Líf og list - 01.04.1951, Blaðsíða 16

á bak, þegar liann sú mig liggja þarna-
Svo gekk hann til mín og lyfti undir hök-
una á mér.
— Meiddirðu þig, tátan mín? spurði
hann.
— Nei, nei.
— Hvers vegna græturðu þá svona mik-
ið?
— Ég veit það ekki.
— Þú ert laglegasta hnyðra, sagði hann.
Komdu heiro til min og þvoðu þér í fram-
an. Svo reisti hann mig á fætur og tók
undir haudlegginn á mér SVona eru menn-
irnir góðir.
ÉK var allt í einu komin inn i afskap-
lega fína stofu, búin að þvo mér í frnman
og greiða mér. Fyrir framan mig var kryst-
alsstaup fullt af kampavini og stórt fat
með smurðu brauði.
lfuggariun var kominn úr frakkanum og
og ég tók nú fyrst eftir hve feitur liann
var. Hann brosti föðurlega til min og það
brakaði heimilislega i hægindastólnum,
]Kgar hann settist. Svo kveikti hann í
geypistórum vindli og pírði á mig augun-
um.
— Það er eitthvað við þig, sagði hann.
Þú ert sjaldgref týpa, dúfan min.
Hann hamraði með fingrunum á borð-
plötuna. Það var eins og hann ætlaði að
fara að lesa fyrir verzlunarbréf.
— Hvar hefurðu fengið þessi augu? Ég
hef aldrei séð svona falleg augu.
Hann blés út úr sér stórum reykjar-
strók og horfði á mig frá hvirfli til ilja.
— Hvernig eru augun í þ»-r á litinn?
F.rtu skyggn?
Eg gat engu svarnð, en grúfði mig yfir
kmnpavínssaupið. Það \arð þögn nokkra
stund.
Hann ræskti sig.
— Hvað gerirðu, tátan min? spurði hunn.
— Ég er módel, sagði ég hressilega.
— Ha, módel? Hvað er það nú aftur?
s])Urði hann dálítið hissn.
— Ég sit fyrir hjá fólki, sem teiknar.
sit svona allsber á stól eða á gólfi, sagði
ég og stillti mér upp.
— Jaá, alveg rétt, sagði hann.
— Eg mála og teikna slundum.
Hann benti upp á veggina.
— Þarna sérðu inyndir eftir mig, sagði
hann dálítið hrevkinn. Það eru aðallega
hugmypdir.
Eg leit upp og sá stiira mvnd í afar
skrautlegum ramma. Hún var af stúlku
í mjög efnislitlum sundbol með voða stór
hrjóst og mittið var ekki gildara en háls-
inu. Ilún hélt á veiðistöng. A bak við
hana var fjólublátt fjall og lygnt stöðu-
vatn með kappsiglingabátum. Það var
fullt af rósum í kringum hana. Myndin var
fremur viðvaningslega gerð.
Þarna voru nokkrar aðrar myndir með
sama handbragði og svipuð motiv, en held-
ur minni. Ég lirökk við, þegar liann sagði
allt í einu:
Viltu fara úr, svo að ég geti sá'ð hvernig
þú ert vaxin? Kannske verðurðu módel
hjá mér.
— Já-já, sagði ég, allshugar fegin að
geta verið honum dálítið innan handar.
Hann var búinn að gera svo mikið fyrir
mig. Eg heyrði, að hann greip andann á
lofti.
— Flýttu þér svolítið, tútan tnín, sagði
hann.
Ég lauk úr kampavínsstauiiinu og gekk
inn í baðið til að fara úr.
Kjóllinn minn var allur riFmn, tók ég
eftir, pilsið næstum uppúr, ermin frá og
liálsmálið gengið af saumunum. Þetta liafði
verið sparikjóllinn minn.
Ég var sein að greiða spjarirnar utan af
mér. ég kenndi' svo til i hendinni, sem
dómararnir liöfðu rifið sundur. — Ixiks
stóð ég nakin á flísalögðu gólfinu og strauk
höndunum eftir líkamanum. Það var ekki
iaust við. að ég fyndi til blygðunar gagn-
vart mvndinni af stúlkunni frammi. Ég var
svo sver. brjóstin á mér of lítil og ekki
smart og hárin á lífbeininu mynduðu ekki
jafnhliða þríhyrning-----------
Þá stóð h*nn allt í einu frammi fvrir
mér allsber. Þessi góðlegi maður var orð-
inn blárauður og þrútinn í framan. Auguu
ranghvolfdust og skjálfandi hendurnar
fálmuðu í áttina til mín. Islran liékk niður
undir hné, brjóstin löfðu slyttislega utané
kafloðinni bringunni og titruðu af hjart-
slættinum.
Ég hörfaði óttaslegin og mig klígjaði al
viðbjóði.
Ég hafði litið á hann sem huggara, —
föðurlegan engil, og nú ætlaði liann að
nauðga mér. Hann þreif aftan undir annað
lærið á mér og ég missti fótfestuna og
féll á flughálu gólfinu. Hann datt líka og
vó salt á ístrunni milli fótanna á mér.
Svo fór hann að mjaka sér ofan á mig
og froðufelldi af ákafa.
Ég trylltist alveg, — beit hann, lsfcsti í
harin nöglunum og reif út úr, tætti grátt
hárstrýið af hálfsköllóttum hausnum é
lionuni. Það lagði úl úr honum laukfýlu
megna andremmu, svo mér lá við köfnun.
En ég barðist eins og villiiköttur fyrir lifi
sínu. Hann náði taki á höndunum á mér.
Mig sárverkjaði í veiku höndina, sem hann
sneri niður i gólfið.
Hann glennti í sundur fæturna á mér
og lagðist ofan á mig af öllum þunga.
Ég fann, að mér var ekki lengur und-
ankomu auðið, og mér varð hugsað til
þeirra karlmanna, sem ég hafið elskað,
vafið fótunum utan um og gefið mig alla.
Likami minn féll máttlaus niður á ís-
kalt gólfið og gafst upp.
Það brauzt hljóð upp úr hálsinum á
mér, hækkaði og varð að skerandi veini.
sem bergmálaði langdregið í sölum hús6-
ins. Ég hafði aldrei heyrt slíkt hljóð. Það
fór um mig kippur og ég fór að kjökra.
Hann hrökk við og ég sá að það rann
af honum. Feita andlitið komst í skorður.
og honuro fór að svipa til huggara á ný.
Það brá fyrir hræðslu í kringlóttum aug-
unum. Ilann rambaði á fætur og settist á
baðkersbarminn, — ístran og rassinn sigu
niður sitt hvorum megin.
Eg var búin að fá ekka á ný.
Ilva-hvað ætlarðu að gera — ætiarðu
að ge-gera við mig? É-ég hélt þú ætloðir
að vera góður eins og pa-pa-bbi!
Tárin streymdu niður kinnarnar á mér.
Hann skildi varla það, sem ég sagði, en
hann bærði froðugar varirnar og það kom
einkennilegur svipur á lmnn — vottaði
fýrir skeifu í spikinu umhverfis munninn.
Ég vorkenndi lionum svo sárt, — svo
innilega, nð ég gleymdi minni eigin ej"md.
Hann hlaut að eiga dóttur. kannske
stúlku á aldur við mig.
Hann saug upp í nefið og sneri, niður-
lútur, demantshringunum á fingrum sér. Eg
fór að klæða mig og flýtti mér svo mikið.
að kjóllinn rifnaði meira. Alb staðar varð
... mér varð hugsað til þeirra karl-
manna, sem ég hafði elskað.
16
LÍF og LIST