Líf og list - 01.04.1951, Blaðsíða 15

en horfði niður á teppið, þar sem brotnu
glösin höfðu legið.
Brotin höfðu fiest verið tínd upp, en
vínblettirnir voru ekki þomaðir.
Ég fann sárt til sektar minnar, fanu
hvað ég Iiafði hagað mér margfalt verr en
allir aðrir.
Allt í einu fór ég að hágráta, af því
allt var svo sorgiegt og átakanlegt, — glös-
in mundu aldrei vorða heil aftur, vínið
yrði aldrei drukkið, slitnu, flæktu streng-
irnir á fingrum mér yrðu aldrei framar
felldir í sína hörpu.
Inni í mér var mér sagt að ég hefði átt
skilið að sökkva í tjörudíkið og deyja með
harinkvælum, ekki síður en vesalings litlu
mjúku mýsnar, sem aldrei höfðu brotið
neitt af sér.
Ég, sem var morðingi, þjófur, skækja!
Andspænis mér stóð fjöldi dómara. Þeir
voru alvarlegir, strangir og ótrúlega vitrir.
Ég stóð berskjölduð fyrir augnaráði þeirra,
sem lýsti gegnnm mig. 011 mín afbrot voru
þcim skráð á sál mína eins og opna bók.
Ég hnipraði mig saman i angist og titr-
aði af ekka. Ég vissi, að það var þýðing-
urlaust að beiðast miskunnar, en það
hvarflaði að mér sem síðasta von, að af-
hrotamenn eru stundum náðaðir. Ég beið
í ofvæni.
Það komu tár i augu hennar bak
við glerið.
Skyndilega breyttist einn dómarinn í
engil með gleraugu, sem kom og styrkti
mig. Hún leiddi mig fram á klósett og
strauk bliðlega hárið frá augunum á mér.
— Ég fer að grnta, af því að þú græt-
ur, sagði hún, og meðan húu þurrkaði tár-
in af mér með handarbakinu, sá ég, að
það komu tár í augu hennar bak við
glerið.
Ég hallaði mér að henni og heyrði,
hvernig hjartað sló. Þá fann ég miklu sár-
ar til synda minna, því að þetta var sv
góð stúlka. Ég játaði nokkuð af þei
fyrir henni og hún fyrirgaf mér og hugsa.
ekkert um kjólinn sinn, og ég var ekk
lengur ein; það var hjá mér einn af góðu
englunum.
Svona var gnð hugsunarsamur.
AUt í einu var hún farin, og þégar ég
fór kjökrandi að leita, mætti ég öðru’
breyttum dómara. Hann var orðinn a
sjómanni.
— Ertu að gráta, Ásta min, þú, sei'
ert sterkust af okkur öllum?
Hann strauk mér um kinnina með stó
hendinni.
— Hver hefur verið vondur við þ
Ég skal lemja hann í plokkara, — ploki
fisk, meina ég.
— Það hefur engiiin verið vondur við
mig, hvíslaði ég upp úr ekkanum.
— Við stöndum allir með þér, Asta m'ín,
sagði þessi stóri maður og klökknaði við.
— Ekki fara ein út í myrkrið, ég ætla
að koma með þér, bætti hann við, — það
er leiðinlegt að vera einn á ferð. —
Svo fór hann að sækja frakkann sinn.
Ég beið úti nokkra stund og hlustaði
eftir fótataki í stíganum. Þetta var langur
og hættulegur stigi og varð að fara var-
lega. Ég beið lengi, en enginn kom og ég
hljóp af stað til að leita að þeim, sem á
undan voru farnir. Göt.urnar voru auðar
og undarlega þögult. Húsin höfðu lokað
augunum og voru í fnstasvefni. Götuljósin
stóðu einmana vörð í myrkrinu, án þess
að depla auga. Alls staðar rikti geigvæn-
leg þögn. Fótatak mitt bergmálaði dimmt
í björgunum umhverfis.
Ég staðnæmdist við gluggann á minja-
gripabúðinni á horninu á Austurstræti og
Aðalstræti. Þá varð mér skyndilega Ijóst,
að göturnar voru snjólausar og hvergi spor-
rækt. Ég gat enga slóð rakið, og enginn
gat fundið mig; ég átti enga slóð að baki.
Mér skildist, að heimurinn, sem ég leitaði
að, var horfinn, gleðin á brott og hvergi
fylgd að fá.
Mér hafði verið kastað út í hin yztu
myrkur vegna allra afbrota minna f.vrr og
siðar. Guð ínyndi ekki fyj-irigefa mér. Ég
Hljóðift bergmálaði út í endalausar
fjarlægðir.
skildi, hvernig Jesú leið á krossinum, þeg-
ar hann kallaði og spurði guð, hví hann
hefði skiiið hann eftir einan. Ég var al-
ein, týnd, glötuð, jafnvel Jesú var búinn
að gleyma, hvemig honum hafði liðið á
krossinum og búirni að gleyma mér. Hon-
um leið vd á himnum.
Ég pat hvergi halluð höfði nrinu, hvergi
nlustað á rólegan hjartslátt annarrar lif-
veru og lokað augunum og sofnað.
Ég var dæmd til eilífrar andvöku hjá
þessum stjörfu, starandi götuljósum.
Ég fór að gráta að nýju, hátt og ofsa-
lepa, eins og dauðhrætt barn, sem hefur
villzt frá mömmu sinni og sér að myrkrið
er að koma.
Hlióðið kastaðist frá einu sleinbákninu
til um'ars og bergmálaði út í endalausar
fjarlæpðir.
Ég settist fliitum beinum á piituna, paf
upp alla vöm og lokaði augunum svo að
ég sæi ekki það sem skelfdi mig.
Allt í einu skynjaði ég fólalak einhvers
staðar hinum megin á horninn. Ég reyndi
að halda niðri í mér andanum og hlusta.
Guð hafði þá fyrirgefið mér og sent
annan huggara. Það leið ekki á löngu, unz
hann arkaði fyrir homið.
Þetta var miðaldra maður, ákaflega góð-
legur. Hann snarstanzaði og hopaði aftiir
LÍF og LIST
15