, sem gægðist upp úr túninu, þessa
hoppandi læki og þetta Ijósbláa hvolf með hvít-
um siglandi skýjum, sem bárust fyrir léttri vor-
golunni. Mér fannst ég verða að tjá allan þenn-
an fögnuð í ljóði.
En hvernig átti ég að fara að. Ég las Byron aft-
ur. Ég var engu nær. Ég las Höfuðlausn og Sona-
torrek, en ekkert gat ég lært, hvernig ég átti að
yrkja.
Ég þorði engan að spyrja. Mér var þetta heil-
agt mál, og þau saurgar maður ekki á því að
láta aðra hafa afskipti af þeim.
Loks fann ég Guðmund Friðjónsson. Þá var
lausnin fengin. Svona gat ég ort.
Svo var ég sendur eitt kvöld að reka ærnar úr
engjunum. Ég man, að sólin var að setjast rauð
og glóandi í vestri, og ég sigaði og hóaði og varð
forugur upp yfir haus. Ég varð sveittur og reið-
ur við rollurnar, og þegar ég loks kom þeim upp
í holtin fyrir ofan, seig á mig þreytuværð. Ég
fann heitan gróðurilminn umlykja mig. Ég sá
lömbin leika sér. Ég skynjaði vorfegurðina um-
hverfis mig.
Og þá kom þessi dýrðaróður til alls þess, sem
lifir og grær, þessi göfugi hersöngur lífsins:
Nú litkast lauíið á ný
og lömbin leika sér.
Gleðin flæddi um mig. Ég var skáld. Ég ráf-
aði um móann og reyndi meira. Þetta var ekki
nóg. Þetta var ekki kvæði. Þetta voru bara tvær
ljóðlínur.
Ég reyndi að yrkja meira, en ég gat það ekki.
Hvað átti nú að koma? Hvemig átti að halda
áfram? Ég fann ekkert. Jú, — gult dý, en það
var ekki nóg.
Ég hnyklaði brúnirnar. Ég svitnaði. Hugur
minn var í uppnámi. Gult dý. Það sveif þama
í miðri voróðunni án samhengis við allt hitt. Mig
vantaði allt til að tengja það saman.
Örvæntingin helltist yfir mig. Var ég ekki
skáld? Gat ég ekki ort? Fuglasöngurinn berg-
málaði i sál minni. Andi minn hvarf í gróðrar-
ilminn.
Gult dý, gult dý. Ég fleygði mér niður. Tárin
komu fram í augun á mér. Ég sparkaði með fót-
unum í mosaþúfu. Ég lagðist á bakið og horfði
upp í himinblámann og hélt áfram að sparka í
þúfuna, unz hún varð að moldarflagi.
Gult dý,' gult dý. Hvernig gat ég komið því
inn í ljóðið.
Ég fór að gráta. Ég var ekki skáld. Ég varð
reiður. Af hverju er ég ekki skáld? hrópaði ég
og grét af innri þörf.
Loks varð mér léttara. Mér datt í hug að fara
að biðja. Ég var svo trúaður í þá daga. Og ég
bað. Ég held, að ég hafi aldrei beðið af jafnmikl-
um innileik og þá, af því að ég hefi fyrir löngu
misst trúna á, að það þýði nokkuð. Ég bað um
leið og ég horfði upp í hvolfið og sá hásigld ský-
in litast rauð af kvöldsólinni.
Góði guð, láttu mig verða skáld.
Mér var þungt í skapi lengi á eftir, og jafn-
vel ennþá er þessi lofsöngur minn til vorsins
sveipaður barnslegri angurværð.
Það varð langt hlé í skáldferil minn eftir þetta
áfall. Smám saman fyrntist yfir minninguna um
það á yfirborðinu, en undir niðri var hún sár
og olli mér minnimáttarkennd. Ekki gagnvart
öðrum, því að ég hafði aldrei sagt þetta nokkrum
manni. En hún olli mér minnimáttarkennd gagn-
vart köllun minni, vantrausti á persónu minni.
Svo fór ég í menntaskóla. Það var þá sem ég
byrjaði á nýjan leik. Ég held, að það, hvað ég
var talinn góður námsmaður í upphafi, hafi vak-
ið sjálfstraust mitt til að byrja aftur.
LÍF og LIST
9