Birtingur - 01.01.1965, Page 88

Sighvatur á sér sæmdarfljóð,
hún syngur eins og fiðla,
hún er glöð og heitir Gunna riðla.
Hjá honum Jóni Hjaltalín
hoppa menn sér til vansa,
allan veturinn eru þeir að dansa.
Mörg er frúin fögur að sjá,
sem flúr og skartið ber.
Henni kýs eg helzt að ná,
sem hagar vel sér.
Austan blikar laufið á þann linda.
Allt er óhægra að leysa en binda.
Fagurt syngur svanurinn
um sumarlanga tíð.
Þá mun lyst að leika sér,
mín liljan fríð.
Fagurt syngur svanurinn.
Viðurinn vex, en völlurinn grær í lundi.
Harpan er mín hugarbót.
Við skulum mæla með okkur mót.
Munu þá hittast fundir.
Jómfrúin gleður menn allar stundir.
Völt er veraldar blíða,
trúir þar enginn á.
Mér er horfinn menjalundur,
mun eg hann aldrei sjá.
Svanurinn syngur víða,
alla gleðina fær.
Blómgaður lundurinn í skógi grær.
Dimmt er í heiminum, drottinn minn,
deginum tekur að halla.
Dagur fagur prýðir veröld alla.
Svo er hún fögur sem sól í heiði renni.
Augun voru sem baldinbrá,
ber þar ekki skuggann á.
Sæll er sá sem sofna náir hjá henni.
Blítt lætur veröldin,
fölnar fögur fold.
Langt er síðan yndið mitt var lagt í mold.
Ef væri brandur minn búinn með stál,
skyldi eg ekki flýja löndin
fyrir þau kvennamál.
Hirði eg aldrei,
hver mig kallar vóndan.
Heldur kyssi eg húsfreyjuna
en bóndann.