Birtingur - 01.12.1960, Blaðsíða 28

vorum við utangarðs. Allt fór þannig fram
einsog þeir hefðu haldið áfram að lifa i
Frakklandi, og betur en í Frakklandi, þar
sem við hinsvegar lifðum í Alsír. Og
þegar byltingin brauzt út, var einkareðli-
legt að Alsírbúar tækju þátt í henni.
Ég var þá að hefja lögfræðinám mitt.
Þátttaka min í stríðinu var sjálfsögð.
Ég þurfti einungis að vita hvernig ég
gæti orðið að liði.
Fg var handtekin í september 1957. Ég
ætla að skýra frá því, hvernig og hvers-
vegna ég féllst á það, meðan ég var í
háskólanum í Algeirsborg, að starfa í
samtökum sem voru í meginatriðum
grundvölluð á hermdarverkastarfsemi.
Einsog við vitum, höfðu Frakkar aldrei
fallizt á að gera nokkrar minnstu um-
bætur, en friðað okkur ýmist með lof-
orðum eða fölskum kosningum. Það va"
augljóst að við mundum ekki geta reist
Alsír við nema að grípa til vopna, og
frá því í nóvember 1954 vorum við í
stríði. I fjallahéruðunum taka menn
okkar þátt í stríðinu sem hermenn,
þeir eru í Þjóðfrelsishernum, sem einnig
cr til í borgunum. En þótt skæruliðar
geti barizt í einkennisbúningi, þá geta
þeir sem í borgunum búa vitanlega ekki
barizt einkennisklæddir á götunum í Al-
geirsborg, Oran eða Konstantín.
Það form sem stríðið hefur fengið á sig
í borgunum, til að eyðileggja hina miklu
samsöfnun óvinahersveita þar, er hið sí-
gilda form uppreisnarstríðs, hermdar-
verkastarfsemi.
Frá því í ágústmánuði 1955 voru her-
flokkar um alla Algeirsborg, stríðs-
ástandið var okkur augljóst. Pyndingar
Et lorsque la Révolution a éclaté, il était
tout naturel que les Algériens y parti-
cipent. Je commengais alors mes études
de droit. Ma participation á la guerre
allait de soi; il s’agissait seulement de
savoir comment la rendre effective.
J’ai été arrétée en septembre 1957. Je veux
expliquer ici, comment et pourquoi, de la
Faculté d’Alger, j’ai accepté de faire partie
d’un réseau essentiellement terroriste.
Nous avons constaté que la France n’avait
jamais consenti la moindre réforme et
qu’elle nous promenait de promesses en
élections truquées. II était évident que nous
ne ferions l’Algérie qu’en prenant les
armes, et á partier de novembre 1954 nous
étions en guerre. Dans les djebels, noshom-
mes participent á la guerre, en soldats, ils
font partie de l’Armée de Libération Natio-
nale, qui existe aussi dans les villes. Et
si les combattants des maquis peuvent
combattre en uniforme, ceux des villes ne
peuvent évidemment pas combattre, dans
les rues d’Alger, Oran, Constantine, en
uniforme.
La forme que la guerre a prise dans les
villes, pour faire échec á la forte con-
centration des troupes ennemies, est la
forme classique de la guerre insurrection-
nelle, le terrorisme.
A partir du mois d’aout 1955, les patrouil-
les quadrillaient Alger, l’état de guerre
était évident pour nous. Les tortures n’ont
jamais entiérement disparu entre 1945 et
1954. Les tortures ont repris de plus belle,
aprés la Révolution de novembre 1954.
Nous pouvions voir nos camarades et nos
fréres, libérés aprés „interrogatoire“ par
26 Birtingur