Birtingur - 01.12.1960, Blaðsíða 11

heimur eru sett á svið. En þar sem smá-
heimurinn er eftirmynd hins stóra, og
hver cinstakur okkar er um leið allir
hinir, þá er það dýpst í sjálfum mér, í
ángist minni og draumum mínum, það
er í einstæðingsskap mínum sem ég get
verið öruggastur um að finna hið ak
gilda.
„Sköllótta söngkonan“ (La Cantatrice
chauve) er eina leikrit mitt sem gagn-
rýnendurnir hafa talið „hreinan gaman-
leik“. Jafnvel þar finnst mér allt skop-
legt stafa af því sem er óvanalegt. En
það er skoðun mín, að hið óvanalega sé
hvergi að finna nema einmitt í því lit-
lausasta, leiðinlegasta og venjulegasta,
sem hugsazt getur, sjálfum hversdags-
leikanum, þegar honum er fvlgt út fyrir
yztu æsar. Þegar menn finna fáránleika
þess sem er alvanalegt, fáránleika daglegs
máls — og falsið á bakvið — þá eru þeir
komnir útfyrir hringinn. Og til að komast
útfyrir þennan hring verðum við fyrst
að láta hann gleypa okkur. Það skoplega
er einmitt hið óvanalega í sinni hrein-
ustu mynd; það er ekkert sem vekur mér
aðra eins furðu og það sem er banalt;
við höfum hið surreala innan seilingar í
hversdagslegasta rabbi okkar.
Geir Kristjánsson þýddi.