Birtingur - 01.01.1965, Qupperneq 94

um sjónvarpsglaða formanni útvarpsráðs
nokkurt umhugsunarefni.
Manni verður ómótt af að hugsa til þess, að
dag hvern sitji hart nær þrjátíu þúsund ís-
lenzkar manneskjur framan við skermi sol-
dátasjónvarps og hámi í sig „vélstrokkað til-
berasmjör“ sem amerískir fésýslumenn hafa
látið gera til viðbitis með auglýsingum um
kæliskápa eða kláðaduft og fleygt í herbúða-
lýð sinn, þegar neytendur heima fyrir höfðu
fengið sig fullsadda. Menn hugsa kannski sem
svo, að viðnámsminnsti og menningarsnauð-
asti hluti þjóðarinnar sé nú ekki merkilegri
en þetta og við því sé ekkert að gera, engan
hafi getað grunað, að hann væri svona fjöl-
mennur — eða eins og haft er eftir mennta-
málaráðherra í blaðinu Ingólfi:
„Ráðherra lagði á það ríka áherzlu, að ef
hann hefði vitað fyrir eða séð fram á það,
þegar stækkun sjónvarpsstöðvarinnar kom til
ákvörðunar 1961, að innan fjögurra ára næði
bandaríska sjónvarpið til 6000 íslenzkra heim-
ila, hefði hann tekið aðra afstöðu til stækkun-
arinnar en hann gerði. Kvaðst hann vilja full-
yrða, að hvorki ríkisstjórnina né aðra hefði
órað fyrir því hvernig fara mundi.“
Þetta eru einhver kynlegustu stjórnartíðindi,
sem um getur, og hafa þó íslendingum borizt
margar furðufréttir á seinustu árum úr Múrn-
um. Alþjóð veit, að bæði forsætis- og utanrík-
isráðherra viðreisnarstjórnarinnar voru meðal
fyrstu þurfamanna soldátasjónvarpsins. En
samráðherra þeirra fullyrðir, að þá hafi ekki
órað fyrir hvernig fara mundi! Aldrei þessu
vant eiga þeir að hafa vænzt þess, að fáir færu
að dæmi þeirra. Ákaflega er það ótrúleg saga.
En látum sem við trúum henni. Bendir hún
þá ekki einmitt til, að undir niðri hafi ráð-
herrarnir vitað, að þeir væru ekki að vinna
menningu þjóðarinnar þurftarverk með því
að hleypa erlendu herliði, væddu sterkasta
áróðurspilverki nútímans, inn á þúsundir ís-
lenzkra heimila? Spyrja mætti enn fremur,
hvernig koma eigi heim og saman hinni maka-
lausu þjóðhátíðarræðu forsætisráðherra fyrir
tveimur árum og fullyrðingu menntamálaráð-
herra nú? Eða hvað um blygðunarlausan
áróður Morgunblaðsins fyrir soldátasjónvarp-
inu? Sér ekki hver maður gegnum svartan
leppinn, að hér er um að ræða aumlegt yfir-
klór?
í prýðilegum bæklingi, íslenzkri menningar-
helgi, rifjar prófessor Þórhallur Vilmundar-
son upp hina átakanlegu auðmýkingu, er ís-
lenzkir fiskimenn og sjóarbændur sóttu á kæn-
um sínum smáum út í enska togara og þágu
að gjöf frá veiðiþjófum brot af þeim hluta
þýfisins, sem ella hefði verið mokað í sjóinn
aftur, af því að landhelgisbrjótunum þótti
ekki ómaksins vert að flytja nema verðmæt-
92
BIRTINGUR